Miejsca, obiekty (z wyłączeniem miejsc koncertowych, które znajdą się w oddzielnym zestawieniu), instytucje, wydarzenia, przedmioty (z wyłączeniem użytkowych i ubioru), podmioty, w jakiś sposób związane z Elvisem Presleyem, a także wszelkie terminy, które wymagają wyjaśnienia, gdyż mogą być niejasne dla polskiego odbiorcy.
Przyjęłam zasadę, że uzupełniam ją (listę) na bieżąco, czyli gdy któryś z podanych tu terminów pojawi się w opublikowanym na blogu poście.
P. S.
Proponuję przeszukiwać korzystając z opcji "szukaj" (lub "znajdź", w zależności od przeglądarki jaką używacie), dostępnej w menu każdej przeglądarki internetowej. Czasem znamy tylko jeden z członów nazwy lub nazwę zwyczajową (uproszczoną), więc tak będzie łatwiej.
*******
***
*
Strona w budowie
(permanentnej, gdyż terminy będą dodawane sukcesywnie)
(permanentnej, gdyż terminy będą dodawane sukcesywnie)
*
***
*******
0-9
"2001: A Space Odyssey"
Film "2001: Odyseja Kosmiczna", w reżyserii Stanleya Kubricka (wybitnego, młodego reżysera, acz już utytułowanego), którego scenariusz oparto na cyklu powieści "Odyseja Kosmiczna" autorstwa Arthura Charlesa Clarka. Elvis był pod ogromnym wrażeniem tego filmu. Więcej o tym w poście: "Odyseja Kosmiczna i Also Sprach Zarathustra oraz ich związek z Elvisem".
"'77: Denver, the Broncos, and a Coming of Age"
Książka autorstwa Terry'ego Frei, wydana w 2009 roku. Zawiera obszerny fragment, w którym opisane są przyjacielskie relacje Elvisa z policjantami z Denver.
8 mm
Taśma filmowa, do kamer amatorskich, wprowadzona na rynek w 1932 roku przez firmę Eastman Kodak. Dopiero w kwietniu 1965 roku Kodak wprowadził na rynek Super 8, ulepszoną wersję formatu 8 mm.
Popularność formatu Super 8 zmalała wraz z pojawieniem się zapisu wideo, który z czasem wyparł go z użytku amatorskiego. Wtedy firma Kodak ogłosiła, że będzie produkować filmy w tym formacie do roku 2005. Jednak z uwagi na ciągłe zainteresowanie rynku, chociaż już znacznie mniejsze, nie zaprzestała produkcji.
Popularność formatu Super 8 zmalała wraz z pojawieniem się zapisu wideo, który z czasem wyparł go z użytku amatorskiego. Wtedy firma Kodak ogłosiła, że będzie produkować filmy w tym formacie do roku 2005. Jednak z uwagi na ciągłe zainteresowanie rynku, chociaż już znacznie mniejsze, nie zaprzestała produkcji.
8-Track Cartridge
Inna nazwa to "8-Track Tape" lub w skrócie "8-Track". Nośnik w postaci ośmiościeżkowej taśmy magnetycznej (formalnie Stereo 8). Jest technologią nagrywania dźwięku na taśmę magnetyczną zamkniętą w kasecie, która była popularna w Stanach Zjednoczonych od 1964 roku do 1988 roku, kiedy przejęto format kasety Compact. Obecnie format ten uważany jest za przestarzałą technologię. Był stosunkowo nieznany poza Stanami Zjednoczonymi, Wielką Brytanią, Kanadą, Nową Zelandią, Australią, Niemcami i Japonią. Stereo 8 został stworzony w 1964 roku przez konsorcjum kierowane przez Billa Leara (Lear Jet Corporation), wraz z Ampex, Ford Motor Company, General Motors, Motorola i RCA Victor Records (RCA - Radio Corporation of America). Później powstała także wersja kwadrofoniczna (z dźwiękiem czterokanałowym, w przeciwieństwie do wcześniej szerzej stosowanego dźwięku stereo, dwukanałowego). Został ogłoszony przez RCA w kwietniu 1970 roku i początkowo znany był jako Quad-8, a następnie Q8.
U nas ten nośnik nie był stosowany, choć jego wygląd może być znany nielicznym osobom, które miały do czynienia z dyskami magnetooptycznymi, stosowanymi w Polsce w latach 90. przede wszystkim do archiwizowania danych komputerowych (właściwie to jedynie). Więcej o tym nośniku na Wikipedii (ang. https://en.wikipedia.org/wiki/8-track_tape).
Jednak co ciekawe, mimo iż urządzenia odtwarzające do 8-Track przestały być produkowane w 1990 roku, to niektórzy artyści dalej wypuszczali swoje nagrania na tym nośniku, głównie krótkie serie kolekcjonerskie. To trwało przynajmniej do 2012 roku.
U nas ten nośnik nie był stosowany, choć jego wygląd może być znany nielicznym osobom, które miały do czynienia z dyskami magnetooptycznymi, stosowanymi w Polsce w latach 90. przede wszystkim do archiwizowania danych komputerowych (właściwie to jedynie). Więcej o tym nośniku na Wikipedii (ang. https://en.wikipedia.org/wiki/8-track_tape).
Jednak co ciekawe, mimo iż urządzenia odtwarzające do 8-Track przestały być produkowane w 1990 roku, to niektórzy artyści dalej wypuszczali swoje nagrania na tym nośniku, głównie krótkie serie kolekcjonerskie. To trwało przynajmniej do 2012 roku.
A
Adams Street (ulica)
Jedna z ulic w East Tupelo, na której mieszkali Presleyowie. Na tej ulicy znajdował się też kościół, do którego uczęszczali. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
AJM
AJM (Ann Jumpsuit Maker), to firma, która specjalizuje się w tworzeniu replik kostiumów Elvisa. Robi je na dość zadowalającym poziomie w porównaniu do innych tego typu manufaktur. Powstała w 2010 roku, z siedzibą w Tajlandii. Sklep AJM i konto na Facebook. Jak sami się reklamują ich wartością jest dbałość o szczegóły i faktycznie niektóre repliki są bardziej wierne oryginałowi niż te z firmy B & K Enterprises Costume Co.
Alabama Avenue (ulica)
Ulica w Memphis, na której pod numerem 462 mieszkali Presleyowie. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
All Star Shows
Główne biuro menadżera Elvisa, Colonela Toma Parkera, które mieściło się w Madison (TN), Madison Tennessee 37115. Parker nie podawał adresu, tylko skrytkę pocztową BOX 220. Posiadał też swoje biura w siedzibie wytwórni MGM w Hollywood, na czwartym piętrze Hilton Hotel w Las Vegas (które użytkował do końca swojego życia) i prawdopodobnie również w siedzibie RCA w Nowym Jorku (być może tylko przez jakiś czas).
"Also Sprach Zarathustra"
Utwór Richarda Straussa. Został wykorzystany w filmie "2001: A Space Odyssey". Elvis był pod wielkim wrażeniem tego filmu, a poemat "Also Sprach Zarathustra" (Takoż rzecze Zarathustra), stał się odtąd utworem, który sygnalizował jego wejście na scenę. Więcej na ten temat w poście: "Odyseja Kosmiczna i Also Sprach Zarathustra oraz ich związek z Elvisem".
American Bandstand
Amerykański program muzyczno-taneczny, stacji telewizyjnej ABC. Pierwszy odcinek wyemitowano 7 października 1952 roku, a ostatni 7 października 1989 roku. Elvis wystąpił w tym programie trzykrotnie - 8 stycznia 1959 roku, 5 sierpnia 1959 roku i 8 stycznia 1960 roku, kiedy prowadzącym był Dick Clark. Była to forma wywiadu udzielonego telefonicznie (był wtedy w wojsku w Niemczech), emitowana na antenie telewizji (na ekranie pokazywano Dicka Clarka rozmawiającego z Elvisem przez telefon). Więcej
patrz na TV.
Amusement Park Libertyland
Park rozrywki na terenie Mid-South Fairgrounds w Memphis. To między innymi ten lunapark Elvis wynajmował na całe noce i dnie, gdy chcieli zabawić się z przyjaciółmi. Ostatni raz był tam 8 sierpnia 1977 roku (osiem dni przed swoją śmiercią), pomiędzy godziną 1:15 w nocy a 7:00 rano, ze swoją córką Lisą. Więcej w poście: "Elvis, jakiego nie zobaczymy i nie usłyszymy" (patrz podpisy pod obrazkiem).
Ankh (symbol)
Elvis nosił wiele symboli, większość była związana z różnymi religiami, wierzeniami i tradycjami. Więcej o Ankh w poście "Niektóre symbole i terminy obecne w życiu duchowym Elvisa".
Antiques Roadshow
Antiques Roadshow to brytyjski program telewizyjny, w którym rzeczoznawcy antyków podróżują do różnych regionów Wielkiej Brytanii (czasami także do innych krajów), oceniać antyki prezentowane przez lokalnych mieszkańców. Popularność tego programu sprawiła, że został zaadaptowany również w innych krajach, między innymi w Stanach Zjednoczonych, gdzie także zyskał dużą popularność.
Amerykański program telewizji PBS (Public Broadcasting Service) stworzył podobny pokaz w 1997 roku. Amerykańska wersja Antiques Roadshow jest produkowana przez WGBH, stację członkowską PBS w Bostonie, Massachusetts. Mark Walberg jest gospodarzem, a Marsha Bemko producentem wykonawczym. PBS jest także autorem oryginalnej serii BBC, chociaż nazywa się Antiques Roadshow UK, aby odróżnić ją od własnej wersji.
Formuła tegoż programu polega na prezentowaniu w telewizyjnym studio historycznych przedmiotów, należących do lokalnych właścicieli (odcinki są kręcone w różnych miejscowościach) i poddawaniu ich ocenie ekspertów.
Do tego programu trafiają też ludzie z pamiątkami po Elvisie.
Amerykański program telewizji PBS (Public Broadcasting Service) stworzył podobny pokaz w 1997 roku. Amerykańska wersja Antiques Roadshow jest produkowana przez WGBH, stację członkowską PBS w Bostonie, Massachusetts. Mark Walberg jest gospodarzem, a Marsha Bemko producentem wykonawczym. PBS jest także autorem oryginalnej serii BBC, chociaż nazywa się Antiques Roadshow UK, aby odróżnić ją od własnej wersji.
Formuła tegoż programu polega na prezentowaniu w telewizyjnym studio historycznych przedmiotów, należących do lokalnych właścicieli (odcinki są kręcone w różnych miejscowościach) i poddawaniu ich ocenie ekspertów.
Do tego programu trafiają też ludzie z pamiątkami po Elvisie.
aszram
Pustelnia, erem, duchowe schronienie, gdzie można się wyciszyć, rozważać, ćwiczyć, medytować, miejsce ucieczki dla zmęczonych
cywilizacją. Elvis korzystał z aszramów duchowych Self-Realization Fellowship, najczęściej z ulubionego Lake & Shrine Self-Realization Fellowship, który znajdował się w Pacific Palisades, nadmorskiej dzielnicy Los Angeles (CA). Tam spotykał się ze swoją matką duchową Daya Matą. Więcej w poście "Elvis i sztuki medytacji".
Auction A Circle
Spółka podmiotowa Graceland Holdings LLC. Jej właścicielem jest Joel Weinshanker. Więcej patrz hasło → "Graceland Auctions" (drugi akapit).
Audubon Drive (ulica)
Ulica w Memphis, na której pod numerem 1034 mieszkali Presleyowie. Pierwszy dom kupiony przez Elvisa w Memphis. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley
B
B & K Enterprises Costume Co.
Firma zajmująca się produkcją replik kostiumów Elvisa i ich sprzedażą. Współpracuje z Graceland (naprawia stroje sceniczne Elvisa), jest też w posiadaniu pozwoleń i projektów ubiorów scenicznych. Założona przez Roberta i Kim Polston (małżeństwo fanów Elvisa) oraz Ciro Romano (krawca Elvisa), który był jednym z pomysłodawców jej powstania i jednym z założycieli (obok małżeństwa Polston). Oficjalnie powstała na początku lat 90. XX wieku (między 1991 a 1993 rokiem), aczkolwiek Robert Butch Polston parał się tworzeniem replik kostiumów Elvisa już wiele lat wcześniej. Firma nawiązała współpracę z projektantami Presleya (Billem Belewem i Genem Doucettem) oraz rzemieślnikiem wykonującym pasy do jego kostiumów (Mortimerem Litwinen z Winton Belt Co.), uzyskując od nich projekty i wskazówki, jak tworzyć jumpsuity Elvisa oraz zgodę na wykorzystanie tych projektów i całej przekazanej wiedzy. Krótko po powstaniu firmy dołączył do niej Gene Doucette, który pracuje w niej do dziś. Firma prowadzi też sklep internetowy, dzięki któremu sprzedaje swoje produkty na cały świat.
Jednak na obrazku nagłówka strony firmy można przeczytać: "40 Years in the Costuming Indystry. 1980-2020". Sama firma zaczęła działać na przełomie 1992 i 1993 roku, ale jej właściciel pierwsze kostiumy zbliżone wyglądem do tych Elvisa, a z czasem także mniej lub bardziej udane repliki, wynonywał sporadycznie na indywidualne zamówienia już od lat 80. Zadowoleni impersonatorzy przekazywali sobie namiary na jego osobę, aż doszło do sytuacji kiedy nie mógł nadążyć z realizacją zamówień. To właśnie wtedy podjął decyzję o założeniu profesionalnej firmy i zatrudnieniu ludzi do ich produkcji. Nawiązał też współpracę z głównym krawcem IC Costume Co. Billa Belewa - Ciro Romano, który jako najbardziej zaufany mistrz krawiecki pracowni, został wyznaczony do przygotowywania odzieży scenicznej i prywatnej dla Elvisa. Później także z hafciarzem i projektantem - Gene Doucette, którego Bill Belew zatrudnił u siebie pod koniec 1972 roku, początkowo tylko do zdobienia kostiumów Elvisa, a potem także ich projektowania. Wkrótce nawiązali też współpracę z Sonnym Westem i Micke McGregorem, z najbliższego otoczenia Elvisa, jako konsultantami.
Jednak na obrazku nagłówka strony firmy można przeczytać: "40 Years in the Costuming Indystry. 1980-2020". Sama firma zaczęła działać na przełomie 1992 i 1993 roku, ale jej właściciel pierwsze kostiumy zbliżone wyglądem do tych Elvisa, a z czasem także mniej lub bardziej udane repliki, wynonywał sporadycznie na indywidualne zamówienia już od lat 80. Zadowoleni impersonatorzy przekazywali sobie namiary na jego osobę, aż doszło do sytuacji kiedy nie mógł nadążyć z realizacją zamówień. To właśnie wtedy podjął decyzję o założeniu profesionalnej firmy i zatrudnieniu ludzi do ich produkcji. Nawiązał też współpracę z głównym krawcem IC Costume Co. Billa Belewa - Ciro Romano, który jako najbardziej zaufany mistrz krawiecki pracowni, został wyznaczony do przygotowywania odzieży scenicznej i prywatnej dla Elvisa. Później także z hafciarzem i projektantem - Gene Doucette, którego Bill Belew zatrudnił u siebie pod koniec 1972 roku, początkowo tylko do zdobienia kostiumów Elvisa, a potem także ich projektowania. Wkrótce nawiązali też współpracę z Sonnym Westem i Micke McGregorem, z najbliższego otoczenia Elvisa, jako konsultantami.
"Baby, Let’s Play House. ELVIS PRESLEY and the WOMEN WHO LOVED HIM"(książka)
Autor - Alanna NASH. Pierwsze wydanie, EPub Edition 2009. Ksiązka przedstawia biografię Elvisa Presleya z uwzględnieniem "kobiet jego życia". Tłumaczy też pewne rzeczy z punktu widzenia psychologii (z autorką współpracował psycholog).
ISBN: 9780061987632; ISBN: 978-0-06-169984-9;
Baptist Memorial Hospital
Szpital w Memphis. Elvis był w nim kilka razy (lub kilkanaście) hospitalizowany. To tam przyszła na świat jego córka Lisa Marie Presley, zmarła jego matka oraz on sam (w zasadzie zmarł w domu, ale przewieziono go do szpitala na sekcję).
Bay Beach Amusement Park
Lunapark w Green Bay, Wisconsin. Na przełomie 2009/2010 roku odkupił słynną kolejkę górską Zippin Pippin, od Amusement Park Libertyland w Memphis, na której często jeździł Elvis, robiąc na niej swoje kaskaderskie popisy. Następnie wyremontował ją, ustawił i udostępnił publiczności. Więcej w poście (patrz podpisy pod obrazkiem): "Elvis, jakiego nie zobaczymy i nie usłyszymy".
Bellagio Road (ulica) (Bel Air, Los Angeles)
Na tej ulicy pod numerem 10539 mieściła się rezydencja, którą wynajmował w Los Angeles, w okresie od końca 1961 roku do początku 1963 roku. To drugi dom w tej dzielnicy jaki wynajmował. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley
Bernard Brothers
Team braci Bernards, aktorów (sceny i ekranu), mimów, komików, tancerzy, artystów towarzyszących i wspierających także innych artystów podczas ich występów na scenie. Zapoznali się z Elvisem w czerwcu 1959 roku, w paryskim lokalu Lido, którego Elvis był częstym gościem, kiedy w czasie pobytu w wojsku jego jednostka stacjonowała w Niemczech. Kiedy był na urlopie lub przepustce, robił wypady do Paryża (Francja). Więcej w poście "George Bernard o Elvisie".
Berry Street (ulica)
Ulica w East Tupelo. Tam znajdował się dom rodzinny Gladys (matki Elvisa), jej rodziców (Bob i Octavia Smith) i rodzeństwa, w którym Gladys wraz z mężem Vernonem, a później także z Elvisem pomieszkiwali. Tam też, 8 sierpnia 1945 roku, kupili swój drugi w życiu dom, w którym pozostali do 18 lipca 1946 roku. Więcej patrz "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Beverly Wilshire Hotel (Los Angeles)
Hotel przy Wilshire Boulevard 9500, w Los Angeles. Mieszkał tu gdy kręcił filmy w Hollywood, ale już po powrocie z wojska (przed wojskiem korzystał głównie z Knickerbocker Hotel), zanim jeszcze zdecydował się na wynajem domu.
Bing Crosby Award
→ Patrz hasło "Grammy Lifetime Achievement Award"
"Blue Suede Shoes: The Culture of Elvis" (książka)
Książka wydana w sierpniu 2016 roku, której autorem jest Thom Gilbert (zdjęć i tekstów). Posłużę się opisem jaki znalazłam na internecie:
Błyskawica TCB i TLC (symbol)"Książka "Blue Suede Shoes: The Culure of Elvis" to przepustka do osobistego świata Elvisa Presleya, intymne spojrzenie na kulturę, którą stworzył i dziedzictwo, które po sobie pozostawił. Od fotografa Thoma Gilberta (Soul: Memphis 'Original Sound) pochodzi ta wyjątkowa, wizualna historia, połączenie zdjęć i opowieści, które ujawniają prywatnego Elvisa.
Większy niż życie talent - Elvis Presley - był również legendarnym, charyzmatycznym, człowiekiem, który pozostawił głębokie i trwałe wrażenie na każdej osobie, która go znała.
Ta oszałamiająco sfotografowana kolekcja łączy osobiste opowieści i anegdoty 75 przyjaciół Elvisa, kolegów muzyków i fanów, z portretami ludzi, których życia dotknął oraz pozostawionymi przez niego przedmiotami i artefaktami. Odkryj na nowo człowieka stojącego za tym obrazem poprzez zdjęcia miejsc, w których mieszkał i nagrywał, biżuterię i ubrania, jakie nosił, a nawet prezenty, które wybrał dla przyjaciół, czytając z pierwszej ręki relacje od tych, którzy doświadczyli jego głębokiej hojności. "Blue Suede Shoes" zapewnia piękne i wnikliwe spojrzenie na jednego z najbardziej lubianych wykonawców w Ameryce.
Elvis nosił wiele symboli, większość była związana z różnymi religiami, wierzeniami i tradycjami. Więcej o TCB i TLC w poście "Niektóre symbole i terminy obecne w życiu duchowym Elvisa".
Bobby Morris Orchestra
Orkiestra pod dyrekcją Bobby Morrisona, towarzysząca Elvisowi podczas koncertów od 1969 roku do 6 sierpnia 1970 roku.
Bonhams
Jeden z najstarszych domów aukcyjnych założony w Londynie w połowie XVIII wieku, z siedzibą przy 101 New Bond Street, mający obecnie swoje filie także w Nowym Jorku, Hongkongu, Los Angeles, Paryżu, San Francisco, Sydney i Singapurze. Jego najwięksi rywale to domy aukcyjne Christie's i Sotheby's.
W środowisku fanów i kolekcjonerów Elvisa najbardziej znany z historycznej, bo pierwszej w Europie, aukcji przedmiotów Elvisa ("UK - Auction of Elvis Presley memorabilia"), która odbyła się 30 sierpnia 1997 roku, w domu aukcyjnym Bonhams w Londynie i Hard Rock Cafe w Berlinie (w tych dwóch miejscach licytowano wtedy pamiątki po Elvisie).
Drugą taką znaną aukcją jest ta z 6-7 października 1995 roku ("Elvis Presley Memorabilia, October 6 & 7, 1995 in Las Vegas & Los Angeles"), którą obsługiwał dom aukcyjny Butterfield & Butterfield we współpracy w Bonhams.
W środowisku fanów i kolekcjonerów Elvisa najbardziej znany z historycznej, bo pierwszej w Europie, aukcji przedmiotów Elvisa ("UK - Auction of Elvis Presley memorabilia"), która odbyła się 30 sierpnia 1997 roku, w domu aukcyjnym Bonhams w Londynie i Hard Rock Cafe w Berlinie (w tych dwóch miejscach licytowano wtedy pamiątki po Elvisie).
Drugą taką znaną aukcją jest ta z 6-7 października 1995 roku ("Elvis Presley Memorabilia, October 6 & 7, 1995 in Las Vegas & Los Angeles"), którą obsługiwał dom aukcyjny Butterfield & Butterfield we współpracy w Bonhams.
bootleg
Nagranie pirackie, wydane na nośniku i rozpowszechnianie zwykle bez zgody artysty/ów. Geneza wyrazu wywodzi się z czasów amerykańskiej prohibicji alkoholu w latach 20. i 30. XX wieku, gdzie mianem "bootleg" określano alkohol wyrabiany bez zezwolenia i jakiejkolwiek kontroli państwa. Słowo bootleg pochodzi od zwyczaju ukrywania piersiówek z nielegalnym alkoholem w cholewkach butów.
Są to surowe (nieobrobione studyjnie) nagrania koncertowe, studyjne, z prób, domu, zgrane z TV lub radia, pozyskane w dowolny sposób. Z czasem zaczęto wydawać tak zwane oficjalne bootlegi (official bootlegs), autoryzowane przez artystę lub grupę, przewidziane do normalnej sprzedaży. Więcej na Wikipedii, a bootlegi Elvisa TU.
Są to surowe (nieobrobione studyjnie) nagrania koncertowe, studyjne, z prób, domu, zgrane z TV lub radia, pozyskane w dowolny sposób. Z czasem zaczęto wydawać tak zwane oficjalne bootlegi (official bootlegs), autoryzowane przez artystę lub grupę, przewidziane do normalnej sprzedaży. Więcej na Wikipedii, a bootlegi Elvisa TU.
Bowlhaven Lanes
Nazwa kręgielni w Memphis, którą Elvis wynajmował aby pograć w kręgle. Znajdowała się w dzielnicy Whitehaven, tej samej co Graceland, w kompleksie Whitehaven Plaza.
Breezy Point Farms
Sierociniec w Wirginii (USA), w którym Davada Stanley umieściła trójkę swoim małych dzieci (Williama - sześć, Ricka - pięć i Davida - trzy lata). Zabrała je od ojca sierżanta Williama Jade Stanleya z Wiesbaden w Niemczech, gdzie służył w wojsku amerykańskim, jak Elvis i zawiozła do sierocińca w Stanach, po czym wróciła do Niemiec uwodzić Vernona Presleya. Przebywali tam prawdopodobnie od początku 1959 roku do późnego lata 1960 roku. Po jej ślubie z Vernonem Elvisem Presleyem, w dniu 3 lipca 1960 roku, chłopcy stali się braćmi przybranymi Elvisa. Więcej o tym przeczytasz w poście "Rodzeństwo Elvisa".
Bremerhaven (miasto i port)
Miasto i port w Niemczech. Elvis dotarł tam na statku USS Randall, 1 października 1958 roku, w godzinach porannych. O godzinie 8:56, schodzi trapem ze statku. Wraz z pozostałymi żołnierzami, o godzinie 10:30, Elvis wsiada do pociągu, którym dojedzie do jednostki Ray Barrack we Friedbergu (Hessen/Hesja).
Britling
Sieć kawiarni i restauracjo-kawiarni w Memphis. W jednej z nich przez piewien czas pracowała Gladys. Także jego dziewczyna Billie Wardlaw.
Brooklyn Army Base
Baza wojskowa i wojskowy terminal oceaniczny (U.S. Army Military Ocean Terminal), do którego Elvis dotarł 20 września 1958 roku. Udzieli tam ostatniej konferencji prasowej przed opuszczeniem USA. To stamtąd, 22 września 1958 roku, wyruszy statkiem USS Randall do Niemiec na ciąg dalszy służby wojskowej.
To była przede wszystkim baza wojskowa, ale służyła również do załadowywania statków handlowych. Działa do 1996 roku. Zamknięto ją po tym jak przestano wypełniać towarami ładownie statków, na rzecz załadunku kontenerowego. Dla samych celów wojskowych była zbyt wielka. Dziś niektóre jej budynki zostały zaadaptowane na cele użytczności publicznej.
To była przede wszystkim baza wojskowa, ale służyła również do załadowywania statków handlowych. Działa do 1996 roku. Zamknięto ją po tym jak przestano wypełniać towarami ładownie statków, na rzecz załadunku kontenerowego. Dla samych celów wojskowych była zbyt wielka. Dziś niektóre jej budynki zostały zaadaptowane na cele użytczności publicznej.
bus MCI Crusader
Autobus MCI, znany jako MCI Crusader (tak nazywano model MC-8, produkowany przez Motor Coach Industries w latach 1973-1978). W ostatnich latach częściej błędnie nazywany Greyhound (od aukcji w 2015 roku). Greyhound było i jest tylko firmą przewozową, której MCI sprzedawała swoje autobusy (jeden z modeli, MC-9, nazywany Crusader II, produkowała specjalnie dla nich, w latach 1978-1990).
Na aukcji Juliena, która odbyła się 16 maja 2015 roku, w Hard Rock Cafe w Nowym Jorku (gdzie przedmioty aukcyjne można było oglądać od 11 maja), został zlicytowany za 268.000 dolarów. Kupił go (wylicytował) specjalista przyczep kempingowych z Teksasu, co potwierdził dyrektor generalny kalifornijskiego domu aukcyjnego Julien's Auctions, Darren Julien. Autobus sprzedano z oprawioną w ramkę kopią czeku o wartości 25.000 dolarów, który Elvis przekazał przyjacielowi i mentorowi JD Sumnerowi, przywódcy The Stamps, na zaliczkę. Autobus nie był własnością Elvisa, jak to się zwykle podaje, tylko JD Sumnera i The Stamps. Oficjalnie Elvis dał im zaliczkę na zakup autobusu, a resztę mieli uzbierać z własnych środków. Jednak nieoficjalnie mówi się, że Elvis sfinansował całkowicie zakup, co miała ukryć zaliczka (nie chciano by opinia publiczna wiedziała, że Elvis w całości zapłacił za autobus).
Elvis osobiście zaprojektował jego wnętrze. Autobus został specjalnie zaprojektowany i ozdobiony wewnątrz i na zewnątrz logiem błyskawicy TCB ("Take Care of Business"), które było osobistym mottem Elvisa, adresowanym także do innych mężczyzn (dla kobiet było inne). Wyposażono go w klimatyzację, lodówkę, kuchenkę mikrofalową, telewizory, wieżę stereo, głośniki i toaletę. W części wypoczynkowej wiszą nawet zdobne żyrandole. Ma dziewięć koi sypialnych i dwanaście siedzeń. Został kupiony przez Elvisa w 1976 roku z wyłącznym przeznaczeniem dla grupy wokalnej The Stamps, która towarzyszyła mu na scenie od 1972 roku do końca. Nie był to jedyny autobus jaki Elvis kupił w swoim życiu. Więcej o autobusach Elvisa w poście "(w opracowaniu)".
Na aukcji Juliena, która odbyła się 16 maja 2015 roku, w Hard Rock Cafe w Nowym Jorku (gdzie przedmioty aukcyjne można było oglądać od 11 maja), został zlicytowany za 268.000 dolarów. Kupił go (wylicytował) specjalista przyczep kempingowych z Teksasu, co potwierdził dyrektor generalny kalifornijskiego domu aukcyjnego Julien's Auctions, Darren Julien. Autobus sprzedano z oprawioną w ramkę kopią czeku o wartości 25.000 dolarów, który Elvis przekazał przyjacielowi i mentorowi JD Sumnerowi, przywódcy The Stamps, na zaliczkę. Autobus nie był własnością Elvisa, jak to się zwykle podaje, tylko JD Sumnera i The Stamps. Oficjalnie Elvis dał im zaliczkę na zakup autobusu, a resztę mieli uzbierać z własnych środków. Jednak nieoficjalnie mówi się, że Elvis sfinansował całkowicie zakup, co miała ukryć zaliczka (nie chciano by opinia publiczna wiedziała, że Elvis w całości zapłacił za autobus).
Elvis osobiście zaprojektował jego wnętrze. Autobus został specjalnie zaprojektowany i ozdobiony wewnątrz i na zewnątrz logiem błyskawicy TCB ("Take Care of Business"), które było osobistym mottem Elvisa, adresowanym także do innych mężczyzn (dla kobiet było inne). Wyposażono go w klimatyzację, lodówkę, kuchenkę mikrofalową, telewizory, wieżę stereo, głośniki i toaletę. W części wypoczynkowej wiszą nawet zdobne żyrandole. Ma dziewięć koi sypialnych i dwanaście siedzeń. Został kupiony przez Elvisa w 1976 roku z wyłącznym przeznaczeniem dla grupy wokalnej The Stamps, która towarzyszyła mu na scenie od 1972 roku do końca. Nie był to jedyny autobus jaki Elvis kupił w swoim życiu. Więcej o autobusach Elvisa w poście "(w opracowaniu)".
bus "Elvis Tour"
Autobus Elvisa, czasem mylony z tym, który kupił dla JD Sumner i jego kwartetu. Więcej o autobusach Elvisa w poście "(w opracowaniu)".
Butterfield & Butterfield
Dom aukcyjny, który w latach 90. zorganizował kilka aukcji z pamiątkami Elvisa. Szczególnie znana jest ta z 6-7 października 1995 roku ("Elvis Presley Memorabilia, October 6 & 7, 1995 in Las Vegas & Los Angeles"), którą dom aukcyjny Butterfield & Butterfield obsługiwał we współpracy w Bonhams.
C
Camino (del) Norte (ulica) (Palm Springs)
Ulica w Palm Springs (CA), na której w 1968 roku Elvis wynajmował posiadłość pod numerem 372. W starszych publikacjach ulica występuje pod nazwą "Camino del Norte", później pojawiała się jako "Camino Norte" (do 2016 roku). Teraz mapy Google nie wykazują jej, jest tylko "Cam Norte".
Candlelight Vigil
Uroczystość odbywająca się podczas Elvis Week (odchodów śmierci Elvisa), dokładnie w wigilię dnia jego śmierci (w nocy z 15 na 16 sierpnia), kiedy to zgromadzeni fani zapalają świece i przechodzą z nimi obok grobu Elvisa, bardzo podniosła ceremonia.
"Captain Marvel"
Komiks, wychodzący w Stanach Zjednoczonych od 1939 roku. Elvis zaczytywał się w nim będąc jeszcze chłopcem. Niektórzy dopatrują się w nim znacznego wpływu na osobowość Elvisa (jego stosunek do ludzi, pomaganie im), a także wpływu na jego garderobę sceniczną z lat 70., jak jumpsuity i peleryny. Więcej o samym komiksie na Wikipedii.
Captain Shreve
Jeden z hoteli w Shreveport (LA), gdzie Elvis zatrzymywał się podczas występów w "Louisiana Hayride", między innymi podczas swojego debiutu w tym programie.
Carousel
Nocny lokal w Paryżu we Francji, który Elvis odwiedził przynajmniej jeden raz. Więcej w poście: "Na przepustce w Paryżu".
CBS
Columbia Broadcasting System - koncern, początkowo tylko radiowy, później także telewizyjny. We wrześniu 1928 roku William S. Paley nabył United Independent Broadcasters. Była to sieć szesnastu niezależnych stacji radiowych, zmienił jej nazwę na Columbia Broadcasting System. CBS była jednym z trzech komercyjnych kanałów telewizyjnych dominujących w USA. Istnieje do dziś.
CDKA
Radio w Vancouver. Jeden z jego reporterów - Norm Pringle - był obecny na konferencji prasowej Elvisa, 31 sierpnia 1957 w Vancouver (Kanada).
CEO Elvis Presley Museum
Sieć muzeów Elvisa Presleya, założona przez jego przyjaciela i piosenkarza, Jimmy Velveta. Pierwsze powstało w Memphis, przy Elvis Presley Boulevard, na wprost Graceland, a otwarto je w niecały rok po śmierci artysty - 1 czerwca 1978 roku. Kolejnym było muzeum w Kissimmee na Florydzie. Później powstały jeszcze w Nashville, Orlando i Honolulu. Obecnie Velvet nie jest już właścicielem i prezesem sieci swoich muzeów, wszystko przekazał Daniel Johnson (mężczyzna). Było jeszcze jedno muzeum, podróżujące repozytorium z siedzibą w Branson, w stanie Missouri. Z wystawami jeździli też do innych miast w USA i krajów. Na przykład w 1989 roku, w Hilton Hotel w Montrealu (Kanada).
Nowy właściciel zmienił nawet domenę strony internetowej, dodając przed swoje imię "daniel", ale w 2019 roku przywrócił jej poprzednią nazwę. Strona muzeum działa nadal, aczkolwiek wszystkie eksponaty należące do muzeum są sukcesywnie wyprzedawane.
W kwietniu 2021 roku muzeum wystawiło na sprzedaż swoją domenę elvispresleymuseum.com na eBay za 750.000 dolarów, co z opłatami aukcyjnymi daje kwotę powyżej jednego miliona dolarów (Price: GBP 750,000.00; Approximately US $1,030,875.00). Licytacja będzie trwać od poniedziałku 1 czerwca 2021 roku do poniedziałku 14 czerwca 2021 roku (Estimated between Tue. Jun. 1 and Mon. Jun. 14.).
Nowy właściciel zmienił nawet domenę strony internetowej, dodając przed swoje imię "daniel", ale w 2019 roku przywrócił jej poprzednią nazwę. Strona muzeum działa nadal, aczkolwiek wszystkie eksponaty należące do muzeum są sukcesywnie wyprzedawane.
W kwietniu 2021 roku muzeum wystawiło na sprzedaż swoją domenę elvispresleymuseum.com na eBay za 750.000 dolarów, co z opłatami aukcyjnymi daje kwotę powyżej jednego miliona dolarów (Price: GBP 750,000.00; Approximately US $1,030,875.00). Licytacja będzie trwać od poniedziałku 1 czerwca 2021 roku do poniedziałku 14 czerwca 2021 roku (Estimated between Tue. Jun. 1 and Mon. Jun. 14.).
Chai (symbol)
Elvis nosił wiele symboli, większość była związana z różnymi religiami, wierzeniami i tradycjami. Więcej o Chai w poście "Niektóre symbole i terminy obecne w życiu duchowym Elvisa".
Chenaults (lokal)
Lokal w Memphis, do którego Elvis z kumplami wpadali na pizzę.
Chisca Hotel
Chisca Hotel mieścił się przy 272 South Main Street w Memphis i działał od 1913 roku do lat 80. XX wieku. Tu tu swoją siedzibę miało radio WHBQ, które prowadził Dewey Phillips, w którym pierwszy raz wyemitowano piosenkę "That's All Right, Mama".
Circle "G" Ranch
Posiadłość Elvisa. Ranczo. Tam lubił spędzać wolny czas. Przez prawie trzy lata prowadził też na nim hodowlę koni. Blisko Graceland, jakieś 20-30 minut jazdy samochodem, w zależności od pory dnia (natężenia ruchu). Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
CKNW
Stacja radiowa w Kanadzie. Jeden z jej reporterów - Bruno Cimmoll - wziął udział w konferencji prasowej Elvisa w Vancouver, 31 sierpnia 1957 roku.
CKWX
Stacja radiowa w Kanadzie. Dwóch jej reporterów - Mark Raines i Red Robinson - uczestniczyło w konferencji prasowej Elvisa w Vancouver (Kanada), 31 sierpnia 1957 roku.
"Collector's Carrousel" (aukcja)
Nazwa aukcji Sotheby's, która odbyła się 22 czerwca 1991 roku. Wystawiono na niej między innymi jumpsuit "White Concho Suit" (drugi).
Como, MS
Miasto w stanie Missisipi. Tutaj pracował Vernon, ojciec Elvisa, w 1942 roku, przy budowie obozu jenieckiego (po tym jak Stany Zjednoczone przystąpiły do II Wojny Światowej, 7 grudnia 1941 roku).
Commerce Street (ulica)
Jedna z ulic w Tupelo, na której mieszkali Presleyowie. Była w bliskim sąsiedztwie czarnej dzielnicy Tupelo - Shake Rag. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Cotton Carnival (klub)
Jeden z klubów w Memphis, do którego Elvis chodził czasami z przyjaciółmi i dziewczynami. Głównie w latach 1950-1953.
Cypress Street (ulica)
Ulica w Memphis, na której pod numerem 398 mieszkali Presleyowie. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Czeska Narodowa Orkiestra Symfoniczna
Grała podczas "Elvis Presley Live in Concert", 7 czerwca 2018 roku w Krakowie, jedynego koncertu Elvisa Presleya w Polsce. Elvis śpiewał z telebimu. Koncert odbył się na obiekcie Tauron Arena w Krakowie. Tego dnia na czele orkiestry stanął brytyjskim dyrygent Robin A. Smith.
"czwórka"
→ Patrz hasło "EP (EPA)"
D
Daily Star Sunday (gazeta)
Cotygodniowa gazeta tabloidowa wydawana w Wielkiej Brytanii. Została wydana jako siostrzany tytuł Daily Star 15 września 2002 roku. Daily Star Sunday jest wydawany przez Express Newspapers, które wraz z Daily Star publikuje również Daily Express i Sunday Express. Pojawiają się w niej najświeższe informacje dotyczące Elvisa Presleya, na przykład o pamiątkach po nim wystawianych na aukcjach.
DBA Baby Let's Play House
Także "D.B.A. Baby Let's Play House". Prawdopodobnie firma należąca do Stephena M. Shuttsa, fana Elvisa, zajmującego się wyszukiwaniem, ocenianiem i sprzedażą (bezpośrednią i pośrednią) pamiątek po Elvisie. Być może również nazwa fizyczna konkretnego domu (budynku), w którym gromadził pamiątki i przyjmował zainteresowanych nimi petentów (sprzedających i kupujących).
W latach 90. na listach uwierzytelniających do pamiątek, przy swoim nazwisku dopisywał w nawiasie "D.B.A. Baby Let's Play House" lub "DBA Baby Let's Play House". Nie udało mi się wyjaśnić tak na sto procent, co to za twór, ale podejrzewam, że pierwsza nazwa jego firmy, dziś znanej jako Rockology LLC. Patrz też hasło → "Rockology LLC".
W latach 90. na listach uwierzytelniających do pamiątek, przy swoim nazwisku dopisywał w nawiasie "D.B.A. Baby Let's Play House" lub "DBA Baby Let's Play House". Nie udało mi się wyjaśnić tak na sto procent, co to za twór, ale podejrzewam, że pierwsza nazwa jego firmy, dziś znanej jako Rockology LLC. Patrz też hasło → "Rockology LLC".
Doland Drive 1266
Adres domu Vernona w Memphis, który Elvis kupił mu w 1964 roku. Znajdował się na tyłach Graceland, skąd Vernon przechodził na teren Graceland do swojego biura przez furtkę w płocie.
Dreamland Presley Museum (Kanada)
→ Patrz hasło: "Elvis Presley Museum (Kanada)"
Drug Enforcement Administration (DEA)
Nazwa amerykańskiej agencji rządowej, utworzonej w 1973, której zadaniem jest egzekwowanie prawa zawartego w Controlled Substances Act z 1970 roku i walka z narkotykami. Elvis, jako Agent Biura do spraw Narkotyków i Niebezpiecznych Leków (Bureau Of Narcotics Dangerous Drugs, skrót - BNDD), podobnie jak inni agenci BNDD, po powołaniu tej agencji, z automatu weszli w jej szeregi (stąd u Elvisa dresy i kurtki z emblematami DEA, w których można go zobaczyć na zdjęciach).
E
E.E.R.
To skrót od Elvis Express Radio, portalu dla fanów Elvisa Presleya.
Ellis Auditorium w Memphis
Nazwa miejskiego obiektu typu "municipal auditorium" (dosłownie "komunalne audytorium", miejski ośrodek kultury) w Memphis. To tam Elvis otrzymał swój dyplom ukończenia szkoły średniej, w dniu 3 czerwca 1953 roku. Później będzie tam także koncertował.
"ELVIS" (film z 2022 roku)
Film w reżyserii Baza Luhrmanna, który swoją premierę miał podczas Festiwalu Filmowego w Cannes we Francji, gdzie został pokazany poza konkursem - patrz posty: "Film "Elvis" - Cannes 2022", "Film "Elvis" - 24 czerwca 2022 roku (premiera kinowa)".
"ELVIS: ADRENALINE 71"
Tytuł filmu na DVD z 2005 roku, wydanego przez Buda Glassa w Praytome Publishing (wydawnictwie muzycznym, specjalizującym się w wydawaniu na DVD i w postaci książek nieznanych i rzadkich materiałów informacyjnych ze świata muzyki). Znajdziemy w nim niepublikowane dotąd nigdzie indziej filmiki z występów Elvisa w Hilton Hotel w Las Vegas (NV) oraz wiele innych informacji z wydarzeń w życiu Elvisa z 1971 roku. Więcej na IMBD.
"Elvis after life: Unusual psychic experiences surrounding the death of a superstar" (książka)
Autor - Raymond A. Moody Jr. Ten sam, który napisał książkę "Życie po życiu", pozycję znaną polskiemu czytelnikowi. Tytuł można przetłumaczyć jako "Elvis po życiu: Niezwykłe doświadczenia psychiczne otaczające śmierć supergwiazdy". Poznamy w niej przypadki silnego oddziaływania Elvisa na ludzi nawet po swojej śmierci.
Wydana w 1987 roku; ISBN-10: 0934601402; ISBN-13: 978-0934601405;
Wydana w 1987 roku; ISBN-10: 0934601402; ISBN-13: 978-0934601405;
"Elvis, a guide to my soul" (książka)
Autor - Isabelle Tanner. "Elvis, przewodnik mej duszy", to książka mówiąca o wpływie Elvisa na ludzi i jego duchowości. Została wydana w 1993 roku.
ISBN-10: 0963701819; ISBN-13 : 978-0963701817;
ISBN-10: 0963701819; ISBN-13 : 978-0963701817;
Elvis-A-Rama Museum
Muzeum Elvisa w Paradise (Nevada). Było dużą prywatną kolekcją pamiątek po Elvisie, należących do Chrisa Davidsona (fana i kolekcjonera). Znane z 85-metrowego muralu o życiu i karierze Elvisa. Muzeum zostało otwarte 5 listopada 1999 roku. Można w nim było zobaczyć różne pojazdy Elvisa, kombinezony oraz inną odzież sceniczną (jak pasy, koszule) i prywatną, a także gitary, dokumenty, biżuterię, przedmioty użytkowe i inne pamiątki. Muzeum mieściło się w budynku o powierzchni 760 m2, w którym oprócz części wystawowej był również duży sklep z pamiątkami. Ekspozycja została wzbogacona freskami autorstwa znanego artysty - Roberta Emeralda Shappy.
17 marca 2004 roku w muzeum doszło do włamania. Skradziono prawie 300 000 pamiątek, w tym biżuterię Elvisa i specjalny pistolet kaliber .38. Skradzione przedmioty zostały odzyskane 3 listopada 2005 roku, kiedy to do Duke'a Adamsa (impersonatora Elvisa), zwrócił się Eliab Aguilar (złodziej) w celu odsprzedania pamiątek. Został aresztowany przez Metropolitan Police (policję metropolitalną) w Las Vegas.
Muzeum mieściło się przy 3401 Industrial Road, Las Vegas (NV 89109, na skrzyżowaniu pomiędzy Mel Torme Way i Desert Inn Rd).
Presley Enterprises, Inc. nabyło aktywa i znak towarowy do muzeum tylko po to by je zamknąć, co nastąpiło 1 października 2006 roku. Ponoć chodziło o to by muzeum nie odbierało zwiedzających wystawie w Las Vegas, którą wkrótce zamierzano otworzyć. Niemniej CKX, Inc. (właściciel EPE), z uwagi na jego bogate zbiory, łaskawie przyznał Chrisowi Davidsonowi prawo do otwarcia muzeum na Hawajach. Dotąd nie skorzystał z tego prawa. Aczkolwiek wygląda na to, że wznowiło swoją działalność w Las Vegas, ponieważ jest dużo zdjęć z 2012 i 2013 roku.
Prawdopodobnie część tych zbiorów odkupiło Graceland - to niepotwierdzona informacja. Zauważono, że kilka eksponatów, które wcześniej pokazywano w tym muzeum teraz jest w dyspozycji Graceland, stąd taki wniosek. Jednak część trafia również na aukcję.
Ciągle działa strona internetowa muzeum: http://www.elvisaramamuseum.com/.
17 marca 2004 roku w muzeum doszło do włamania. Skradziono prawie 300 000 pamiątek, w tym biżuterię Elvisa i specjalny pistolet kaliber .38. Skradzione przedmioty zostały odzyskane 3 listopada 2005 roku, kiedy to do Duke'a Adamsa (impersonatora Elvisa), zwrócił się Eliab Aguilar (złodziej) w celu odsprzedania pamiątek. Został aresztowany przez Metropolitan Police (policję metropolitalną) w Las Vegas.
Muzeum mieściło się przy 3401 Industrial Road, Las Vegas (NV 89109, na skrzyżowaniu pomiędzy Mel Torme Way i Desert Inn Rd).
Presley Enterprises, Inc. nabyło aktywa i znak towarowy do muzeum tylko po to by je zamknąć, co nastąpiło 1 października 2006 roku. Ponoć chodziło o to by muzeum nie odbierało zwiedzających wystawie w Las Vegas, którą wkrótce zamierzano otworzyć. Niemniej CKX, Inc. (właściciel EPE), z uwagi na jego bogate zbiory, łaskawie przyznał Chrisowi Davidsonowi prawo do otwarcia muzeum na Hawajach. Dotąd nie skorzystał z tego prawa. Aczkolwiek wygląda na to, że wznowiło swoją działalność w Las Vegas, ponieważ jest dużo zdjęć z 2012 i 2013 roku.
Prawdopodobnie część tych zbiorów odkupiło Graceland - to niepotwierdzona informacja. Zauważono, że kilka eksponatów, które wcześniej pokazywano w tym muzeum teraz jest w dyspozycji Graceland, stąd taki wniosek. Jednak część trafia również na aukcję.
Ciągle działa strona internetowa muzeum: http://www.elvisaramamuseum.com/.
Elvis and Friends Museum (muzeum)
Muzeum to mieści się wewnątrz Memories Theatre, 2141 Parkway, Pigeon Forge, TN 37863, USA. Jest otwarte codziennie, z zasady w godzinach od 10:00 do 22:00, ale zamykane jest w godzinach trwania spektakli. Jego właścicielem jest Mike L. Moon.
Można w nim zobaczyć kilka ciekawych eksponatów, w tym munduru armii amerykańskiej Elvisa, jeden z jego motocykli, kilka przedmiotów z domu przy Audubon (między innymi telewizor i adapter w skrzyni na nóżkach), kilka gitar i jak podaje strona muzeum, również jakieś "stroje noszone na scenie". Aczkolwiek nie podano jakie, wiem tylko, że jest tam jedna z peleryn, ta od "Red Pinwheel Suit".
Chociaż muzeum przede wszystkim jest poświęcone Elvisowi, to gromadzi również pamiątki należące do innych artystów jemu współczesnych (głównie z lat 50.).
Posiada bardzo skąpą stronę internetową, z której w zasadzie niczego nie można się dowiedzieć, pod adresem https://pigeonforgeelvismuseum.com, telefon: (865) 428-7852. Na razie strona nie działa.
Można w nim zobaczyć kilka ciekawych eksponatów, w tym munduru armii amerykańskiej Elvisa, jeden z jego motocykli, kilka przedmiotów z domu przy Audubon (między innymi telewizor i adapter w skrzyni na nóżkach), kilka gitar i jak podaje strona muzeum, również jakieś "stroje noszone na scenie". Aczkolwiek nie podano jakie, wiem tylko, że jest tam jedna z peleryn, ta od "Red Pinwheel Suit".
Chociaż muzeum przede wszystkim jest poświęcone Elvisowi, to gromadzi również pamiątki należące do innych artystów jemu współczesnych (głównie z lat 50.).
Posiada bardzo skąpą stronę internetową, z której w zasadzie niczego nie można się dowiedzieć, pod adresem https://pigeonforgeelvismuseum.com, telefon: (865) 428-7852. Na razie strona nie działa.
"Elvis and me" (książka)
Książka napisana przez Priscillę, o jej życiu u boku Elvisa. Wydana w 1986 roku. Stała się kością niezgody między matką i córką. Po jej ukazaniu się, doszło do karczemnej awantury, po której Lisa wyprowadziła się z domu i przez wiele lat nie utrzymywała kontaktów z matką.
"Elvis and us" (wystawa)
Wystawa zorganizowana w Museum of Liverpool przez Beatles Story i Graceland. Mówiono o niej, że "łączy muzyczną królewskość z obu stron Atlantyku". Ekspozycja mieściła się w The Beatles Story Pier Head (części Museum of Liverpool ze stałą ekspozycją The Beatles).
Otwarto ją 5 października 2011 roku i miała trwać do 4 października 2013 roku, lecz z uwagi na olbrzymie zainteresowanie została przedłużona o rok, do 4 października 2014 roku. W sezonie letnim była czynna od 9:00 do 19:00, a w zimowym od 10:00 do 18:00. Bilety kosztowały około 10 funtów (nie wynotowałam i podaję cenę z pamięci), a jeśli ktoś zrobił zakupy w sklepie z pamiątkami, replikami kostiumów i rzeczy Elvisa, to za bilety płacił tylko 3 funty.
Wystawa była zapowiadana jako największa w Europie prezentacja Króla Rock and Rolla, świętująca jego związek z Beatlesami poprzez artefakty i kostiumy oraz wyjaśniająca, jak i dlaczego Elvis był taką inspiracją dla Beatlesów.
Wśród eksponatów był kombinezon ("White Sunburst Suit"), który Elvis nosił po raz pierwszy, gdy wykonał utwór Beatlesów "Yesterday" na scenie, stół bilardowy, na którym grał Ringo, gdy inni się zacięli (patrzyli na Elvisa i nie odzywali się), gitara basowa, na jakiej grał Elvis podczas spotkania z The Beatles w swoim domu w dzielnicy Bel Air w Los Angeles (przy Perugia Way 565), telegramy od obu menadżerów i wiele innych artefaktów.
Otwarto ją 5 października 2011 roku i miała trwać do 4 października 2013 roku, lecz z uwagi na olbrzymie zainteresowanie została przedłużona o rok, do 4 października 2014 roku. W sezonie letnim była czynna od 9:00 do 19:00, a w zimowym od 10:00 do 18:00. Bilety kosztowały około 10 funtów (nie wynotowałam i podaję cenę z pamięci), a jeśli ktoś zrobił zakupy w sklepie z pamiątkami, replikami kostiumów i rzeczy Elvisa, to za bilety płacił tylko 3 funty.
Wystawa była zapowiadana jako największa w Europie prezentacja Króla Rock and Rolla, świętująca jego związek z Beatlesami poprzez artefakty i kostiumy oraz wyjaśniająca, jak i dlaczego Elvis był taką inspiracją dla Beatlesów.
Wśród eksponatów był kombinezon ("White Sunburst Suit"), który Elvis nosił po raz pierwszy, gdy wykonał utwór Beatlesów "Yesterday" na scenie, stół bilardowy, na którym grał Ringo, gdy inni się zacięli (patrzyli na Elvisa i nie odzywali się), gitara basowa, na jakiej grał Elvis podczas spotkania z The Beatles w swoim domu w dzielnicy Bel Air w Los Angeles (przy Perugia Way 565), telegramy od obu menadżerów i wiele innych artefaktów.
"Elvis at The O2" (wystawa)
Słynna, historyczna wystawa, zorganizowana przez EPE w Londynie, która trwała od 12 grudnia 2014 roku do 10 stycznia 2016 roku (przez ponad rok). Pokazano na niej wiele kostiumów Elvisa i innych pamiątek po nim. Początkowo jej zamknięcie było przewidziane na 31 sierpnia 2015 roku, ale później zdecydowano o jej przedłużeniu do 10 stycznia 2016 roku.
"Elvis: Behind The Image" (książka)
Seria książek wydanych na DVD. Dotąd wyszły dwie części (Volume 1 i Volume 2), a trzecia jest w zapowiedziach. Pomysł na wydanie tej serii należy do Buda Glassa i narodził się w 2000 roku, ale do jego realizacji włączył się też Russ Howe, partner biznesowy Buda Glassa i współwłaściciel muzeum "Elvis-a-Rama" w Las Vegas, stąd obaj figurują jako autorzy tegoż wydania. Kolejne wolumeny wydaje Praytome Publishing. Materiał promocyjny zapowiadający publikację mówił: "Znasz legendę, poznaj człowieka" - podkreślając, że Elvis był złożoną postacią i osobowością, a w "Elvis: Behind The Image" zobaczymy również jaki był prywatnie, w osobistych kontaktach i poza sceną.
Książka zawiera dużo informacji dotyczących szczegółów z osobistych spotkań Elvisa z fanami, prywatnych zdjęć i filmików, a więc relacje naocznych świadków z pierwszej ręki. W dużej mierze są to prywatne materiały od fanów, którzy prowadzili skrupulatne notatki z każdego kontaktu z Elvisem (spotkania, koncertu itp.), opisując wszystko bardzo szczegółowo w swoich notesach i pamiętnikach, jak był ubrany, co powiedział, w jakim był nastroju itp. Najwięcej materiałów Bud Glass pozyskał od Sandi Miller (najpierw fanki, później przyjaciółki Elvisa), Virginii Coons, Elaine Christian, Carol Jacobs i wielu innych, w tym ludzi pracujących bezpośrednio z Elvisem (na przykład Kathy Westmoreland, John Wilkinson, George Klein). Są tam materiały z wszystkich trzech dekad, lata 50., 60. i 70.
Książka zawiera dużo informacji dotyczących szczegółów z osobistych spotkań Elvisa z fanami, prywatnych zdjęć i filmików, a więc relacje naocznych świadków z pierwszej ręki. W dużej mierze są to prywatne materiały od fanów, którzy prowadzili skrupulatne notatki z każdego kontaktu z Elvisem (spotkania, koncertu itp.), opisując wszystko bardzo szczegółowo w swoich notesach i pamiętnikach, jak był ubrany, co powiedział, w jakim był nastroju itp. Najwięcej materiałów Bud Glass pozyskał od Sandi Miller (najpierw fanki, później przyjaciółki Elvisa), Virginii Coons, Elaine Christian, Carol Jacobs i wielu innych, w tym ludzi pracujących bezpośrednio z Elvisem (na przykład Kathy Westmoreland, John Wilkinson, George Klein). Są tam materiały z wszystkich trzech dekad, lata 50., 60. i 70.
Elvis Birthday Celebration (impreza okolicznościowa)
Coroczne obchody kolejnych urodzin Elvisa w Graceland, podczas których organizowane są różne atrakcje. Zwykle czterodniowe. Kończą się najczęściej w dzień urodzin Elvisa 8 stycznia, gigantycznym tortem, który starcza do obdzielenia wszystkich odwiedzających (od kilkunastu do trzydziestu tysięcy osób). Te olbrzymie torty są dziełami sztuki cukierniczej i zawsze swoją tematyką nawiązują do jakiegoś istotnego zdarzenia w karierze Elvisa lub muzyki.
"Elvis Experience Brasil 2012" (wystawa)
Pod takim tytułem odbyła się wystawa pamiątek Elvisa w Brazylii, na której oprócz wielu artefaktów pojawiło się też kilka jego strojów scenicznych, między innymi: "White Inca Gold Leaf Suit", "White Pharao Suit", "Black Spanish Suit" (red Linning), "Blue Teal Stone Suit", "White Gold Vine Suit", "White Short Fringe Cape Suit". Pojawiło się na niej 600 eksponatów. Oprócz kombinezonów także setki innych ubiorów Elvisa (kurtki, płaszcze koszule, spodnie), rzeczy związane z jego wszystkimi najgłośniejszymi występami (z "Comeback Special '68", "Aloha" itp.), dokument, gazety, złote płyty, różne nagrody, pamiątki wojskowe, gadżety karate i wiele, wiele innych. Była to pierwsza tak duża wystawa w Brazylii, a kolejki były tak olbrzymie, że wpuszczano ludzi partiami.
Miała miejsce w Shopping Eldorado w Sao Paulo (adres: AV. Rebouças, 3970 - Sosny, Sao Paulo (SP)).
Czynna była od poniedziałku do poniedziałku, czyli przez cały tydzień, w godzinach od 10:00 do 22:00. Wystawa miała trwać od 9 maja 2012 roku (środa) do 5 listopada 2012 roku (poniedziałek), jednak z uwagi na duże zainteresowanie przedłużono ją o tydzień, do 2 grudnia 2012 roku.
Miała miejsce w Shopping Eldorado w Sao Paulo (adres: AV. Rebouças, 3970 - Sosny, Sao Paulo (SP)).
Czynna była od poniedziałku do poniedziałku, czyli przez cały tydzień, w godzinach od 10:00 do 22:00. Wystawa miała trwać od 9 maja 2012 roku (środa) do 5 listopada 2012 roku (poniedziałek), jednak z uwagi na duże zainteresowanie przedłużono ją o tydzień, do 2 grudnia 2012 roku.
"Elvis Experience Brasil 2013" (wystawa)
Pod takim tytułem odbyła się wystawa pamiątek Elvisa w Brazylii, na której oprócz wielu artefaktów pojawiło się też kilka jego strojów scenicznych. Były to: "White Inca Gold Leaf Suit", "White Pharao Suit", "Black Spanish Suit" (red Linning), "Blue Teal Stone Suit", "White Gold Vine Suit", "White Short Fringe Cape Suit". Była to druga wystawa w Brazylii i nieco mniejsza w stosunku do poprzedniej, tym razem wystawiono 350 eksponatów.
Tym razem wystawę zorganizowano w Porto Alegre, w Barra Shopping Sul (adres: Av. Diário de Notícias, 300, Cristal, Porto Alegre). Była czynna każdego dnia w godzinach od 10:00 do 22:00.
Wystawa trwała od 16 maja do 2 lipca 2013 roku.
Tym razem wystawę zorganizowano w Porto Alegre, w Barra Shopping Sul (adres: Av. Diário de Notícias, 300, Cristal, Porto Alegre). Była czynna każdego dnia w godzinach od 10:00 do 22:00.
Wystawa trwała od 16 maja do 2 lipca 2013 roku.
"Elvis - face to face" (książka)
Prawdopodobnie dotąd jeszcze nie opublikowana książka Wandy June Hill, ale rozpowszechniona w internecie w postaci dokumentu PDF. Została napisana przez Wandę June Hill i kilkoro jej przyjaciół w 2013 roku.
"Elvis forever" (film)
To film Janusza Płońskiego, z 1997 roku. Przygotowany na zlecenie redakcji katolickiej niemieckiej telewizji ZDF. Ideą filmu jest
pokazanie związków Elvisa z muzyką gospel, religią i pytaniem, które sobie ciągle zadawał - "Dlaczego ja Panie?" oraz o kulcie artysty wśród fanów, jaki powstał po jego śmierci. Więcej o filmie i autorze w poście: "Film 'Elvis forever' Janusza Płońskiego".
Elvis Information Network (fanklub)
Elvis Information Network Fan Club (w skrócie EIN) - to najstarszy fanklubu Elvisa w Australii. Jego prezesem jest Nigel Patterson, który miał okazję poznać Elvisa osobiście.
Fanklub prowadzi stronę internetową o tej samej nazwie, pod adresem https://www.elvisinfonet.com/.
Fanklub prowadzi stronę internetową o tej samej nazwie, pod adresem https://www.elvisinfonet.com/.
ElvisInsider (strona internetowa)
W 2005 roku EPE uruchomiło oficjalną stronę internetową ElvisInsiders. Ta strona jest kontynuacją strony Elvis Collectors Club, która była już dostępna online. Jak podano w komunikacie prasowym, jako ElvisInsider masz dostęp do „nigdy i rzadko widzianych zdjęć, artefaktów, klipów wideo i dokumentów z archiwów Graceland, ekskluzywnych aktualizacji i aktualności o Elvisie przede wszystkim”. W artykule prasowym czytamy (fragmenty):
»Uruchomienie historycznej, bezprecedensowej kamery internetowej 24/7 na ElvisInsiders.com z okna sypialni Elvisa na piętrze zwiastuje premierę nowej oficjalnej strony internetowej tylko dla członków Elvis Insiders.
Graceland/Elvis Presley Enterprises, Inc. uruchomił dziś Official Elvis Insiders, ekscytującą i ekskluzywną nową grupę społeczności internetowej dla fanów Elvisa na całym świecie.
Ten wyjątkowy program jest ewolucją Oficjalnego Klubu Kolekcjonerów Elvisa. Zaktualizowano niezwykle popularne forum dyskusyjnego z nowym, bardzo pożądanym pokojem rozmów na żywo. Pozwoli to również Graceland na prowadzenie czatów z ludźmi, którzy znali lub pracowali z Elvisem lub są zaangażowani w jego dzisiejszą karierę.
Oprócz kamery internetowej dostępnej 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, która pozwala fanom zobaczyć, co Elvis widział z okna swojej sypialni w Graceland, członkowie Elvis Insiders otrzymają wyłączny dostęp do nigdy i rzadko widzianych zdjęć, artefaktów, klipów wideo i dokumentów z archiwów Graceland, a także będą mogli cieszyć się poufnymi informacjami, ekskluzywnymi aktualizacjami i wiadomościami o Elvisie przed kimkolwiek innym. Członkowie będą mogli odkrywać więcej archiwów Graceland, gdy co tydzień kolejny artefakt lub rzadkie zdjęcie lub film będzie dodawany do ekskluzywnej galerii obrazów i ekskluzywnej galerii audio i wideo.
"Słownik definiuje "insidera" jako osobę uznaną lub zaakceptowaną jako członek grupy oraz osobę, która ma dostęp do poufnych informacji i specjalnej wiedzy" – powiedział Scott Williams z Elvis Presley Enterprises. "Tym właśnie stała się ta grupa powinowactwa EPE".
Po dołączeniu członkowie otrzymują luksusowy zestaw członkowski, kwartalne biuletyny, cotygodniowe biuletyny elektroniczne oraz zaproszenia na nadchodzące imprezy i wydarzenia w Memphis tylko dla członków. Elvis Insiders otrzymuje zniżki na wszystkie zakupy w Graceland, Heartbreak Hotel, sklepach z pamiątkami Elvis Presley Enterprises, towarach online w ShopElvis.com, trasach Sun Studios i The Elvis Catalog.
Źródło: EPE - Elvis Presley Enterprises«
»Uruchomienie historycznej, bezprecedensowej kamery internetowej 24/7 na ElvisInsiders.com z okna sypialni Elvisa na piętrze zwiastuje premierę nowej oficjalnej strony internetowej tylko dla członków Elvis Insiders.
Graceland/Elvis Presley Enterprises, Inc. uruchomił dziś Official Elvis Insiders, ekscytującą i ekskluzywną nową grupę społeczności internetowej dla fanów Elvisa na całym świecie.
Ten wyjątkowy program jest ewolucją Oficjalnego Klubu Kolekcjonerów Elvisa. Zaktualizowano niezwykle popularne forum dyskusyjnego z nowym, bardzo pożądanym pokojem rozmów na żywo. Pozwoli to również Graceland na prowadzenie czatów z ludźmi, którzy znali lub pracowali z Elvisem lub są zaangażowani w jego dzisiejszą karierę.
Oprócz kamery internetowej dostępnej 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, która pozwala fanom zobaczyć, co Elvis widział z okna swojej sypialni w Graceland, członkowie Elvis Insiders otrzymają wyłączny dostęp do nigdy i rzadko widzianych zdjęć, artefaktów, klipów wideo i dokumentów z archiwów Graceland, a także będą mogli cieszyć się poufnymi informacjami, ekskluzywnymi aktualizacjami i wiadomościami o Elvisie przed kimkolwiek innym. Członkowie będą mogli odkrywać więcej archiwów Graceland, gdy co tydzień kolejny artefakt lub rzadkie zdjęcie lub film będzie dodawany do ekskluzywnej galerii obrazów i ekskluzywnej galerii audio i wideo.
"Słownik definiuje "insidera" jako osobę uznaną lub zaakceptowaną jako członek grupy oraz osobę, która ma dostęp do poufnych informacji i specjalnej wiedzy" – powiedział Scott Williams z Elvis Presley Enterprises. "Tym właśnie stała się ta grupa powinowactwa EPE".
Po dołączeniu członkowie otrzymują luksusowy zestaw członkowski, kwartalne biuletyny, cotygodniowe biuletyny elektroniczne oraz zaproszenia na nadchodzące imprezy i wydarzenia w Memphis tylko dla członków. Elvis Insiders otrzymuje zniżki na wszystkie zakupy w Graceland, Heartbreak Hotel, sklepach z pamiątkami Elvis Presley Enterprises, towarach online w ShopElvis.com, trasach Sun Studios i The Elvis Catalog.
Źródło: EPE - Elvis Presley Enterprises«
Reasumując, to klub dla fanów z kasą. O ile dobrze zrozumiałam, wpisowe do 29,95 dolara, a pakiet startowy (przesyłany do domu) to 60,00 dolarów, acz po przyjeździe do Graceland faktycznie zniżki są tak duże, że już za pierwszym pobytem wszystko się zwraca, jak wyczytałam w komentarzach. Strona już nie istnieje, zniknęła jak wszystko od nich bez słowa wyjaśnienia. Tak wglądała:
https://www.elvisnews.com/images/misc/site_elvisinsiders.jpg
"Elvis Jumpsuits All Access" (wystawa)
Tytuł wystawy z 2007 roku, zorganizowanej w Graceland przez Graceland, która była jedną z najkrótszych. Postawiono w niej na ekspozycje mało znanych kostiumów scenicznych Elvisa, wcześniej nigdy lub rzadko pokazywanych. Oczywiście te bardziej znane znalazły się na niej również. Później wydano nawet książkę prezentującą niektóre kostiumy z tej wystawy "Elvis Jumpsuits All Access: Special Exhibition at Graceland" (Elvis Presley Enterprises, 2007).
Początkowo wystawę zapowiadano jako dwuletnią. Dotąd w Graceland było wystawionych tylko 16 kostiumów, a na niej pojawiło się kolejnych 56. Jednak niektórzy podają, że trwała zaledwie kilka lub kilkanaście dni. Prawdopodobnie po tym czasie wycofano część ekspozycji i stąd te rozbieżności. Natomiast wiele kostiumów po dwóch latach wcale nie trafiło z powrotem do magazynów, tylko pozostało już w stałej ekspozycji, w zasadzie do dziś.
Bilety na nią były wtedy po śmiesznie niskiej cenie - 7 dolarów. A nie jak dzisiaj po prawie dwieście.
Początkowo wystawę zapowiadano jako dwuletnią. Dotąd w Graceland było wystawionych tylko 16 kostiumów, a na niej pojawiło się kolejnych 56. Jednak niektórzy podają, że trwała zaledwie kilka lub kilkanaście dni. Prawdopodobnie po tym czasie wycofano część ekspozycji i stąd te rozbieżności. Natomiast wiele kostiumów po dwóch latach wcale nie trafiło z powrotem do magazynów, tylko pozostało już w stałej ekspozycji, w zasadzie do dziś.
Bilety na nią były wtedy po śmiesznie niskiej cenie - 7 dolarów. A nie jak dzisiaj po prawie dwieście.
"Elvis Jumpsuits All Access: Special Exhibition at Graceland" (książka)
W 2007 roku EPE wydała książeczkę "Elvis Jumpsuits All Access: Special Exhibition at Graceland" (Elvis Presley Enterprises, 2007), w której zaprezentowano niektóre jumpsuity Elvisa, jakie wcześniej pokazano na wystawie "Elvis Jumpsuits All Access". Jednak nie wszystkie kostiumy z wystawy, a było ich ponad 50 (wiele nieznanych, pierwszy i ostatni raz widzianych), zostały w niej ujęte. W zasadzie znalazły się w niej tylko te bardziej znane. Nie wiadomo z jakich powodów nie zdecydowano się na omówienie i umieszczenie tych mniej znanych. Fani ubolewają z tego powodu i twierdzą, że to specjalny wybieg marketingowy, a chodzi w nim tylko o to, żeby dozować nam tego typu archiwalia (zasygnalizować, że coś jest, ale nie wyczerpywać tematu). Opisanie tych strojów w książce zdjęłoby z nich odium tajemniczości i uczyniło jawnymi, a wtedy EPE nie miałaby nas już czym zaskakiwać. Oczywiście książka ta jest już nie do zdobycia. Tak zniknęła z przestrzeni publicznej, że nawet nie można znaleźć porządnego zdjęcia jej okładki, czy jakichkolwiek informacji o niej, a przecież miało to miejsce zaledwie dziesięć lat temu i w dobie internetu.
"Elvis Monthly"
Magazyn dla fanów Elvisa Presleya, który ukazywał się w Wielkiej Brytanii w latach 1960-2000 (czterdzieści lat). Wyszło blisko pięćset numerów tego magazynu, tworzonego również przez fanów, a co najważniejsze autorami artykułów były głównie osoby, które spotykały Elvisa bezpośrednio i uczestniczyły w jego koncertach.
Elvis Music, Inc.
Wydawnictwo muzyczne (biblioteczne). Teoretycznie spółka założona przez Elvisa Presleya i do niego należąca.
Brak informacji, w którym roku je utworzono, ani jakie były jego dalsze losy. Brak informacji o podziale udziałów, aczkolwiek wiemy, że w rzeczywistości tego typu spółki zakładał jego menadżer i to on miał w nich większościowy udział.
Zazwyczaj w umowach zawieranych z tego typu wydawnictwami kompozytorzy zachowują udziały, a wydawcy zarządzają materiałem. Elvis nie sprzedał swoich interesów wydawniczych, w związku z czym EPE nadal je posiada i są one dla nich jednym z głównych aktywów.
Brak informacji, w którym roku je utworzono, ani jakie były jego dalsze losy. Brak informacji o podziale udziałów, aczkolwiek wiemy, że w rzeczywistości tego typu spółki zakładał jego menadżer i to on miał w nich większościowy udział.
Zazwyczaj w umowach zawieranych z tego typu wydawnictwami kompozytorzy zachowują udziały, a wydawcy zarządzają materiałem. Elvis nie sprzedał swoich interesów wydawniczych, w związku z czym EPE nadal je posiada i są one dla nich jednym z głównych aktywów.
"Elvis on Tour" (film dokumentalny)
Amerykański film dokumentalny o Elvisie Presleyu, w reżyserii Roberta Abela i Pierrea Adidgea. Został wyprodukowany przez MGM na jesieni 1972 roku. To 33 i ostatni film pełnometrażowy z udziałem Elvisa Presleya. Film otrzymał Złoty Glob w 1972 w kategorii najlepszy dokument (więcej, patrz "Filmy").
"Elvis on Tour" (wystawa)
Po spektakularnym sukcesie wystawy "Elvis at The O2" (od 12 grudnia 2014 roku do 10 stycznia 2016 roku), w obiekcie widowisko-sportowym O2 w Londynie, pamiątki Elvisa znów zawitały w to miejsce. Wystawę otwarto 3 listopada 2017 roku na trzy miesiące (to jest do 4 lutego 2018 roku), a więc na czas zdecydowanie krótszy niż poprzednio. Moim zdaniem jest ciekawsza od poprzedniej, bo pojawiły się na niej takie rzeczy, o których nawet nie wiedzieliśmy, że ciągle są lub w ogóle kiedykolwiek były w Graceland, czyli nie tylko ze stałych ekspozycji, ale również z magazynów. Podobnie jak na poprzedniej są na niej kostiumy Elvisa, najróżniejsze pamiątki, a także różne inne ciekawostki. Natomiast jak zwykle słabą stroną są opisy eksponatów i oświetlenie.
UWAGA! Wystawa trwa, ciągle możesz na niej być, masz czas do 4 lutego 2018 roku!
Wystawa zakończona.
Wystawa zakończona.
"Elvis Presley ®"
Prawnie zastrzeżona marka towarowa (znak towarowy).
Elvis Presley A Life in Books (baza książek)
Najlepsza i chyba jedyna taka internetowa baza książek o Elvisie, jakie napisano na całym świecie. Oczywiście wielu pozycji w niej brakuje, ponieważ nie wszyscy autorzy wiedzą o jej istnieniu. Poza tym, czasami właściciel serwisu (z przyczyn tylko jemu wiadomych), okresowo nie przyjmuje nowych zgłoszeń. Obecnie jest tam prawie 4.000 pozycji. Książki można wyszukiwać po: tytule, autorze, roku wydania, kategorii, wydawnictwie, numerze ISBN, języku i relacji (czyli w związku z innymi sławnymi nazwiskami).
Strona główna: https://vnhouten.home.xs4all.nl/
Baza książek: https://vnhouten.home.xs4all.nl/intro.html
Adres e-mail: contact.elvisbooks@xs4all.nl
Strona główna: https://vnhouten.home.xs4all.nl/
Baza książek: https://vnhouten.home.xs4all.nl/intro.html
Adres e-mail: contact.elvisbooks@xs4all.nl
Elvis Presley Birthplace
To kompleks muzealny, utworzony na terenie okalającym dom Presleyów w Tupelo. Kompleks składa się z dużego parku, w którym oprócz domu zobaczyć można: kościół gdzie się modlił, kaplicę medytacji (ufundowaną przez fanów), statuę (jego pomnik – odlew z brązu), muzeum, teatr i słynną fontannę życia, a także wiele innych rzeczy. W ostatnich latach (chyba w 2016 roku) dodano kolejną atrakcję "Jezioro Refleksji" z wielką fontanną na środku. Ponoć wychodząc na przeciw odwiedzającym, którzy skarżyli się, że w kompleksie nie mam miejsca na relaks, wyciszenie, refleksje, przemyślenia, zadumę, innego poza kaplicą.
Na stronie internetowej muzeum Elvis Presley Birthplace nie ma zbyt wielu informacji i nigdy ich za dużo nie było, aczkolwiek teraz jeszcze ją "odchudzono" i zmieniono graficznie (jest okropna, wcześniej była piękna, zrobiona z poczuciem elegancji i smaku, teraz przypomina zadrukowany papier pakowy). Zapewne chodzi o to, żeby w ten sposób zachęcić fanów do złożenia osobistej wizyty w tym miejscu.
Na stronie internetowej muzeum Elvis Presley Birthplace nie ma zbyt wielu informacji i nigdy ich za dużo nie było, aczkolwiek teraz jeszcze ją "odchudzono" i zmieniono graficznie (jest okropna, wcześniej była piękna, zrobiona z poczuciem elegancji i smaku, teraz przypomina zadrukowany papier pakowy). Zapewne chodzi o to, żeby w ten sposób zachęcić fanów do złożenia osobistej wizyty w tym miejscu.
Elvis Presley Boulevard (ulica) (Memphis)
Bulvar Elvisa Presleya - ulica, przy której stoi posiadłość Elvisa Graceland, w Memphis. Początkowo nazywała się Highway 51 South. W dniu 18 stycznia 1972 roku, ulicę Highway 51 South, przy której mieściło się Graceland, władze miasta przemianowały na Elvis Presley Boulevard. George Klein tak to wspomina:
"Był w Memphis burmistrz, który naprawdę bardzo lubił Elvisa i chciał go w jakiś sposób uhonorować go. Było też dużo fanów, którzy ciągle pytali: „Dlaczego nic w Memphis nie nosi imienia Elvisa?” Tak w końcu oni zdecydowali przemianować Higway 51 South, na „Elvis Presley Boulevard”. Poprosili mnie abym wyciągnął od Elvisa, co myśli o tym pomyśle. Elvis powiedział: „Zrozum, nie chcę się na ten temat wypowiadać i wydawać żadnych oświadczeń. Znalazłem się w kłopocie, ponieważ gdybym się zgodził wyglądałoby to, że mam rozbudowane ego, a gdybym się nie zgodził, uznano by mnie za snoba. Powiedz tylko im, że będę szczęśliwy i niezmiernie zaszczycony, jeżeli nazwą ulicę moim imieniem po mojej śmierci, bo wtedy nie będzie mnie obchodziło, co oni zrobią i co ludzie pomyślą”. A, więc przekazałem im to, ale nie przyjęli tego do wiadomości i nazwali bulwar jego imieniem".19 marca 1957 roku Elvis kupił posiadłość Graceland, znajdującą się pod numerem 3764. To był jego drugi dom w Memphis i ostatni. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Elvis Presley Charitable Foundation (EPCF) (fundacja)
Fundacja charytatywna Elvis Presley Charitable Foundation, a skrócie EPCF, zarejestrowana pod numerem 501 (c) 3, została założona przez Graceland (Elvis Presley Enterprises, Inc.) w 1984 roku, aby kontynuować tradycję hojności i służby społecznej Elvisa oraz uhonorować jego pamięć. Wszystkie fundusze EPCF są wykorzystywane na datki charytatywne - nic nie jest zabierane na koszty personelu ani inne koszty operacyjne. Fundacja wspierała wiele organizacji charytatywnych na przestrzeni lat i utrzymuje wieloletnie relacje z College of Communications and Fine Arts na University of Memphis, gdzie utworzono fundusz stypendialny Elvisa Presleya. Ponadto fundacja wsparła wybitne organizacje charytatywne z siedzibą w Memphis, w tym Szpital Badawczy dla dzieci St. Jude Children’s Research Hospital i Narodowe Muzeum Praw Obywatelskich (National Civil Rights Museum). Fundacja otrzymuje część swoich dochodów od Graceland (Elvis Presley Enterprises, Inc.). Znacząca kwota finansowania EPCF pochodzi również z darowizn przekazywanych przez fankluby Elvisa oraz indywidualnych fanów i wielbicieli Elvisa z całego świata.
Elvis Presley Drive (Tupelo) (ulica)
Ulica w Tupelo nazwana tak na cześć Elvisa Presleya. Prowadzi do muzeum Elvis Presley Birthplace. To dawna Old Saltillo Road, przy której urodził się i mieszkał przez kilka lat Elvis Presley. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley
"Elvis Presley. Fashion for a King" (książka)
Książka o jumpsuitach Elvisa, napisana przez dwóch norweskich fanów, z fanklubu "Flaming Star" (Tommy Edvardsen i Atle Simen Larsen, wydana przez Pål Granlund and FTD Books, 2011). Bardzo ładnie wydana graficznie, 512 stron. Niestety, już nie do kupienia.
"Elvis Presley Memorabilia, October 6 & 7, 1995 in Las Vegas & Los Angeles" (aukcja)
Duża aukcja pamiątek Elvisa Presleya, która odbyła się 6 i 7 października 1995 roku, w Las Vegas i w Los Angeles, prowadzona przez dom aukcyjny Butterfeild & Butterfeild oraz Bonhams. Znalazło się na niej 1213 eksponatów, a wśród nich pokaźny zbiór pamiątek filmowych, należących do MGM, 400 przedmiotów z kolekcji Velvet's Elvis Presley Museum Collection, a także od Paula Lichtera, Joe Esposito i Dicka Groba.
Tytuł katalogu aukcyjnego: "Elvis Presley Memorabilia, October 6 & 7, 1995 in Las Vegas & Los Angeles presented by Butterfield & Butterfield, Fine Art Auctioneers & Appraisers since 1865 in association with Bonhams". Rok wcześniej Butterfeild & Butterfeild (bez Bonhams) również przeprowadziło aukcję pamiątek po Elvisie, ale na dużo mniejszą skalę.
Tytuł katalogu aukcyjnego: "Elvis Presley Memorabilia, October 6 & 7, 1995 in Las Vegas & Los Angeles presented by Butterfield & Butterfield, Fine Art Auctioneers & Appraisers since 1865 in association with Bonhams". Rok wcześniej Butterfeild & Butterfeild (bez Bonhams) również przeprowadziło aukcję pamiątek po Elvisie, ale na dużo mniejszą skalę.
"Elvis Presley Memorabilia. The Elvis Presley Museum Collection" (aukcja)
Słynna aukcja Jimmiego Velveta, która za pośrednictwem domu aukcyjnego Butterfield & Butterfield, została przeprowadzona 18 i 19 czerwca 1994 roku, w Las Vegas, San Francisco i Los Angeles. Jimmy wystawił wtedy pamiątki po Elvisie zgromadzone w swoich muzeach. To była pierwsza i jedyna tak duża wyprzedaż na jaką się zdecydował. Wystawił na niej między innymi dwa kostiumy Elvisa (z jedenastu jakie w ogóle w historii posiadał), były to: "Blue Swirl Suit" i "White Turquoise Vine Suit". Na aukcję trafiło wtedy kilkaset eksponatów.
Wystawę przedaukcyjną otwarto 10 maja 1994 roku w hollywoodzkim domu aukcyjnego Butterfield & Butterfield (Hollywood, Los Angeles), gdzie można było oglądać przedmioty przeznaczone do licytacji do 15 maja 1994 roku. Z Hollywood wystawa pojechała na trzy dni (od 3 do 5 czerwca 1994 roku) do San Francisco. Następnie do Hilton Hotel w Las Vegas, gdzie otworzono ją 12 czerwca 1994 roku i pozostała tam do czasu zakończenia aukcji.
Wystawę przedaukcyjną otwarto 10 maja 1994 roku w hollywoodzkim domu aukcyjnego Butterfield & Butterfield (Hollywood, Los Angeles), gdzie można było oglądać przedmioty przeznaczone do licytacji do 15 maja 1994 roku. Z Hollywood wystawa pojechała na trzy dni (od 3 do 5 czerwca 1994 roku) do San Francisco. Następnie do Hilton Hotel w Las Vegas, gdzie otworzono ją 12 czerwca 1994 roku i pozostała tam do czasu zakończenia aukcji.
Elvis Presley Museum (Australia)
Muzeum Elvisa Presleya mieści się przy 7 Wittwer Street, w miejscowości Whyalla, SA 5608 w Australii. Mają w swoich zbiorach złotego cadillaca Elvisa, zastawę stołową, a nawet pas "White Pharao Belt" oraz wiele innych ciekawych rzeczy.
Jest otwarte przez siedem dni w tygodniu od 9:00 do 20:00. Wejście i zwiedzanie jest darmowe, ale za fotografię przy i w cadillacu Elvisa trzeba zapłacić pięć dolarów australijskich od osoby. Niemniej właściciel, Peter Elvis Bleeze, prosi o dobrowolne datki na utrzymanie muzeum, pracowników i eksponatów. A tutaj strona o tym muzeum:
https://www.gluseum.com/AU/Whyalla/920740051318347/Elvis-Presley-Museum---Whyalla#location.
Jest otwarte przez siedem dni w tygodniu od 9:00 do 20:00. Wejście i zwiedzanie jest darmowe, ale za fotografię przy i w cadillacu Elvisa trzeba zapłacić pięć dolarów australijskich od osoby. Niemniej właściciel, Peter Elvis Bleeze, prosi o dobrowolne datki na utrzymanie muzeum, pracowników i eksponatów. A tutaj strona o tym muzeum:
https://www.gluseum.com/AU/Whyalla/920740051318347/Elvis-Presley-Museum---Whyalla#location.
Elvis Presley Museum (Kanada)
Muzeum Elvisa Presleya przez 18 lat miało swoją stałą siedzibę w miejscowości Niagara Falls w Kanadzie (prowincja Ontario). W trzypiętrowym budynku na terenie parku rozrywki i kompleksu rozrywkowego Maple Leaf Village Amusement Park, który otwarto w maju 1979 roku. Od 1992 roku stopniowo eliminowano poszczególne atrakcje, by w 1995 roku zamknąć cały obiekt na zawsze. Budynek, w którym mieściło się między innymi Elvis Presley Museum, został oddany do remontu i przekształcony w Casino Niagara w 1996 roku. Część atrakcji z Maple Leaf Village Amusement Park jest obecnie nieopodal, w parku rozrywki Clifton Hill.
Wkrótce muzeum zmieniło nazwę na "The Dreamland Elvis and Friends Museum", czasem bywa też nazywane "Dreamland Presley Museum". Jego ostatnia znana lokalizacja, to park rozrywki Canada's Wonderland, położony w Vaughan (Ontario), na przedmieście Toronto (około 25 km na północ od centrum). Chociaż rok zamknięcia muzeum, w nielicznych źródłach jakie o nim wspominają, podaje się bardzo różnie, między 1990 a 1995 rokiem.
Jego właścicielem jest Elvis Aaron Presley Junior (od 21 stycznia 1985 roku, wcześniej Phillip Stanic), urodzony 24 grudnia 1961 roku.
Wkrótce muzeum zmieniło nazwę na "The Dreamland Elvis and Friends Museum", czasem bywa też nazywane "Dreamland Presley Museum". Jego ostatnia znana lokalizacja, to park rozrywki Canada's Wonderland, położony w Vaughan (Ontario), na przedmieście Toronto (około 25 km na północ od centrum). Chociaż rok zamknięcia muzeum, w nielicznych źródłach jakie o nim wspominają, podaje się bardzo różnie, między 1990 a 1995 rokiem.
Jego właścicielem jest Elvis Aaron Presley Junior (od 21 stycznia 1985 roku, wcześniej Phillip Stanic), urodzony 24 grudnia 1961 roku.
Elvis Presley Museum (Niemcy)
Muzeum Elvisa Presleya w Niemczech, w Düsseldorfie (Nadrenia Północna-Westfalia), założone a następnie otwarte 1 grudnia 2011 roku, przez trzech niemieckich fanów: Andreasa Schröera, Michaela Knorra i Oskara Hentschela. Zgromadzili ponad 1.500 eksponatów, ale w muzeum w stałej ekspozycji było ich około 600. W wyniku sprzedaży nieruchomości muzeum zostało zamknięte 19 sierpnia 2013 roku, trzy dni po 36. rocznicy śmierci Presleya. Przy zamknięciu właściciele poinformowali, że poszukują nowej przestrzeni muzealnej. Na ten czas, do końca 2014 roku, kolekcja była nadal wystawiana na ekspozycji w Museum des Staatstheaters w Hanowerze. Niestety po tym czasie nie otwarto ponownie muzeum, zamknięto stronę internetową, a obiekty muzealne (eksponaty) trafiły z powrotem do kolekcjonerów-założycieli.
Wśród najciekawszych eksponatów należy wymienić: czerwony rower Elvisa, którym jeździł jako dziecko, płyty, dokumenty, prywatne listy, gitarę Isana, rodzinną Biblię z 1872 roku, strój szejka oraz serwis do herbaty, jakie Elvis dostał w prezencie od saudyjskiego szejka, któremu odstąpił swój apartament w hotelu Parkhotel w Bad Nauheim. Oczywiście nie zbrakło też ekspozycji poświęconej półtorarocznemu pobytowi Elvisa w wojsku w Bad Nauheim.
Patrz również: Muzeum Elvisa Presleya w Düsseldorfie i Elvis-Presley-Museum (Düsseldorf).
Wśród najciekawszych eksponatów należy wymienić: czerwony rower Elvisa, którym jeździł jako dziecko, płyty, dokumenty, prywatne listy, gitarę Isana, rodzinną Biblię z 1872 roku, strój szejka oraz serwis do herbaty, jakie Elvis dostał w prezencie od saudyjskiego szejka, któremu odstąpił swój apartament w hotelu Parkhotel w Bad Nauheim. Oczywiście nie zbrakło też ekspozycji poświęconej półtorarocznemu pobytowi Elvisa w wojsku w Bad Nauheim.
Patrz również: Muzeum Elvisa Presleya w Düsseldorfie i Elvis-Presley-Museum (Düsseldorf).
Elvis Presley Museum (USA, Jimmy Velvet)
→ Patrz hasło: "CEO Elvis Presley Museum"
Elvis Presley Music, Inc.
Spółka utworzona w 1955 roku przez wydawnictwo Hill & Range, specjalnie dla Elvisa, do której zadań należało wyszukiwanie dla niego piosenek (do filmów i na płyty). Na jej czele bracia Julian i Joachim „Jean” Aberbach (założyciele i właściciele Hill & Range) obsadzili swojego kuzyna Freddy Bienstocka. Spółka ta była w 100% zależna od Hill & Range, która obsługiwała Elvisa do wczesnych lat 70 (być może do 1973 roku, kiedy wszystkie prawa do dochodów z nagrań Elvisa wykupiła RCA). Aczkolwiek w 1956 roku połowę jej udziałów otrzymał teoretycznie Elvis. Jednak wiemy jak Parker wszystko załatwiał, przepisywał większość udziałów Elvisa na siebie, w związku z czym Elvis miał zwykle dużo mniej niż 50% udziałów (niestety nie da się sprawdzić jak to było w przypadku tej spółki).
Zazwyczaj w umowach zawieranych z tego typu wydawnictwami kompozytorzy zachowują udziały, a wydawcy zarządzają materiałem. Elvis nie sprzedał swoich interesów wydawniczych, w związku z czym EPE nadal je posiada i są one dla nich jednym z głównych aktywów.
Zazwyczaj w umowach zawieranych z tego typu wydawnictwami kompozytorzy zachowują udziały, a wydawcy zarządzają materiałem. Elvis nie sprzedał swoich interesów wydawniczych, w związku z czym EPE nadal je posiada i są one dla nich jednym z głównych aktywów.
Elvis: The Concert
To trasa koncertowa Elvisa, która rozpoczęła się w 1997 roku i trwa nadal. Jej specyfika polega na tym, że za pośrednictwem technologii komputerowej z archiwalnych materiałów koncertowych usunięto wszystkie dźwięki poza jego głosem, a na scenie występują i grają na żywo jego muzycy i chórki (Elvisa Presleya śpiewa z telebimu). Więcej patrz: "Elvis: The Concert" na Wikipedii (ang.).
Pierwszy taki koncert odbył się 16 sierpnia 1997 roku, w dwudziestą rocznicę śmierci Elvisa. W programie wystąpił jego oryginalny zespół z lat 70. - TCB Band, grupa The Stamps Quartet, The Imperials, The Sweet Inspirations i sopranistka Millie Kirkham (pierwsza, ta przed Kathy Westmoreland). Został wykonany w Memphis, Mid-South Coliseum.
Jeden z tych koncertów odbył się też w Polsce, 7 czerwca 2018 roku, w Krakowie, na obiekcie Tauron Arena.
Pierwszy taki koncert odbył się 16 sierpnia 1997 roku, w dwudziestą rocznicę śmierci Elvisa. W programie wystąpił jego oryginalny zespół z lat 70. - TCB Band, grupa The Stamps Quartet, The Imperials, The Sweet Inspirations i sopranistka Millie Kirkham (pierwsza, ta przed Kathy Westmoreland). Został wykonany w Memphis, Mid-South Coliseum.
Jeden z tych koncertów odbył się też w Polsce, 7 czerwca 2018 roku, w Krakowie, na obiekcie Tauron Arena.
"Elvis: The Exhibition (at Westgate Hotel)" (wystawa)
EPE dogadała się z Westgate Hotel (dawny International, później Hilton) w Las Vegas, co do otwarcia stałej ekspozycji z pamiątkami Elvisa Presleya, ulokowanej w korytarzach, holach i kasynie. Wystawę z wielką pompą otwarto 23 kwietnia 2015 roku, ponoć wstępnie na dziesięć lat.
Pisano wtedy:
"Nie ma nic bardziej synonimicznego w Las Vegas niż sam król, Elvis Presley. Dzięki Westgate możesz teraz powrócić wspomnieniami do czasów Elvisa na ich nowej wystawie trafnie zatytułowanej »Elvis: The Exhibition«. Wystawa Elvisa, prezentująca setki artefaktów, jest pierwszą stałą wystawą Elvisa poza Graceland".
Lecz niespełna rok później (w marcu 2016 roku), została zamknięta. Początkowo mówiono o sporze dotyczącym leasingu, jednak szybko wyszło na jaw, że kością niezgody stały się pieniądze. Zamiast zapłacić EPE udział w zyskach z wystawy, hotel wystawił aneks do umowy (dla LLC, właściciela większościowego spuścizny Presleya), w którym zażądał zwrotu poniesionych kosztów, twierdząc, że zainwestowali miliony dolarów w dekorację hotelu i jeśli nie spłacą długów, to pójdą do sądu. EPE skarży się na zwolnienie swojego personelu i odłączenie kamer bezpieczeństwa w tym miejscu. Hotel nie chce wydać artefaktów Elvisa, których EPE natychmiast zażądała.
Mark Waltrip, dyrektor operacyjny Westgate, twierdzi, że zamknięcie wystawy zostało dokonane jako „akcja ochronna”. Na co EPE odpowiedziała: „Nie mamy wyboru, jak tylko zastosować wszelkie środki prawne niezbędne do natychmiastowego zwrotu naszych artefaktów. Pomimo naszych pragnień odzyskania tych artefaktów i przekazania ich na powrót do Graceland, Westgate obecnie uniemożliwia pracownikom dostęp do powierzchni wystawienniczej, aby spakować i zabrać do domu te bezcenne rzeczy, które są własnością EPE i rodziny Presley”. Zobaczymy jak to się skończy, chociaż nie wiem, czy uda mi się to ustalić, ponieważ widać ewidentnie, że obie strony starają się ukryć ten konflikt.
Pisano wtedy:
"Nie ma nic bardziej synonimicznego w Las Vegas niż sam król, Elvis Presley. Dzięki Westgate możesz teraz powrócić wspomnieniami do czasów Elvisa na ich nowej wystawie trafnie zatytułowanej »Elvis: The Exhibition«. Wystawa Elvisa, prezentująca setki artefaktów, jest pierwszą stałą wystawą Elvisa poza Graceland".
Lecz niespełna rok później (w marcu 2016 roku), została zamknięta. Początkowo mówiono o sporze dotyczącym leasingu, jednak szybko wyszło na jaw, że kością niezgody stały się pieniądze. Zamiast zapłacić EPE udział w zyskach z wystawy, hotel wystawił aneks do umowy (dla LLC, właściciela większościowego spuścizny Presleya), w którym zażądał zwrotu poniesionych kosztów, twierdząc, że zainwestowali miliony dolarów w dekorację hotelu i jeśli nie spłacą długów, to pójdą do sądu. EPE skarży się na zwolnienie swojego personelu i odłączenie kamer bezpieczeństwa w tym miejscu. Hotel nie chce wydać artefaktów Elvisa, których EPE natychmiast zażądała.
Mark Waltrip, dyrektor operacyjny Westgate, twierdzi, że zamknięcie wystawy zostało dokonane jako „akcja ochronna”. Na co EPE odpowiedziała: „Nie mamy wyboru, jak tylko zastosować wszelkie środki prawne niezbędne do natychmiastowego zwrotu naszych artefaktów. Pomimo naszych pragnień odzyskania tych artefaktów i przekazania ich na powrót do Graceland, Westgate obecnie uniemożliwia pracownikom dostęp do powierzchni wystawienniczej, aby spakować i zabrać do domu te bezcenne rzeczy, które są własnością EPE i rodziny Presley”. Zobaczymy jak to się skończy, chociaż nie wiem, czy uda mi się to ustalić, ponieważ widać ewidentnie, że obie strony starają się ukryć ten konflikt.
"Elvis Presley: The Man, The Life, The Legend" (książka)
Autor - Pamela Clarke Keogh. Książka "Elvis Presley: Człowiek, życie, legenda") została wydana w 2004 roku.
ISBN-10: 0743456033; ISBN-13: 9780743456036;
ISBN-10: 0743456033; ISBN-13: 9780743456036;
"Elvis: Still Taking Care of Business" (książka)
Autor - Sony West. Książka "Elvis: Wciąż dba o interesy" opowiada o latach Sonny'ego Westa spędzonych z Elvisem. Została wydana w 2007 roku.
ISBN-10: 1-57243-939-4; ISBN-13: 978-1-57243-939-9;
ISBN-10: 1-57243-939-4; ISBN-13: 978-1-57243-939-9;
"Elvis This One's For You" (książka)
Książka autorstwa Arlene Cogan, wydana w 1985 roku. Arlene Cogan, za czasów panieńskich była znana jako Arlene Bradley - jedna z kilku dziewczyn z grupy określanej jako "żeński gang Elvisa", który powstał w 1956 roku (więcej o tym i o książce w poście "♥ Kobiety - Arlene Bradley").
"Elvis Train" (pociag)
Tak nazwano pociąg, którym Elvis jechał z jednostki Fort Hood w okolicach Killeen, gdzie spędził pierwsze pół roku służby, do Brooklyn Army Base w Nowym Jorku, z której terminalu oceanicznego miał odpłynąć (i odpłynął) na ciąg dalszy wojska do Niemiec.
Elvis Tribute
Co znaczy "Plemię Elvisa". Tym mianem określa się największych fanów artysty, a także twórczych fanów (najbardziej zaangażowanych) - impersonatorów (naśladowców), ludzi tworzących w hołdzie dla Presleya (piosenki, wiersze, obrazy itp.) oraz wszelkich niekomercyjnych propagatorów jego talentu i pamięci o nim. Niekomercyjnych, w sensie kiedy zarobek nie jest głównym powodem twórczości, tylko efektem ubocznym (przynajmniej w początkowej fazie), a inspiracją do działania jest poważanie, miłość i szacunek do Elvisa, jego talentu, osobowości i spuścizny.
Elvis Unique Record Club
Początkowo klub zbierający każdą ilość płyt Elvisa, później forma zarobkowania. Założył go Paul Lichter w 1970 roku. Skupował płyty Elvisa lub wymieniał płyty innych artystów na krążki Elvisa. Lichter od razu dostrzegł wielkość Elvisa i był przekonany, że ten zabieg zapewni mu w przyszłości fortunę. I nie pomylił się. Zaczął reklamować się wszędzie tam, gdzie Elvis występował. Kiedy w 1970 roku Elvis występował w Las Vegas, Paul Lichter przyjechał do International Hotel i jak sam mówi: „Wydrukowałem fałszywe banknoty dziesięciodolarowe z reklamą klubu płytowego i poprosiłem dziesięć osób, żeby poszły ze mną do kasyna i rzuciły je w powietrze. Zostałem wyrzucony z kasyna, ale to zwróciło uwagę Elvisa”. Elvis zapytał go o co chodzi z tym klubem, a Paul mu to wyjaśnił. Elvis był pod wrażenie pomysłowości Paula i zaprosił go by został jego gościem do końca jego zaangażowania w International Hotel. Jak mówi Paul już w pierwszych pięciu dniach zarobił 25.000 dolarów, co zdenerwowało Pułkownika. Zadzwonił do niego i powiedział; „Lubię cię, jesteś miłym chłopcem. Nie mogę cię powstrzymać przed rozpoczęciem, ale powstrzymam cię przed zakończeniem. Nikt nie ma prawa zarabiać na moim chłopcu oprócz mnie”. Jednak Paul nie przestał zarabiać, kontynuował swoją działalność, a Elvis nie miał nic przeciwko temu. Jak sam mówił dla Phoenix New Times, w 1997 roku:
Elvis Week (impreza okolicznościowa)„Cóż, właśnie zarobiłem 25 000 $ i miałem wszystkie te płyty. Nie było mowy, żeby mnie powstrzymał, więc kontynuowałem. Było kilka szorstkich taktyk - zostałem postrzelony, a gangi motocyklowe przyszły i pobiły ludzi, których zatrudniłem [do rozprowadzania ulotek]. Były ciężkie chwile. Ale Pułkownik zawsze powtarzał, że tylko mnie wzmacnia, bo mu go przypominam. Skończył jako ojciec chrzestny mojego syna. A Elvis śmiał się z całej sprawy, ponieważ byłem pierwszym facetem od jedenastu lat, który przeciwstawił się temu staremu draniowi!”.
Coroczne obchody śmierci Elvisa w Graceland. Trwają od tygodnia do dziesięciu dni, podczas których goście mogą wziąć udział w najróżniejszych wydarzeniach, imprezach i atrakcjach przygotowanych przez organizatorów. Clou obchodów jest Candlelight Vigil, kiedy to zgromadzeni fani zapalają świece i przechodzą z nimi obok grobu Elvisa w wigilię dnia jego śmierci (w nocy z 15 na 16 sierpnia), bardzo podniosła uroczystość.
"Elvis what happened?" (książka)
Książka szkalująca Elvisa, napisana przez Reda Westa, Sony'ego Westa i Davida Hablera, ochroniarzy Elvisa, wchodzących w skład "Memphis Mafii". Została napisana w akcie zemsty, za zwolnienie ich z pracy. O kulisach jej powstania w poście "Zwolnienie trzech ochroniarzy".
Emcee (Emcees)
To osoba, która działa jako gospodarz programu rozrywkowego. W drugim znaczeniu także mistrz ceremonii.
EP (EPA) (termin muzyczny)
Tak za życia Elvisa nazywano mini-album, który składał się najczęściej z czterech utworów, czasem więcej. EP, jest skrótem od "Extended Play". Potocznie nazywany również "epką" lub "czwórką", gdy zawierał cztery utwory (po dwa na każdej ze stron). Czasem stosowano też nazwę EPA - "Extended Play Album". Symbolem tym oznacza się album muzyczny, który:
- jest zbyt długi, by nazwać go zwykłym singlem,
- z uwagi na zawarty materiał nie kwalifikuje się jako maxi singel,
- jest zbyt krótki, by uznać go za pełnoprawny album długogrający.
Nazwa ta ma swoje korzenie w czasach wydawnictw na płytach gramofonowych (winylowych* lub szelakowych**). LP (Long Play) to „duża płyta” (12-calowa) 33⅓ obr./min, SP (Single Play) jest „małą płytą” (7-calową) 45 obr./min. EP (Extended Play) jest również "małą płytą", lecz o prędkości 33⅓ obr./min. (tak jak duża).
*
Winyl - polichlorek winylu (PVC, PCW) – polimer syntetyczny z grupy polimerów winylowych, otrzymywany w wyniku polimeryzacji chlorku winylu. Stosowany do wytwarzania tworzyw sztucznych. Ma właściwości termoplastyczne, charakteryzuje się dużą wytrzymałością mechaniczną, jest odporny na działanie wielu rozpuszczalników.
Stosowany do produkcji wykładzin podłogowych, stolarki okiennej i drzwiowej, akcesoriów (w postaci różnych listew wykończeniowych), rur i kształtek do wykonywania instalacji w budynkach, jako elewacja (siding), folii, w medycynie (dreny, sondy, cewniki, strzykawki), do wyrobu opakowań, elementów urządzeń, płyt gramofonowych, drobnych przedmiotów, w elektrotechnice jako izolacja w przewodach i kablach.
Stosowany do produkcji wykładzin podłogowych, stolarki okiennej i drzwiowej, akcesoriów (w postaci różnych listew wykończeniowych), rur i kształtek do wykonywania instalacji w budynkach, jako elewacja (siding), folii, w medycynie (dreny, sondy, cewniki, strzykawki), do wyrobu opakowań, elementów urządzeń, płyt gramofonowych, drobnych przedmiotów, w elektrotechnice jako izolacja w przewodach i kablach.
**
Szelak – odmiana żywicy naturalnej, pozyskiwanej z wydzieliny owadów zwanych czerwcami, żyjących w Indiach i Tajlandii na drzewach, zwanych popularnie szelakowymi. Cały cykl życia czerwców trwa ok. 6 miesięcy. Odżywiają się sokiem wysysanym spod kory, produkując szelak jako ochronną skorupkę dla larw.
W Indiach żywica ta od starożytności stosowana jest jako barwnik do farbowania ubrań. Od XVI wieku ceniony środek do wykańczania powierzchni mebli, a także składnik werniksów, laku i lakieru lutniczego.
W 1897 Emil Berliner zastosował do produkcji płyt szelak. Miał on mniejszą ziarnistość niż ebonit (twardo wulkanizowany kauczuk), co zmniejszyło szumy.
Naturalny szelak, pomimo szerokiego stosowania żywic syntetycznych, jest niezastąpiony w: w przemyśle spożywczym (E904), farmaceutycznym, w produkcji farb i lakierów, tuszu, renowacji przedmiotów zabytkowych, modelowaniu kapeluszy, w zegarmistrzostwie jako klej itd.
W Indiach żywica ta od starożytności stosowana jest jako barwnik do farbowania ubrań. Od XVI wieku ceniony środek do wykańczania powierzchni mebli, a także składnik werniksów, laku i lakieru lutniczego.
W 1897 Emil Berliner zastosował do produkcji płyt szelak. Miał on mniejszą ziarnistość niż ebonit (twardo wulkanizowany kauczuk), co zmniejszyło szumy.
Naturalny szelak, pomimo szerokiego stosowania żywic syntetycznych, jest niezastąpiony w: w przemyśle spożywczym (E904), farmaceutycznym, w produkcji farb i lakierów, tuszu, renowacji przedmiotów zabytkowych, modelowaniu kapeluszy, w zegarmistrzostwie jako klej itd.
EPE
Elvis Presley Enterprises. Elvis Presley Enterprises, Inc. (EPE) jest spółką utworzoną w 1980 roku przez Priscillę Presley, jako podmiot biznesowy majątku powierniczego Elvis Presley Trust (EPT), w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Kiedy 1 lutego 1993 roku, Lisa Marie osiągnęła wiek 25 lat (wymagany testamentem), EPT wraz z EPE stały się w całości jej własnością. W 2005 roku Lisa Marie sprzedała* 85% udziałów EPE spółce CKX, należącej do miliardera Roberta FX Sillermana.
* Według jednego ze źródeł, nie była to definitywna sprzedaż, lecz wieczysta - na 99 lat, ale to niepotwierdzona informacja.
Obecnie EPE jest nadal biznesowym podmiotem (teraz już korporacyjnym) prowadzącym działalność gospodarczą i zarządzającym majątkiem (w tym Graceland) oraz pozostałą schedą i spuścizną Elvisa (czyli jest prawnym właścicielem wizerunku i marki "Elvis Presley"). Zajmuje się licencjonowaniem produktów i przedsięwzięć związanych z Elvisem (jak muzyka, film, wideo, produkcje telewizyjne i teatralne, wytwarzanie i sprzedaż gadżetów, ruchomości i nieruchomości Elvisa, w tym przedmioty osobiste), z wyłączeniem praw do utworów sprzed 1973 roku, które za życia artysty odsprzedano wytwórni RCA za pięć milionów dolarów (nagrania z Sun Records oraz późniejsze dla RCA, wydane i niewydane).
Często wymiennie stosowana jest nazwa "Graceland" (posiadłości Elvisa) lub Elvis Presley Estate w rozumieniu "EPE".
Firma Elvis Presley Enterprises Inc. (EPE) jest podmiotem gospodarczym stworzonym przez firmę Elvis Presley / Elvis Presley Trust zależną od CKX Inc. (w 2012 przekształconej w CORE Media Group), spółki notowanej na giełdzie w Nasdaq National Market System (NMS) pod symbolem CKXE, następnie odsprzedanej Enterprises Authentic Brands Group LLC, co miało miejsce 19 listopada 2013 roku.
Patrz też hasło → EPT.
Uwaga! Do tego miejsca nie jestem pewna, czy powyższe zgodne jest ze stanem faktycznym. Oparłam się na kilku, jakby się wydawało stuprocentowych źródłach, jednak podawane przez nie dane dość znacznie się różniły.
To tyle jeśli chodzi o oficjalną wersję. Natomiast pierwsze EPE (dokładnie o tej samej nazwie Elvis Presley Enterprises) utworzył drugi menadżer Elvisa - Bob Neal - już w 1955 roku. Firma została powołana właśnie w celu zarządzania majątkiem materialnym i wartością niematerialną i prawną (np. prawa autorskie) Elvisa, uzyskanymi z działalności artystycznej i wizerunkowej. Natomiast czy EPE z 1980 roku, było jej bezpośrednim kontynuatorem w sensie prawnym, nie udało mi się ustalić. Wszystko jednak wskazuje na to, że tak, chociaż Graceland zupełnie o tym nie wspomina.
Często wymiennie stosowana jest nazwa "Graceland" (posiadłości Elvisa) lub Elvis Presley Estate w rozumieniu "EPE".
Firma Elvis Presley Enterprises Inc. (EPE) jest podmiotem gospodarczym stworzonym przez firmę Elvis Presley / Elvis Presley Trust zależną od CKX Inc. (w 2012 przekształconej w CORE Media Group), spółki notowanej na giełdzie w Nasdaq National Market System (NMS) pod symbolem CKXE, następnie odsprzedanej Enterprises Authentic Brands Group LLC, co miało miejsce 19 listopada 2013 roku.
Patrz też hasło → EPT.
Uwaga! Do tego miejsca nie jestem pewna, czy powyższe zgodne jest ze stanem faktycznym. Oparłam się na kilku, jakby się wydawało stuprocentowych źródłach, jednak podawane przez nie dane dość znacznie się różniły.
To tyle jeśli chodzi o oficjalną wersję. Natomiast pierwsze EPE (dokładnie o tej samej nazwie Elvis Presley Enterprises) utworzył drugi menadżer Elvisa - Bob Neal - już w 1955 roku. Firma została powołana właśnie w celu zarządzania majątkiem materialnym i wartością niematerialną i prawną (np. prawa autorskie) Elvisa, uzyskanymi z działalności artystycznej i wizerunkowej. Natomiast czy EPE z 1980 roku, było jej bezpośrednim kontynuatorem w sensie prawnym, nie udało mi się ustalić. Wszystko jednak wskazuje na to, że tak, chociaż Graceland zupełnie o tym nie wspomina.
epka
→ Patrz hasło: "EP (EPA)"
EPT
Elvis Presley Trust - majątek powierniczy po Elvisie Aaronie Presleyu. W 1993 roku, w dniu swoich 25 urodzin, zgodnie z wolą Elvisa wyrażoną w testamencie, Lisa Marie Presley stanęła na czele zarządu tegoż majątku, w tym jej podmiotu biznesowego spółki EPE (Elvis Presley Enterprises). Funkcję przewodniczącej i jedynej właścicielki sprawowała do lutego 2005 roku, kiedy to sprzedała 85% swoich udziałów firmie CKX Incorporation (w maju 2012 przemianowanej na CORE Media Group). Półtora roku później, 19 listopada 2013 roku ogłoszono, że CORE Media Group sprzedała swoje udziały w EPE podmiotowi Enterprises Authentic Brands Group LLC (amerykańska firma zajmująca się rozwojem i licencjonowaniem marek z siedzibą w Nowym Jorku).
ETA
Skrót od "Elvis Tribute Artist". Trudno to wiernie przetłumaczyć (odzwierciedlającą frazą), w każdym razie chodzi tutaj o "artystę z Plemienia Elvisa", czyli tak zwanych impersonatorów (naśladowców). Zobacz też hasło "Elvis Tribute" (Plemię Elvisa).
F
F.B.E.I.
Skrót od Finding Bogus Elvis Items, nazwy internetowego serwisu dla fanów i kolekcjonerów Elvisa Presleya, analizującego autentyczność pamiątek po Elvisie, które trafiają na aukcje (The F.B.E.I.). Działa przy Elvis Express Radio. Pod tym adresem była jego strona, ale ostatnio nie działa:
http://www.elvis-express.com/elvisradio_FBEI.html
Festiwal Jimmiego Rodgersa
Pierwszy festiwal Jimmiego Rodgersa (nazywanego "ojcem country") odbył się w lecie 1953 roku, w Meridian, w Missisipi. Elvis dowiedział się o festiwalu i postanowił wziąć w nim udział. Do Meridian dotarł autostopem. Zajął tam drugie miejsce i otrzymał nową gitarę.
"Fingerprints Of Elvis" (wystawa)
Pod takim tytułem miała miejsce wystawa pamiątek Elvisa Presleya w 2003 roku w Liverpoolu (Wielka Brytania). Została zorganizowana przez Davida Stanleya (jednego z trzech przybranych braci Elvisa).
Niektóre eksponaty budziły wątpliwości, co do ich autentyczności. Zwłaszcza kilka rzeczy z ubioru Elvisa i dwa kostiumy sceniczne ("Black Pyramid Suit" i "Blue Powder Suit"). Jednak należy pamiętać, że czasami takie ekspozycje posiłkują się replikami, więc istotnym jest, co znalazło się na tabliczkach opisowych, a te na zdjęciach zwykle są nieczytelne, o ile w ogóle je widać.
Niektóre eksponaty budziły wątpliwości, co do ich autentyczności. Zwłaszcza kilka rzeczy z ubioru Elvisa i dwa kostiumy sceniczne ("Black Pyramid Suit" i "Blue Powder Suit"). Jednak należy pamiętać, że czasami takie ekspozycje posiłkują się replikami, więc istotnym jest, co znalazło się na tabliczkach opisowych, a te na zdjęciach zwykle są nieczytelne, o ile w ogóle je widać.
Flaming Star (fanklub)
Największy fanklub Elvisa Presleya w Norwegii. Działa od czasów Elvisa do dziś. Jego dwóm członkom (Atle Simen Larsen, Tommy Edvardsen) zawdzięczamy książkę o jumpsuitach "Elvis Presley. Fashion for a King".
Flatbed truck
Platforma ciężarówki, odpowiednio przystosowana do występów. W latach 50. w USA bardzo popularne były występy na platformach ciężarówek, które służyły jako scena. Niektóre od razu zostały tak przystosowane by oprócz przewozu towarów mogły być wykorzystywane jako scena do występów. Było to idealne rozwiązanie w małych miasteczkach, które nie dysponowały stosownymi lokalami, a także w plenerze, gdzie również nie bylo odpowiedniego zaplecza. Po prostu wystraczyło podstawić ciężarówkę z paką-sceną i show mogło się odbyć w dowolnym miejscu, do którego dało się dojechać i zaparkować.
Folies Bergere
Nocny lokal w Paryżu we Francji, który Elvis odwiedził przynajmniej jeden raz. Więcej w poście: "Na przepustce w Paryżu".
Forbes
Amerykański dwutygodnik o tematyce biznesowej, założony w 1917 roku przez B.C.Forbesa. Obecnie prowadzony przez spadkobierców (Steve Forbes i jego bracia). Od 16 grudnia 2004 roku istnieje także polska edycja, ale jako miesięcznik. Oprócz tematyki biznesowej Forbes znany jest z najróżniejszych zestawień jakie tworzy. Najbardziej z listy najbogatszych ludzi świata i największych spółek biznesowych na ziemi. Pomimo, że majątek czasami trudno oszacować, listy Forbesa są uznawane za pewne źródło informacji
Od 2001 roku, Forbes zaczął opracowywać listę najlepiej zarabiających zmarłych celebrytów, którą w skróconej formie (od 13 do 20 pozycji ) publikuje corocznie na swojej stronie internetowej (zwykle na przełomie października i listopada). Z założenia dane zlicza się za okres od 15 października jednego roku do 15 października następnego roku, ale nie jest to sztywny zakres, czasem jest przesunięcie w jedną lub drugą stronę o kilka dni. Na wszystkich dotychczasowych jej edycjach jest również Elvis. Więcej patrz post: "Elvis na liście FORBES'a".
Od 2001 roku, Forbes zaczął opracowywać listę najlepiej zarabiających zmarłych celebrytów, którą w skróconej formie (od 13 do 20 pozycji ) publikuje corocznie na swojej stronie internetowej (zwykle na przełomie października i listopada). Z założenia dane zlicza się za okres od 15 października jednego roku do 15 października następnego roku, ale nie jest to sztywny zakres, czasem jest przesunięcie w jedną lub drugą stronę o kilka dni. Na wszystkich dotychczasowych jej edycjach jest również Elvis. Więcej patrz post: "Elvis na liście FORBES'a".
Forbing Camp
Obóz Camp Forbing, przy 9470 Ellerbe Road w Shreveport, należący do organizacji YMCA. To właśnie na jego rozbudowę Elvis przekazał całkowity dochód ze swojego ostatniego koncertu na "Louisiana Hayride", jaki dał 15 grudnia 1956 roku. Za pieniądze pozyskane od Elvisa organizacja wybudowała między innymi basen, gdzie prawie do dnia dzisiejszego fale generowane były w rytmie rock 'n' rolla Elvisa. W 2015 roku obiekt zrównano z ziemią - teren przeznaczono na centrum handlowe, a YMCA rozpoczęła budowę w nowej okalizacji - Clyde Fant Memorial Parkway w Shreveport.
Forest Hill
Cmentarz w Memphis. Tam została pochowana Gladys, matka Elvisa i początkowo także on sam. Ponieważ próbowano wykraść zwłoki Elvisa, wkrótce oba ciała przeniesiono do Graceland i złożono w grobach w Ogrodzie Medytacji.
Fort Chaffee
Koszary wojskowe na terenie USA, w sąsiedztwie miasta Fort Smith, w stanie Arkansas, w których Elvis spędził pierwsze cztery dni służby wojskowej (od 24 do 28 marca 1958 roku).
Fort Hood
Koszary wojskowe, w których Elvis spędził pierwsze sześć miesięcy służby wojskowej na terenie USA, zanim 22 września 1958 roku, udał się na ciąg dalszy służby do Niemiec. Chociaż służbę wojskową fizycznie pełnił w nich od 28 do 19 września (kiedy pociągiem udał się do wojskowego terminalu oceanicznego w Brooklynie, NY), to noce spędzał tam tylko do 20 czerwca 1958 roku (najpierw zamieszkał z rodziną w wynajętej przyczepie mieszkaniowej, później wynajął dom w Killeen na Oak Hill Drive 605). Więcej patrz post ⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley.
FTD
Skrót od "Follow That Dream", oznacza specjalną grupę materiałów (wydawnictw) realizowaną z myślą o kolekcjonerach (głównie) i reszcie fanów.
G
"gatheringite"
Tym terminem określa się fanów posuwających się do absurdu (graniczącego z poczytalnością i/lub prawem) w preparowaniu fałszywych informacji, rzekomych dowodów i tworzeniu absurdalnych, nielogicznych teorii spiskowych związanych z Elvisem.
Gederner See (jezioro)
Jezioro położone w sąsiedztwie miasteczka Gedern, 40 minut jazdy na wschód od Friedbergu i Bad Nauheim, nad które czasem jeździł Elvis. Był tam między innymi od 18 sierpnia do 5 września 1959 roku (patrz post "♥ Kobiety - Rosemarie Prass)".
Getwell Road (ulica)
Ulica w Memphis, na której pod numerem 1414 mieszkali Presleyowie. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
"girdle"
Pas wyszczuplająco-modelujący talię, brzuch, pośladki i biodra (czasem także górną część ud) - taka inna, lżejsza forma gorsetu, czyli bez podtrzymywania biustu. Był też pozbawiony fiszbin i metalowych usztywnień, które mają gorsety. Więcej informacji i zdjęcia pod koniec postu "♥ Kobiety - Barbara Gray". Elvis nie znosił u kobiet gorsetów i girdles, bo działo to na niego antyseksualnie. Poza tym ten element kobiecego stroju nie pozwalał mu oszacować faktycznej figury kobiety, co go denerwowało.
Gladys Music, Inc.
Wydawnictwo muzyczne (biblioteczne) teoretycznie założone przez Elvisa Presleya i do niego należące. Niemniej z artykułu "Aberbach recalls Presley dealings with fondness" (Aberbach wspomina interesy Presleya z sentymentem), który ukazał się w magazynie Billborad, 5 października 2002 roku (str. 52), Julian Aberbach podaje, że założyli je razem z bratem, Joachimem "Jeanem" (właściciele Hill & Range). Aczkolwiek w historii Hill & Range jest informacja, że Elvis Presley Music zostało utworzone w 1955 roku przez Hill & Range, natomiast brak tam informacji o Gladys Music. W niektórych materiałach możemy też przeczytać, że Elvis Presley Music i Gladys Music utworzył Tom Parker, działając w imieniu Elvisa. Brak informacji, w którym roku je utworzono, ani jakie były jego dalsze losy.
Za nazwę posłużyło imię matki Elvisa - Gladys.
Zazwyczaj w umowach zawieranych z tego typu wydawnictwami kompozytorzy zachowują udziały, a wydawcy zarządzają materiałem. Elvis nie sprzedał swoich interesów wydawniczych, w związku z czym EPE nadal je posiada i są one dla nich jednym z głównych aktywów.
Za nazwę posłużyło imię matki Elvisa - Gladys.
Zazwyczaj w umowach zawieranych z tego typu wydawnictwami kompozytorzy zachowują udziały, a wydawcy zarządzają materiałem. Elvis nie sprzedał swoich interesów wydawniczych, w związku z czym EPE nadal je posiada i są one dla nich jednym z głównych aktywów.
Goethestrasse (ulica) (Bad Nauheim, Niemcy)
Elvis wynajął willę na Goethestrasse 14 w Bad Nauheim, podczas odbywania służby wojskowej w Niemczech. Początkowo mieszkał w kilku różnych hotelach, a ostatecznie przeniósł się tutaj. Mieszkał tu do samego końca służby wojskowej w Niemczech, 2 marca 1960 roku. Villa była własnością Marii Pieper, czepliwej i pazernej kobiety. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley
"Good Rockin' Tonight: Twenty years on the road and on the town with Elvis"(książka)
Opowiada o latach Joe Esposito spędzonych z Elvisem. Wydana w 1994 roku.
ISBN-10: 0-671-79507-4; ISBN-13: 978-0-671-79507-8;
ISBN-10: 0-671-79507-4; ISBN-13: 978-0-671-79507-8;
Gotta Have Rock and Roll
Jeden z domów aukcyjnych, który sprzedaje najwięcej pamiątek po Elvisie.
Graceland (muzeum)
Część posiadłości Elvisa wraz z terenem naprzeciwległym*, gdzie utworzono muzeum Elvisa Presleya. Początkowo dom Graceland z działką oraz częścią terenu na przeciw, który Elvis zakupił już w 1960 roku, ale nigdy go nie zagospodarował (chodzi o ten kawałek, gdzie stały samoloty i był parking). Od otwarcia muzeum dla publiczności, 7 czerwca 1982 roku, obszar stale poszerzano pozyskując nowe tereny.
*
Po śmierci Elvisa utworzono tam obszar muzealno-rozrywkowo-handlowo-wypoczynkowy - Graceland Crossing Shopping Centers, Graceland Plaza, Heart Break Hotel.
Graceland (posiadłość)
Posiadłość Elvisa w Memphis, przy Presley Boulevard 3734, TN 38116. Elvis zakupił ją w marcu 1957 roku i pozostała jego domem aż do śmierci, a także po niej. Tam też, w Ogrodzie Medytacji, spoczywają zwłoki jego matki, ojca, babci Minnie Mae i jego samego.
Również Muzeum Graceland, utworzone w posiadłości i na okolicznym terenie, udostępniono dla publiczności 7 czerwca 1982 roku.
Nazwę Graceland używa się też zwyczajowo (np. w opracowaniach) jako równoważnik firmy EPE, w rozumieniu prawnych właścicieli wizerunku, marki i spuścizny Elvisa Presleya (marka "Elvis Presley", jest zastrzeżonym znakiem towarowym).
W 1991 roku (7 listopada), Graceland zostało umieszczone w National Register of Historic Places (Krajowym Rejestrze miejsc o znaczeniu historycznym), a w 2006 roku (27 marca) w National Historic Landmark (Narodowy zabytek historyczny, czyli budynek, miejsce, twór natury, obszar, uznany przez rząd Stanów Zjednoczonych ze względu na swe historyczne znaczenie; w przypadku Elvisa - miejsce, gdzie wydarzyło się coś ważnego dla historii Stanów Zjednoczonych, w którym żyła i pracowała wybitna osobistość będąca wyobrażeniami ideałów, które służyły kształtowaniu się narodu).
Również Muzeum Graceland, utworzone w posiadłości i na okolicznym terenie, udostępniono dla publiczności 7 czerwca 1982 roku.
Nazwę Graceland używa się też zwyczajowo (np. w opracowaniach) jako równoważnik firmy EPE, w rozumieniu prawnych właścicieli wizerunku, marki i spuścizny Elvisa Presleya (marka "Elvis Presley", jest zastrzeżonym znakiem towarowym).
W 1991 roku (7 listopada), Graceland zostało umieszczone w National Register of Historic Places (Krajowym Rejestrze miejsc o znaczeniu historycznym), a w 2006 roku (27 marca) w National Historic Landmark (Narodowy zabytek historyczny, czyli budynek, miejsce, twór natury, obszar, uznany przez rząd Stanów Zjednoczonych ze względu na swe historyczne znaczenie; w przypadku Elvisa - miejsce, gdzie wydarzyło się coś ważnego dla historii Stanów Zjednoczonych, w którym żyła i pracowała wybitna osobistość będąca wyobrażeniami ideałów, które służyły kształtowaniu się narodu).
Graceland Auctions
Dom aukcyjny Graceland, spółka stanowiąca podmiot Graceland Holdings LLC. Rozpoczął działalność w sierpniu 2014 roku (pierwsza aukcja odbyła się 14 sierpnia 2014 roku). Jak zarzekała się Lisa Marie (córka Elvisa) podczas pierwszej aukcji Graceland, żaden artefakt nie opuści nigdy Graceland. Ponoć wszystkie wystawiane przedmioty należą do prywatnych zbiorów fanów i kolekcjonerów. Jak pokazały dalsze aukcje, to były tylko czcze słowa, które miały uspokoić fanów protestujących od lat przed wyprzedawaniem w prywatne ręce pamiątek po Elvisie.
W celu jej prowadzenia Graceland Holdings LLC (mający większościowy pakiet EPE, czyli praktycznie właściciel wszystkiego co należało do Elvisa, z wyjątkiem murów posiadłości Graceland (bo już to co w środku należy do EPE, czyli też do niego), powołał kolejne dwie spółki: "Auction A Circle" i "Graceland Authenticated". Na ich czele również stanął Joel Weinshanker (właściciel Graceland Holding LLC, Graceland Auctions i EPE). Spółki te zostały powołane nie tylko do obsługi Graceland Auctions, ale również do współpracy z archiwami Graceland oraz w celu wydawania certyfikatów autentyczności dla przedmiotów wystawianych na Graceland Auctions (kolejne źródło zarabiania).
W celu jej prowadzenia Graceland Holdings LLC (mający większościowy pakiet EPE, czyli praktycznie właściciel wszystkiego co należało do Elvisa, z wyjątkiem murów posiadłości Graceland (bo już to co w środku należy do EPE, czyli też do niego), powołał kolejne dwie spółki: "Auction A Circle" i "Graceland Authenticated". Na ich czele również stanął Joel Weinshanker (właściciel Graceland Holding LLC, Graceland Auctions i EPE). Spółki te zostały powołane nie tylko do obsługi Graceland Auctions, ale również do współpracy z archiwami Graceland oraz w celu wydawania certyfikatów autentyczności dla przedmiotów wystawianych na Graceland Auctions (kolejne źródło zarabiania).
Graceland Authenticated
Spółka podmiotowa Graceland Holdings LLC. Jej właścicielem jest Joel Weinshanker. Więcej patrz hasło → "Graceland Auctions" (drugi akapit).
Graceland Complex
→ Patrz hasło "Graceland New"
Graceland Crossing Shopping Centers
Część handlowa placu na przeciw posiadłości Elvisa Presleya, Graceland. W jej sąsiedztwie znajdowało się Graceland Plaza i Heart Break Hotel. Dziś już nieistniejący, patrz hasło → "Graceland New".
Graceland Experience
→ Patrz hasło "Graceland New"
Graceland Holdings LLC
Organizacja holdingowa mająca większościowy pakiet EPE (Elvis Presley Enterprisess), na której czele stoi Joel Weinshanker. To im Lisa Marie się sprzedała kilka lat temu. Oprócz tego jest właścicielem wszelkich innych spółek, które weszły w skład holdingu (właściwie to zostały przez niego utworzone jako jego podmioty gospodarcze, z wyjątkiem EPE, która istniała już wcześniej i został wchłonięta, przejęta).
Graceland New (kompleks)
Właściwie "Graceland Experience", także "Graceland Complex". Nowy kompleks muzealno-handlowo-hotelowy w Memphis, ulokowany na przeciw Graceland, domu (posiadłości) Elvisa Presleya w Memphis. Został otwarty 2 marca 2017 roku (z wyjątkiem nowego hotelu The Guest House at Graceland, który otwarto już 27 października 2016 roku). Powstał na terenach wcześniej zajmowanych przez Graceland Plaza, Graceland Crossing Shopping Centers i Heart Break Hotel.
Graceland Plaza
Część muzealno-rozrywkowa placu na przeciw domu (posiadłości) Elvisa Presleya w Graceland. W jej sąsiedztwie znajdowało się Graceland Crossing Shopping Centers i Heart Break Hotel. Dziś już nieistniejący, patrz hasło → "Graceland New".
Graceland Randers
Kopia posiadłości Graceland, wybudowana przez fana Elvisa, Henrika Knudsena, z Danii. Na terenie posiadłości Graceland Randers znajduje się muzeum, sklep, kopia drewnianego domku z Tupelo, słynna brama Music Gateway, restauracja, sala kinowa. Po złożeniu pozwu przez EPE, właściciel zmienił nazwę z Graceland Randers na "Memphis Mansion". Więcej o tym obiekcie i jego perypetiach w poście: "W hołdzie Elvisowi {6} - budowle".
"Grand Prize Saturday Night Jamboree"
Pod taką nazwą odbył się koncert w Eagles's Nest w Houston (TX), który był transmitowany 19 marca 1955 roku przez KPRC-TV w Houston. Więcej czytaj w poście "TV".
Guernsey's Auction
Jeden z domów aukcyjnych. To właśnie ten dom organizował "The Elvis Archives Of Graceland" ("The King of All Auctions"), w dniach 8-10 października 1999 roku, w MGM Grand Hotel w Las Vegas - największą aukcję przedmiotów Elvisa z Graceland. Tytuł katalogu do aukcji: "Elvis: The Official Auction Catalog"
Grammy Award
Nagroda Grammy wzięła swój początek z Hollywood Walk of Fame w latach 50. (słynnej Alei Gwiazd w Los Angeles). Kierownictwo komitetu Walk of Fame, pracując nad stworzeniem listy ważnych osób z branży muzycznej, jakie mogliby kwalifikować do roli gwiazdy Walk of Fame, zdało sobie sprawę, że jest dużo więcej osób będących liderami w swojej branży, które nigdy nie zdobędą gwiazdy na Hollywood Boulevard (między innymi z uwagi na ograniczoność miejsca, a także fakt, iż nie były wykonawcami - piosenkarzami, aktorami itp.). Kierownictwo muzyczne postanowiło to naprawić, tworząc nagrodę podobną do Oscarów i Emmy. To był początek National Academy of Recording Arts and Sciences (Narodowej Akademii Sztuki i Techniki Rejestracji). Po podjęciu decyzji o utworzeniu takiej nagrody wciąż istniało pytanie, jak ją nazwać. Jedną z propozycji był "Eddie Award", by uczcić wynalazcę fonografu, Thomasa Edisona. W końcu zdecydowano się na użycie nazwy wynalazku Emila Berlinera - gramofonu - dlatego "Grammy Award". Stąd również wygląd statuetki w formie gramofonu. Trofea, z których każdy przedstawia pozłacany gramofon, są robione i składane ręcznie przez Billings Artworks w Ridgway w stanie Kolorado. Nagrody zostały przyznane po raz pierwszy w 1959 roku za 1958 rok.
Co roku przyznawana jest w plus minus 80 kategoriach wyspecjalizowanych (gatunkowych), siedmiu specjalnych i czterech głównych.
Elvis otrzymał trzy nagrody Grammy w ramach kategorii wyspecjalizowanych i jedną w ramach kategorii specjalnych, więcej w poście: "Grammy Awards Elvisa".
Co roku przyznawana jest w plus minus 80 kategoriach wyspecjalizowanych (gatunkowych), siedmiu specjalnych i czterech głównych.
Elvis otrzymał trzy nagrody Grammy w ramach kategorii wyspecjalizowanych i jedną w ramach kategorii specjalnych, więcej w poście: "Grammy Awards Elvisa".
Grammy Hall of Fame
GRAMMY Hall of Fame została ustanowiona przez Recording Academy's National Trustees (National Academy of Recording Arts and Sciences) w 1973 roku, aby uhonorować nagrania o trwałym znaczeniu jakościowym lub historycznym, które mają co najmniej 25 lat. Wprowadzeni są wybierani corocznie przez specjalny komitet, składający się z wybitnych i doświadczonych specjalistów ze wszystkich dziedzin sztuki nagraniowej. Do GRAMMY Hall of Fame Elvis został wprowadzony siedmiokrotnie. Więcej patrz post: "Grammy Awards Elvisa".
Grammy Lifetime Achievement Award
Jedna z siedmiu nagród specjalnych Grammy, przyznawana od 1963 roku do dziś, przez National Academy of Recording Arts and Sciences, za całokształt twórczości „wykonawcom, którzy w trakcie swojego życia mieli wybitny wkład na polu nagrywania muzyki”. Elvis otrzymał ją w 1971 roku. Więcej w poście: "Grammy Awards Elvisa".
Pierwszy raz przyznano ją w 1963 roku Bingiemu Crosby, na cześć którego nosiła swoją pierwszą nazwę Bing Crosby Award aż do 1982 roku. Później przemianowano ją na Grammy Lifetime Achievement Award.
Pierwszy raz przyznano ją w 1963 roku Bingiemu Crosby, na cześć którego nosiła swoją pierwszą nazwę Bing Crosby Award aż do 1982 roku. Później przemianowano ją na Grammy Lifetime Achievement Award.
Gwiazda Davida (symbol)
Elvis nosił wiele symboli, większość była związana z różnymi religiami, wierzeniami i tradycjami. Więcej o Gwieździe Davida w poście "Niektóre symbole i terminy obecne w życiu duchowym Elvisa".
H
Hard Rock Cafe (HRC)
→ Patrz hasło "Hard Rock International"
Hard Rock Hotel (HRH)
→ Patrz hasło "Hard Rock International"
Hard Rock Hotel & Casino (HRH, niezmiernie rzadko HRHC lub HRH&C)
→ Patrz hasło "Hard Rock International"
Hard Rock International
Hard Rock International lub Hard Rock Corporate. To korporacja mająca swoje hotele, kasyna i kawiarnie "pod znakiem rocka" (muzyki) na całym świecie. To takie połączenie miejsc noclegowych i rozrywki z mini muzeami. W każdym z tych miejsc znajdują się oryginalne eksponaty (przedmioty), należące kiedyś do sław rocka lub z nimi powiązane, w szerokim* rozumieniu tego stylu muzyki.
Początki korporacji sięgają 1971 roku, kiedy to Isaac Tigrett i Peter Morton, dwóch Amerykanów, przebywających czasowo w Londynie, zapragnęło amerykańskiego burgera. Oczywiście wtedy nie było to jeszcze możliwe. Panowie byli tak sfrustrowani tym faktem, że postanowili sami otworzyć taki lokal z amerykańskim jedzeniem w Londynie. W tym celu nabyli stary salon sprzedażowy Rolls Royce, a swój pierwszy lokal nazwali "Hard Rock Cafe". Przedsięwzięcie okazało się sukcesem. Wkrótce zaczęły pojawiać się kolejne restauracje, najpierw w USA, potem w innych krajach (obecnie jest 68 takich kawiarni na świecie, z czego aż 40 w Azji). W 1995 roku powstał pierwszy Hard Rock Hotel & Casino w Las Vegas, tym razem już w USA, a później śladem kawiarni kolejne hotele z kasynami lub bez zaczęły pojawiać się także w innych zakątkach świata . Zainteresowanych bardziej szczegółową historią odsyłam na odpowiednią stronę HRI. Raz jest to: http://www.hardrock.com/corporate/history, innym razem https://www.hardrock.com/our-history.aspx
Początki korporacji sięgają 1971 roku, kiedy to Isaac Tigrett i Peter Morton, dwóch Amerykanów, przebywających czasowo w Londynie, zapragnęło amerykańskiego burgera. Oczywiście wtedy nie było to jeszcze możliwe. Panowie byli tak sfrustrowani tym faktem, że postanowili sami otworzyć taki lokal z amerykańskim jedzeniem w Londynie. W tym celu nabyli stary salon sprzedażowy Rolls Royce, a swój pierwszy lokal nazwali "Hard Rock Cafe". Przedsięwzięcie okazało się sukcesem. Wkrótce zaczęły pojawiać się kolejne restauracje, najpierw w USA, potem w innych krajach (obecnie jest 68 takich kawiarni na świecie, z czego aż 40 w Azji). W 1995 roku powstał pierwszy Hard Rock Hotel & Casino w Las Vegas, tym razem już w USA, a później śladem kawiarni kolejne hotele z kasynami lub bez zaczęły pojawiać się także w innych zakątkach świata . Zainteresowanych bardziej szczegółową historią odsyłam na odpowiednią stronę HRI. Raz jest to: http://www.hardrock.com/corporate/history, innym razem https://www.hardrock.com/our-history.aspx
A tutaj mapka interaktywna, gdzie można sprawdzić wszystkie lokalizacje obiektów HR na świecie.
*
W sensie nadrzędnym, głównym, bez rozdrabniania się na inne style muzyczne, które wzięły swój początek od rock and rolla i późniejszego rocka.
Hattstein (jezioro)
Teraz Hattsteinweiher, kiedyś także Hattstein-Weiher, z uwagi na swoją wielkość nazywane stawem, w miasteczku Usingen, niecałe 20 minut jazdy na zachód od Friedbergu i Bad Nauheim, nad które czasem jeździł Elvis. Był tam między innymi 14 sierpnia 1959 roku (patrz post "♥ Kobiety - Rosemarie Prass").
Heartbreak Hotel
Hotel wybudowany z myślą o fanach Presleya odwiedzających Graceland. Znajdował się na wprost Graceland, posiadłości Elvisa w Memphis, na terenie zwanym Graceland Plaza. Działał od 1999 roku do końca października 2016 roku. Został zamknięty, ponieważ 27 października 2016 roku otwarto nowy hotel The Guest House at Graceland (pierwszy z obiektów nowego kompleksu Graceland, który zastąpi dawny Graceland Plaza i Graceland Crossing Shopping Centers). Miał 128 pokoiHeartbreak Hotel jednak na zawsze pozostanie w sercach i pamięci fanów. To tam się zatrzymywali odwiedzając Graceland. Hotel oferował pokoje w różnym stylu, nawiązujące wystrojem do pokoi w posiadłości Graceland i miejsc, w których Elvis bywał (np. Hollywood, RCA), a także innych rzeczy (np. piosenki "Burning Love"). Znajdował się przy końcu ulicy Lonely Street, obok Graceland Plaza. W telewizorach był specjalny kanał Elvisa, w którym non-stop leciały jego filmy i piosenki. Miał basen w kształcie gitary. Spod hotelu kilka razy dziennie (za darmo) kursował busik, który zawoził gości do Memphis, Sun Records i Graceland.
Z samego rana, 9 kwietnia 2018 roku, ruszyły buldożery i dźwigi rozpoczynając prace rozbiórkowe. To już ostatni budynek starego kompleksu Graceland.
Adres: 3677 Elvis Presley Blvd, Memphis, TN 38116.
Z samego rana, 9 kwietnia 2018 roku, ruszyły buldożery i dźwigi rozpoczynając prace rozbiórkowe. To już ostatni budynek starego kompleksu Graceland.
Adres: 3677 Elvis Presley Blvd, Memphis, TN 38116.
Henry Parkes Centre
To nowoczesny kompleks turystyczny i dzielnica kulturalna zlokalizowane w północnej części miasta Parkes w Australii. Obejmuje cztery muzea: The King's Castle Elvis Exhibit, Parkes Motor Museum, Henry Parkes Museum, Antique Machinery Collection i Centrum Informacji Turystycznej Parkes.
Henry Parkes Museum
Muzeum Henry Parkes Museum (Peak Hill Road, Parkes, NPW 2870), znajduje się na terenie dużego kompleksu muzealno-kulturalnego w Henry Parkes Centre, przy Newell Highway 66/78, Parkes NSW 2870, Australia. To w nim mieści się The King's Castle Elvis Museum, w którym wystawiana jest kolekcja Grega Page, oceniana jako czwarta pod względem wartości i ilości zgromadzonych pamiątek po Elvisie Presleyu.
Hermitage Road 3650 (ulica)
Adres domu Vernona w Memphis, który Elvis kupił mu 28 grudnia 1961 roku.
Hilbert Parkhotel (Niemcy)
Hotel w Bad Nauheim, w którym Elvis spędził kilka dni (od 9 do 10 października 1958 roku) zanim jeszcze wynajął willę przy Goethestrasse 14. Obecnie hotel już nie istnieje, a na jego miejscu powstało uzdrowisko.
Hill & Range
Pierwotnie „Hill and Range Songs, Inc.”, wydawnictwo muzyczne szczególnie odpowiedzialne za większość muzyki country produkowanej w latach 50. i 60. XX wieku, mające kontrolę nad materiałem nagrywanym przez Elvisa Presleya w tym okresie. Jest dziś częścią Carlin America.
No nie wiem, tak piszą na Wikipedii, ale ja znalazłam tylko cztery płyty Elvisa, na których zaznaczono ich udział.
Firma została założona w Los Angeles w 1945 roku przez urodzonego w Austrii Juliana Aberbacha i jego partnerów biznesowych Miltona Blinka i Geralda Kinga, którzy byli właścicielami Biltmore Music. Brat Aberbacha, Jean, dołączył do firmy na początku lat 50., po pracy w Chappell Music, a następnie obaj wspólnie kontrolowali firmę. Jean Aberbach miał siedzibę w Brill Building w Nowym Jorku.
Po początkowym sukcesie, reprezentowana przez Spade Cooley i Boba Willsa, firma stała się aktywna w branży muzyki country, szczególnie w Nashville. W pewnym momencie była nawet odpowiedzialna za trzy czwarte całej muzyki wyprodukowanej w Nashville.
W 1955 roku Aberbachowie byli odpowiedzialni za ustanowienie bezprecedensowego układu, w którym prawa do publikacji wszystkich utworów nagranych przez wschodzącą gwiazdę Elvisa Presleya zostały podzielone w stosunku 50:50 między firmę Hill & Range a Presley i jego zarządem. Bracia Aberbach ustanowili swojego młodszego kuzyna, Freddy'ego Bienstocka, szefem Elvisa Presley Music - spółki zależnej Hill & Range.
Zatrudnili także pisarzy (w tym Leibera i Stollera ) do zapewnienia piosenek do filmów i albumów Presleya. Taki układ skutecznie uniemożliwił Presleyowi nagrywanie materiałów nielicencjonowanych przez Hill & Range, od połowy lat 50. do wczesnych lat 70. XX wieku.
Hill & Range stopniowo się rozwijało, stając się największą niezależną firmą wydawniczą, o światowych zainteresowaniach. Firma zatrudniała wielu najlepszych autorów popowych piosenek, w tym Doc Pomus, Mort Shuman i Phil Spector, a także Leiber i Stoller. W 1964 roku wykupiła Progressive Music, wydawnictwo prowadzone przez Atlantic Records. W 1973 roku Julian Aberbach doznał zawału obezwładniającego, a w 1975 roku jego brat Jean sprzedał znaczną część działalności Chappell Music, ówczesnej spółce zależnej od PolyGram, chociaż zachował kontrolę nad firmami powiązanymi z Presleyem. Chappell Music został z kolei przejęty w 1984 roku przez Bienstocka. Bienstock wcześniej nabył brytyjską spółkę zależną Hill & Range (Belinda Music), którą w 1966 roku przemianował na Carlin Music (na cześć swojej córki). Carlin America powstało w 1994 roku i należało również do Bienstocka. Bienstock był prezesem Carlin Music i Carlin America.
No nie wiem, tak piszą na Wikipedii, ale ja znalazłam tylko cztery płyty Elvisa, na których zaznaczono ich udział.
Firma została założona w Los Angeles w 1945 roku przez urodzonego w Austrii Juliana Aberbacha i jego partnerów biznesowych Miltona Blinka i Geralda Kinga, którzy byli właścicielami Biltmore Music. Brat Aberbacha, Jean, dołączył do firmy na początku lat 50., po pracy w Chappell Music, a następnie obaj wspólnie kontrolowali firmę. Jean Aberbach miał siedzibę w Brill Building w Nowym Jorku.
Po początkowym sukcesie, reprezentowana przez Spade Cooley i Boba Willsa, firma stała się aktywna w branży muzyki country, szczególnie w Nashville. W pewnym momencie była nawet odpowiedzialna za trzy czwarte całej muzyki wyprodukowanej w Nashville.
W 1955 roku Aberbachowie byli odpowiedzialni za ustanowienie bezprecedensowego układu, w którym prawa do publikacji wszystkich utworów nagranych przez wschodzącą gwiazdę Elvisa Presleya zostały podzielone w stosunku 50:50 między firmę Hill & Range a Presley i jego zarządem. Bracia Aberbach ustanowili swojego młodszego kuzyna, Freddy'ego Bienstocka, szefem Elvisa Presley Music - spółki zależnej Hill & Range.
Zatrudnili także pisarzy (w tym Leibera i Stollera ) do zapewnienia piosenek do filmów i albumów Presleya. Taki układ skutecznie uniemożliwił Presleyowi nagrywanie materiałów nielicencjonowanych przez Hill & Range, od połowy lat 50. do wczesnych lat 70. XX wieku.
Hill & Range stopniowo się rozwijało, stając się największą niezależną firmą wydawniczą, o światowych zainteresowaniach. Firma zatrudniała wielu najlepszych autorów popowych piosenek, w tym Doc Pomus, Mort Shuman i Phil Spector, a także Leiber i Stoller. W 1964 roku wykupiła Progressive Music, wydawnictwo prowadzone przez Atlantic Records. W 1973 roku Julian Aberbach doznał zawału obezwładniającego, a w 1975 roku jego brat Jean sprzedał znaczną część działalności Chappell Music, ówczesnej spółce zależnej od PolyGram, chociaż zachował kontrolę nad firmami powiązanymi z Presleyem. Chappell Music został z kolei przejęty w 1984 roku przez Bienstocka. Bienstock wcześniej nabył brytyjską spółkę zależną Hill & Range (Belinda Music), którą w 1966 roku przemianował na Carlin Music (na cześć swojej córki). Carlin America powstało w 1994 roku i należało również do Bienstocka. Bienstock był prezesem Carlin Music i Carlin America.
Hillbilly Cat
Jeden z wczesnych pseudonimów Elvisa (z lat 50.). Zyskał go, ponieważ w swoim repertuarze miał również piosenki w stylu muzycznym hillbilly.
Hillbilly Cat Trio
Błędna nazwa pierwszego zespołu Elvisa z lat 50. Więcej patrz post "Nazwa zespołu Elvisa w latach 50.", gdzie zostało to szczegółowo wyjaśnione.
Hillcreast Road (ulica) (Beverly Hills, Los Angeles)
Posiadłość Elvisa przy Hillcreast Road 1174, w dzielnicy Beverly Hills, w Los Angeles, od listopada 1967 roku do jesieni 1973 roku. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
HiLo (wydawnictwo)
Jedno z dwóch wydawnictw muzycznych należących do Sama Phillipsa, właściciela firmy nagraniowej Sun Records. Obsługujące zgromadzoną bazę piosenek i prawa autorskie do nich. Drugie to Knox. Niestety nic więcej nie sposób się dowiedzieć, na internecie nie ma nic, jedyne źródło to artykuł "Aberbach recalls Presley dealings with fondness" (w którym Aberbach wspomina interesy Presleya z sentymentem), jaki ukazał się w magazynie Billborad, 5 października 2002 roku (str. 52).
Wszystkie prawa do piosenek z bazy tego wydawnictwa, które Elvis Presley nagrał dla Sun Records, w 1956* roku zostały przeniesione (odsprzedane) braciom Aberbach (właścicielom Hill & Range) na mocy odpowiedniej umowy, a później weszły do bazy wydawnictw Elvis Presley Music i Gladys Music, również przez nich utworzonych, w których Elvis teoretycznie miał 50% udziałów (w rzeczywistości mniej, bo Parker przepisał większość tych udziałów na siebie).
Dalszych losów HiLo Sama Phillipsa (po odchudzeniu go z piosenek nagranych przez Elvisa lub dla niego napisanych, które przeszły do Elvis Presley Music), nie udało mi się ustalić.
Wszystkie prawa do piosenek z bazy tego wydawnictwa, które Elvis Presley nagrał dla Sun Records, w 1956* roku zostały przeniesione (odsprzedane) braciom Aberbach (właścicielom Hill & Range) na mocy odpowiedniej umowy, a później weszły do bazy wydawnictw Elvis Presley Music i Gladys Music, również przez nich utworzonych, w których Elvis teoretycznie miał 50% udziałów (w rzeczywistości mniej, bo Parker przepisał większość tych udziałów na siebie).
Dalszych losów HiLo Sama Phillipsa (po odchudzeniu go z piosenek nagranych przez Elvisa lub dla niego napisanych, które przeszły do Elvis Presley Music), nie udało mi się ustalić.
*
Mam wątpliwości, czy był to rok 1956, czy 1955, ponieważ do transferu Elvisa z Sun Records do RCA doszło 21 listopada 1955 roku. Również w historii Hill & Range jest informacja, że Elvis Presley Music zostało utworzone w 1955 roku przez Hill & Range, natomiast brak tam informacji o Gladys Music. Z kolei w innych materiałach możemy przeczytać, że Elvis Presley Music i Gladys Music utworzył Tom Parker, działając w imieniu Elvisa.
His Master's Voice
His Master's Voice (HMV), brytyjska firma fonograficzna założona w 1901 roku przez Gramophone Co. Ltd., której znakiem towarowym stał się pies słuchający gramofonu (Nipper). Później prawo do logo wykupiła amerykańska firma płytowa Victor Talking Machine Company, późniejsza RCA Victor.
"Hit Parader" (magazyn)
Hit Parader był amerykańskim magazynem muzycznym, który działał w latach 1942-2008. Miesięcznik koncentrował się na muzyce rockowej i popowej do lat 70., kiedy to skupił się na hard rocku i heavy metalu. Na początku lat 80. Hit Parader koncentrował się wyłącznie na heavy metalu. Magazyn osiągnął szczyt nakładu w połowie lat 80., sprzedając pół miliona egzemplarzy każdego miesiąca. Na początku lat 90. magazyn zaczął podupadać. Został zamknięty po opublikowaniu numeru z grudnia 2008 roku.
Hit Parader został wydany w 1942 roku przez Charlton Publications z siedzibą w Derby w stanie Connecticut. Publikując swój pierwszy numer 16 września 1942 roku.
Często pisano w nim o Elvisie, był też na okładkach. W 1956 roku ogłosił konkurs, w którym nagrodą była randka z Elvisem Presleyem - patrz post "♥ Kobiety - Andrea June Stevens".
Hit Parader został wydany w 1942 roku przez Charlton Publications z siedzibą w Derby w stanie Connecticut. Publikując swój pierwszy numer 16 września 1942 roku.
Często pisano w nim o Elvisie, był też na okładkach. W 1956 roku ogłosił konkurs, w którym nagrodą była randka z Elvisem Presleyem - patrz post "♥ Kobiety - Andrea June Stevens".
"Hollywood Lights, Nashville Nights" (książka)
Diana Goodman napisała też książkę "Hollywood Lights, Nashville Nights", w której opisuje swoją relację z Elvisem. Została wydane przez BearManor Media, 14 czerwca 2018 roku. Jak mówi Diana Goodman w wolnych chwilach pisała jej fragmenty przez dziesięć lat, a do jej napisania namówiła ją przyjaciółka - Victoria Hallman, która jest drugą autorką tej książki.
Ta książka nie jest na razie wykazywana w internetowej bazie książek o Elvisie.
ISBN-10: 162933331X
ISBN-13: 978-1629333311
ISBN-10: 162933331X
ISBN-13: 978-1629333311
Holy Family Catholic Church
Kościół Katolicki Świętej Rodziny w North Denver. 28 stycznia 1976 roku Elvis był tam na pogrzebie Eugene Kennedy'ego, jednego ze swoich przyjaciół spośród policjantów z Denver. Nabożeństwo żałobne odprawił ojciec Raymond Jones. Rok później, w lipcu 1977 roku przekazał innemu policjantowi, Jerry'emu Kennedy'emu (bratu Eugene) jeden ze swoich jumpsuitów (Navy Blue Silver Phoenix Suit) na aukcję charytatywną podczas święta Holy Family Bizarre. Kościół znajdował się w opłakanym stanie i groziła mu rozbiórka, celem aukcji było zebranie funduszy na jego remont, a tym samym uratowanie przed rozbiórką. Kiedy Elvis zmarł kilka tygodni później, 21 sierpnia 1977 roku, o godzinie 9:30, odprawiono mszę żałobną w jego intencji, którą celebrował również ojciec Raymond Jones.
Houston Livestock Show & Rodeo
To największa na świecie wystawa zwierząt hodowlanych, a także największe na świecie wydarzenie rodeo. W lutym lub marcu każdego roku organizowana jest dwudziestodniowa impreza, w której uczestniczy ponad milion osób z całego świata. Odbywa się w Reliant Park i oferuje jazdę bykami, sędziowanie bydła, koncert każdej nocy (na Houston Astrodome), paradę, spacer i bieg na 5 km, karnawał, przejażdżki szlakiem, wyścigi świń, konkursy wina i grillowania, zakup i sprzedaż bydła (nie tylko, także innych rzeczy) oraz aukcje.
Houston Livestock Show & Rodeo (odznaka)
Co roku Houston Livestock Show & Rodeo wydaje specjalnie zaprojektowane odznaki (o średnicy od 2 do 2 1/2 cala, wykonane z polerowanego mosiądzu lub stali, z malowanymi akcentami) dla wydarzeń odbywających się na terenie Houston Astrodome. Partia odznak jest bardzo mała (limitowana), a każda sztuka ma swój numer. Później są rozdawane dygnitarzom, wybranym urzędnikom, zamożnym darczyńcom, wybranym zaproszonym gościom i celebrytom. Dziś mają dużą wartość kolekcjonerską z uwagi na bardzo niski nakład, niemożność ich wcześniejszego zakupu i unikalne numery przypisane do konkretnego nazwiska.
Odznaka wychodzi w dwóch wersjach "OFFICIAL" i "GUEST". Pierwsza przyznawana jest partnerom imprezy w szerokim znaczeniu tego słowa, czyli osobom, które wpływają znacząco na jej formę, kształt i przebieg (związanym z imprezą lub obiektem czynnie, niejako zawodowo). Druga jest bardziej honorowa i jest przyznawana gościom, którzy uświetniają imprezę swoją osobą (samą bytnością), wybranym darczyńcom i innym osobom, które organizatorzy i włodarze chcą wyróżnić.
W 1974 roku taką odznakę, w wersji "OFFICIAL" (ponieważ był bezpośrednio związany z imprezą, dając tam koncert), otrzymał też Elvis. Ale nie tylko on. Organizatorzy i włodarze docenili też Sonny'ego Westa i po jednym z koncertów Elvisa przyszli za kulisy mu ją wręczyć. Czym się wyróżnił, nie udało mi się ustalić.
Odznaka wychodzi w dwóch wersjach "OFFICIAL" i "GUEST". Pierwsza przyznawana jest partnerom imprezy w szerokim znaczeniu tego słowa, czyli osobom, które wpływają znacząco na jej formę, kształt i przebieg (związanym z imprezą lub obiektem czynnie, niejako zawodowo). Druga jest bardziej honorowa i jest przyznawana gościom, którzy uświetniają imprezę swoją osobą (samą bytnością), wybranym darczyńcom i innym osobom, które organizatorzy i włodarze chcą wyróżnić.
W 1974 roku taką odznakę, w wersji "OFFICIAL" (ponieważ był bezpośrednio związany z imprezą, dając tam koncert), otrzymał też Elvis. Ale nie tylko on. Organizatorzy i włodarze docenili też Sonny'ego Westa i po jednym z koncertów Elvisa przyszli za kulisy mu ją wręczyć. Czym się wyróżnił, nie udało mi się ustalić.
Humes High School
Po ukończeniu gimnazjum Humes Junior High School, podjął naukę w szkole średniej Humes High School (która mieściła się w tym samym kompleksie - budynku), gdzie uczył się od dziewiątej do dwunastej klasy, czyli do końca (1949-1953). Więcej w poście: "Edukacja szkolna Elvisa".
Humes Junior High School
Gimnazjum w Memphis. Tutaj Elvis dokończył, zaczęty jeszcze w Tupelo, trzeci rok gimnazjum (czyli ósmy szkoły podstawowej), kontynuując naukę od 6 listopada 1948 do 1949 roku (ukończenia roku szkolnego). Więcej w
poście: "Edukacja szkolna Elvisa".
I
IC Costume Company
Firma Billa Belewa, ostatniego projektanta Elvisa Presleya, która zajmowała się projektowaniem, wykonywaniem oraz konserwacją i naprawą ubiorów scenicznych Elvisa, a także jego prywatnej garderoby.
"ICON: The Influence of Elvis Presley"
Tytuł wystawy w Graceland, na której znalazły się kostiumy sceniczne innych artystów, które zostały zainspirowane garderobą sceniczną Elvisa, a także instrumenty i inne artefakty.
Wystawę otworzono 1 marca 2012 roku i była dostępna dla zwiedzających do końca lutego 2013 roku (okrągły rok).
Znalazły się na niej przedmioty i stroje takich sław muzycznych jak: Bruce Springsteen; Jimi Hendrix; John Lennon; Elton John; James Brown; Reba McEntire; Shawn Mendes; Post Malone; Dolly Parton; Dwyane "The Rock" Johnson; Pistol Annies; KISS; Troy Gentry (Montgomery Gentry); Kasey Musgraves; Kid Rock; Trisha Yearwood; John Stamos; Kristen Chenoweth; 5 Seconds of Summer; The Clash; Michael Bublé; Justin Timberlake; Joe Perry; Joe Elliott; John Schneider; Blake Shelton; Carrie Underwood; Buddy Holly; Ricky Nelson; Toby Keith.
Wystawę otworzono 1 marca 2012 roku i była dostępna dla zwiedzających do końca lutego 2013 roku (okrągły rok).
Znalazły się na niej przedmioty i stroje takich sław muzycznych jak: Bruce Springsteen; Jimi Hendrix; John Lennon; Elton John; James Brown; Reba McEntire; Shawn Mendes; Post Malone; Dolly Parton; Dwyane "The Rock" Johnson; Pistol Annies; KISS; Troy Gentry (Montgomery Gentry); Kasey Musgraves; Kid Rock; Trisha Yearwood; John Stamos; Kristen Chenoweth; 5 Seconds of Summer; The Clash; Michael Bublé; Justin Timberlake; Joe Perry; Joe Elliott; John Schneider; Blake Shelton; Carrie Underwood; Buddy Holly; Ricky Nelson; Toby Keith.
IMP
To skrót od pierwszych trzech liter słowa "impersonator", co w przełożeniu na język polski oznacza imitator, naśladowca, odtwórca.
Zobacz też hasło "Elvis Tribute" oraz "ETA".
"impersonator"
Naśladowca Elvisa Presleya. Czasem używa się też nazwy "interpersonator" lub "imitator". Zobacz też hasło "Elvis Tribute" oraz "ETA".
"interlokutor telefoniczny"
Grupa rozmówców telefonicznych, osób z jakimi Elvis rozmawiał na tematy, na które nie znajdował rozmówców w swoim najbliższym otoczeniu (duchowe, metafizyczne, naukowe). Z częścią z nich spotykał się na pogadanki i dyskusje w realu, ale z niektórymi pozostawał wyłącznie w kontaktach telefonicznych.
"Italian Winterfest"
Nazwa zbiórki charytatywnej. Wzorem Elvisa i w hołdzie dla niego, wraz z dwoma Włochami (Sam Bomarito, Angelo Lucchesi) Tony Barrasso, fan i kolega Elvisa, zainicjował coroczną zbiórkę "Italian Winterfest" na rzecz katolickich organizacji charytatywnych. Środki zbierane są podczas corocznej imprezy rozrywkowej, organizowanej specjalnie w tym celu.
Issue Backstage Pass
Specjalna przepustka (nazywana także "paszportem za kulisy") okazywana służbom porządkowym (ochronie), jaką wystawiał dany artysta osobom, które uprawniał do wejścia w dowolnym czasie za kulisy, do garderoby i w ogóle do kontaktu ze sobą podczas prób i występów. Okazując się takim dokumentem można było w dowolnym momencie wejść do części obiektu przeznaczonego wyłącznie dla artystów, prowadzących, organizatorów, personelu technicznego, a nawet na scenę podczas trwającego koncertu.
J
Jaycees
Rzadziej JCS (Junior Chamber States). To najczęściej używany skrót United States Junior Chamber, organizacji non-profit, założonej w 21 stycznia 1920 roku, której celem jest wspieranie i szkolenie młodych ludzi (pomiędzy 18 a 40 rokiem życia), w zakresie samodoskonalenia, rozwoju umiejętności przywódczych, postaw społecznościowych poprzez służenie innym, biznesu i współdziałania międzynarodowego. Organizacja ta trochę przypomina R.O.T.C. (w niektórych założeniach), do której Elvis należał jako młody chłopak, tylko tamta była bardzie militarna, natomiast JCS nie ograniczała się do konkretnych obszarów.
JCS
Zwykle Jaycees. To skrót United States Junior Chamber, organizacji non-profit, założonej w 21 stycznia 1920 roku, której celem jest wspieranie i szkolenie młodych ludzi (pomiędzy 18 a 40 rokiem życia), w zakresie samodoskonalenia, rozwoju umiejętności przywódczych, postaw społecznościowych poprzez służenie innym, biznesu i współdziałania międzynarodowego. Organizacja ta trochę przypomina R.O.T.C. (w niektórych założeniach), do której Elvis należał jako młody chłopak, tylko tamta była bardzie militarna, natomiast JCS nie ograniczała się do konkretnych obszarów.
J. D. Sumner & The Stamps
Najniższy znany bas świata i męski kwartet wokalny gospel. Towarzyszyli Elvisowi na scenie od lutego 1972 roku do końca. Więcej o nich w poście: "(w opracowaniu)". Nastoletni Elvis Presley pierwszy raz usłyszał Sumnera, gdy ten śpiewał jeszcze z Sunshine Boys (druga z pięciu grup wokalnych, w których śpiewał). Kiedy Presley wrócił do koncertowania po przerwie hollywoodzkiej, zatrudnił J.D. Sumnera & The Stamps jako męski backup wokalny (w 1971 roku, ale zaczęli z nim koncertować od lutego 1972 roku). Grupa koncertowała i nagrywała z Presleyem od listopada 1971 do śmierci Presleya w 1977 roku. Śpiewali też na pogrzebie Elvisa, a wcześniej J. D. Sumner śpiewał też na pogrzebie Gladys (matki Elvisa), w 1958 roku (Blackwood Brothers Quartet był ulubionym zespołem Gladys, a J.D. Sumner występował w jego składzie od 1954 do 1965 roku).
Joe Guercio Orchestra
Orkiestra pod dyrekcją Joe Guercio, towarzysząca Elvisowi podczas koncertów od 7 sierpnia 1970 roku do końca.
joga
Jeden z sześciu ortodoksyjnych (tzn. uznających autorytet Wed) systemów filozofii indyjskiej, zajmujący się wszelkimi związkami pomiędzy ciałem i umysłem. System ćwiczeń i medytacji mających na celu wyciszenie organizmu i doprowadzenie do harmonii między ciałem, umysłem i duszą. Elvis uprawiał jogę regularnie (codziennie przez pół godziny) poczynając od 1960 roku do końca.
Julien's Auctions
Jeden z domów aukcyjnych, który sprzedaje najwięcej pamiątek po Elvisie.
"jumpsuit"
Takim określeniem nazywano kostiumy sceniczne Elvisa, jakie nosił na scenie począwszy od 1968 roku. Początkowo stosowano je do dwuczęściowych strojów scenicznych, inspirowanych stylem karate (przykładem seria Herringbone), później również do jednoczęściowych kombinezonów, a następnie w odniesieniu do każdego stroju w jakim pokazał się na scenie podczas koncertu (nawet jeśli to był typowy garnitur).
Jumpsuit, to połączenie dwóch angielskich słów, "jump" (podskok, podskakiwać) i "suit" (garnitur). Więcej informacji znajdziesz: "Jumpsuity" oraz "Ubiór Elvisa Presleya i jego sceniczne kostiumy - jumpsuity".
Jumpsuit, to połączenie dwóch angielskich słów, "jump" (podskok, podskakiwać) i "suit" (garnitur). Więcej informacji znajdziesz: "Jumpsuity" oraz "Ubiór Elvisa Presleya i jego sceniczne kostiumy - jumpsuity".
Junior Prom
Uroczysty bal absolwentów, organizowany na zakończenie nauki na szczeblu gimnazjalnym (mniej więcej dla czternastolatków).
K
karate
Sztuka walki. Istnieje wiele odmian stylów karate. Swoją przygodę ze sztukami walki Elvis rozpoczął w 1959 roku, będąc w wojsku w Stanach Zjednoczonych, a rozwinął ją i zintensyfikował w Europie. W tym okresie ćwiczył dużo w Niemczech, ale jak tylko mógł (w trakcie urlopów i przepustek) wyjeżdzżał na naukę do mistrzów stacjonujących we Francji. Był uczniem takich sław jak: Juergen Seydak (mistrz karate z grupy stylów Shotokan), Hank Slemansky (mistrz karate Chitō-ryū, w rzeczywistości Henry Slomanski, notabene Polak z pochodzenia), a także u kilku mistrzów wietnamskich.
Jego predyspozycje fizyczne oraz intensywne treningi pozwoliły mu błyskawicznie zaliczać kolejne stopnie. W 1960 roku, kiedy wracał z Europy do Stanów, był już mistrzem karate z czarnym pasem w stopniu pierwszego dana. Zdobył go właśnie u Henry Slomanskiego, który w środowisku był uważany za bardzo bezkompromisowego i rygorystycznego egzaminatora, zwłaszcza w stosunku do różnych uczniów-sław - jak czytamy w jego biografii: „Jeśli ktoś kiedykolwiek zdobył czarny pas u Hanka, możesz być pewny, że solidnie na niego zapracował”. Jest w niej też fragment dotyczący Elvisa: "Podczas egzaminowania Presleya, Hank otro przetestował Elvisa i wielokrotnie próbował go złamać, ale dowiedział się, że Elvis miał w sobie prawdziwego »ducha walki«”, co przesądziło o przyznaniu mu czarnego pasa.
Jednak po powrocie do Stanów Elvis ponownie przystąpił do egzaminu (z powodów, których nie udało mi się ustalić) i 21 lipca 1960 roku otrzymał czarny pas w stopniu pierwszego dana w karate Shotokan.
Karate Kenpo Elvis uczył się w szkole Eda Parkera (od 1960 roku), dochodząc do czarnego pasa w stopniu dziewiątego dana, a karate PaSaRyu* w szkole Kanga Rhee (od 1970 roku), dochodząc do czarnego pasa w stopniu ósmego dana.
Jego predyspozycje fizyczne oraz intensywne treningi pozwoliły mu błyskawicznie zaliczać kolejne stopnie. W 1960 roku, kiedy wracał z Europy do Stanów, był już mistrzem karate z czarnym pasem w stopniu pierwszego dana. Zdobył go właśnie u Henry Slomanskiego, który w środowisku był uważany za bardzo bezkompromisowego i rygorystycznego egzaminatora, zwłaszcza w stosunku do różnych uczniów-sław - jak czytamy w jego biografii: „Jeśli ktoś kiedykolwiek zdobył czarny pas u Hanka, możesz być pewny, że solidnie na niego zapracował”. Jest w niej też fragment dotyczący Elvisa: "Podczas egzaminowania Presleya, Hank otro przetestował Elvisa i wielokrotnie próbował go złamać, ale dowiedział się, że Elvis miał w sobie prawdziwego »ducha walki«”, co przesądziło o przyznaniu mu czarnego pasa.
Jednak po powrocie do Stanów Elvis ponownie przystąpił do egzaminu (z powodów, których nie udało mi się ustalić) i 21 lipca 1960 roku otrzymał czarny pas w stopniu pierwszego dana w karate Shotokan.
Karate Kenpo Elvis uczył się w szkole Eda Parkera (od 1960 roku), dochodząc do czarnego pasa w stopniu dziewiątego dana, a karate PaSaRyu* w szkole Kanga Rhee (od 1970 roku), dochodząc do czarnego pasa w stopniu ósmego dana.
* Uściślając, karate PaSaRyu to taekwondo w czystej postaci (koreańskiej), poszerzone o elementy kilku innych styli sztuk walki, takich jak: Shudokan, Kung Fu i Hapkido.
O judo wiemy stosunkowo niewiele, prawdopodobnie wszystko zaczęło się od pewnego pokazu judo i ju jitsu w 1958 roku, na którym Elvis był służąc w wojsku jeszcze na terenie USA, a potem zaczął studiować książki o tej tematyce i trochę ćwiczyć. Jednak wkrótce (na początku lat 60.) porzucił judo i oddał się całkowicie karate. O jego zainteresowaniach judo wspominała też Angie Marchese (dyrektor archiwów Graceland i Muzeum Graceland), w jednym z odcinków serii „Gates of Graceland”, w którym prezentowała ulubione książki Elvisa, w tym jedną o judo.
Zwyczajem jest, że mistrzowie przyjmują różne przydomki. Kang Rhee nadał mu przydomek "Panther" ("Pantera"), jednak szybko został zmieniony na "Tiger" ("Tygrys"), z powodów politycznych*.
Zwyczajem jest, że mistrzowie przyjmują różne przydomki. Kang Rhee nadał mu przydomek "Panther" ("Pantera"), jednak szybko został zmieniony na "Tiger" ("Tygrys"), z powodów politycznych*.
* Z uwagi na ugrupowanie terrorystyczne o nazwie "Black Panthers". Czarne Pantery – radykalna amerykańska organizacja polityczna utworzona w celu ochrony czarnej mniejszości w USA, walcząca o jej prawa. Aktywna w latach 60. i 70. XX wieku.
5 listopada 2016 roku, Elvis został wprowadzony do Karate Kenpo Hall Of Fame. Więcej na ten temat w poście "Elvis i sztuki walki" (w opracowaniu).
Kelly Street (ulica)
Ulica w East Tupelo, na której kilka razy mieszkali Presleyowie z Elvisem w latach 1933-1945. Raz pod numerem 1241. Na Kelly Street mieszkał też Noah Presley, wujek Vernona (brat jego ojca), który był burmistrzem. Więcej patrz "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Killeen (miasto)
Miasto w Texasie, niedaleko koszar Fort Hood. Tam Elvis wynajął willę dla rodziny, na czas jego stacjonowania w Fort Hood (pierwsze pół roku służby wojskowej na terenie USA).
Kings Costumes (firma)
Kolejna firma zajmująca się produkcją replik kostiumów scenicznych Elvisa. Działa w Las Vegas (USA) od 2018 roku. Aczkolwiek przez te prawie cztery lata swojej działalności, ciągle ma bardzo mizerną ofertę. Oprócz kostiumów sprzedaje też różne gadżety, głównie torebki nawiązujące zdobiem do kostiumów. Ma swoją stronę pod adresem https://www.kingscostumes.com/
Knickerbocker Hotel (Los Angeles)
Hotel na Ivar Avenue 1714, w Los Angeles. Elvis mieszkał tu, gdy kręcił filmy w Hollywood, ale w okresie przed wojskiem. Na przykład kiedy kręcił "Love me tender" (1956), zajmował tam pokój 1016, a kiedy "Loving you" (1957), zamieszkał na jedenastym piętrze, wraz z Memphis Mafią, Gladys i Vernonem (rodzicami).
Knox (wydawnictwo)
Jedno z dwóch wydawnictw muzycznych należących do Sama Phillipsa, właściciela firmy nagraniowej Sun Records. Obsługujące zgromadzoną bazę piosenek i prawa autorskie do nich. Drugie to HiLo. Niestety nic więcej nie sposób się dowiedzieć, na internecie nie ma nic, jedyne źródło to artykuł "Aberbach recalls Presley dealings with fondness" (Aberbach wspomina interesy Presleya z sentymentem), który ukazał się w magazynie Billborad, 5 października 2002 roku (str. 52).
Wszystkie prawa do piosenek z bazy tego wydawnictwa, które Elvis Presley nagrał dla Sun Records, w 1956 roku zostały przeniesione (odsprzedane) braciom Aberbach (właścicielom Hill & Range) na mocy odpowiedniej umowy, a później weszły do bazy wydawnictw Elvis Presley Music i Gladys Music, również przez nich utworzonych, w których Elvis teoretycznie miał 50% udziałów (w rzeczywistości mniej, bo Parker przepisał większość tych udziałów na siebie).
Dalszych losów Knox Sama Phillipsa (po odchudzeniu go z piosenek nagranych przez Elvisa lub dla niego napisanych, które przeszły do Elvis Presley Music), nie udało mi się ustalić.
Wszystkie prawa do piosenek z bazy tego wydawnictwa, które Elvis Presley nagrał dla Sun Records, w 1956 roku zostały przeniesione (odsprzedane) braciom Aberbach (właścicielom Hill & Range) na mocy odpowiedniej umowy, a później weszły do bazy wydawnictw Elvis Presley Music i Gladys Music, również przez nich utworzonych, w których Elvis teoretycznie miał 50% udziałów (w rzeczywistości mniej, bo Parker przepisał większość tych udziałów na siebie).
Dalszych losów Knox Sama Phillipsa (po odchudzeniu go z piosenek nagranych przez Elvisa lub dla niego napisanych, które przeszły do Elvis Presley Music), nie udało mi się ustalić.
*
Mam wątpliwości, czy był to rok 1956, czy 1955, ponieważ do transferu Elvisa z Sun Records do RCA doszło 21 listopada 1955 roku. Również w historii Hill & Range jest informacja, że Elvis Presley Music zostało utworzone w 1955 roku przez Hill & Range, natomiast brak tam informacji o Gladys Music. Z kolei w innych materiałach możemy przeczytać, że Elvis Presley Music i Gladys Music utworzył Tom Parker, działając w imieniu Elvisa.
"Kreis-Anzeiger" (gazeta)
To regionalna gazeta codzienna, z siedzibą w mieście Nidda, publikowana od poniedziałku do soboty. Ich reporter przyjechał nad jezioro Gederner See w lecie 1959 roku, kiedy dowiedział się, że Elvis zamieszkał tam w pensjonacie "Haus am See" (od 18 sierpnia do 5 września) i robił mu zdjęcia. Później prawdopodobnie ukazał się w niej materiał prasowy na ten temat.
krijajogin
Praktykant, adept, uczeń krijajogi Pramahansa Yoganandy (czyli Krija Jogi). Czasami nazywany także krijabanem. Elvis był krijajoginem.
krijajoga
Jedna z odmian tradycyjnej jogi. Nie należy mylić jej z krijajogą (Kriya Yoga, po polsku Krija Joga) propagowaną przez Paramahansę Yoganandę. Na Wikipedii: "krijajoga".
krijajoga (Paramahansy Yoganandy)
Słowo krija, oznacza czynić, reagować. Słowo joga, zjednoczenie z Bogiem. Połączenie słów krijajoga znaczy jednoczyć się z Bogiem poprzez czynność (czynienie). To specyficzna technika jogi i medytacji, pilnie strzeżona przez organizację Self-Realization Fellowship oraz jej mistrzów.
Zarówno propagowanie krijajogi jak i opisywanie jej bez zezwolenia osób upoważnionych, z ramienia organizacji jest surowo zakazane.
Według Paramahansa Joganandy techniki krijajogi były już znane od tysiącleci, lecz trzymane w tajemnicy, ale ich ślady możemy znaleźć w różnych świętych księgach i traktatach filozoficznych (również w naszej Biblii, w Pierwszym Liście do Koryntian). Zobacz też post: "Elvis i sztuki medytacji". Na Wikipedii: "krijajoga (Joganada)".
Zarówno propagowanie krijajogi jak i opisywanie jej bez zezwolenia osób upoważnionych, z ramienia organizacji jest surowo zakazane.
Według Paramahansa Joganandy techniki krijajogi były już znane od tysiącleci, lecz trzymane w tajemnicy, ale ich ślady możemy znaleźć w różnych świętych księgach i traktatach filozoficznych (również w naszej Biblii, w Pierwszym Liście do Koryntian). Zobacz też post: "Elvis i sztuki medytacji". Na Wikipedii: "krijajoga (Joganada)".
UWAGA. Na całym świecie, w tym w Polsce, stosowany jest zapis "Kriya Yoga (Krija Joga)". Zamieszania narobiła Wikipedia, jedyne miejsce, w którym to pojęcie jest wyjaśnione w naszym języku (w tradycyjnych słownikach i encyklopediach nie występuje). Są w niej dwa takie same hasła ("krijajoga"), acz do jednego z nich dopisano w nawiasie "(Jogananda)" dla rozróżnienia. Dlatego podobnie i ja zrobiłam, żeby wam nie mieszać.
Krija Joga (Kriya Yoga)
→ Patrz hasło: "krijajoga (Paramahansy Yoganandy)".
Krzyż Łaciński (symbol)
Elvis nosił wiele symboli, większość była związana z różnymi religiami, wierzeniami i tradycjami. Więcej o Krzyżu Łacińskim w poście "Niektóre symbole i terminy obecne w życiu duchowym Elvisa".
Krzyż Maltański (symbol)
Elvis nosił wiele symboli, większość była związana z różnymi religiami, wierzeniami i tradycjami. Więcej o Krzyżu Maltańskim w poście "Niektóre symbole i terminy obecne w życiu duchowym Elvisa".
L
La Bantu (klub nocny)
Nocny lokal w Paryżu we Francji, który Elvis odwiedził przynajmniej jeden raz. W zależności od źródła występuje pod nazwami: La Bantu, Le Bantu, Le Ban Tue. Więcej w poście: "Na przepustce w Paryżu".
Ladera Circle (ulica)
Ulica w Palm Springs, na której Elvis wynajął futurystyczny dom, w stylu art deco, pod numerem 1350, na rok, od 21 września 1966 roku. To tutaj Elvis z Pirscillą spędzą pierwsze dni swojego małżeństwa i poczną córkę, Lisę Marię. Dlatego posiadłość ta często nazywana jest przez fanów "Honeymoon" (miesiąc miodowy). Natomiast przez jego twórcę, architekta Richard Neutra, nazwany jest "Domem jutra". Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Lamar Avenue (ulica)
Ulica w Memphis, na której pod numerem 2414 mieszkali Presleyowie. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Lansky Brothers
Sklep z różnorodną odzieżą, prowadzony przez braci Lanskych w Memphis. To w nim lubił ubierać się Elvis już jako nastolatek i wracał tam, gdy był już sławną personą. Sklep, na Beale Street 126, kupił dla swoich synów (Bernarda i Guya) Samuel Lansky, pod koniec 40. ubiegłego wieku. Istnieje do dziś, ma też swoją stronę internetową, choć Bernard Lansky zmarł 14 sierpnia 2011 roku. Obecnie prowadzi go jego syn Hal. Natomiast o drugim bracie trudno coś powiedzieć.
"Larry King Show"
Program talk show telewizji CNN, prowadzony przez Larry'ego Kinga, w latach 1985-2010. W programie tym pojawiały się też różne odcinki poświęcone Presleyowi.
Lawhon Elementary School
Szkoła elementarna (podstawowa). Do 1946 roku Tupelo Consolidated School. Tu Elvis zrobił pięć wymaganych stopni szkoły podstawowej, czyli w naszym rozumieniu pięć klas (1941-1946). Więcej w poście: "Edukacja szkolna Elvisa".
Le Bantu (klub nocny)
→ Patrz hasło: "La Bantu".
Le Ban Tue (klub nocny)
→ Patrz hasło: "La Bantu".
Ledyard Elementary School
→ Patrz hasło "Ledyard Primary School"
Ledyard Primary School
Szkoła została zbudowana w latach 1919–1924 i służyła jako placówka edukacyjna dla pierwszych czterech klas do co najmniej 1940 roku. Mieściła się przy ulicy Broadway South 512. W dniu 11 lutego 1992 roku została wpisana do rejestru National Register of Historic Places razem z innymi historycznymi budynkami dzielnicy Mill Town południowego Tupelo, w rejestrze zwanej Mill Village Historic District. National Register of Historic Places opisując ją podaje: "Pierwszy budynek na południe od 512 Broadway South Tupelo Public School/Ledyard School Crowned. Ta jednopiętrowa ceglana szkoła ma elewację frontową z wgłębionym gankiem otoczonym ceglanymi skrzydłami. W obszarze ganku znajduje się dwuskrzydłowe wejście otoczone oknami wielostronnymi. Pozostałe okna są zabite deskami. Obecnie używana jest jako magazyn. Brama łącząca tylną elewację tego budynku z tylną elewacją kościoła na Maple Street została zbudowana później".
Część źródeł podaje, że pierwszą klasę Elvis zrobił właśnie w tej szkole, a nie w Tupelo Consolidated School (w 1946 roku przemianowanej na Lawhon Elementary School, przy Lake Street 140), patrz post: "Edukacja szkolna Elvisa".
W źródłach nazywana jest różnie: Ledyard Primary School, Tupelo Public School, Ledyard School Crowned, Ledyard Elementary School.
Część źródeł podaje, że pierwszą klasę Elvis zrobił właśnie w tej szkole, a nie w Tupelo Consolidated School (w 1946 roku przemianowanej na Lawhon Elementary School, przy Lake Street 140), patrz post: "Edukacja szkolna Elvisa".
W źródłach nazywana jest różnie: Ledyard Primary School, Tupelo Public School, Ledyard School Crowned, Ledyard Elementary School.
Ledyard School Crowned
→ Patrz hasło "Ledyard Primary School"
Le Garde Twins
Grupa wokalna country, którą tworzyli bracia: Thomas (Tom) i Edward (Ted) LeGarde. Przede wszystkim piosenkarze country pochodzenia australijskiego, ale także aktorzy. Swoją karierę rozpoczęli w Australii, ale w 1957 roku przenieśli się do Stanów. W latach siedemdziesiątych trafili pod skrzydła Toma Parkera, menadżera Elvisa. Prawdopodobnie to on dał im namiary na firmę IC International Costume Co., która szyła kostiumy sceniczne dla Elvisa. Prawdopodobnie jeden z kostiumów mieli taki sam jak Elvis. Więcej o tym w poście "Jumpsuit - Light Blue Target", a także o samej grupie Le Garde Twins.
Libertyland (lunapark)
→ Patrz hasło "Amusement Park Libertyland"
Lido
Nocny lokal w Paryżu we Francji, który Elvis odwiedzał wielokrotnie, ilekroć był na urlopie lub przepustce. Więcej w postach: "Na przepustce w Paryżu" i "George Bernard o Elvisie".
LiveAuctioneers
Platforma aukcyjna dla kolekcjonerów, założona w 2002 roku. LiveAuctioneers emituje tysiące aukcji na żywo rocznie. Korzystają z niej zarówno osoby prywatne jak wyspecjalizowane domy aukcyjne z całego świata (lista).
To również na niej pojawiają się pamiątki po Elvisie Presleyu. Emitowała też wielką aukcję pamiątek po Elvisie Presleyu fana i kolekcjonera, Jima Curtina - "Jim ‘E’ Curtin and friends auction", która odbyła się 7 i 8 stycznia 2006 roku, w Beverly Hills, CA (Regency-Superior, Ltd.).
Sprzedano na niej między innymi trzy jego kostiumy: "White Stone Nail Mirror Suit", "Navy Blue Two Piece Leaf Suit", "Beige Leather Two Piece Plain Suit".
To również na niej pojawiają się pamiątki po Elvisie Presleyu. Emitowała też wielką aukcję pamiątek po Elvisie Presleyu fana i kolekcjonera, Jima Curtina - "Jim ‘E’ Curtin and friends auction", która odbyła się 7 i 8 stycznia 2006 roku, w Beverly Hills, CA (Regency-Superior, Ltd.).
Sprzedano na niej między innymi trzy jego kostiumy: "White Stone Nail Mirror Suit", "Navy Blue Two Piece Leaf Suit", "Beige Leather Two Piece Plain Suit".
LOA
Certyfikat autentyczności (Letter of Authorization), jakim Graceland (EPE) opatruje wszystkie pamiątki po Elvisie wystawiane na aukcjach.
Loew's State (kino)
Kino w Memphis na South Main. Tutaj Elvis pracował wieczorami i nocą jako bileter. On i Luther Nall (kolega z Laurderdale Courts) podjęli tę pracę w 1950 roku.
"Louisiana Hayride" (książka)
Tytuł książki Harnett'a Thomasa Kane'a, wydanej w 1941 roku, opisującej różne skandale z lat 1939-1940 na terenie Louisiany, które doprowadziły znane osobistości regionu przed oblicze temidy, a później do więzienia. Tytuł tej książki stał się jednocześnie tytułem znanego programu radiowego "Louisiana Hayride", stacji radiowej KWKH, który przyczynił się do popularności Elvisa Presleya (zadebiutował w nim 16 października 1954).
"Louisiana Hayride" (program)
Był to najpopularniejszy program radiowy w latach pięćdziesiątych emitowany na południu Stanów Zjednoczonych. Po raz pierwszy został nadany 3 kwietnia 1948 roku. W każdą sobotę między godziną 20:00 a 23:30 transmitowały go wszystkie stacje radiowe należące do CBS (Columbia Broadcasting System - koncern, początkowo tylko radiowy, później także telewizyjny) i w ten sposób docierał do wszystkich południowych stanów USA. Przedmiotem transmisji były show muzyki country organizowane specjalnie na potrzeby tego programu radiowego (później także telewizji) w Municipal Memorial Auditorium, w Shreveport, w stanie Louisiana. Stacją flagową, która transmitowała go dalej było Radio KWKH w Shreveport, natomiast telewizyjną KSLA-TV, będąca filią telewizji CBS (z główną siedzibą w New York) w Sheverport.
Program był tak popularny, że wkrótce stał się platformą startową dla wcześniej szerzej nieznanych lub debiutujących artystów muzyki country i konkurował z Grand Ole Opry w Nashville. Więcej w poście: "Występy Elvisa na Louisiana Hayride".
Program był tak popularny, że wkrótce stał się platformą startową dla wcześniej szerzej nieznanych lub debiutujących artystów muzyki country i konkurował z Grand Ole Opry w Nashville. Więcej w poście: "Występy Elvisa na Louisiana Hayride".
M
Madison Square Garden
Nazywana również MSG lub The Garden, to hala widowiskowa w Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych. Znajduje się na Manhattanie (strefa Midtown Manhattan), przy stacji kolejowej Pennsylvania Station. Jej nazwa pochodzi od Jamesa Madisona, czwartego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Obecny obiekt Madison Square Garden, jest czwartym z kolei, a został otwarty 11 lutego 1968 roku. Pierwsze Madison Square Garden wybudowano już w 1879 roku, a zamknięto w 1890 roku. Drugie działo w latach 1890-1925, a trzecie w latach 1925-1968 (pierwsze dwa były w trochę innej lokalizacji).
"Magii from the Blue Star: The Spiritual Drama and Mystical Heritage of Elvis Aaron Presley" (książka)
Autor - Maia C. Shamayyim. Książka "Mędrzec z Błękitnej Gwiazdy: Duchowy dramat i mistyczne dziedzictwo Elvisa Aarona Presleya" została wydana w 1980 roku. Opowiada o bardzo bogatym życiu duchowym Elvisa oraz jego paranormalnych zdolnościach.
ISBN-10: 1888420073; ISBN-13: 9781888420074];
Wiele ciekawych fragmentów z tej książki znajdziecie w poście "Zjawiska paranormalne w życiu Elvisa".
ISBN-10: 1888420073; ISBN-13: 9781888420074];
Wiele ciekawych fragmentów z tej książki znajdziecie w poście "Zjawiska paranormalne w życiu Elvisa".
Maitre'D (także "maitre d'" i "maitre de")
Czyli ochmistrz, zarządca, kierownik sali. W hotelach również mistrz hotelowy, lokaj, a w restauracji główny kelner, kierownik sali restauracyjnej.
Maple Street (ulica)
Ulica, na której mieszkali Presleyowie w Tupelo (jedna z wielu). Mieszkali tam zarówno w wynajętym mieszkaniu (np. pod numerem 510 ½), jak i u rodziny Gladys, jej kuzyna Franka Richardsa, jego żony Leony i ich córki. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
McKellar Lake (jezioro)
McKellar Lake powtało dzięki zamknięciu kanału Tennessee Chute na wschodzie starorzecza rzeki Missisipi. Zostało tak nazwane na cześć senatora z Tennessee Kennetha McKellara, który odegrał dużą rolę w zdobyciu funduszy rządowych na realizację projektu.
Swego czasu jezioro McKellar było magnesem dla Memfijczyków z uwagi na swoje piaszczyste plaże. W latach 50. i 60. jezioro było zawsze pełne ludzi, łodzi narciarskich, łodzi mieszkalnych, łodzi wiosłowych i wszystkiego, co mogło unosić się na wodzie. Stopniowo jednak traciło swój urok z uwagi na działający tam port, błotnistą wodę oraz ogrom pływających odpadów, stało się ściekiem. Powstałe drogi ekspresowe i samoloty sprawiły, że plaże wybrzeża Zatoki Meksykańskiej stały się łatwiej dostępne.
McKellar było tak ważną częścią społeczności Memphis i życia towarzyskiego, że co roku organizowano konkurs Miss McKellar Lake. Impreza była sponsorowana przez Memphis Park Commission, Memphis Ski Club i Coca-Cola Bottling Company. Uczestniczki miały zaledwie 16 lub 17 lat.
Charyzmatyczny facet o nazwisku Marvin Shackelford, ustanowił kiedyś rekord świata w jeździe na nartach wodnych i zrobił to bez opuszczania jeziora McKellar. Przez 35 godzin bez przerwy jeździł na nartach po jeziorze – w sumie 818 mil.
To właśnie na tym jeziorze jeździł na nartach wodnych, łodziach, motorówkach, także Elvis - kilkanaście zdjęć w poście "♥ Kobiety - Bonnie Bunkley".
McKellar było tak ważną częścią społeczności Memphis i życia towarzyskiego, że co roku organizowano konkurs Miss McKellar Lake. Impreza była sponsorowana przez Memphis Park Commission, Memphis Ski Club i Coca-Cola Bottling Company. Uczestniczki miały zaledwie 16 lub 17 lat.
Charyzmatyczny facet o nazwisku Marvin Shackelford, ustanowił kiedyś rekord świata w jeździe na nartach wodnych i zrobił to bez opuszczania jeziora McKellar. Przez 35 godzin bez przerwy jeździł na nartach po jeziorze – w sumie 818 mil.
To właśnie na tym jeziorze jeździł na nartach wodnych, łodziach, motorówkach, także Elvis - kilkanaście zdjęć w poście "♥ Kobiety - Bonnie Bunkley".
Memphian Theater
Kino w Memphis, które Elvis wynajmował na całe noce na seanse filmowe w latch 60. i 70.
W 1929 roku pod tym adresem otwarto Memphis Directory the AMERICAN, w 1931 roku THE MALCO, w 1932 roku THE MEMPHIS, a od 1933 roku THE MEMPHIAN, przemianowane później na Memphian Theater, które działało do 1986 roku. Obiekt wyremontowano i przemianowano na Playhouse on the Square. W latach 90. powiększono obiekt, Playhouse on the Square przeniósł się do nowego budynku, a dawny Memphian stał się Circuit Playhouse. Teraz mieści się tu małe kino i pomieszczenia, w których oferuje się zajęcia aktorskie.
W 1929 roku pod tym adresem otwarto Memphis Directory the AMERICAN, w 1931 roku THE MALCO, w 1932 roku THE MEMPHIS, a od 1933 roku THE MEMPHIAN, przemianowane później na Memphian Theater, które działało do 1986 roku. Obiekt wyremontowano i przemianowano na Playhouse on the Square. W latach 90. powiększono obiekt, Playhouse on the Square przeniósł się do nowego budynku, a dawny Memphian stał się Circuit Playhouse. Teraz mieści się tu małe kino i pomieszczenia, w których oferuje się zajęcia aktorskie.
Memphis Mafia
Grupa najbliższych współpracowników, ochroniarzy i przyjaciół Elvisa (lub tylko "przyjaciół", w przypadku niektórych z nich), przebywających w jego najbliższym otoczeniu (niektórzy zamieszkiwali wraz z nim w Graceland). W większości byli to koledzy jeszcze z czasów młodości i członkowie rodziny (wujkowie, kuzyni).
Z czasem pojawił się podział na "starą" i "nową" Memphis Mafię, ponieważ starsi członkowie uważali się za lepszych i mających większe prawa, co rodziło różne konflikty wewnątrz tej grupy. Członkami najstarszego zespołu byli: Billy Smith, Sonny West, Marty Lacker, Lamar Fike, Joe Esposito, Red West, Charlie Hodge i Alan Fortas. Za swoją pracę otrzymywali od 250 do 425 dolarów (co daje odpowiednio 190 i 325 ówczesnych funtów) tygodniowo, co w tamtych czasach było ogromną pensją.
Początkowo (lata 50.) przyboczna świta Elvisa jeździła po mieście ubrana w czarne garnitury i ciemne okulary przeciwsłoneczne, co u wielu od razu rodziło jednoznaczne skojarzenia z mafią, czego konsekwencją było coraz częstsze nazywanie ich "Memphis Mafią". Dziś trudno powiedzieć, od której dokładnie historii to się zaczęło, bo było takich wiele (nazywających świtę towarzyszącą Elvisowi mafią z memphis). Rzekomo Elvis jedną z nich przeczytał w prasie w 1960 roku i od tego czasu sam zaczął tak określać "swoich chłopaków". Opisano w niej sceną sprzed hotelu Riviera. Kiedy Elvis i jego przyjaciele wysiedli z aut, ktoś ze stojącego tam tłumu krzyknął: „Kim oni są, mafią?”. Podchwycił to jakiś reporter i w swoim artykule, który Elvis później przeczytał, użył terminu "Memphis Mafia".
Jego przyboczna świta, od początku kariery w 1954 roku do śmierci w 1977 roku.
Z czasem pojawił się podział na "starą" i "nową" Memphis Mafię, ponieważ starsi członkowie uważali się za lepszych i mających większe prawa, co rodziło różne konflikty wewnątrz tej grupy. Członkami najstarszego zespołu byli: Billy Smith, Sonny West, Marty Lacker, Lamar Fike, Joe Esposito, Red West, Charlie Hodge i Alan Fortas. Za swoją pracę otrzymywali od 250 do 425 dolarów (co daje odpowiednio 190 i 325 ówczesnych funtów) tygodniowo, co w tamtych czasach było ogromną pensją.
Początkowo (lata 50.) przyboczna świta Elvisa jeździła po mieście ubrana w czarne garnitury i ciemne okulary przeciwsłoneczne, co u wielu od razu rodziło jednoznaczne skojarzenia z mafią, czego konsekwencją było coraz częstsze nazywanie ich "Memphis Mafią". Dziś trudno powiedzieć, od której dokładnie historii to się zaczęło, bo było takich wiele (nazywających świtę towarzyszącą Elvisowi mafią z memphis). Rzekomo Elvis jedną z nich przeczytał w prasie w 1960 roku i od tego czasu sam zaczął tak określać "swoich chłopaków". Opisano w niej sceną sprzed hotelu Riviera. Kiedy Elvis i jego przyjaciele wysiedli z aut, ktoś ze stojącego tam tłumu krzyknął: „Kim oni są, mafią?”. Podchwycił to jakiś reporter i w swoim artykule, który Elvis później przeczytał, użył terminu "Memphis Mafia".
Jego przyboczna świta, od początku kariery w 1954 roku do śmierci w 1977 roku.
Memphis Mansion
Kopia posiadłości Graceland, wybudowana przez fana Elvisa, Henrika Knudsena, z Danii. Na terenie posiadłości, początkowo nazwanej Graceland Randers, znajduje się muzeum, sklep, kopia drewnianego domku z Tupelo, słynna brama Music Gateway, restauracja, sala kinowa. Po złożeniu pozwu przez EPE, właściciel zmienił nazwę z Graceland Randers na "Memphis Mansion". Więcej o tym obiekcie i jego perypetiach w poście: "W hołdzie Elvisowi {6} - budowle".
"Memphis Press-Scimitar"
Lokalna gazeta w Memphis. Redaktorem do spraw rozrywki w Memphis Press-Scimitar i fotografem był Bob Johnson. W tej gazecie czasami Sam Phillips (właściciel wytwórni Sun Records) zamieszczał różne ogłoszenia reklamowe lub inne informacyjne. Bob Johnson najbardziej znany jest z artykułu pod tytułem "Million Dollar Quartet", w którym opisał nieplanowaną sesję czterech utalentowanych, młodych muzyków - Johnnego Casha, Jerrego Lee Lewisa, Carla Perkinsa i Elvisa Presleya.
mersey beat
Mmersey beat – terminem tym określano nurt muzyki rozrywkowej obejmujący gatunki muzyczne charakteryzujące się wyeksponowanym rytmem, prostotą melodyczną i harmoniczną. W jego skład wchodzą m.in. rock and roll, rhythm and blues, madison czy twist. Nurt ten był popularny w latach 60. XX wieku.
"Mersey Beat"
Angielskie wydawnictwo muzyczne, dwutygodnik, wydawane w Liverpoolu od 6 lipca 1961 roku do 1964 roku. Założone przez Billa Harry'ego, który był jednym z kolegów Johna Lennona z Liverpool Art College. Poczatkowo gazeta zamieszczała wiadomości o wszystkich lokalnych zespołach z Liverpoolu i gwiazdach, które przyjechały do miasta, aby wystąpić. Później rozszerzono te informacje na cały kraj. 13 września 1964 roku Epstein zwrócił się do Harry'ego z prośbą o stworzenie narodowej gazety muzycznej, więc Harry ukuł nazwę "Music Echo" i stopniowo włączył do niej "Mersey Beat". Harry wycofał się z gazety, kiedy doszło do nieporozumień między nim a Epsteinem.
Milam Junior High School
Gimnazjum w Tupelo. Tu Elvis zrobił dwa stopnie, czyli dwie klasy, oraz rozpoczął trzeci stopień (od 1946 roku do 5 listopada 1948 roku) zanim przeniósł się z rodzicami na stałe do Memphis, gdzie dokończył edukację gimnazjalną. Więcej w poście: "Edukacja szkolna Elvisa".
Million Dollar Quartet
4 grudnia 1956 roku, Johnny Cash, Jerry Lee Lewis, Carl Perkins i Elvis Presley spotkali się w studiu u Sama Phillipsa (wytwórnia Sun Records) i zaczęli swoje nieplanowane wcześniej jam session. Sam nagrał prawie cały ten materiał, a jednocześnie zadzwonił do Boba Johnsona, który był redaktorem do spraw rozrywki w miejscowej gazecie Memphis Press-Scimitar. Na drugi dzień ukazał się w niej artykuł na temat tej niecodziennej sesji nagraniowej, pod tytułem "Million Dollar Quartet".
Jack Clement, inżynier dźwięku tego dnia, sprytnie włączył dyktafon i uchwycił ten niesamowity moment w historii rock and rolla.
Materiał został wydany na płycie winylowej przez Sun Records, a później pojawił się także na kasetach magnetofonowych i płytach CD. Więcej informacji w poście "n/a"
Jack Clement, inżynier dźwięku tego dnia, sprytnie włączył dyktafon i uchwycił ten niesamowity moment w historii rock and rolla.
Materiał został wydany na płycie winylowej przez Sun Records, a później pojawił się także na kasetach magnetofonowych i płytach CD. Więcej informacji w poście "n/a"
Monovale Drive (ulica) (Holmby Hills, Los Angeles)
Ulica w Los Angeles, w dzielnicy Holmby Hills, na której Elvis posiadał rezydencję pod numerem 144. Kupił ją w grudniu 1970 roku. Po rozwodzie Presleyów, to tu zamieszkała Priscilla z Lisą. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Moulin Rouge w Hollywood (Los Angeles, USA)
Działał pod adresem 6230 Sunset Blvd. Los Angeles, CA 90028. Początkowo, 26 grudnia 1938 roku, miejsce to zostało otwarte jako "Earl Carroll Theatre", od nazwiska właściciela. Jego główną gwiazdą była Beryl Wallace, wieloletnia partnerka biznesowa i życiowa Earla Carrolla. Earl Carroll i Beryl Wallace zginęli w katastrofie lotniczej w czerwcu 1948 roku. Po ich smierci teatr nadal działał jeszcze przez rok. W 1953 roku nabył go Frank Sennesa, a w Boże Narodzenie tegoż samego roku został ponownie otwarty jako klub nocny "Moulin Rouge". Działał prawie do końca 1965 roku. Elvis bywał tam gościem od drugiej połowy lat 50. do końca jego działalności. Więcej w poście: "♥ Kobiety - Kitty Dolan".
Moulin Rouge w Monachium (Niemcy)
Bardzo popularny w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych nocny lokal w Monachium w Niemczech, wzorowany na paryskim Moulin Rouge, od którego przejął nazwę. Tutaj Elvis bywał regularnym gościem w czasie przepustek wojskowych. Ten nocny klub mieścił się przy Herzogspitalstraße 6 w Monachium (München; Munich), Bavaria. Więcej w poście: "Na przepustce w Paryżu".
Moulin Rouge w Paryżu (Francja)
Słynny do dziś nocny lokal w Paryżu we Francji, który Elvis odwiedził przynajmniej dwa razy. Więcej w poście: "Na przepustce w Paryżu".
Moulin Rouge (Czerwony Młyn) – music-hall i kabaret został otwarty 6 października 1889 przez Josepha Ollera, właściciela paryskiej Olympii (sala koncertowa w aryżu). Położony w dzielnicy czerwonych latarni niedaleko Montmartre w Paryżu, jest znany z wielkiej, czerwonej imitacji młyna na dachu. Od czasu powstania prezentuje przedstawienia taneczne, w których na scenie występują tancerze i tancerki w kolorowych, wymyślnych strojach. Tancerki często prezentują się topless, ozdobione biżuterią i barwnymi piórami. Moulin Rouge stało się słynne właśnie z powodu rewiowych występów skąpo ubranych kobiet i słynnego kankana - tańca wykonywanego przez nie na scenie. Do dziś jest znany i popularny jako klub nocny, a wygląd i nazwa tego kabaretu jest często kopiowana przez inne kluby na świecie. Adres: 82 Boulevard de Clichy, 75018 Paryż.
Moulin Rouge (Czerwony Młyn) – music-hall i kabaret został otwarty 6 października 1889 przez Josepha Ollera, właściciela paryskiej Olympii (sala koncertowa w aryżu). Położony w dzielnicy czerwonych latarni niedaleko Montmartre w Paryżu, jest znany z wielkiej, czerwonej imitacji młyna na dachu. Od czasu powstania prezentuje przedstawienia taneczne, w których na scenie występują tancerze i tancerki w kolorowych, wymyślnych strojach. Tancerki często prezentują się topless, ozdobione biżuterią i barwnymi piórami. Moulin Rouge stało się słynne właśnie z powodu rewiowych występów skąpo ubranych kobiet i słynnego kankana - tańca wykonywanego przez nie na scenie. Do dziś jest znany i popularny jako klub nocny, a wygląd i nazwa tego kabaretu jest często kopiowana przez inne kluby na świecie. Adres: 82 Boulevard de Clichy, 75018 Paryż.
"Movie Mirror"
Magazyn, wydawany raz w miesiącu (miesięcznik) dla fanów filmu i sceny, aktorów i artystów, który powstał na początku XX wieku. W 1941 roku wchłonął inny znany tytuł filmowy "Photoplay", który również był wydawany od początku XX wieku, dokładnie od 1911 roku. Czasopismo opublikowało swój ostatni numer 15 kwietnia 1980 roku.
W latach 60. i 70. pojawiało się w nim wiele artykułów o Elvisie.
W latach 60. i 70. pojawiało się w nim wiele artykułów o Elvisie.
Mud Island (wyspa, park, muzeum)
Mud Island Museum (Wyspa Błotna), to muzeum znajdujące się w Mud Island River Park. Obecnie to miejsce już nie jest wyspą tylko półwyspem, otoczonym rzeką Missisipi na zachodzie i Portem rzeki Wolf na wschodzie. W 1960 roku rzeka Wolf została przekierowana, aby wpłynąć do rzeki Missisipi na północ od Mud Island. Mud Island River Park, położony na południowym krańcu wyspy, został otwarty dla publiczności w 1982 roku. Znajduje się w granicach miasta Memphis, 1,2 mili od wybrzeża miasta i mieści muzeum, restauracje oraz amfiteatr. Muzeum Rzeki Mississippi na wyspie Mud Island przedstawia historię doliny rzeki Mississippi, ze szczególnym uwzględnieniem żeglugi parostatków. Jest tam też miejsce na zaprezentowanie wybitnych osób z dorzecza Mississippi, takich jak Elvis Presley. To w tym miejscu przez pewien czas można było oglądać jumpsuit "Black Cisco Kid Blue Shoulders" i "White Stone Nail Mirror Suit", prawdopodobnie także inne kostiumy na mocy umów z Graceland.
Mulberry Alley (ulica)
Ulica w Tupelo, praktycznie obok Fairgrounds (targów) i naprzeciwko czarnej dzielnicy Tupelo - Shake Rag, na której mieszkali Presleyowie. W niektórych źródłach występuje jako Mobile Alley Street. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Municipal Auditorium
W zasadzie każde miasto w Stanach Zjednoczonych posiadało obiekt typu "municipal auditorium" (dosłownie "komunalne audytorium", czyli miejski ośrodek kultury), które było odpowiednikiem naszych auli, domów kultury, sal koncertowych, hal widowiskowych. W miejscach tych odbywały się różne masowe wydarzenia (koncerty, występy, bale, wręczanie nagród, imprezy sportowe, pokazy, widowiska itp.). Niektóre z nich pozostawały przy nazwie powszechnej, która stawała się ich własną "Municipal Auditorium", inne otrzymywały swoje własne nazwy (np. Ellis Auditorium w Memphis).
Musical Instrument Museum
Muzeum instrumentów, mieszczące się w Phoenix (Arizona), na 4725 E. Mayo Boulevard. W skrócie nazywane również "MIM". Nazwa jest trochę myląca, bo to nie tylko muzeum instrumentów. Są tam różne sale wystawowe, w których zbiory pogrupowano według różnych kluczy. Stąd mamy salę artystów, gdzie swoją ekspozycję ma między innymi Elvis Presley (możemy zobaczyć tam kilka jego jumpsuitów, kostiumy filmowe, gitary, płyty), salę geograficzną, a nawet miejsce, w którym możemy poznać grę i brzmienie instrumentów bezpośrednio, próbując samemu na nich zagrać.
Strona internetowa: http://www.themim.org/".
Strona internetowa: http://www.themim.org/".
N
National Academy of Recording Arts and Sciences
Organizacja powołana do życia w 1958 roku w celu przyznawania nagród muzycznych GRAMMY.
Nagroda Grammy wzięła swój początek z Hollywood Walk of Fame w latach 50. (słynnej Alei Gwiazd w Los Angeles). Kierownictwo komitetu Walk of Fame, pracując nad stworzeniem listy ważnych osób z branży muzycznej, jakie mogliby kwalifikować do roli gwiazdy Walk of Fame, zdało sobie sprawę, że jest dużo więcej osób będących liderami w swojej branży, które nigdy nie zdobędą gwiazdy na Hollywood Boulevard (między innymi z uwagi na ograniczoność miejsca, a także fakt, iż nie były wykonawcami - piosenkarzami, aktorami itp.). Kierownictwo muzyczne postanowiło to naprawić, tworząc nagrodę podobną do Oscarów i Emmy. To był początek National Academy of Recording Arts and Sciences (Narodowej Akademii Sztuki i Techniki Rejestracji). Po podjęciu decyzji o utworzeniu takiej nagrody wciąż istniało pytanie, jak ją nazwać. Jedną z propozycji był "Eddie Award", by uczcić wynalazcę fonografu, Thomasa Edisona. W końcu zdecydowano się na użycie nazwy wynalazku Emila Berlinera - gramofonu - dlatego "Grammy Award". Stąd również wygląd statuetki w formie gramofonu. Trofea, z których każdy przedstawia pozłacany gramofon, są robione i składane ręcznie przez Billings Artworks w Ridgway w stanie Kolorado. Nagrody zostały przyznane po raz pierwszy w 1959 roku za 1958 rok.
Czasami wymiennie nazywa się ją także: Recording Academy, NARAS, Recording Academy's National Trustees, Grammy, Grammies, National Academy of Recording, National Academy of Music Art (niezmiernie rzadko).
O związkach Elvisa z Recording Academy w poście: "Grammy Awards Elvisa".
Nagroda Grammy wzięła swój początek z Hollywood Walk of Fame w latach 50. (słynnej Alei Gwiazd w Los Angeles). Kierownictwo komitetu Walk of Fame, pracując nad stworzeniem listy ważnych osób z branży muzycznej, jakie mogliby kwalifikować do roli gwiazdy Walk of Fame, zdało sobie sprawę, że jest dużo więcej osób będących liderami w swojej branży, które nigdy nie zdobędą gwiazdy na Hollywood Boulevard (między innymi z uwagi na ograniczoność miejsca, a także fakt, iż nie były wykonawcami - piosenkarzami, aktorami itp.). Kierownictwo muzyczne postanowiło to naprawić, tworząc nagrodę podobną do Oscarów i Emmy. To był początek National Academy of Recording Arts and Sciences (Narodowej Akademii Sztuki i Techniki Rejestracji). Po podjęciu decyzji o utworzeniu takiej nagrody wciąż istniało pytanie, jak ją nazwać. Jedną z propozycji był "Eddie Award", by uczcić wynalazcę fonografu, Thomasa Edisona. W końcu zdecydowano się na użycie nazwy wynalazku Emila Berlinera - gramofonu - dlatego "Grammy Award". Stąd również wygląd statuetki w formie gramofonu. Trofea, z których każdy przedstawia pozłacany gramofon, są robione i składane ręcznie przez Billings Artworks w Ridgway w stanie Kolorado. Nagrody zostały przyznane po raz pierwszy w 1959 roku za 1958 rok.
Czasami wymiennie nazywa się ją także: Recording Academy, NARAS, Recording Academy's National Trustees, Grammy, Grammies, National Academy of Recording, National Academy of Music Art (niezmiernie rzadko).
O związkach Elvisa z Recording Academy w poście: "Grammy Awards Elvisa".
National Bank of Commerce in Memphis Tennessee
Jeden z banków w Memphis, w którym Elvis miał konto.
National Cerebral Palsy Telethon (fundacja)
Fundacja ta zbierała środki na rzecz dzieci z porażeniem mózgowym. W 1972 roku, Elvis przekazał na jej aukcję jumpsuit "Red Pinwheel Suit".
National Historic Landmark
National Historic Landmark (NHL) – budynek, miejsce, twór natury, określony obszar, uznany przez rząd Stanów Zjednoczonych za narodowy zabytek historyczny. Miejsca lub obiekty mogą być wciągnięte na listę NHL jeżeli są:
- miejscami, gdzie wydarzyło się coś ważnego dla historii Stanów Zjednoczonych;
- miejscami, w których żyły lub pracowały wybitne osobistości;
- wyobrażeniami ideałów, które służyły kształtowaniu się narodu;
- wyróżniającymi się konstrukcjami wszelkiego rodzaju;
- miejscami przedstawiającymi sposoby życia Amerykanów;
- powiązanymi z historią pomnikami przyrody;
- stanowiskami archeologicznymi dostarczającymi informacji o prawdzie historycznej.
Posiadłość Graceland spełniała aż kilka z tych kryteriów, w związku z tym 27 marca 2006 roku została uznana przez rząd USA za narodowy zabytek historyczny narodu amerykańskiego i wpisana na listę NHL.
Na liście NHL znajduje się zaledwie 2430 takich obiektów i miejsc.
- miejscami, gdzie wydarzyło się coś ważnego dla historii Stanów Zjednoczonych;
- miejscami, w których żyły lub pracowały wybitne osobistości;
- wyobrażeniami ideałów, które służyły kształtowaniu się narodu;
- wyróżniającymi się konstrukcjami wszelkiego rodzaju;
- miejscami przedstawiającymi sposoby życia Amerykanów;
- powiązanymi z historią pomnikami przyrody;
- stanowiskami archeologicznymi dostarczającymi informacji o prawdzie historycznej.
Posiadłość Graceland spełniała aż kilka z tych kryteriów, w związku z tym 27 marca 2006 roku została uznana przez rząd USA za narodowy zabytek historyczny narodu amerykańskiego i wpisana na listę NHL.
Na liście NHL znajduje się zaledwie 2430 takich obiektów i miejsc.
National Register of Historic Places
National Register of Historic Places (NRHP) – oficjalny rejestr zasobów kulturowych USA, zasługujących na ochronę, zatwierdzony ustawą National Historic Preservation Act of 1966. Rejestr ten jest częścią krajowego programu ds. koordynacji i wspierania działań publicznych i prywatnych mających na celu identyfikację, ocenę i ochronę amerykańskich zasobów historycznych, a także archeologicznych. Nieruchomości wymienione w rejestrze obejmują te budynki, struktury, obiekty, miejsca i dystrykty historyczne, które są ważne dla amerykańskiej historii, architektury, archeologii, inżynierii i kultury. Rejestr NRHP jest zarządzany przez National Park Service, który jest częścią amerykańskiego Departamentu Spraw Wewnętrznych. W rejestrze NRHP jest aktualnie (październik 2012) 85 014 takich obiektów.
Ustawa Historic Sites Act of 1935 upoważniała Sekretarza Spraw Wewnętrznych do ustalenia i uznania nieruchomości mających ogólnokrajowe znaczenie (National Historic Landmark) dla historii i archeologii Stanów Zjednoczonych. Ustawa National Historic Preservation Act of 1966 upoważniła Sekretarza Spraw Wewnętrznych do rozciągnięcia tego uznania na te nieruchomości o lokalnym i ogólnonarodowym znaczeniu dla amerykańskiej historii, architektury, archeologii, inżynierii, i kultury, które zasługują na ochronę. National Register of Historic Places stanowi oficjalny wykaz tych nieruchomości i jest zarządzany i rozwijany przez National Park Service w imieniu Sekretarza Spraw Wewnętrznych.
Rejestr National Register of Historic Places dokumentuje wygląd zewnętrzny i znaczenie budynków, struktur, obiektów, miejsc i dystryktów mających znaczenie dla amerykańskiej historii. W celu wyselekcjonowania nieruchomości przeznaczonych do umieszczenia w rejestrze NRHP, National Park Service opracował National Register Criteria for Evaluation (państwową listę kryteriów oceny) jako zespołu kryteriów, według których każda nominowana do NRHP nieruchomość jest oceniana. Wykaz National Register of Historic Places obejmuje zasadniczo pięć kategorii nieruchomości fizycznych: budynek, strukturę, obiekt, miejsce i dystrykt.
Posiadłość Elvisa - Graceland - została wpisana do tego rejestru 7 listopada 1991 roku.
Ustawa Historic Sites Act of 1935 upoważniała Sekretarza Spraw Wewnętrznych do ustalenia i uznania nieruchomości mających ogólnokrajowe znaczenie (National Historic Landmark) dla historii i archeologii Stanów Zjednoczonych. Ustawa National Historic Preservation Act of 1966 upoważniła Sekretarza Spraw Wewnętrznych do rozciągnięcia tego uznania na te nieruchomości o lokalnym i ogólnonarodowym znaczeniu dla amerykańskiej historii, architektury, archeologii, inżynierii, i kultury, które zasługują na ochronę. National Register of Historic Places stanowi oficjalny wykaz tych nieruchomości i jest zarządzany i rozwijany przez National Park Service w imieniu Sekretarza Spraw Wewnętrznych.
Rejestr National Register of Historic Places dokumentuje wygląd zewnętrzny i znaczenie budynków, struktur, obiektów, miejsc i dystryktów mających znaczenie dla amerykańskiej historii. W celu wyselekcjonowania nieruchomości przeznaczonych do umieszczenia w rejestrze NRHP, National Park Service opracował National Register Criteria for Evaluation (państwową listę kryteriów oceny) jako zespołu kryteriów, według których każda nominowana do NRHP nieruchomość jest oceniana. Wykaz National Register of Historic Places obejmuje zasadniczo pięć kategorii nieruchomości fizycznych: budynek, strukturę, obiekt, miejsce i dystrykt.
Posiadłość Elvisa - Graceland - została wpisana do tego rejestru 7 listopada 1991 roku.
Nipper (pies)
Nipper – pies z Bristolu w Anglii, mieszaniec teriera. Został nazwany Nipper, ponieważ „szczypał” nogi gości. Nipper pierwotnie mieszkał ze swoim właścicielem, Markiem Henrykiem Barraudem, w Prince's Theatre, gdzie Barraud był scenografem. Kiedy zmarł w 1887 roku, jego bracia Philip i Francis zaopiekowali się psem.
Nipper urodził się w 1884 roku, a zmarł we wrześniu 1895 roku z przyczyn naturalnych. Został pochowany w Kingston nad Tamizą przy Clarence Street, w małym parku otoczonym drzewami magnolii. W miarę upływu czasu obszar ten został zabudowany przez oddział Lloyds Bank, który na ścianie, tuż przy wejściu, umieścił mosiężna tablicę upamiętniającą teriera leżącego pod budynkiem. W dniu 10 marca 2010 roku małą ulicę w pobliżu miejsca spoczynku psa w Kingston nazwano Nipper Alley.
Trzy lata po swojej śmierci Nipper posłużył jako model do obrazu „His Master’s Voice” Francisa Barrauda (1856–1924). Jak mówi twórca obrazu „przyszło mi do głowy, że ten pies słucha fonografu z inteligentnym i raczej zdziwionym wyrazem, jakby się zastanawiał skąd pochodzi głos”. Postanowił to utrwalić na obrazie olejnym.
31 maja 1899 roku Barraud udał się do biura Gramophone Co., tam menedżer William Barry Owen zasugerował, że jeśli artysta zastąpi fonograf Edisona Bella gramofonem Berliner, to kupi od niego ten obraz. I tak się stało. Znak towarowy został zarejestrowany przez Berliner do użytku w Stanach Zjednoczonych 10 lipca 1900.
Obraz stał się popularnym znakiem towarowym wytwórni płytowych Victor Talking Machine Company i HMV (His Master's Voice) oraz sklepów muzycznych HMV.
Ikoniczny wizerunek Nippera, patrzącego na fonograf, został przetransferowany do Victor Talking Machine Company, w 1929 roku przejętej przez RCA (Radio Corporation of America). Zarówno RCA Records (wcześniej RCA Victor), jak i EMI (Electric and Musical Industries Ltd., założona w 1931 roku, przez połączenie Columbia Graphophone Company i Gramophone Company, z wytwórnią płytową „His Master's Voice”) zmniejszyły wykorzystanie Nippera na globalnym rynku muzycznym ze względu na rozdrobnioną własność znaku towarowego, do którego prawa pierwotnie miał Berliner Gramophone, a poźniej jego następcy prawni i spółki zależne: Deutsche Grammophon; Victor Talking Machine Co. (później znany jako RCA Victor, a następnie RCA Records); Bluebird; Zonophone; HMV Ltd. (później EMI Ltd.); Electrola; Japan Victor Company (JVC).
Nipper urodził się w 1884 roku, a zmarł we wrześniu 1895 roku z przyczyn naturalnych. Został pochowany w Kingston nad Tamizą przy Clarence Street, w małym parku otoczonym drzewami magnolii. W miarę upływu czasu obszar ten został zabudowany przez oddział Lloyds Bank, który na ścianie, tuż przy wejściu, umieścił mosiężna tablicę upamiętniającą teriera leżącego pod budynkiem. W dniu 10 marca 2010 roku małą ulicę w pobliżu miejsca spoczynku psa w Kingston nazwano Nipper Alley.
Trzy lata po swojej śmierci Nipper posłużył jako model do obrazu „His Master’s Voice” Francisa Barrauda (1856–1924). Jak mówi twórca obrazu „przyszło mi do głowy, że ten pies słucha fonografu z inteligentnym i raczej zdziwionym wyrazem, jakby się zastanawiał skąd pochodzi głos”. Postanowił to utrwalić na obrazie olejnym.
31 maja 1899 roku Barraud udał się do biura Gramophone Co., tam menedżer William Barry Owen zasugerował, że jeśli artysta zastąpi fonograf Edisona Bella gramofonem Berliner, to kupi od niego ten obraz. I tak się stało. Znak towarowy został zarejestrowany przez Berliner do użytku w Stanach Zjednoczonych 10 lipca 1900.
Obraz stał się popularnym znakiem towarowym wytwórni płytowych Victor Talking Machine Company i HMV (His Master's Voice) oraz sklepów muzycznych HMV.
Ikoniczny wizerunek Nippera, patrzącego na fonograf, został przetransferowany do Victor Talking Machine Company, w 1929 roku przejętej przez RCA (Radio Corporation of America). Zarówno RCA Records (wcześniej RCA Victor), jak i EMI (Electric and Musical Industries Ltd., założona w 1931 roku, przez połączenie Columbia Graphophone Company i Gramophone Company, z wytwórnią płytową „His Master's Voice”) zmniejszyły wykorzystanie Nippera na globalnym rynku muzycznym ze względu na rozdrobnioną własność znaku towarowego, do którego prawa pierwotnie miał Berliner Gramophone, a poźniej jego następcy prawni i spółki zależne: Deutsche Grammophon; Victor Talking Machine Co. (później znany jako RCA Victor, a następnie RCA Records); Bluebird; Zonophone; HMV Ltd. (później EMI Ltd.); Electrola; Japan Victor Company (JVC).
NME
→ Patrz hasło "New Musical Express"
NME Award
Nagroda przyznawana corocznie przez brytyjski magazyn muzyczny "New Musical Express", od 1952 roku do dziś. Elvis został przez nich uhonorowany aż 27 razy i pozostaje liderem tej klasyfikacji do dziś. Więcej w poście "NME Awards Elvisa".
New Musical Express
Magazyn muzyczny w Wielkiej Brytanii, ukazujący się w latach 1952-2018 w wersji papierowej (pierwszy numer wyszedł 7 marca 1952 roku), a od kwietnia 2018 roku tylko w wersji elektronicznej (ostatni numer papierowy wyszedł 9 marca 2018 roku). Od początku swojej działalności tworzył coroczne sondaże w różnych kategoriach muzycznych, a zwycięzcom każdej z nich wręczał statuetkę NME Award, co trwa nieprzerwanie aż do dziś. Więcej w poście "NME Awards Elvisa".
"North Beach Leathers Tailors To The Stars"
To tytuł książki Billa Morgana, projektanta, założyciela i właściciela firmy North Beach Leathers, która specjalizowała się w projektowaniu i produkcji kostiumów ze skóry, zwłaszcza dla artystów. W książce tej znajdziemy informacje dla jakich sław projektował ubrania i jakie znane nazwiska się u niego zaopatrywały. Wśród nich znajdziemy też informacje o projektach dla Elvisa Presleya.
North Beach Leathers
Firma produkująca ubrania ze skóry, głównie w stylu country western. Jej właścicielem i czołowym projektantem był Bill Morgan z Meksyku. Otworzył ją w 1967 roku, a do współpracy zaprosił swojego brata Franka Morgana oraz projektanta i przyjaciela Michaela Hobana. Ubrania były przez nich projektowane w USA, ale w większości wykonywane właśnie w Meksyku, gdzie znajdowały się pracownie krawieckie tej firmy i skąd pozyskiwali gro materiałów (część kupowano w USA). W różnych okresach firma miała od jednego do jedenastu sklepów w różnych miejscach i miastach. Elvis lubił wpadać do ich sklepu w Hollywood i robić tam większe zakupy. Bill Morgan zaprojektował też dla niego serię kostiumów scenicznych "Las Vegas - Hilton Collection", wykonanych z jeleniej irchy, a także trochę odzieży prywatnej. Firma nadal działa i ma swoją stronę.
North Green Street (ulica)
Ulica w Tupelo, na której pod numerem 1010 mieszkali Presleyowie. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Nudie's Rodeo Tailors
Firma Nudiego Cohna, który tworzył przede wszystkim bardzo zdobną odzież w stylu country, ale nie tylko. Nadawał też cechy stylu country przedmiotom. Projektował też odzież do filmów, spektakli i dla artystów. Nazwa firmy "Nudie's Rodeo Tailors", nazwa sklepu w Los Angeles "Nudie's Rodeo Tailor's North Hollywood California".
O
Oak Hill Drive (ulica) (Killeen, TX)
Ulica w Killeen, w s Teksasie, na której pod numerem 605 mieszkali Presleyowie, gdy Elvis był w wojsku, w bazie Fort Hood. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Odd Fellows Club
Klub dla chłopców, bazujący na szczytnej idei Independent Order of Odd Fellows, angielskiej organizacji o charakterze dobroczynnym i pomocowym, powstałej w XVIII wieku w Anglii (możliwe że dużo wcześniej, lecz pierwsze wzmianki pochodzą z 1788 roku), której mottem i ideą (dewizą) było hasło "Przyjaźń, Miłości i Prawda". Elvis należał do tego klubu. Więcej informacji w poście: "R.O.T.C. i inne zajęcia pozaszkolne".
"Odyseja Kosmiczna"
Cykl powieści Arthura Charlesa Clarka, na których kanwie oparto scenariusz filmu "2001: Odyseja Kosmiczna", w reżyserii Stanleya Kubricka. Elvis do końca życia pozostał pod jego wrażeniem, a utwór wykorzystany w tym filmie (poemat "Also Sprach Zarathustra", Richarda Straussa), został przez niego zaimplementowany do koncertów i zapowiadał jego wejście na scenę.
Old Hickory Road 1293
Adres domu Vernona w Memphis, który Elvis kupił mu w 1974 roku.
Old Saltillo Road (ulica)
Ulica w Tupelo, dziś Elvis Presley Drive, która prowadzi do muzeum Elvis Presley Birthplace w Tupelo. To tutaj zamieszkała Gladys z Vernonem po powrocie z Pontotoc, gdzie wzięli ślub, w domu rodzinnym Vernona, jego rodziców (Jessie i Minnie Mae Presley). Kiedy Gladys była w ciąży, Vernon z pomocą brata Vestera i ojca Jessiego obok, pod numerem 306, postawił swój pierwszy, dwupokojowy dom, do którego przenieśli się na krótko przed urodzinami Elvisa, w grudniu 1934 roku. Więcej patrz "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Opportunity Village
Organizacja non-profit z Las Vegas, która produkowała dla Elvisa chusteczki jakie rozdawał później podczas koncertów na scenie. Więcej o tym w poście "Tajemnica chusteczek".
"Orion" (książka)
Kiedy Gail Brewer-Giorgio zaczęła pisać swoją pierwszą powieść, nawet nie podejrzewała, że wkłada kij w przysłowiowe mrowisko. Opisała w niej, jak popularny piosenkarz z Południa, który nazywał się „Orion”, upozorował własną śmierć, by uniknąć presji sławy. Po śmierci Elvisa dopatrzono się w niej tak wiele punktów zbieżnych z życiem Presleya, iż uznano, że Brewer-Giorgio napisała tę książkę właśnie o nim, chcąc przekazać światu wiadomość, że Elvis żyje i wyjaśnić w jego imieniu dlaczego musiał upozorować własną śmierć. W rzeczywistość kiedy Elvis zmarł, Gail była jeszcze w trakcie pisania tej książki ("Oriona").
Wkrótce po tym na scenie pojawił się tajemniczy artysta w masce, podobny do Elvisa głosem i posturą, śpiewający jego piosenki, który nomen omen przyjął pseudonim "Orion". Przez lata udało się utrzymywać w tajemnicy prawdziwe personalia "Oriona", dopiero po dłuższym czasie wyszło na jaw, że to dotąd mało znany piosenkarz - Jimmy Ellis.
W tym samym czasie działy się też różne dziwne rzeczy. Ktoś wykupywał hurtowo całe nakłady jej książki z księgarń, a inne z kolei nie chciały ich w ogóle przyjmować, wyraźnie czymś wystraszone. To spowodowało, że zaskoczona i zdezorientowana Gail Brewer-Giorgio postanowiła przeprowadzić własne śledztwo, zadając sobie pytanie "o co tu chodzi, co tu się dzieje?". Swoje refleksje, ustalenia i wyjaśnienia zawarła w kolejnej książce.
Orion został wydany trzy razy i jest obecnie niedostępny. Pierwsza edycja ma białą okładkę, druga edycja niebieską, a trzecia czarną, ale tą wydano tylko w Europie.
Wkrótce po tym na scenie pojawił się tajemniczy artysta w masce, podobny do Elvisa głosem i posturą, śpiewający jego piosenki, który nomen omen przyjął pseudonim "Orion". Przez lata udało się utrzymywać w tajemnicy prawdziwe personalia "Oriona", dopiero po dłuższym czasie wyszło na jaw, że to dotąd mało znany piosenkarz - Jimmy Ellis.
W tym samym czasie działy się też różne dziwne rzeczy. Ktoś wykupywał hurtowo całe nakłady jej książki z księgarń, a inne z kolei nie chciały ich w ogóle przyjmować, wyraźnie czymś wystraszone. To spowodowało, że zaskoczona i zdezorientowana Gail Brewer-Giorgio postanowiła przeprowadzić własne śledztwo, zadając sobie pytanie "o co tu chodzi, co tu się dzieje?". Swoje refleksje, ustalenia i wyjaśnienia zawarła w kolejnej książce.
Orion został wydany trzy razy i jest obecnie niedostępny. Pierwsza edycja ma białą okładkę, druga edycja niebieską, a trzecia czarną, ale tą wydano tylko w Europie.
Osiedle Lauderdale Courts
Osiedle to mieściło się przy Winchester Street 185 w Memphis. To było miejsce, w którym Presleyowie mieszkali najdłużej, nie licząc Graceland. Mieszkanie otrzymali w ramach programu WPA, dla rodzin dotkniętych skutkami kryzysu gospodarczego, ale rokujących nadzieję (porządnych, bez patologii).
Więcej informacji w poście "n/a".
Więcej informacji w poście "n/a".
Osiedle Shakerag
Dzielnica zamieszkała przez czarnych mieszkańców, sąsiadująca z dzielnicą białych przez Old Saltillo Road, na której w East Tupelo mieszkali Presleyowie. Używane są dwie pisownie "Shakerag" i "Shake Rag", w latach czterdziestych i pięćdziesiątych dominowała pierwsza, w późniejszym okresie, druga.
P
"paisley"
Nazwa kolorowego materiału, o deseniu z motywem roślinnym, pokrytego specyficznym wzorem, na którym zauważalne są stylizowane, zakrzywione z węższej strony krople, kształtem przypominające łzy lub migdały. W szerszej części kropli najczęściej znajduje się zdobne oczko, kółeczko lub inny kulisty kształt. Wzór ten jest popularny od wieków w Indiach, Iranie, Azerbejdżanie, Turcji oraz w krajach Bliskiego Wschodu. Do Europy przywieźli go Mongołowie, odtąd stał się bardzo popularny (na Zachodzie w wieku XVIII i XIX). Zapotrzebowanie było tak duże, że wkrótce na terenie Europy powstały firmy włókiennicze, które specjalizowały się w produkcji tego materiału. Pierwsza produkcja ruszyła w Szkocji, w mieście Paisley, stąd właśnie jego zachodnia nazwa. Do Stanów przypuszczalnie został przywieziony przez Szkotów i Irlandczyków w XIX wieku. Więcej o historii tego ciekawego wzoru - paisley - na Wikipedii (brak polskiej wersji językowej dla tego artykułu).
Parchman Farm
Taką nazwę nosiło więzienie dla mężczyzn Mississippi State Penitentiary,
gdzie trafił Vernon. Przesiedział tam od 25 maja 1938 do 6 lutego 1939. Na jesieni 1937 roku, Orville S. Bean szef: Vernona, Lethera Gable i Travisa Smitha (brata Gladys), powiedział im, że jeśli wyhodują dorodną świnię, to on ją od nich kupi. Mężczyźni wyhodowali świnię, ale Orville S. Bean zapłacił im za nią dużo poniżej tego, co dostaliby gdzieś indziej. Czuli się oszukani, więc postanowili przerobić kwotę na czeku jaki od niego dostali. Oczywiście oszustwo miało krótkie nogi i 16 listopada 1937 sprawa trafiła do sądu. 25 maja 1938 roku cała trójka została skazana na trzy lata Parchman Farm. Kaucja za zwolnienie warunkowe została ustalona na 500 dolarów za osobę, horrendalne pieniądze jak na tamte czasy. W dniu 4 stycznia 1938 roku złożono tylko dwie takie kaucje, za Travisa Smitha i Lether'a Gable. Poręczyli za nich Jessie D. Presley (ojciec Vernona) i J. G. Brown (źródło nie yjaśnia
kto to). Zatem ta dwójka nie trafiła do więzienia, ale Vernon tak.
6 lutego 1939 roku Vernon zostaje zwolniony z więzienia z sześciomiesięcznym okresem zawieszenia kary, ponieważ stawiła się za nim miejscowa ludność, składając wniosek do okręgu Lee, a także sam pokrzywdzony Orville. S. Bean, który wystąpił z listem opierającym jego zwolnienie.
6 lutego 1939 roku Vernon zostaje zwolniony z więzienia z sześciomiesięcznym okresem zawieszenia kary, ponieważ stawiła się za nim miejscowa ludność, składając wniosek do okręgu Lee, a także sam pokrzywdzony Orville. S. Bean, który wystąpił z listem opierającym jego zwolnienie.
Parkes Elvis Festival
Festiwal Elvisa Presleya w Australii. Pierwszy odbył się 8 stycznia 1993 roku, w miejscowości Parkes (NPW), był jednodniowy. Jednak z upływem lat stale się wydłużał, a w ostatnich latach odbywa się zawsze w drugi tydzień stycznia. Festiwal ma swoją stronę internetową. Jego historia zaczęła się podczas pewnej kolacji, kiedy małżeństwo fanów Elvisa, Bob i Anne Steel wpadli na pomysł zorganizowania przyjęcia na cześć Elvisa, z okazji jego urodzin, w restauracji Gracelands w Parkes. Pomysł wypalił, impreza z czasem zyskała sobie rozgłos, a co roku w styczniu do Parks zaczęły zjeżdżać najpierw setki, a później tysiące ludzi. Podczas festiwalu zobaczymy paradę, konkursy ETA, ekspozycję pamiątek Elvisa z kolekcji Grega Page i wiele innych atrakcji. Po więcej informacji odsyłam na podaną wyżej stronę, a po szczegóły historii powstania tego festiwalu na jej podstronę (ang.).
Pascagoula, MS (miasto)
Miasto w stanie Missisippi. Vernon, ojciec Elvisa mieszkał tam (przez krótki okres czasu także Gladys z Elvisem) i pracował jako stolarz w 1940 roku (według niektórych źródeł także w latach 1941-1943 sezonowo), przy rozbudowie stoczni.
Peabody Hotel
Bardzo sławny i elegancki stary hotel w Memphis. Uchodził za prestiżowy, tak z uwagi na nazwiska jakie gościł, jak i na imprezy, które się w nim odbywały, a także z uwagi na architekturę i wystrój. To tu w maju 1953 roku Elvis stawił się na balu alumnów (Senior Prom), organizowanym dla rocznika kończącego Humes High School (w sali Continental Ballroom). Jego partnerką była czternastoletnia wówczas Regis Wilson, którą poznał w lutym 1953 roku. Dwa lata później, będzie tu ponownie. Tym razem na Junior Prom, ze swoją dziewczyną Dixie Locke (5 maja 1955 roku, po drugim koncercie w Mobile, Alabama, gnał przez całą noc swoim różowym cadillakiem do Memphis, by zdążyć na ten bal). Hotel słynie też z kaczek, które od kilkudziesięciu lat wychodzą z windy i idą po czerwonym dywanie do fontanny, umieszczonej w centralnym punkcie lobby. Wieczorem, w ten sam sposób wracają do windy. Tutaj KLIP, który w skrócie przedstawia historię hotelu.
Perugia Way (ulica) (Bel Air, Los Angeles)
Ulica w Los Angeles, w dzielnicy Bel Air, na której Elvis wynajmował dwukrotnie dom o numerze 565, w latach 1960-1961 i 1963-1965. To właśnie tu spotkał się z członkami zespołu The Beatles, 27 sierpnia 1965 roku, około godziny 23:00. Spotkanie trwało jakieś trzy godziny. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Phillips (dom aukcyjny)
Dom aukcyjny Phillips posiada siedzibę w Nowym Jorku i Londynie oraz liczne biura na całym świecie. Oprócz działalności aukcyjnej, organizuje wystawy sztuki, prowadzi doradztwo w zakresie nieruchomości dla klientów prywatnych i korporacyjnych oraz sponsoring muzeów i sztuki.
Phillips został założony w Londynie w 1796 roku przez Harry'ego Phillipsa, który wcześniej był starszym urzędnikiem Jamesa Christie (założyciela domu aukcyjnego Christie's).
Phillips pozostaje jedynym domem aukcyjnym, który zorganizował wyprzedaż w pałacu Buckingham.
Kiedy Harry Phillips zmarł w 1840 roku, firmę odziedziczył jego syn William Augustus. W 1879 roku William zmienił nazwę firmy na Messrs Phillips & Son. W 1882 roku William wprowadził do firmy swojego zięcia, Fredericka Neale'a, a firma została przemianowana na Phillips Son & Neale. Ta nazwa pozostała do lat 70., kiedy zmieniono ją na Phillips.
W 1999 roku firma została kupiona przez Bernarda Arnaulta, prezesa francuskiej marki dóbr luksusowych, Louis Vuitton Moet Hennessey. Krótko po transakcji Pan Arnault połączył się z dwoma prywatnymi dealerami sztuki - Simonem de Pury i Danielem Luxembourg, którzy prowadzili impresjonistyczną i nowoczesną galerię sztuki de Pury & Luxembourg w Zurychu. Nowy zespół Phillips de Pury & Luksemburgu, z siedzibą przy East 57 Street, oprócz zegarków, biżuterii i designu, sprzedawał impresjonistyczne, amerykańskie i nowoczesne dzieła sztuki.
W 2002 roku De Pury & Luksemburg przejęły większościową kontrolę nad firmą, a w 2003 roku Simon de Pury przeniósł swoją siedzibę do Meatpacking District w Chelsea, która w tym czasie dopiero zaczęła wyrastać na międzynarodową dzielnicę sztuki, i postanowił skupić się wyłącznie na sprzedaży najlepszych dzieł sztuki współczesnej, designu, biżuterii, fotografii i wydań.
W październiku 2008 roku. Mercury Group, luksusowa firma handlowa, nabyła większościowy pakiet akcji Phillips de Pury & Company, aby dodatkowo umożliwić rozwój firmy, w tym otwarcie jej flagowych galerii przy 450 Park Avenue. Grupa Mercury zakończyła przejęcie pozostałych udziałów firmy Simon de Pury w styczniu 2013 roku, a firma powróciła do pierwotnej nazwy Phillips. W lutym 2013 roku Phillips przeniósł swoją działalność z Chelsea do 450 Park Avenue i rozszerzył swoją główną siedzibę w Nowym Jorku o dodatkową galerię i powierzchnię biurową.
W październiku 2014 roku ogłoszono otwarcie nowoczesnej głównej siedziby w Londynie, przy 30 Berkeley Square. Więcej o tym domu aukcyjnym na ich stronie www.phillips.com/about.
To w tym domu aukcyjnym sprzedano zegarek Omega Elvisa, który otrzymał 25 grudnia 1961 roku od RCA w nagrodę za sprzedaż 75 milionów płyt, więcej o tym w poście "Zegarek Elvisa sprzedany za bajońską sumę".
Phillips został założony w Londynie w 1796 roku przez Harry'ego Phillipsa, który wcześniej był starszym urzędnikiem Jamesa Christie (założyciela domu aukcyjnego Christie's).
Phillips pozostaje jedynym domem aukcyjnym, który zorganizował wyprzedaż w pałacu Buckingham.
Kiedy Harry Phillips zmarł w 1840 roku, firmę odziedziczył jego syn William Augustus. W 1879 roku William zmienił nazwę firmy na Messrs Phillips & Son. W 1882 roku William wprowadził do firmy swojego zięcia, Fredericka Neale'a, a firma została przemianowana na Phillips Son & Neale. Ta nazwa pozostała do lat 70., kiedy zmieniono ją na Phillips.
W 1999 roku firma została kupiona przez Bernarda Arnaulta, prezesa francuskiej marki dóbr luksusowych, Louis Vuitton Moet Hennessey. Krótko po transakcji Pan Arnault połączył się z dwoma prywatnymi dealerami sztuki - Simonem de Pury i Danielem Luxembourg, którzy prowadzili impresjonistyczną i nowoczesną galerię sztuki de Pury & Luxembourg w Zurychu. Nowy zespół Phillips de Pury & Luksemburgu, z siedzibą przy East 57 Street, oprócz zegarków, biżuterii i designu, sprzedawał impresjonistyczne, amerykańskie i nowoczesne dzieła sztuki.
W 2002 roku De Pury & Luksemburg przejęły większościową kontrolę nad firmą, a w 2003 roku Simon de Pury przeniósł swoją siedzibę do Meatpacking District w Chelsea, która w tym czasie dopiero zaczęła wyrastać na międzynarodową dzielnicę sztuki, i postanowił skupić się wyłącznie na sprzedaży najlepszych dzieł sztuki współczesnej, designu, biżuterii, fotografii i wydań.
W październiku 2008 roku. Mercury Group, luksusowa firma handlowa, nabyła większościowy pakiet akcji Phillips de Pury & Company, aby dodatkowo umożliwić rozwój firmy, w tym otwarcie jej flagowych galerii przy 450 Park Avenue. Grupa Mercury zakończyła przejęcie pozostałych udziałów firmy Simon de Pury w styczniu 2013 roku, a firma powróciła do pierwotnej nazwy Phillips. W lutym 2013 roku Phillips przeniósł swoją działalność z Chelsea do 450 Park Avenue i rozszerzył swoją główną siedzibę w Nowym Jorku o dodatkową galerię i powierzchnię biurową.
W październiku 2014 roku ogłoszono otwarcie nowoczesnej głównej siedziby w Londynie, przy 30 Berkeley Square. Więcej o tym domu aukcyjnym na ich stronie www.phillips.com/about.
To w tym domu aukcyjnym sprzedano zegarek Omega Elvisa, który otrzymał 25 grudnia 1961 roku od RCA w nagrodę za sprzedaż 75 milionów płyt, więcej o tym w poście "Zegarek Elvisa sprzedany za bajońską sumę".
Physicians Record of Birth
Książka Urodzeń, jaką kiedyś mieli obowiązek prowadzić lekarze odbierający porody. Taką książkę prowadził Dr Wiliam Robert Hunt, który odebrał poród bliźniaków Presley. Książka przez lata była uważana za zaginioną (utraconą), jeszcze długo po śmierci Hunta. Została odkryta kilka lat później przez jego córkę, podczas przeglądania archiwum dokumentów ojca. Wkrótce po tym odkryciu napisało o niej Memphis Press-Scimitar, a Jimmy Velvet (piosenkarz, przyjaciel Elvisa, później słynny kolekcjoner pamiątek po nim i właściciel muzeum) udał się natychmiast do spadkobierców i odkupił ją od nich.
Kolejnym jej właścicielem został aktor i muzyk John Corbett, który wystawił ją na aukcji Graceland w maju 2016 roku, gdzie została sprzedana za 87 500 dolarów.
Pod pozycją 919, wpisano narodziny Jessego Garona Presleya, a pod pozycją 920 Elvisa Aarona Presleya. Można ją zobaczyć w poście "Narodziny bliźniaków, z których jeden zostanie obwołany Królem".
Kolejnym jej właścicielem został aktor i muzyk John Corbett, który wystawił ją na aukcji Graceland w maju 2016 roku, gdzie została sprzedana za 87 500 dolarów.
Pod pozycją 919, wpisano narodziny Jessego Garona Presleya, a pod pozycją 920 Elvisa Aarona Presleya. Można ją zobaczyć w poście "Narodziny bliźniaków, z których jeden zostanie obwołany Królem".
pianino Stroud
Pierwsze pianino Elvisa - Stroud (1911), które kupił od O.K. Houck Piano Company Inc. in Memphis, Tennessee, 30 września 1955 roku, za 281,75 dolarów. Presley zapłacił 50 dolarów z góry, a pozostałą część uregulował w ciągu najbliższych 11 miesięcy. Kiedy w 1960 roku kupił sobie kolejne pianino, przeniósł Stroud do pokoju Joe Esposito w Graceland. Jakiś czas później podarował je swojej kucharce, Christine Strickland, która w lipcu 1992 roku, sprzedała je Memphis Music Hall of Fame Museum. Tam stało na wystawie do 1999 roku, a 8 października 1999 roku zostało odsprzedane ponownie, do MGM Grand Hotel & Casino, Las Vegas (NV). Ostatnio pojawiło się na aukcji Juliena, 21 maja 2016 roku, ale nie zostało sprzedane [dane aukcji: Music Icons 2016 (#52116)
05/21/2016 10:00; Lot 49 of 403: ELVIS PRESLEY FIRST PIANO; not sold].
pin-up
Pin-up (z angielskiego – przypiąć, powiesić) – trend wywodzący się głównie z lat 40. i 50. XX wieku. Pin-up girls (dziewczyny pin-up) były piękne i uśmiechnięte, ubrane w rozkloszowane sukienki lub skąpe stroje (prawie nagie lub w toplesie). Pojawiały się głównie na plakatach, które mężczyźni przypinali na ścianach (stąd ich nazwa). Poza ubiorem i urodą, ważny był odpowiedni styl. Jedną z charakterystycznych cech stylu pin-up, jest makijaż - mocne czarne kreski nad górnymi powiekami, długie rzęsy (często sztuczne), mocno pomalowane na czerwono usta oraz „zarumienione” policzki. Inną, fryzury - głównie loki podpięte po bokach i grzywki, koniecznie podwinięte lub w formie dużych loków. Najbardziej znaną przedstawicielką nurtu pin-up była Marilyn Monroe. Niektóre kobiety Elvisa były związane z tym stylem, na przykład Tempest Storm, czy Hope Hathaway.
"płyta na kościach"
→ Patrz hasło "płyta na żebrach";
"płyta na żebrach"
Tym terminem określano płyty tłoczone na kliszach rentgenowskich. Widoczne były na nich różne prześwietlenia kości i klatki piersiowej - żeber. Prekursorami tłoczenia zachodnich płyt na zużytych kliczach RTG byli Rosjanie. W czasach "żelaznej kurtyny", do krajów bloku wschodniego nie sprowadzano płyt ze "zgniłego" Zachodu, postrzeganego jako miejsce zła i wszelakiej rozpusty. Jednak dzięki Radio Luksemburg i innych rozgłośni zachodniej Europy, które były słyszalne również w krajach bloku wschodniego, docierała muzyka z Zachodu. Skoro nie było można jej nabyć legalnie, to trzeba było sobie jakoś poradzić i tak wymyślono płyty na kliszach rentgenowskich. Oczywiście były nietrwałe, a odtwarzane dźwięki nienajlepszej jakości. Po kilku, góra kilkunastu odsłuchach, kończyły swój żywot.
Poplar Avenue (ulica)
Ulica w Memphis, na której pod numerem 572, mieszkali Presleyowie. Czasami wykazywana jest jako ta pierwsza, na której zamieszkali tu po przyjeździe z Tupelo (6 listopada 1948 roku). Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Praytome Publishing
Niemieckie wydawnictwo, specjalizujące się w wydawaniu na DVD lub w postaci książek, nieznanych i bardzo rzadkich materiałów informacyjnych związanych z Elvisem Presleyem. Znajdziemy w nim niepublikowane dotąd nigdzie indziej filmiki z występów Elvisa, a także wiele innych ciekawych rzeczy i informacji. Adres: Praytome Publishing, Germany, Schmerlecker Dorf 21, 59597 Erwitte. Posiadają też swoją stronę internetową: https://www.praytome-publishing.com, na której polecam zwłaszcza sekcję "News" oraz wykaz plyt DVD i książek jakie wydali.
PrecLaw
Strona internetowa mieszcząca się pod adresem http://preslaw.info/. Prowadzi ją prawnik i fan Elvisa - Ian Feavearyear (JD). Jak pisze: "PresLaw.info zostało stworzone, aby w jednym miejscu udostępniać informacje o wielu procesach sądowych związanych z Elvisem". Tam też przeczytacie o wytaczanych procesach, wyrokach i zawartych ugodach, a wszystko to poparate aktami sądowymi i korespondencją prawniczą między stronami - oczywiście prawnik dołącza tylko te dokumenty, które może, jakie nie są objęte dodatkową ochroną (utajnione). Dla nas to nieosiągalna dokumentacja w inny sposób, ale on jako prawnik ma do niej dostęp z racji wykonywanego zawodu.
Priceville Cemetery
Cmentarz w Tupelo. Tam, w nieoznaczonym grobie, pochowano brata bliźniaka Elvisa - Jessego Garona Presleya. Spoczywają tam także inni członkowie jego rodziny z Tupelo.
Prince De Galles
Jeden z najbardziej luksusowych hoteli Paryża lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, mieszczący się przy słynnej Alei Jerzego V. Kiedy Elvis przebywał do Paryża, w czasie swoich urlopów i przepustek, to właśnie w nim się zatrzymywał. W źródłach nazywany również "Prince of Walles".
"puffy sleeves"
To typ męskich koszul, charakteryzujących się rękawami z bufkami i falbanką zamiast tradycyjnego mankietu. Bardzo popularne w latach 70. XX wieku w USA, wśród niektórych grup społecznych, zwłaszcza artystów.
Pzazz Designs
Firma dekoratorska, w której pracował Gene Doucette. To w niej poznał Billa Belewa, który w 1972 roku zaoferował mu pracę u siebie, w IC Costume Co. Jak sam powiedział, ponoć niektóre wzory zdobień kostiumów Elvisa, zaczerpnął z tamtej firmy.
Q
R
Racquetball Building
Wysoki, dwupoziomowy pawilon wypoczynkowo-sportowy na terenie posiadłości Graceland. Został wybudowany przez Elvisa w lecie 1975 roku. Po śmierci Elvisa na ponad trzydzieści lat przekształocono go na powierzchnię wystawową. Po otwarciu Graceland Experience i przeniesieniu tam zbiorów, częściowo przywrócono jego pierwotny wygląd, aczkolwiek z niezrozumiałych dla mnie powodów meble z pokoju wypoczynkowego przeniesiono na płytę kortu.
W pawilonie był kort do squasha z całym zapleczem sanitarno-wypoczynkowym: jacuzzi, łaźnią z wielopoziomowymi dyszami (prysznicami i natryskami), szatnią (przebieralnią), magazynem sprzętu i odzieży sportowej, toaletą, pokojem wypoczynkowym (wyposażonym w wieżę stereo, pianino, skórzane fotele i kanapy), nad którym górowała antresola z ręcznym automatem do gier i urządzeniami do ćwiczeń (drabinka, pochylnia, materac). Można powiedzieć takie osobiste centrum treningowo-sportowe Elvisa, którego budowę sam osobiście nadzorował i gdzie chętnie przebywał.
W pawilonie był kort do squasha z całym zapleczem sanitarno-wypoczynkowym: jacuzzi, łaźnią z wielopoziomowymi dyszami (prysznicami i natryskami), szatnią (przebieralnią), magazynem sprzętu i odzieży sportowej, toaletą, pokojem wypoczynkowym (wyposażonym w wieżę stereo, pianino, skórzane fotele i kanapy), nad którym górowała antresola z ręcznym automatem do gier i urządzeniami do ćwiczeń (drabinka, pochylnia, materac). Można powiedzieć takie osobiste centrum treningowo-sportowe Elvisa, którego budowę sam osobiście nadzorował i gdzie chętnie przebywał.
Radio KPOC
Stacja radiowa w Pocahontas (AR), działająca od 1950 roku. Nadająca na częstotliwości 1420 kHz, stąd nazywana też "KPOC (1420 AM)". Elvis był tu przynajmniej jeden raz (25 lutego 1955 roku), kiedy na trasie przejazdu Texarkana (AR) - Cleveland (OH), wraz ze swoim owczesnm menadżerem (Bobem Nealem) odwiedzali po drodze wszystkie stacje radiowe w mijanych miejscowościach w celu promocji trasy koncertowej, występów Elvisa, a także jego płyt wydanych przez Sun Record. Było to podczas trasy "Week long tour of Arkansas and Louisiana Hillbilly Jamboree", promowanej w zapowiedziach jako "WSM Grand Ole Opry Tour" (z uwagi na to, że część artystów biorąch w niej udział, wytępowała też w programie Grand Ole Opry). Jest przynajmniej jedno zdjęcia elvisa i Boby Neala w tym miejscu.
W innym źródle znalazlam informację, która sugerowała, że Elvis gościł w tej stacji radiowej więcej razy w latach 1954-1955.
Nie mylić z późniejszą stacją radiową w tym samym miejscu i o prawie tej samej nazwie (KPOC-FM), która rozpoczęła swoją dzialalność w 1969 roku. Obie stacje mają obecnie tego samego właśiciela - Combined Media Group, ale nadają na różnych częstotliwościach. Obecnie KPOC stała się głównie kanałem sportowym, a KPOC-FM przejęła jej dawną funkcję muzyczną.
W innym źródle znalazlam informację, która sugerowała, że Elvis gościł w tej stacji radiowej więcej razy w latach 1954-1955.
Nie mylić z późniejszą stacją radiową w tym samym miejscu i o prawie tej samej nazwie (KPOC-FM), która rozpoczęła swoją dzialalność w 1969 roku. Obie stacje mają obecnie tego samego właśiciela - Combined Media Group, ale nadają na różnych częstotliwościach. Obecnie KPOC stała się głównie kanałem sportowym, a KPOC-FM przejęła jej dawną funkcję muzyczną.
Radio KWKH
Stacja radiowa w Shreveport, należąca do koncernu CBS. Jej sztandarowym programem była audycja "Louisiana Hayride", nadawana bezpośrednio z Municipal Auditorium w Shreveport w sobotnie wieczory (w godzinach 20:00 - 23:30). Więcej w poście: "Występy Elvisa na Louisiana Hayride".
Radio WELO
Lokalna stacja radiowa w Memphis. W sobotnie popołudnia do studia zapraszano uzdolnione wokalnie dzieci i to one wypełniały w całości dwuipółgodzinną audycję radiową (od 13:30 do 16:00) "Saturday Jamboree". Wśród tych dzieci był także Elvis, który występował w niej od ósmego roku życia. Aczkolwiek w źródłach nie ma zgodności jak często tam śpiewał - jedne podają, że prawie w każdą sobotę, inne że regularnie w co drugą sobotę. Więcej informacji w poście: "Zwiastuny wielkości".
Rainbow Rollerdrome
Nazwa hali do jazdy na wrotkach w Memphis, którą Elvis często podnajmował dla siebie i przyjaciół. W tym samym obiekcie organizowano też lodowisko (pokrywając powierzchnię lodem).
Ray Barrack
Po zejściu ze statku USS Randall (o godzinie 8:56), w porcie Bremerhaven (Niemcy), o godzinie 10:30 Elvis z pozostałymi żołnierzami, wsiada do pociąg, którym dojedzie do jednostki Ray Barrack we Friedbergu (Hessen/Hesja). Dotrze tam o 19:30 tego samego dnia.
Elvis zajmował tam trzynaste łóżko w baraku o numerze 3707. Będzie tam mieszkał przez pierwsze trzy dni (zanim nie przyjedzie do Niemiec jego rodzina), a także spędzał tam noce zawsze wtedy kiedy program zajęć będzie wymagał pozostawania żołnierzy w jednostce, aż do 1 marca 1960 roku. Pozostały czas wolny od zajęć (w tym noce) będzie spędzał poza Ray Barrack, początkowo w hotelach, później w wynajętej willi na Goethestrasse 14, w Bad Nauheim.
Elvis zajmował tam trzynaste łóżko w baraku o numerze 3707. Będzie tam mieszkał przez pierwsze trzy dni (zanim nie przyjedzie do Niemiec jego rodzina), a także spędzał tam noce zawsze wtedy kiedy program zajęć będzie wymagał pozostawania żołnierzy w jednostce, aż do 1 marca 1960 roku. Pozostały czas wolny od zajęć (w tym noce) będzie spędzał poza Ray Barrack, początkowo w hotelach, później w wynajętej willi na Goethestrasse 14, w Bad Nauheim.
RCA
N/A
1 marca 1973 roku Elvis i Colonel Parker sprzedają dotychczasowe prawa Elvisa do RCA, a Elvis zawiera nowy siedmioletni kontrakt z RCA.
1 marca 1973 roku Elvis i Colonel Parker sprzedają dotychczasowe prawa Elvisa do RCA, a Elvis zawiera nowy siedmioletni kontrakt z RCA.
Reese Street (ulica)
Jedna z ulic w East Tupelo, na której mieszkali Presleyowie, w 1940 i być może jeszcze w 1941 roku. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Reflections of Elvis Fan Club (fanklub)
Fanklub Elvisa Presleya w Fort Wayne w Indianie. Później prawdopodobnie przeniósł się w okolice Chicago w Illinois. Wydawał biuletyn poświęcony Elvisowi. Jedną z osób, która prężnie działała była Sue Demerly, być może jego przewodnicząca. Fanklub mieścił się pod adresem: 6010 Kiwanis Dr., Ft. Wayne, Indiana, 6815.
Regency-Superior, Ltd.
Firma licytatorska działająca od 1929 roku, specjalizująca się w sprzedaży klasycznych znaczków pocztowych, monet, pamiątek sportowych i kosmicznych. Działała w dwóch lokalizacjach - jedna w Beverly Hills, a druga w modnym Central West End w St. Louis.
Użyczała też swoich pomieszczeń innym licytatorom, obsługując ich aukcje i wydając katalogi. To właśnie tam odbyła się słynna aukcja pamiątek Jima Curtina po Elvisie Presleyu, zatytułowana "The Jim ‘E’ Curtin and friends auction" (7 i 8 stycznia 2006 roku).
AUCTION ROOM: 5085 Walnut Grove Ave., San Gabriel, CA 91776;
OFFICE: 480 Doheny Rd., Beverly Hills, CA 90210;
Użyczała też swoich pomieszczeń innym licytatorom, obsługując ich aukcje i wydając katalogi. To właśnie tam odbyła się słynna aukcja pamiątek Jima Curtina po Elvisie Presleyu, zatytułowana "The Jim ‘E’ Curtin and friends auction" (7 i 8 stycznia 2006 roku).
AUCTION ROOM: 5085 Walnut Grove Ave., San Gabriel, CA 91776;
OFFICE: 480 Doheny Rd., Beverly Hills, CA 90210;
RIAA
Skrót od Recording Industry Association of America – zrzeszenie amerykańskich wydawców muzyki, które zajmuje się ochroną praw wydawców utworów muzycznych, promując rozwiązania legislacyjne i techniczne w tym zakresie. Jedną z form działalności tejże organizacji jest śledzenie naruszeń praw producentów muzycznych. Organizacja zawiązała się w 1952 roku.
Już sześć lat później ustanowiła prestiżową nagrodę dla najlepiej sprzedających się płyt. Obecnie mamy cztery podstawowe stopnie nagrody: Gold, Platinum, Multiplatinum, Diamond, przyznawane w sześciu typach formatów: Album (LP), Short Form Album (EP), Single, Video Boxset, Video Longform, Video Single. Wiecej w poście "Elvis w RIAA". Jak czytamy na stronie RIAA:
Rigel (gwiazda)Już sześć lat później ustanowiła prestiżową nagrodę dla najlepiej sprzedających się płyt. Obecnie mamy cztery podstawowe stopnie nagrody: Gold, Platinum, Multiplatinum, Diamond, przyznawane w sześciu typach formatów: Album (LP), Short Form Album (EP), Single, Video Boxset, Video Longform, Video Single. Wiecej w poście "Elvis w RIAA". Jak czytamy na stronie RIAA:
"Elvis Presley jest jedynym artystą, którego związek ze stowarzyszeniem (RIAA) sięga jego powstania w 1958 roku, a który to nadal otrzymuje certyfikaty RIAA!"
Rigel to gwiazda z gwiazdozbioru Oriona. Elvis miał wizję, że jest bytem, który pochodzi z jednej z planet znajdujących się blisko Rigla. Patrz post "Zjawiska paranormalne w życiu Elvisa". W tym miejscu polecam też film "Kierunek Orion" z serii "Starożytni kosmici" (seria IV, odcinek 15, poświęcony konstelacji Oriona - według innej numeracji, bo funkcjonują dwie - sezon 5, odcinek 4).
Ritters Park Hotel (Niemcy)
Hotel w Bad Homburg w Hesji, w którym Elvis spędził kilka dni (od 4 do 9 października 1958 roku) po przyjeździe do Niemiec Vernona (ojca), Minnie Mae (babci Elvisa i matki Vernona) oraz Reda Westa i Lamara Fike (przyjaciół).
Początki hotelu sięgają 1883 roku, a samego budynku jeszcze głębiej (był budowany od 1854 do 1856 roku). Po wielu perturbacjach na przestrzeni kilkudziesięciu lat swojej działalności, został zamknięty w 1977 roku. Dopiero po jego częściowej rozbiórce i odbudowie, 2 stycznia 1991 roku, został ponownie otwarty, lecz już pod nazwą Steigenberger Bad Homburg.
Początki hotelu sięgają 1883 roku, a samego budynku jeszcze głębiej (był budowany od 1854 do 1856 roku). Po wielu perturbacjach na przestrzeni kilkudziesięciu lat swojej działalności, został zamknięty w 1977 roku. Dopiero po jego częściowej rozbiórce i odbudowie, 2 stycznia 1991 roku, został ponownie otwarty, lecz już pod nazwą Steigenberger Bad Homburg.
Rocca Place (Bel Air, Los Angeles)
Elvis wynajmował tu dom pod numerem 10550, w latach 1966-1967. To trzeci dom jaki wynajmował w tej dzielnicy Los Angeles. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Rock and Roll Hall of Fame
Muzeum rock and rolla i rocka oraz Sala Sław, honorująca artystów rockowych i inne osoby, które wniosły zasadniczy wkład w rozwój tych gatunków muzyki. Rock and Roll Hall of Fame mieści się w Cleveland, w Ohio, w USA. Lokalizacja w największym mieście stanu Ohio podyktowana była faktem, iż statystycznie najwięcej amerykańskich muzyków rockowych wywodzi się z tego stanu. Więcej na Wikipedii. Elvis Presley został tam wprowadzony w 1986 roku.
Rockhurst Auctions
Portal aukcyjny, którego właścicielem jest Jeff Marren, który rozkręcił Graceland Auctions dla Elvis Presley Enterprises. Oficjalna nazwa firmy to Rockhurst PLLC.
Dane konaktowe: Rockhurst Auctions; 3313 Fullerton Avenue; Chicago, IL 60647; (773) 612-0918.
Strona: https://rockhurstauctions.com/
Pierwsza aukcja Rockhurst zatytułowana "July 9, 2020, Rock & Roll, Entertainment & Americana", odbyła się 9 lipca 2020 roku i zawierała 170 przedmiotów Elvisa. Kolejna, na której znalazło się 50 przedmiotów Elvisa, to "August 27, 2020, Elvis Presley BIG 50 Auction". Niestety nie ma dostępu do archiwum, na stronie z katalogami zawsze pokazuje się tylko ostatnia aukcja.
Dane konaktowe: Rockhurst Auctions; 3313 Fullerton Avenue; Chicago, IL 60647; (773) 612-0918.
Strona: https://rockhurstauctions.com/
Pierwsza aukcja Rockhurst zatytułowana "July 9, 2020, Rock & Roll, Entertainment & Americana", odbyła się 9 lipca 2020 roku i zawierała 170 przedmiotów Elvisa. Kolejna, na której znalazło się 50 przedmiotów Elvisa, to "August 27, 2020, Elvis Presley BIG 50 Auction". Niestety nie ma dostępu do archiwum, na stronie z katalogami zawsze pokazuje się tylko ostatnia aukcja.
Rock N 'Soul Museum
Rock N 'Soul Museum mieści się w fabryce Gibson Guitar w Memphis. Tam przez dziesięć lat, do 1999 roku, był eksponowany jumpsuit "Black Cisco Kid Red Shoulders Suit" Elvisa (wypożyczony z Graceland). Są tam też inne rzeczy Elvisa lub z nim związane. Więcej o tej historii w poście "Jumpsuit - Black Cisco Kid Red Yokes".
Rockology LLC
Firma należąca do Stephena M. Shuttsa, fana Elvisa, zajmująca się wyszukiwaniem pamiątek po Presleyu, ich weryfikacją, kupowaniem i sprzedażą, a także pośrednictwem w umowach kupna-sprzedaży. Posiada swoją stronę internetową, profil na Instagramie i YouTube.
Patrz też hasło → "DBA Baby Let's Play House"
Patrz też hasło → "DBA Baby Let's Play House"
R.O.T.C.
R.O.T.C., to skrót od Reserve Officer's Training Corps. To organizacja paramilitarna dla młodych mężczyzn, działająca w oparciu o rzeczywiste programy szkoleniowe oficerów Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych. Elvis należał do tej organizacji. Więcej informacji w poście: "R.O.T.C. i inne zajęcia pozaszkolne".
"rollerdrome"
To hala do jazdy na wrotkach. Coś takiego jak lodowisko do jazdy na łyżwach, tylko przeznaczone do jazdy na wrotkach (obecnie również na rolkach). W języku polskim nie ma swojego odpowiednika wyrazowego, bo u nas takich obiektów nigdy nie było i chyba nadal nie ma. Natomiast w Stanach lat pięćdziesiątych były to bardzo popularne obiekty sportowe, gdzie spotykała się młodzież by pojeździć na wrotkach, a także gdzie organizowano różne imprezy (głównie sportowe).
S
Saffarans Avenue (ulica)
Ulica w Memphis, na której pod numerem 698 mieszkali Presleyowie. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Self-Realization Fellowship
To międzynarodowa organizacja duchowa (religijna) założona przez Paramahansę Joganandę w 1920 roku. Siedziba tej organizacji znajduje się w Pacific Palisades, nadmorskiej dzielnicy Los Angeles, gdzie mieści się aszram (ośrodek, centrum) "Lake & Shrine Self-Realization Fellowship" (ulubiony Elvisa). Organizacja ta ma wiele ośrodków na terenie Stanów Zjednoczonych. Drugim ulubionym Elvisa był Encinitas Temple SRF (CA).
Na jej czele stoi prezydent (przewodniczący) - pierwszym był jej założyciel Paramahansa Jogananda (w latach 1920–1952). Self-Realization Fellowship naucza krijajogi - technik ćwiczeń i medytacji wyciszających i harmonizujących duszę, umysł i ciało, za pomocą których ma rzekomo dochodzić do spotkania z Bogiem. Elvis był stałym i praktykującym członkiem tej organizacji od 1965 do 1977 roku (dnia swojej śmierci). Patrz również oficjalna strona organizacji SRF. Ta strona zmieni wkrótce swój adres, jest w trakcie budowy, ale można ją podglądać na razie pod adresem:
Na jej czele stoi prezydent (przewodniczący) - pierwszym był jej założyciel Paramahansa Jogananda (w latach 1920–1952). Self-Realization Fellowship naucza krijajogi - technik ćwiczeń i medytacji wyciszających i harmonizujących duszę, umysł i ciało, za pomocą których ma rzekomo dochodzić do spotkania z Bogiem. Elvis był stałym i praktykującym członkiem tej organizacji od 1965 do 1977 roku (dnia swojej śmierci). Patrz również oficjalna strona organizacji SRF. Ta strona zmieni wkrótce swój adres, jest w trakcie budowy, ale można ją podglądać na razie pod adresem:
https://yogananda.org/?_ga=2.114780487.1148159117.1621038069-681631399.1619310385
Senior Prom
Uroczysty bal absolwentów szkół średnich.
Sesja fotograficzna kostiumów scenicznych Elvisa
Wielka sesja fotograficzna kostiumów scenicznych Elvisa, prawdopodobnie zorganizowana przez Graceland do celów archiwalnych. Każdy kostium został na niej sfotografowany z przodu i z tyłu, na stosownie dobranym do jego koloru tle.
Najstarsze wykorzystane z niej zdjęcie znalazłam w katalogu aukcyjnym z 1995 roku, ale kiedy rzeczywiście została wykonana i przez kogo, nie udało mi się ustalić. Raczej na pewno zleceniodawcą było Graceland. Jaki był cel tej sesji, też nie wiemy w stu procentach, czy rzeczywiście miała służyć dokumentacji zdjęciowej kostiumów do celów archiwalnych, czy może aukcyjnych (o czym mogą świadczyć zdjęcia jumpsuitów pojawiające się w katalogach aukcyjnych, wykonane właśnie podczas tej sesji). W każdym razie z analizy zdjęć, które można spotkać, wynika, że wykonano ją nie później niż w 1995 roku, ale nie wcześniej niż w latach 80, czyli już po przejęciu opieki nad majątkiem przez Priscillę Presley.
Najstarsze wykorzystane z niej zdjęcie znalazłam w katalogu aukcyjnym z 1995 roku, ale kiedy rzeczywiście została wykonana i przez kogo, nie udało mi się ustalić. Raczej na pewno zleceniodawcą było Graceland. Jaki był cel tej sesji, też nie wiemy w stu procentach, czy rzeczywiście miała służyć dokumentacji zdjęciowej kostiumów do celów archiwalnych, czy może aukcyjnych (o czym mogą świadczyć zdjęcia jumpsuitów pojawiające się w katalogach aukcyjnych, wykonane właśnie podczas tej sesji). W każdym razie z analizy zdjęć, które można spotkać, wynika, że wykonano ją nie później niż w 1995 roku, ale nie wcześniej niż w latach 80, czyli już po przejęciu opieki nad majątkiem przez Priscillę Presley.
Shake Rag
Dzielnica Afroamerykanów w Tupelo. W źródła nazywana jest "Shake Rag" i "Shakerag", wymiennie. Położona na wschód od starych torów kolejowych (M & O, później GM & O) i rozciągająca się na północ od Main Street. Była jednym z wielu historycznych afrykańsko-amerykańskich społeczności w Tupelo.
W latach dwudziestych blues i jazz płynęły swobodnie w restauracjach, kawiarniach i na domowych imprezach w Shake Rag, a później z szaf grających, podczas gdy dźwięki muzyki gospel wypełniały kościoły.
Osiedle zostało zrównane z ziemią, a jego mieszkańcy przesiedleni podczas projektu odnowy miejskiej zapoczątkowanego pod koniec lat sześćdziesiątych. Bluesowe dziedzictwo Tupelo jest prawdopodobnie najbardziej znane ze swojego wpływu na młodego wówczas Presleya, który mieszkał w sąsiedztwie afrykańsko-amerykańskich dzielnic "Shake Rag" i "On the Hill."
Według jednego ze źródeł lokalne wyjaśnienie pochodzenia nazwy Shake Rag odnosi się do ludzi, którzy "potrząsają szmatami" ("shaking their rags") uciekają przed walką. Termin ten był również używany do opisywania afrykańsko-amerykańskich muzycznych spotkań w XIX wieku i na początku XX wieku. Może być też związany z lokalizacją Shake Rag obok torów kolejowych, kiedy pasażerowie sygnalizowali maszyniście, aby zatrzymał pociąg, potrząsając szmatką. Hazard i przemyt były powszechne w Shake Rag i chociaż osoby postronne często uważały ten obszar za niebezpieczny, byli mieszkańcy z dumą wspominali kościoły, prosperujące firmy i silne poczucie wspólnoty. Więcej w artykule "Shake Rag - Tupelo" (strona anglojęzyczna).
W latach dwudziestych blues i jazz płynęły swobodnie w restauracjach, kawiarniach i na domowych imprezach w Shake Rag, a później z szaf grających, podczas gdy dźwięki muzyki gospel wypełniały kościoły.
Osiedle zostało zrównane z ziemią, a jego mieszkańcy przesiedleni podczas projektu odnowy miejskiej zapoczątkowanego pod koniec lat sześćdziesiątych. Bluesowe dziedzictwo Tupelo jest prawdopodobnie najbardziej znane ze swojego wpływu na młodego wówczas Presleya, który mieszkał w sąsiedztwie afrykańsko-amerykańskich dzielnic "Shake Rag" i "On the Hill."
Według jednego ze źródeł lokalne wyjaśnienie pochodzenia nazwy Shake Rag odnosi się do ludzi, którzy "potrząsają szmatami" ("shaking their rags") uciekają przed walką. Termin ten był również używany do opisywania afrykańsko-amerykańskich muzycznych spotkań w XIX wieku i na początku XX wieku. Może być też związany z lokalizacją Shake Rag obok torów kolejowych, kiedy pasażerowie sygnalizowali maszyniście, aby zatrzymał pociąg, potrząsając szmatką. Hazard i przemyt były powszechne w Shake Rag i chociaż osoby postronne często uważały ten obszar za niebezpieczny, byli mieszkańcy z dumą wspominali kościoły, prosperujące firmy i silne poczucie wspólnoty. Więcej w artykule "Shake Rag - Tupelo" (strona anglojęzyczna).
Sin City
Sin City, czyli "Miasto Grzechu". To nie jest nazwa klubu nocnego, jakby się mogło wydawać. Tak nazywano wówczas dwa miasta w USA - Los Angeles i Las Vegas. Także dziś, tak się je określa.
"Something in the water" (książka)
To tytuł książki napisanej przez dwóch autorów: Franka Page'a i Joey'a Kent'a. Książka ta opisuje sztandarową audycję "Louisiana Hayride" radia KWKH, transmitowaną w każdą sobotę do wszystkich południowych stanów USA, głównie pod kątem występów w niej Elvisa.
Stan's Records
Sklep płytowy na Texas Street w Shreveport. Jego właściciel, Stan Lewis, był głównym dystrybutorem płyt na tym terenie (w regionie). Rozprowadzał płyty Elvisa od początku jego kariery. Elvis kilka razy odwiedził sklep osobiście i podpisał partię płyt.
Strictly Elvis (magazyn dla fanów)
Magazyn dla fanów, wydawany przez Rocky Barra. Ukazywał się przez siedem lat na przełomie lat 60. i 70. W tym czasie wyszły 84 numery plus kilka dodatków. Był miesięcznikiem, a ilość stron oscylowała wokół 40. Jak mówi Rocky Barra:
"Zaczęliśmy produkować 500 egzemplarzy miesięcznie (wszystkie prenumeraty były w USA) - ale do czasu wydania ostatniego numeru, robiliśmy 5-7,000 miesięcznie i wysyłaliśmy je do 21 różnych krajów. To było dwanaście 40-stronicowych magazynów za $6.00 rocznie".Początkowo wydawnictwo było wspierane przez zarządzających Elvisem:
"Podczas gdy kierownictwo Elvisa było tak bardzo wspierające dla mnie na początku, po 7 latach stało się niemal wrogie i toksyczne. Na początku, biuro pułkownika Parkera było pomocne (wysyłali zdjęcia i dosłownie wszystko, co mogli zrobić, aby pomóc). W ciągu ostatnich kilku lat, wydawało się, że "fani" byli "przeszkodą".Kiedy "Strictly Elvis" przestał wychodzić, pojawił się "Strictly Elvis Generation". Jednak to nie była nowa nazwa magazynu. Wyjaśnia to Rocky Barra:
Mniej więcej w czasie, gdy przestałem wydawać magazyn, wielu z nas w świecie Elvisa zaczęło otrzymywać dekrety, czego nie wolno nam robić! Niektóre z nich były groźbami. To była całkowita zmiana receptywności".
"Przyszła do mnie para, która wydawała biuletyn dla fanów o nazwie "The Elvis Generation". Chcieli zobaczyć, czy moglibyśmy "połączyć" te dwie publikacje. Zadałem im około 200 pytań i po prostu DAŁEM im "Strictly Elvis". Kiedy mówię, że im to dałem, to jest dokładnie to, co zrobiłem! Nie otrzymałem żadnych pieniędzy i po prostu dałem im magazyn, wszystkie zdjęcia, które miałem (a było ich sporo)- EVERYTHING! Myślałem, że będą to kontynuować, a może nawet wykroczą poza to, co byliśmy w stanie zrobić. W rzeczywistości włożyłem w S.E. tyle godzin, że równało się to latom. Zastanawiałem się, czy nie zabrnąłem tak daleko, jak to było możliwe i może trochę "świeżej krwi" uczyniłoby to jeszcze lepszym. Zrobili tylko kilka numerów, a potem już więcej o nich nie słyszałem. To dziwne, ale czułem, że być może zawiodłem w ten sposób prenumeratorów - chociaż wtedy nie wyglądało na to, że tak się stanie".Czyli "Strictly Elvis Generation" nie był w rzeczywistości kontynuacją magazynu "Strictly Elvis".
Students' Roster And Thelephone Directory
W Humes High School, co roku, w formie broszury, wydawano listę uczniów z adresami zamieszkania i numerami telefonów dla poszczególnych roczników. Najważniejsza była broszura wydawana dla rocznika kończącego szkołę w danym roku szkolnym. W przypadku Elvisa było to: "Students' Roster And Thelephone Directory 1952-53". Więcej w poście: "Edukacja szkolna Elvisa".
Style Master Mobile Homes
Firma, od której Elvis wynajął przyczepę mieszkalną, gdy przebywał w wojsku, w bazie Fort Hood. Później wynajął dom na Oak Hill Drive 605. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
"sutasz"
Cienki sznurek wyplatany specjalną techniką, której efektem jest biegnące przez środek wgłębienie oraz wyraźna, drobna jodełka po bokach, utworzona z nici. Był używany w jumpsuitach Elvisa (na przykład do frędzli w "White Fringe Suit"; patrz "Jumpsuit - White Fringe Suit").
Suzore (kino w Memphis)
W rzeczywistości były dwa kina Suzore w Memphis - Suzore #1 (przy Jackson Avenue 869) i Suzore #2 (przy North Main Street 279). Elvis bywał w tym drugim (być może w pierwszym też). To właśnie z Suzore #2 ściągnięto go na wywiad do radia, kiedy pierwszy raz puszczono w nim "That's All Right (mama)", a publika oszalała na punkcie wykonania tej piosenki, żądając wywiadu z piosenkarzem.
Elvis chodził tu często z przyjaciółmi lub na randki z dziewczynami w czasach kiedy mieszkał w Lauderdale Court, przy Winchester Street 185 (1949-1953).
Zdjęcia obu kin można zobaczyć tutaj:
http://www.historic-memphis.com/memphis-historic/movietheaters/suzores.html
Elvis chodził tu często z przyjaciółmi lub na randki z dziewczynami w czasach kiedy mieszkał w Lauderdale Court, przy Winchester Street 185 (1949-1953).
Zdjęcia obu kin można zobaczyć tutaj:
http://www.historic-memphis.com/memphis-historic/movietheaters/suzores.html
Suzy CreamCheese
Nazwa sklepu, pracowni i pseudonimu projektantki Leslie Fearon, która przybrała pseudonim "Suzy Creamcheese", fikcyjnej postaci z albumów Franka Zappy. Swoją działalność prowadziła w Los Angeles (CA). Pod koniec lat 60. lub na początku 70., otworzyła butik w Las Vegas (o tejże samej nazwie), który bardzo szybko stał się legendarnym i ekskluzywnym sklepem odzieżowym, z powodu "niesamowitych i jedynych w swoim rodzaju" strojów (jak to określała jej klientela). Modnych, pożądanych i noszonych przez największe ówczesne nazwiska showbiznesu. W latach 70. zaopatrywały się w nim takie gwiazdy świata filmu i estrady jak m.in.: Ann-Margret, Shirley MacClaine, Dionne Warwick, Cher, Stevie Nicks, Sharon Stone. Kupowały tam nawet żony największych angsterów oraz każdy kto miał duże pieniądze i poszukiwał oryginalnej garderoby lub scenicznych kostiumów. Również Elvis Presley kupił tam kostium sceniczny dla siebie (przynajmniej jeden), a "Black Leather Two Tone Suit", zamówiła tam dla niego także Linda Thomson (jego dziewczyna) na prezent. Ubierała się tam także jego żona - Priscilla. Później kupował w nim kreacje dla swoich kolejnych dziewczyn.
T
TCB
Skrót od "Take Care of Busines" - motto Elvisa, do którego zaprojektował logo. Odtąd był to jego znak rozpoznawczy. Tym znakiem sygnował swoją papeterię i oznaczał różne inne rzeczy. Znajdowało się też na całej serii biżuterii i mnóstwie innych gadżetów, którymi wyróżniał zaprzyjaźnionych i godnych (jego zdaniem) szacunku mężczyzn, a także wszystkich swoich pracowników i współpracowników (łańcuszki, pierścienie, spinki do mankietów itp.) Było to jednocześnie motto adresowane do mężczyzn (dla kobiet było inne "TLC"). W dużej mierze wynikało z jego konserwatywnych poglądów na rodzinę, gdzie na barkach mężczyzny miała spoczywać odpowiedzialność za zapewnienie jej bytu, a kobiety za stworzenie ciepła domowego ogniska, czułość i miłość /okazywaną jej członkom. Wygląd loga: litery TCB wkomponowane w błyskawicę. Patrz też hasło → "Błyskawica TCB i TLC".
TCB Band
Zespół Elvisa, towarzyszący mu na scenie od 1969 roku do końca. Jego sformowanie Elvis powierzył Jamesowi Burtonowi, który był szefem tego zespołu, a jednocześnie gitarą prowadzącą. W skład (pierwszy) zespołu wchodzili: James Burton (gitara prowadząca), John Wilkinson (gitara rytmiczna), Jerry Scheff (gitara basowa), Larry Muhoberac (fortepian i organy), Ronnie Tutt (perkusja), Charlie Hodge (gitara akustyczna; Hodge z reguły nie jest wymieniany w podstawowym składzie zespołu, gdyż został wprowadzony przez Elvisa, ponadto miał też dodatkowe funkcje na scenie, związane z obsługą logistyczną Elvisa podczas prób i występów). Więcej o zespole i jego członkach (także późniejszych) w poście "(w opracowaniu)".
Tele Tydzień (tygodnik TV)
Tygodnik telewizyjny, który oprócz programu TV na najbliższy tydzień; łączy w sobie cechy pisma rozrywkowego, poradniczego oraz przewodnika po świecie telewizji. Znajdziemy w nim tematy dotyczące telewizyjnych produkcji i gwiazd, a także relacje z planów filmowych i serialowych, nowości kinowe oraz premiery teatralne itp. W każdym wydaniu znajdują się wywiady z gwiazdami, kulisy telewizji, omówienia najciekawszych programów, jak również rozbudowana część poradnikowa, będąca kompendium wiedzy dla całej rodziny z zakresu zdrowia, urody, zagadnień konsumenckich, kulinariów oraz turystyki.
Wydawany przez wydawnictwo Bauer od 18 stycznia 1993 roku. Więcej na stronie tygodnika firmy Bauer.
Bywają tam artykuły, w których wspomniany jest Elvis Presley.
Wydawany przez wydawnictwo Bauer od 18 stycznia 1993 roku. Więcej na stronie tygodnika firmy Bauer.
Bywają tam artykuły, w których wspomniany jest Elvis Presley.
Ten Outstanding Young Americans (TOYA)
To coroczna nagroda przyznawana przez organizację United States Junior Chamber (Jaycees), dla dziesięciu młodych Amerykanów, pomiędzy 18 a 40 rokiem życia (dziś, wcześniej między 18 a 35 rokiem życia), którzy "przejawiają najlepsze cechy młodzieży narodu" (nie ma jednowyrazowego odpowiednika w języku polskim angielskiego słowa "exemplify" w znaczeniu tu użytym, chodzi o najlepsze cechy będące dla innych przykładem). Kandydaci zgłaszani są najczęściej przez organizacje (głównie rządowe), a wybór najlepszej dziesiątki następuje dwuetapowo, przez dwie, odrębne grupy sędziowskie (pierwsza dokonuje wstępnej selekcji, poprzez sprawdzenie czy kandydaci spełniają wszystkie warunki, a druga z tej wyselekcjonowanej grupy wybiera nagradzaną dziesiątkę).
Za czasów Elvisa nagroda ta nazywała się Ten Outstanding Young Man (TOYM), gdyż aż do roku 1985 (włącznie) wybierano wyłącznie mężczyzn. Elvis został wybrany jednym z dziesięciu mężczyzn 1970 roku, a samą nagrodę wręczono mu podczas uroczystości w dniu 16 stycznia 1971 roku. Elvis był nominowany bezpośrednio, przez organizację Jaycees.
Ciekawostka - już we wcześniejszych latach organizacja ta chciała go nominować do tej nagrody, ale Elvis nie wyrażał na to zgody (takie były wymogi, kandydat musiał wyrazić zgodę), udało się go przekonać dopiero w 1970 roku, a dokładnie w samego Sylwestra 1969/1970, kiedy to kilku ludzi z Jaycees bawiło się z Elvisem na tej samej imprezie. Też się nie chciał zgodzić. Przeważył jednak argument, że jak się kiedyś namyśli, to już nie będzie to możliwe, ponieważ to ostatni rok kiedy może kandydować (8 stycznia kończył 35 lat).
Za czasów Elvisa nagroda ta nazywała się Ten Outstanding Young Man (TOYM), gdyż aż do roku 1985 (włącznie) wybierano wyłącznie mężczyzn. Elvis został wybrany jednym z dziesięciu mężczyzn 1970 roku, a samą nagrodę wręczono mu podczas uroczystości w dniu 16 stycznia 1971 roku. Elvis był nominowany bezpośrednio, przez organizację Jaycees.
Ciekawostka - już we wcześniejszych latach organizacja ta chciała go nominować do tej nagrody, ale Elvis nie wyrażał na to zgody (takie były wymogi, kandydat musiał wyrazić zgodę), udało się go przekonać dopiero w 1970 roku, a dokładnie w samego Sylwestra 1969/1970, kiedy to kilku ludzi z Jaycees bawiło się z Elvisem na tej samej imprezie. Też się nie chciał zgodzić. Przeważył jednak argument, że jak się kiedyś namyśli, to już nie będzie to możliwe, ponieważ to ostatni rok kiedy może kandydować (8 stycznia kończył 35 lat).
The Blackwood Brothers Quartet
Kwartet gospelowy. Ulubiony matki Elvisa - Gladys Love (Smith) Presley. Również Elvis darzył ich szczególną estymą. Gdy swego czasu (w latach pięćdziesiątych, kiedy Elvis zaczynał być znany) poszukiwali wokalisty, Elvis zgłosił się na przesłuchanie, ale nie został przyjęty. Kwartet ten śpiewał na pogrzebie Gladys Presley (matki Elvisa).
The Blue Moon Boys
Pierwszy zespół Elvisa. Składał się z trzech osób - Scotty Moor na gitarze, Bill Black na kontrabasie i Elvis, jako wokalista, frontman i gitarzysta. Więcej patrz post "Nazwa zespołu Elvisa w latach 50.", gdzie zostało to szczegółowo wyjaśnione.
The Charlene Arthur Show
Program telewizyjny stacji KMID-TV (Channel 2) w Odessie (TX), podczas którego transmitowano występy ze starego hangaru lotniczego na lotnisku Odessa-Midland Airports. Między innymi występ Elvisa z 1 kwietnia i 31 maja 1955 roku w tamtym miejscu (na lotnisku). Więcej w poście "TV".
The Dreamland Elvis and Friends Museum (Kanada)
→ Patrz hasło: "Elvis Presley Museum (Kanada)"
"The Elvis Archives Of Graceland" (aukcja)
The Elvis Archives Of Graceland, nazywana także (wymiennie) "The King of All Auctions", to wielka historyczna aukcja z wyprzedażą pamiątek po Elvisie, na którą trafiły przedmioty ze zbiorów Graceland. Zorganizowana w dniach 8-10 października 1999 roku, w MGM Grand Hotel w Las Vegas (NV), przez dom aukcyjny Guernsey's. Wystawiono na niej ponad tysiąc przedmiotów po Elvisie.
Wszystkie eksponaty podzielono na trzy grupy i każdą z nich licytowano innego dnia:
- Items from the 1950's - 8 października 1999 roku,
- Items from the 1960's - 9 października 1999 roku,
- Items from the 1970's - 10 października 1999 roku.
To jedyna jak dotąd tak wielka aukcja, na którą zdecydowało się EPE (na szczęście!).
Wszystkie eksponaty podzielono na trzy grupy i każdą z nich licytowano innego dnia:
- Items from the 1950's - 8 października 1999 roku,
- Items from the 1960's - 9 października 1999 roku,
- Items from the 1970's - 10 października 1999 roku.
To jedyna jak dotąd tak wielka aukcja, na którą zdecydowało się EPE (na szczęście!).
The Elvis Presley Fan Club of Great Britain (fanklub)
Powstał w Wielkiej Brytanii w 1957 roku. Jego założycielem i pierwszym prezesem był Albert Hand (w latach 1957-1967). W 1967 roku prezesurę przejął Tod Slaughter, a honorowym prezesem został Tony Prince, discjockey ze stacji 208 Radio Luxemburg.
Od chwili powstania do dziś jest to największy i najprężniej działający fanklub Elvisa na świecie.
Od chwili powstania do dziś jest to największy i najprężniej działający fanklub Elvisa na świecie.
"The Elvis Files" (książka)
Ośmiotomowa seria "The Elvis Files", której autorem jest Erik Lorentzen, fan Elvisa z Norwegii (znamy go także z innych tytułów). Początkowo planowana jako siedmiotomowa:
The Elvis Files Vol. 1, 1953-1956,
The Elvis Files Vol. 2, 1957-1959,
The Elvis Files Vol. 3, 1960-1964,
The Elvis Files Vol. 4, 1965-1968,
The Elvis Files Vol. 5, 1969-1970,
The Elvis Files Vol. 6, 1971-1973,
The Elvis Files Vol. 7, 1974-1977.
Jednak ilość materiału zweryfikowała plany i w efekcie powstało osiem części. Seria została wydana przez KJ Consulting, Oslo (Norwegia). Poszczególne tomy wychodziły sukcesywnie na przestrzeni siedmiu lat (choć początkowo całość planowano wydać w cztery lata). Tomy nie ukazywały się chronologicznie, tylko w następującej kolejności :
The Elvis Files Vol. 3, 1960-1964 (maj 2010, październik 2010), stron: 468*;
The Elvis Files Vol. 2, 1957-1959 (lipiec 2010, listopad 2010), stron: 536*;
The Elvis Files Vol. 4, 1965-1968 (sierpień 2011, grudzień 2011), stron: 571*;
The Elvis Files Vol. 5, 1969-1970 (lipiec 2012, sierpień 2012), stron: 564*;
The Elvis Files Vol. 1, 1953-1956 (grudzień 2012, kwiecień 2013), stron: 584*;
The Elvis Files Vol. 6, 1971-1973 (kwiecień 2013, sierpień 2013), stron 486*;
The Elvis Files Vol. 7, 1974-1975 (sierpień 2015, grudzień 2015), stron: 402*;
The Elvis Files Vol. 8, 1976-1977 (sierpień 2016), stron: 392*;
The Elvis Files Vol. 1, 1953-1956,
The Elvis Files Vol. 2, 1957-1959,
The Elvis Files Vol. 3, 1960-1964,
The Elvis Files Vol. 4, 1965-1968,
The Elvis Files Vol. 5, 1969-1970,
The Elvis Files Vol. 6, 1971-1973,
The Elvis Files Vol. 7, 1974-1977.
Jednak ilość materiału zweryfikowała plany i w efekcie powstało osiem części. Seria została wydana przez KJ Consulting, Oslo (Norwegia). Poszczególne tomy wychodziły sukcesywnie na przestrzeni siedmiu lat (choć początkowo całość planowano wydać w cztery lata). Tomy nie ukazywały się chronologicznie, tylko w następującej kolejności :
The Elvis Files Vol. 3, 1960-1964 (maj 2010, październik 2010), stron: 468*;
The Elvis Files Vol. 2, 1957-1959 (lipiec 2010, listopad 2010), stron: 536*;
The Elvis Files Vol. 4, 1965-1968 (sierpień 2011, grudzień 2011), stron: 571*;
The Elvis Files Vol. 5, 1969-1970 (lipiec 2012, sierpień 2012), stron: 564*;
The Elvis Files Vol. 1, 1953-1956 (grudzień 2012, kwiecień 2013), stron: 584*;
The Elvis Files Vol. 6, 1971-1973 (kwiecień 2013, sierpień 2013), stron 486*;
The Elvis Files Vol. 7, 1974-1975 (sierpień 2015, grudzień 2015), stron: 402*;
The Elvis Files Vol. 8, 1976-1977 (sierpień 2016), stron: 392*;
*
Przy każdym woluminie chciałam podać dokładną ilość stron, ale to niemożliwe. Przejrzałam kilkadziesiąt różnych portali internetowych, lecz każdy podaje inną ich ilość i zdjęć przy czym rozpiętości te są bardzo duże (w setkach). Postanowiłam oprzeć się na stronie Elvis Presley: A Life in Books 2002-2020.
Z tego samego powodu miesiąc i rok wydania dla pierwszych siedmiu tomów podałam w dwóch wartościach, bo nie wiem, która z nich jest prawidłowa.
Każda z książek zawiera od 400 do 600 stron, od 1200 do 1600 fotografii i waży od 2,6 kg do 3,7 kg. Zostały wydane w formacie 30.5 cm x 25.5 cm.
Patrz też hasło → "The Elvis Files Magazine".
Z tego samego powodu miesiąc i rok wydania dla pierwszych siedmiu tomów podałam w dwóch wartościach, bo nie wiem, która z nich jest prawidłowa.
Każda z książek zawiera od 400 do 600 stron, od 1200 do 1600 fotografii i waży od 2,6 kg do 3,7 kg. Zostały wydane w formacie 30.5 cm x 25.5 cm.
Patrz też hasło → "The Elvis Files Magazine".
"The Elvis Files Magazine" (magazyn)
"The Elvis Files Magazine" to kwartalnik wydawany przez Erika Lorentzena, wielkiego fana Evisa z Norwegii.
Osiem tomów książki "The Elvis Files", opublikowanych w latach 2010-2016, było bardzo ambitnym projektem Erika Lorentzena, który dokładnie dokumentował prawie każdy dzień z życia Elvisa od 1953 do 1977 roku, obejmując wszystko - od tego, co nosił na scenie, po kogo poznał, rzadkie wywiady, zdjęcia (w tym te nowo odkryte).
Ponieważ jego kolekcja artykułów i ekskluzywnych zdjęć była tak obszerna, iż miał więcej, niż mógł zawrzeć w swoich tomach "The Elvis Files", to w 2012 roku zaczął wydawać powiązany z książką magazyn "The Elvis Files Magazine", w którym zamieścił artykuły i zdjęcia, które nie zmieściły się w książce.
Pierwszy magazyn ukazał się we wrześniu 2012 roku i ukazuje się nadal. Ostatni (na moment w którym to piszę), numer 31, wyszedł w lipcu 2020 roku.
Patrz też hasło → "The Elvis Files".
Osiem tomów książki "The Elvis Files", opublikowanych w latach 2010-2016, było bardzo ambitnym projektem Erika Lorentzena, który dokładnie dokumentował prawie każdy dzień z życia Elvisa od 1953 do 1977 roku, obejmując wszystko - od tego, co nosił na scenie, po kogo poznał, rzadkie wywiady, zdjęcia (w tym te nowo odkryte).
Ponieważ jego kolekcja artykułów i ekskluzywnych zdjęć była tak obszerna, iż miał więcej, niż mógł zawrzeć w swoich tomach "The Elvis Files", to w 2012 roku zaczął wydawać powiązany z książką magazyn "The Elvis Files Magazine", w którym zamieścił artykuły i zdjęcia, które nie zmieściły się w książce.
Pierwszy magazyn ukazał się we wrześniu 2012 roku i ukazuje się nadal. Ostatni (na moment w którym to piszę), numer 31, wyszedł w lipcu 2020 roku.
Patrz też hasło → "The Elvis Files".
The Elvis Presley Charitable Foundation (EPCF) (fundacja)
→ Patrz hasło "Elvis Presley Charitable Foundation (EPCF) (fundacja)".
"The Elvis Presley Museum Collection" (aukcja)
Tytuł katalogu do aukcji Butterfeild & Butterfeild, która odbyła się 3 listopada 1996 roku, w Los Angeles. To kolejna aukcja, na której swoje zbiory wystawiał Jimmy Velvet.
The Elvis Tankers
Nazwa fanklubu Elvisa Presleya w Memphis, którego założycielem i prezesem był jego wielki fan Gary Pepper. O Garym przeczytacie więcej w "Who is Who?" pod hasłem "Pepper; Sterling Gary Pepper Jr.".
The Guest House at Graceland
Nowy hotel, który otwarto 27 października 2016 roku, leżący na terenie na przeciw posiadłości Elvisa Graceland (po drugiej stronie ulicy). Ma 450 pokoi. Zastąpił Heartbreak Hotel, ze 128 pokojami, który gościł zjeżdżających do Graceland od 1999 roku do października 2016 roku (jego prace rozbiórkowe zaczęły się 9 kwietnia 2018 roku).
Adres: 3600 Elvis Presley Blvd, Memphis, TN 38116.
Adres: 3600 Elvis Presley Blvd, Memphis, TN 38116.
The Herald Book
Każdy z uczniów kończących szkołę Humes High School, otrzymywał pięknie wydaną i oprawioną w skórę (imitację zapewne), książkę heraldyczną swojego rocznika, z opisem realizowanego programu szkolnego, zdjęciami absolwentów tegoż rocznika, ich osiągnięciami i działalnością pozalekcyjną (kółka zainteresowań, organizacje, warsztaty), wypisanymi obok zdjęcia każdego z nich. W przypadku Elvisa była to: "The Herald 1953". Więcej w poście: "Edukacja szkolna Elvisa".
"The Home Folks Show"
Program telewizji KCEN-TV (Channel 6) w Waco (TX), transmitowany na żywo wprost ze studia telewizji, którego gospodarzem był Jimmy Thomason. Elvis wystąpił w nim na pewno 17 marca 1955 roku i prawdopodobnie jeszcze 18 kwietnia 1955 roku. Więcej patrz post "TV".
The Honolulu Advertiser (gazeta)
Gazeta codzienna ukazująca się Hawajach do 2010 roku kiedy to została przejęta przez Black Press i połączona z gazetą "Honolulu Star-Bulletin", należącą już do tego właściciela. Od chwili przejęcia w 2010 roku obie gazety zostały połączone i teraz wychodzi jedna "Honolulu Star-Advertiser". Więcej na Wikipedii w artykule The Honolulu Advertiser, Honolulu Star-Advertiser i Honolulu Star-Bulletin (ang.).
Ilekroć Elvis pojawił się na Hawajach, zawsze o tym w niej pisano.
Ilekroć Elvis pojawił się na Hawajach, zawsze o tym w niej pisano.
The Hugh Jarrett
Prawdopodobnie tymczasowa grupa wokalna, skompletowana przez Hugha Jarretta (głos basowy; w latach 1954-1958 wchodzący w skład kwartetu The Jordanaires, z którego odszedł po pójściu Elvisa do wojska), na potrzeby towarzyszenia Elvisowi na scenie (jako męski backup) podczas trasy On Tour nr 2 i On Tour nr 3. Tutaj nie do końca udało mi się ustalić fakty. Według jednych występował wtedy sam na scenie, jako bas. Według innych skrzyknął jakichś śpiewaków i wraz z nimi stworzył tymczasową grupę wokalną (support) na potrzeby tylko tych dwóch koncertów Elvisa (nawet nie wiadomo czy oba składy były takie same; nazwiska śpiewaków nieznane). Prawdopodobnie, w niektórych piosenkach wykonywanych wtedy na scenie śpiewali wszyscy, w innych tylko on sam.
The Imperials
Męska grupa wokalna towarzysząca Elvisowi na scenie od 1969 roku do końca 1971 roku, w Las Vegas (Sezon 1-5), Lake Tahoe (Sezon 1) oraz na trasach (Tour Nr 1 i Nr 4). Grupa nagrywała z Elvisem na sesjach od maja 1966 do czerwca 1971 roku - w tym dwa albumy, które zostały nagrodzone Grammy: How Great Thou Art (który zdobył Grammy za tytułową piosenkę i zawierał duet z Hessem w klasycznej piosence "If the Lord Was not Walking by My Side”) i He Touched Me (który wykorzystał wiele piosenek, jakie The Imperials nagrali też na swoich własnych albumach).
W 1969 roku z Elvisem współpracowała jeszcze (od lat pięćdziesiątych) The Jordanaires. Kiedy w 1969 roku Presley powrócił na scenę, The Jordanaires odmówiła dalszej współpracy, co członkowie grupy tłumaczyli swoimi zobowiązaniami* w Nashville, które uniemożliwiały im opuszczenie tego miejsca na tak długi czas (aż pięć tygodni). Któregoś dnia do biura The Imperials zadzwonił Pułkownik Tom Parker. Poinformował ich, że Elvis wraca do koncertowania na żywo i chciałby mieć ich ze sobą na scenie. Ponoć panowie zastanawiali się tylko 43 sekundy, po czym padło "wielkie TAK" (jak powiedzieli w jednym z wywiadów).
W 1969 roku z Elvisem współpracowała jeszcze (od lat pięćdziesiątych) The Jordanaires. Kiedy w 1969 roku Presley powrócił na scenę, The Jordanaires odmówiła dalszej współpracy, co członkowie grupy tłumaczyli swoimi zobowiązaniami* w Nashville, które uniemożliwiały im opuszczenie tego miejsca na tak długi czas (aż pięć tygodni). Któregoś dnia do biura The Imperials zadzwonił Pułkownik Tom Parker. Poinformował ich, że Elvis wraca do koncertowania na żywo i chciałby mieć ich ze sobą na scenie. Ponoć panowie zastanawiali się tylko 43 sekundy, po czym padło "wielkie TAK" (jak powiedzieli w jednym z wywiadów).
*
Jak ustaliłam, nie mogliby wziąć udziału w aż 35 koncertach, natomiast zerwanie umów skutkowało wysokimi karami pieniężnymi. Jednocześnie stali by się bardzo niewiarygodni, zamykając tym sobie na zawsze drogę współpracy z Nashville, które wówczas było studiem najlepiej opłacającym muzyków sesyjnych w całych Stanach.
"The Jim ‘E’ Curtin and friends auction" (aukcja)
Pod takim tytułem 7 i 8 stycznia 2006 roku odbyła się największa aukcja pamiątek po Elvisie Presleyu, zgromadzonych przez Jimiego Curtina, wielkiego fana i kolekcjonera. Aukcja została przeprowadzona za pośrednictwem Regency-Superior, Ltd., a także platformy aukcyjnej LiveAuctioneers. Regency-Superior, Ltd. przygotowała dwa katalogi:
"Elvis Empire Collection. The Jim 'E' Curtin. Elvis' 71st Birthday Celebration. January 7 & 8, 2006, Public Auction, Beverly Hills, CA" (280 stron),
"Friend of Elvis. Public Auction, January 8. 2006, Beverly Hills, CA" (32 strony).
Pamiątki, które były własnością Jima Curtina licytowano w obu dniach, a pozostałych tylko w drugim dniu (patrz też: [REGENCY-SUPERIOR, LTD.: THE ELVIS EMPIRE COLLECTION; Sat, Jan 7, 2006 6:00 PM CET]).
Pamiątki można było oglądać od 3 (wtorek) do 6 (piątek) stycznia 2006 roku, w galerii Beverly Hills Regency-Superior (na 9478 W. Olympic Blvd, 2nd Floor, BEVERLY HILLS, California 90212 Tel: (310) 553-5475), a ich licytacja odbyła się 7 i 8 stycznia w sali balowej hotelu Crowne Plaza w Beverly Hills oraz internetowo za pośrednictwem stron: www.RegencySuperior.com, "eBay Live" oraz LiveAuctioneers (tu na mocy specjalnej umowy z eBay). Tu na 33 stronach wykaz rzeczy jakie wtedy sprzedano. Niestety nie wiem, czy są tam ujęte pamiątki od osób, które dołączyły się do jego aukcji (czyli pamiątki z drugiego katalogu).
"Elvis Empire Collection. The Jim 'E' Curtin. Elvis' 71st Birthday Celebration. January 7 & 8, 2006, Public Auction, Beverly Hills, CA" (280 stron),
"Friend of Elvis. Public Auction, January 8. 2006, Beverly Hills, CA" (32 strony).
Pamiątki, które były własnością Jima Curtina licytowano w obu dniach, a pozostałych tylko w drugim dniu (patrz też: [REGENCY-SUPERIOR, LTD.: THE ELVIS EMPIRE COLLECTION; Sat, Jan 7, 2006 6:00 PM CET]).
Pamiątki można było oglądać od 3 (wtorek) do 6 (piątek) stycznia 2006 roku, w galerii Beverly Hills Regency-Superior (na 9478 W. Olympic Blvd, 2nd Floor, BEVERLY HILLS, California 90212 Tel: (310) 553-5475), a ich licytacja odbyła się 7 i 8 stycznia w sali balowej hotelu Crowne Plaza w Beverly Hills oraz internetowo za pośrednictwem stron: www.RegencySuperior.com, "eBay Live" oraz LiveAuctioneers (tu na mocy specjalnej umowy z eBay). Tu na 33 stronach wykaz rzeczy jakie wtedy sprzedano. Niestety nie wiem, czy są tam ujęte pamiątki od osób, które dołączyły się do jego aukcji (czyli pamiątki z drugiego katalogu).
The Jordanaires
Męska grupa wokalna towarzysząca Elvisowi na scenie w latach 50. (od 1956 roku), w niektórych filmach w latach 50. i 60. oraz w nagraniach studyjnych od 1956 do 1972 roku. 3 października 1954 roku nastoletni (19) Elvis Presley pojechał z Memphis do Nashville, aby zagrać swój jedyny występ w Grand Ole Opry, przypuszczalnie to tam ich usłyszał pierwszy raz. W 1955 roku Jordanaires zagrali koncert w Memphis z Eddym Arnoldem, aby opublikować swój nowy syndykowany serial telewizyjny Eddy Arnold Time (w programie grupa używała nazwy Gordonaires). Zaśpiewali „Peace in the Valley”, a kiedy koncert się skończył, Elvis Presley, wschodzący piosenkarz, rozmawiał z nimi i powiedział: „Jeśli kiedykolwiek dostanę kontrakt nagraniowy z dużą firmą, chcę, żebyście mnie wspierali (w tym czasie Elvis był jeszcze w Sun Records). 10 stycznia 1956 roku Presley nagrał swoją pierwszą sesję dla RCA z gitarzystą Scotty Moore'em, basistą Billem Blackiem i perkusistą D. J. Fontaną. Zostały nagrane „I Got a Woman”, „Heartbreak Hotel” i „Money Honey”. Presley zapytał swoją nową wytwórnię RCA Victor, czy Jordanaires mogą pojawić się na nagraniach. Następnego dnia Gordon Stoker został wezwany przez Cheta Atkinsa na sesję z nowym młodym piosenkarzem imieniem Elvis. Sesja nagraniowa „I'm Counting on You” i „I Was the One” była pierwszą sesją nagraną przez Presleya z podkładem wokalnym.
Po kilku kolejnych sesjach nagraniowych w Nowym Jorku z Moore'em, Blackiem i Fontaną, Presley poleciał do Nashville 14 kwietnia 1956 roku, aby nagrać "I Want You, I Need You, I Love You". Wtedy był tam też Gordon Stoker, który został poproszono, aby zaśpiewać wokalne trio z Benem i Brockiem Speerem. Po sesji Presley wziął Stokera na bok i powiedział mu (nie wiedząc wtedy, dlaczego nie było tam wszystkich Jordanaireów), że chciałby Jordanaires. Tym razem Stoker zajął się tym osobiście. Odtąd towarzyszyli Elvisowie na prawie każdej sesji nagraniowej przez następne 14 lat. Kwartet pojawił się również w niektórych filmach Presleya i jego wielu występach telewizyjnych.
Gdy Presley miał zacząć występować w Hiltonie w Las Vegas, biuro pułkownika wezwało Jordanaires do współpracy z Presleyem w koncertach. Niestety, The Jordanaires mieli już zarezerwowanych 35 sesji nagraniowych na potrzebne mu daty, więc nie mogli się zgodzić. Skontaktowali się z The Imperials, którzy razem z nimi wykonali chórki do albumu Presleya "How Great Thou Art", tak The Imperials zajęli miejsce Jordanaires przy boku Presleya.
The Jordanaires to amerykański kwartet wokalny, który powstał jako grupa gospel w 1948 roku. Przez lata nagrywali zarówno muzykę sakralną, jak i świecką dla różnych wytwórni płytowych, w tym Capitol Records, RCA Victor Records, Columbia Records, Decca Records, Vocalion Records, Stop Records i wielu mniejszych niezależnych wytwórni.
Jednak w połowie lat pięćdziesiątych, równolegle z karierą solową, zaczęli użyczać swoich talentów wokalnych występującym artystom jako wokaliści drugoplanowi podczas sesji nagraniowych. Są powszechnie znani z dostarczania wokali w tle dla Elvisa Presleya, podczas występów na żywo, nagrań i filmów fabularnych od 1956 do 1972. Grupa pracowała w studiu nagrań, na scenie i w telewizji z wieloma artystami country, gospel i rock and roll.
Historia Jordanaires sięga wczesnych lat czterdziestych XX wieku, a oryginalnych Foggy River Boys, w skład których wchodzili bracia Matthews, wszyscy wyświęceni duchowni: Bill, Monty, Jack i Matt. W 1948 roku Matt i Jack odeszli, aby zostać pełnoetatowymi kaznodziejami i zostali zastąpieni przez Boba Hubbarda,Culleya Holta i pianistę Boba Moneya. Po trzech latach Money został zastąpiony jako pianista przez Gordona Stokera. W tym czasie utworzyli nową grupę jako Melodizing Matthews w Springfield w stanie Missouri, ale wkrótce zmienili nazwę na Jordanaires.
Ten początkowy skład trwał do 1949 roku, kiedy to Bob Hubbard został powołany do wojska i zastąpiony przez Hoyta Hawkinsa później tego samego roku Monty i Bill Matthews odeszli. Hawkins przeszedł na baryton i zwerbowano nowego lidera, Neala Matthewsa. Don Bruce wszedł jako nowy pierwszy tenor, jednak został powołany w następnym roku i grupa zawęziła się do kwartetu, a Stoker został pierwszym tenorem. Zostali członkami Grand Ole Opry w 1949 roku i zaczęli zapewniać akompaniament wokalny za wokalistami solowymi w Nashville, Tennessee.
Skład zmienił się ponownie w 1954 roku, kiedy Culley Holt odszedł i pojawił się nowy bas Hugh Jarrett, którego w 1958 roku zastąpił Ray Walker.
W składzie kwartetu od 1954 roku, kiedy Elvis poznał ich na Grand Ole Opry, do 1972 roku, kiedy na zawsze zakończyli współpracę, kwartet występował w prawie niezmienionym składzie przez cały czas (z jednym wyjątkiem). Członkami grupy byli wtedy:
Gordon Stoker - wokal tenorowy, fortepian, organy, perkusja (1951-2013), zmarł w 2013 roku;
Neal Matthews Jr. - drugi tenor i wokal prowadzący, gitara rytmiczna, gitara prowadząca, kontrabas, gitara basowa (1949–2000), zmarł w 2000 roku;
Hoyt Hawkins - baryton i wokal prowadzący, fortepian, organy, perkusja (1949-1980, zmarł w 1980 roku;
Ray Walker - wokal basowy (1958-2013) (za Hugha Jarretta, który odszedł gdy Elvis poszedł do wojska);
Hugh Jarrett - wokal basowy (1954-1958).
Po kilku kolejnych sesjach nagraniowych w Nowym Jorku z Moore'em, Blackiem i Fontaną, Presley poleciał do Nashville 14 kwietnia 1956 roku, aby nagrać "I Want You, I Need You, I Love You". Wtedy był tam też Gordon Stoker, który został poproszono, aby zaśpiewać wokalne trio z Benem i Brockiem Speerem. Po sesji Presley wziął Stokera na bok i powiedział mu (nie wiedząc wtedy, dlaczego nie było tam wszystkich Jordanaireów), że chciałby Jordanaires. Tym razem Stoker zajął się tym osobiście. Odtąd towarzyszyli Elvisowie na prawie każdej sesji nagraniowej przez następne 14 lat. Kwartet pojawił się również w niektórych filmach Presleya i jego wielu występach telewizyjnych.
Gdy Presley miał zacząć występować w Hiltonie w Las Vegas, biuro pułkownika wezwało Jordanaires do współpracy z Presleyem w koncertach. Niestety, The Jordanaires mieli już zarezerwowanych 35 sesji nagraniowych na potrzebne mu daty, więc nie mogli się zgodzić. Skontaktowali się z The Imperials, którzy razem z nimi wykonali chórki do albumu Presleya "How Great Thou Art", tak The Imperials zajęli miejsce Jordanaires przy boku Presleya.
The Jordanaires to amerykański kwartet wokalny, który powstał jako grupa gospel w 1948 roku. Przez lata nagrywali zarówno muzykę sakralną, jak i świecką dla różnych wytwórni płytowych, w tym Capitol Records, RCA Victor Records, Columbia Records, Decca Records, Vocalion Records, Stop Records i wielu mniejszych niezależnych wytwórni.
Jednak w połowie lat pięćdziesiątych, równolegle z karierą solową, zaczęli użyczać swoich talentów wokalnych występującym artystom jako wokaliści drugoplanowi podczas sesji nagraniowych. Są powszechnie znani z dostarczania wokali w tle dla Elvisa Presleya, podczas występów na żywo, nagrań i filmów fabularnych od 1956 do 1972. Grupa pracowała w studiu nagrań, na scenie i w telewizji z wieloma artystami country, gospel i rock and roll.
Historia Jordanaires sięga wczesnych lat czterdziestych XX wieku, a oryginalnych Foggy River Boys, w skład których wchodzili bracia Matthews, wszyscy wyświęceni duchowni: Bill, Monty, Jack i Matt. W 1948 roku Matt i Jack odeszli, aby zostać pełnoetatowymi kaznodziejami i zostali zastąpieni przez Boba Hubbarda,Culleya Holta i pianistę Boba Moneya. Po trzech latach Money został zastąpiony jako pianista przez Gordona Stokera. W tym czasie utworzyli nową grupę jako Melodizing Matthews w Springfield w stanie Missouri, ale wkrótce zmienili nazwę na Jordanaires.
Ten początkowy skład trwał do 1949 roku, kiedy to Bob Hubbard został powołany do wojska i zastąpiony przez Hoyta Hawkinsa później tego samego roku Monty i Bill Matthews odeszli. Hawkins przeszedł na baryton i zwerbowano nowego lidera, Neala Matthewsa. Don Bruce wszedł jako nowy pierwszy tenor, jednak został powołany w następnym roku i grupa zawęziła się do kwartetu, a Stoker został pierwszym tenorem. Zostali członkami Grand Ole Opry w 1949 roku i zaczęli zapewniać akompaniament wokalny za wokalistami solowymi w Nashville, Tennessee.
Skład zmienił się ponownie w 1954 roku, kiedy Culley Holt odszedł i pojawił się nowy bas Hugh Jarrett, którego w 1958 roku zastąpił Ray Walker.
W składzie kwartetu od 1954 roku, kiedy Elvis poznał ich na Grand Ole Opry, do 1972 roku, kiedy na zawsze zakończyli współpracę, kwartet występował w prawie niezmienionym składzie przez cały czas (z jednym wyjątkiem). Członkami grupy byli wtedy:
Gordon Stoker - wokal tenorowy, fortepian, organy, perkusja (1951-2013), zmarł w 2013 roku;
Neal Matthews Jr. - drugi tenor i wokal prowadzący, gitara rytmiczna, gitara prowadząca, kontrabas, gitara basowa (1949–2000), zmarł w 2000 roku;
Hoyt Hawkins - baryton i wokal prowadzący, fortepian, organy, perkusja (1949-1980, zmarł w 1980 roku;
Ray Walker - wokal basowy (1958-2013) (za Hugha Jarretta, który odszedł gdy Elvis poszedł do wojska);
Hugh Jarrett - wokal basowy (1954-1958).
"The King of All Auctions" (aukcja)
→ Patrz hasło "The Elvis Archives Of Graceland"
The King's Castle Elvis Museum
Także "The King's Castle Elvis Exhibit". Muzeum będące częścią Henry Parkes Museum(Peak Hill Road, Parkes, NPW 2870), umiejscowionego na terenie dużego kompleksu muzealno-kulturalnego w Henry Parkes Centre, przy Newell Highway 66/78, Parkes NSW 2870, Australia. Tam wystawiana jest kolekcja pamiątek po Elvisie Presleyu należąca do Grega Page, która oceniana jest jako czwarta na świecie pod względem ilości i wartości gromadzonych eksponatów. Greg aktualizuje ją i wymienia pamiątki raz w roku, zwykle w styczniu.
Telefon: 1800 624 365; E-mail: tourism@parkes.nsw.gov.au. Godziny otwarcia (7 dni w tygodniu) od poniedziałku do piątku w godzinach od 9:00 do 17:00, w soboty, niedziele i święta od 10:00 do 16:00.
Telefon: 1800 624 365; E-mail: tourism@parkes.nsw.gov.au. Godziny otwarcia (7 dni w tygodniu) od poniedziałku do piątku w godzinach od 9:00 do 17:00, w soboty, niedziele i święta od 10:00 do 16:00.
The King's Ransom Museum
Założone i prowadzone przez Bud'iego Glass'a (pomysłodawcę, inicjatora i kolekcjonera), jednego z najbardziej znanych fanów i propagatorów Elvisa. Można powiedzieć - znawcę, historyka, badacza i dokumentalisty kariery scenicznej Presleya oraz pamiątek po nim. Drugim współwłaścicielem jest Russ Howe. Od około 2010 roku mówi się, że muzeum już nie działa. Jednak muzeum niby nadal działa, ale od jakiegoś czasu nie można już zamawiać biletów przez internet, zniknęła też ze strony internetowej informacja o godzinach otwarcia. Mieści się w Las Vegas, aczkolwiek swego czasu jeździło z eksponatami po Stanach i po świecie (np. Montreal, Berlin). Wciąż ma swoją stronę internetową, która nadal działa. Ponadto w 2018 roku Bud Glass otworzył swoją stronę ELVIS Relics, na której oferuje kolekcjonerom wybrane artefakty ze swojej kolekcji.
Adres: 128 Fremont St, Binions Gambling Hall & Hotel, Las Vegas, NV 89101, Downtown.
Adres: 128 Fremont St, Binions Gambling Hall & Hotel, Las Vegas, NV 89101, Downtown.
The Milton Berle Show
Stały program telewizji NBC, emitowany we wtorki o 20:00, którego gospodarzem był Milton Berle. Elvis wystąpił w ramach tego programu dwa razy, 3 kwietnia i 5 czerwca 1956 roku.
Najpierw był to program "The Texaco Star Theatre" i ukazywał się w telewizji ABC, od 8 czerwca 1948 roku (do końca sierpnia 1948 roku prowadził go komik Jack Carter). Kolejnym prowadzącym został Milton Berle, od 22 września 1948 roku do 15 czerwca 1949 roku (emisja w środy o godzinie 21:00). W 1949 roku program przeniesiono do telewizji NBC, a jego emisję zmieniono na wtorki o godzinie 20:00. W 1953 roku zmienił nazwę na "The Buick-Berle Show" (z powodu nowego sponsora). W 1955 roku nazwa programu została zmieniona po raz ostatni na "The Milton Berle Show". Rok 1956 był ostatnim rokiem emisji programu. Co ciekawe, kiedy Milton Berle walczył o udział Elvisa w programie, wiedział już, że zostało mu jeszcze tylko kilka lub kilkanaście programów, ponieważ The Milton Berle Show, decyzją władz NBC definitywnie kończył swój bieg.
Najpierw był to program "The Texaco Star Theatre" i ukazywał się w telewizji ABC, od 8 czerwca 1948 roku (do końca sierpnia 1948 roku prowadził go komik Jack Carter). Kolejnym prowadzącym został Milton Berle, od 22 września 1948 roku do 15 czerwca 1949 roku (emisja w środy o godzinie 21:00). W 1949 roku program przeniesiono do telewizji NBC, a jego emisję zmieniono na wtorki o godzinie 20:00. W 1953 roku zmienił nazwę na "The Buick-Berle Show" (z powodu nowego sponsora). W 1955 roku nazwa programu została zmieniona po raz ostatni na "The Milton Berle Show". Rok 1956 był ostatnim rokiem emisji programu. Co ciekawe, kiedy Milton Berle walczył o udział Elvisa w programie, wiedział już, że zostało mu jeszcze tylko kilka lub kilkanaście programów, ponieważ The Milton Berle Show, decyzją władz NBC definitywnie kończył swój bieg.
The Presley Commission
Grupa osób (fanów Presleya) z różnych środowisk, zainteresowanych wyjaśnieniem wątpliwości związanych z odejściem Presleya, którzy zebrali się, aby szczegółowo zbadać okoliczności dotyczące rzekomej śmierci Elvisa.W skład Komisji wchodzili: Phil Aitcheson (dyrektor), Gail Brewer-Giorgio, Monte Nicholson, Bill Beeny, Luc Dionne i Deborah Wines (czasowo także inne osoby). Po kilku latach prac opublikowali raport, w którym przedstawili wszystkie wątpliwości jakie pojawiły się w związku ze śmiercią Elvisa, wyniki swoich ustaleń je weryfikujących i końcową tezę, która stwierdzała, że ich zdaniem, na podstawie poczynionych analiz (wywiadów, dokumentów, badań laboratoryjnych itp.) Elvis nie zmarł w dacie podanej do publicznej wiadomości. Raport ten w pełnym brzmieniu jest nie do zdobycia, ale na stronie www.elvisinfonet.com możecie się zapoznać z niektórymi informacjami w nim zawartymi.
"The Roy Orbison Afternoon Show"
W lecie 1955 roku Roy Orbison wygrał konkurs talentów sponsorowany przez firmę Pioneer Furniture w Midland, którego nagrodą było sponsorowanie cotygodniowego, trzydziestominutowego programu w telewizji KMID-TV (Channel 2) w Odessie. Program ten emitowany był zawsze w piątki, w godzinach popołudniowych, w zasadzie wieczornych. Program był nadawany od lata 1955 i jeszcze przez pierwsze miesiące 1956 roku. Elvis wystąpił w nim jako gość Roya Orbisona przynajmniej dwa razy. Patrz post "TV".
"The Seeker King: A Spiritual Biography of Elvis Presley" (książka)
"The Seeker King: A Spiritual Biography of Elvis Presley" to duchowa biografia Elvisa Presleya, napisana przez Garego Tillery. Patrz też post: "Elvis i sztuki medytacji", gdzie wykorzystano jej fragmenty.
The Stamps Quartet
Historia powstania tego kwartetu sięga 1924 roku, kiedy to Virgil Oliver Stamps (1892 - 1940; kompozytor, śpiewak, promotor nut i nauczyciel śpiewu), wraz z młodszym bratem, Frankiem Stampsem (który właśnie wrócił z wojska)oraz Freddiem Stampsem (trójka z sześciu braci), założyli firmę muzyczną V. O. Stamps w Jacksonville w Teksasie. W 1927 roku dołączył do nich J. R. Baxter i tak powstała firma Stamps-Baxter Music Company z siedzibą w Dallas w Teksasie. Wydawali nuty (najpierw tylko gospel, później także country i bluegrass), śpiewniki, prowadzili szkołę muzyczną, a nawet sponsorowali 35 kwartetów wokalnych. To właśnie wtedy powstał pierwszy kwartet gospel The Stamps Quartet, w którym Virgil Oliver Stamps śpiewał basem (jako kwartet firmowy). W 1945 roku Frank Stamps, młodszy brat V. O. Stamps, opuścił organizację, aby stworzyć konkurencyjną spółkę Stamps Quartet Music Company.
Virgil Oliver Stamps zmarł w 1940 roku, pozostawiając firmę J.R. Baxterowi. Po śmierci Baxtera w 1960 roku, wdowa po nim (Clarice Howard "Ma" Baxter), prowadziła ją aż do swojej śmierci w 1972 roku. W 1974 roku firma została sprzedana firmie Zondervan, która stała się częścią Benson Company w 1986 roku.
Po śmierci Virgila Olivera Stampsa, kwartet istniał i śpiewał nadal. Jednak licząc od tego czasu do 1962 roku, kiedy przejął go J. D. Sumner, było wiele kwartetów-kontynuatorów, a wszystkie w nazwie miały "Stamps" i były związane z firmą Stamps-Baxter Music Company. Nie będę ze szczegółami opisywać tych 22 lat, zainteresowanych odsyłam do świetnego artykułu (tylko wersja anglojęzyczna), gdzie jest to wszystko wyjaśnione. Powiem tylko, że za takich dwóch bezpośrednich kontynuatorów kwartetu firmy Stamps-Baxter Music Company uważa się The Stamps Quartet J. D. Sumnera i The Plainsmen.
Po śmierci Sumnera (16 listopada 1998 roku) kwartet The Stamps przejął Ed Enoch, który przystąpił do grupy w 1968 roku i prowadzi go do dziś.
W 1962 roku menadżerem The Stamps Quartet został J. D. Sumner. Trzy lata później opuścił Blackwood Brothers, w którym dotąd śpiewał i przystąpił do The Stamps Quartet w charakterze jego menadżera, szefa, lidera i wokalisty (bas). Ponieważ to on był najbardziej znany z całej grupy, z uwagi na swój słynny bas (najniższy znany na świecie), to od tego momentu grupa występowała pod nazwą "J.D. Sumner & The Stamps". Elvis Presley poznał Sumnera, gdy był jeszcze nastolatkiem i zobaczył go jak śpiewa z Sunshine Boys (druga z pięciu grup wokalnych, w których śpiewał). Presley zatrudnił Sumner & The Stamps w 1971 roku. Grupa koncertowała i nagrywała z Presleyem od listopada 1971 do śmierci Presleya w 1977 roku. The Stamps śpiewali na pogrzebie Elvisa, ale wcześniej Sumner śpiewał też z The Blackwood Brothers na pogrzebie matki Elvisa (Gladys), w 1958 roku.
Virgil Oliver Stamps zmarł w 1940 roku, pozostawiając firmę J.R. Baxterowi. Po śmierci Baxtera w 1960 roku, wdowa po nim (Clarice Howard "Ma" Baxter), prowadziła ją aż do swojej śmierci w 1972 roku. W 1974 roku firma została sprzedana firmie Zondervan, która stała się częścią Benson Company w 1986 roku.
Po śmierci Virgila Olivera Stampsa, kwartet istniał i śpiewał nadal. Jednak licząc od tego czasu do 1962 roku, kiedy przejął go J. D. Sumner, było wiele kwartetów-kontynuatorów, a wszystkie w nazwie miały "Stamps" i były związane z firmą Stamps-Baxter Music Company. Nie będę ze szczegółami opisywać tych 22 lat, zainteresowanych odsyłam do świetnego artykułu (tylko wersja anglojęzyczna), gdzie jest to wszystko wyjaśnione. Powiem tylko, że za takich dwóch bezpośrednich kontynuatorów kwartetu firmy Stamps-Baxter Music Company uważa się The Stamps Quartet J. D. Sumnera i The Plainsmen.
Po śmierci Sumnera (16 listopada 1998 roku) kwartet The Stamps przejął Ed Enoch, który przystąpił do grupy w 1968 roku i prowadzi go do dziś.
W 1962 roku menadżerem The Stamps Quartet został J. D. Sumner. Trzy lata później opuścił Blackwood Brothers, w którym dotąd śpiewał i przystąpił do The Stamps Quartet w charakterze jego menadżera, szefa, lidera i wokalisty (bas). Ponieważ to on był najbardziej znany z całej grupy, z uwagi na swój słynny bas (najniższy znany na świecie), to od tego momentu grupa występowała pod nazwą "J.D. Sumner & The Stamps". Elvis Presley poznał Sumnera, gdy był jeszcze nastolatkiem i zobaczył go jak śpiewa z Sunshine Boys (druga z pięciu grup wokalnych, w których śpiewał). Presley zatrudnił Sumner & The Stamps w 1971 roku. Grupa koncertowała i nagrywała z Presleyem od listopada 1971 do śmierci Presleya w 1977 roku. The Stamps śpiewali na pogrzebie Elvisa, ale wcześniej Sumner śpiewał też z The Blackwood Brothers na pogrzebie matki Elvisa (Gladys), w 1958 roku.
The Sweet Inspirations
Żeńska grupa wokalna towarzysząca Elvisowi na scenie w latach 1969-1977, a także podczas niektórych sesji nagraniowych.
Skład grupy w 1969 roku (od lipca): Emily 'Cissy' Houston, Myrna Smith, Sylvia Shemwell, Estelle Brown.
Skład grupy w pierwszej połowie 1970 roku: Ann Williams (zastąpiła Emily 'Cissy' Houston), Myrna Smith, Sylvia Shemwell, Estelle Brown.
Skład grupy od drugiej połowy 1970 roku do końca 1977 roku: Myrna Smith, Sylvia Shemwell, Estelle Brown (nie dokooptowano czwartej śpiewaczki).
Grupę w 1963 roku założyła Emily "Cissy" Houston wraz z Doris Troy i siostrzenicą Dee Dee Warwick. W składzie znaleźli się Judy Guions (która później została Judy Clay), Marie Epps, Larry Drinkard, Nicholas Drinkard, Ann Moss, Lee Warwick (matka znanych sióstr Dee Dee i Dionne Warwick) i Emily Houston.
Później, na mocy kontraktu z Atlantic Records, do składu dołączyły: Sylvia Shemwell (siostra Judy Clay, która zastąpiła Doris Troy), Estelle Brown i Myrna Smith (w 1965 roku zastąpiła Dee Dee Warwick). W połowie lat sześćdziesiątych Sweet Inspirations zapewniało chórki dla różnych artystów, w tym Otisa Van Morrisona, Arethy Franklin, Jimi'ego Hendrixa, Solomona Burke'a, Wilsona Picketta i Esther Phillips. W 1979 roku grupa rozpadła się, by w 1994 znów się połączyć z nową członkinią, Portia Griffin. Od 1997 panie występowały w ramach "Elvis: The Concerts" (patrz: "Elvis: The Concert" na Wikipedii). W marcu 1968 roku w skład grupy wchodziły cztery wokalistki: Emily 'Cissy' Houston, Myrna Smith, Sylvia Shemwell, Estelle Brown, czyli dokładnie te, które wystartowały w 1969 roku z Elvisem.
Presley często przedstawiał je na koncertach mówiąc: „One naprawdę zasługują na swoją nazwę, panie i panowie, "Słodkie inspiracje"!”.
Skład grupy w 1969 roku (od lipca): Emily 'Cissy' Houston, Myrna Smith, Sylvia Shemwell, Estelle Brown.
Skład grupy w pierwszej połowie 1970 roku: Ann Williams (zastąpiła Emily 'Cissy' Houston), Myrna Smith, Sylvia Shemwell, Estelle Brown.
Skład grupy od drugiej połowy 1970 roku do końca 1977 roku: Myrna Smith, Sylvia Shemwell, Estelle Brown (nie dokooptowano czwartej śpiewaczki).
Grupę w 1963 roku założyła Emily "Cissy" Houston wraz z Doris Troy i siostrzenicą Dee Dee Warwick. W składzie znaleźli się Judy Guions (która później została Judy Clay), Marie Epps, Larry Drinkard, Nicholas Drinkard, Ann Moss, Lee Warwick (matka znanych sióstr Dee Dee i Dionne Warwick) i Emily Houston.
Później, na mocy kontraktu z Atlantic Records, do składu dołączyły: Sylvia Shemwell (siostra Judy Clay, która zastąpiła Doris Troy), Estelle Brown i Myrna Smith (w 1965 roku zastąpiła Dee Dee Warwick). W połowie lat sześćdziesiątych Sweet Inspirations zapewniało chórki dla różnych artystów, w tym Otisa Van Morrisona, Arethy Franklin, Jimi'ego Hendrixa, Solomona Burke'a, Wilsona Picketta i Esther Phillips. W 1979 roku grupa rozpadła się, by w 1994 znów się połączyć z nową członkinią, Portia Griffin. Od 1997 panie występowały w ramach "Elvis: The Concerts" (patrz: "Elvis: The Concert" na Wikipedii). W marcu 1968 roku w skład grupy wchodziły cztery wokalistki: Emily 'Cissy' Houston, Myrna Smith, Sylvia Shemwell, Estelle Brown, czyli dokładnie te, które wystartowały w 1969 roku z Elvisem.
Presley często przedstawiał je na koncertach mówiąc: „One naprawdę zasługują na swoją nazwę, panie i panowie, "Słodkie inspiracje"!”.
"The Teen Kings Show"
W drugiej połowie 1955 roku Roy Orbison zaczął odnosić coraz większe sukcesy. Efektem jego stale rosnącej popularności był kolejny (drugi już) program telewizyjny "The Teen Kings Show", tym razem nadawany od stycznia 1956 roku, zawsze w soboty późnym popołudniem (od 16:30 do 17:00), w stacji KOSA-TV (Channel 2) w Odessie. Prawdopodobnie w jednym ze styczniowych programów wystąpił też Elvis. Patrz post "TV".
"The Truth about Elvis Aron Presley: In His Own Words" (książka)
Książka napisana przez dr Donalda Hintona - lekarza psychiatrę, wydana w 2001 roku przez American Literary Press Inc., Baltimore. Twierdził w niej, że Elvis żyje, a on jest jego lekarzem, chociaż ani razu nie spotkali się osobiście. Za napisanie tej książki został zawieszony w prawach wykonywania zawodu do 2007 roku. Hinton utrzymywał w niej, że był w kontakcie z Elvisem od ponad pięciu lat. Książka mówi, że Elvis zaaranżował swoją śmierć w 1977 roku, aby wrócić do zdrowia. Przyjął tożsamość swojego brata bliźniaka Jessego, który urodził się martwy. Hinton twierdził też, że gwiazdy, które są przyjaciółmi Elvisa, przedstawią prawdę w 25 rocznicę jego śmierci. Tak się nie stało. Dlaczego? Jedni mówią, że Elvis do tego czasu już nie dożył, a inni, że zmienił zdanie.
"The Today Show" (program śniadaniowy)
Today (The Today Show) – magazyn telewizji śniadaniowej amerykańskiej stacji NBC, nadawany na żywo codziennie o godzinie 7:00, trwa około 240 minut. Zadebiutował na antenie 14 stycznia 1952 roku, będąc pierwszym tego typu programem telewizyjnym zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i na świecie. Stanowił wzór dla podobnych produkcji, które wkrótce zaczęły pojawiać się w innych stacjach telewizyjnych. Jest trzecim najdłużej emitowanym amerykańskim programem telewizyjnym. Początkowo ukazywał się jedynie od poniedziałku do piątku. W 1987 rozpoczęto niedzielne emisje (obecnie jedna godzina), a w 1992 – sobotnie (dwie godziny). W 2000 roku czas emisji w tygodniu roboczym uległ wydłużeniu do trzech godzin. Od 2007 program trwa cztery godziny.
Pozycja programu pozostawała niezagrożona przez inne sieci aż do późnych lat 80., kiedy pod względem oglądalności ustąpił miejsca Good Morning America, emitowanemu przez konkurencyjną stację ABC. Udało mu się jednak odzyskać dominującą pozycję (według Nielsen ratings) 11 grudnia 1995, którą utrzymuje do chwili obecnej.
Program jest nadawany ze Studio 1 A, mieszczącego się w wieżowcu GE Building, położonym w kompleksie Rockefeller Center na Manhattanie (Midtown Manhattan).
Od czasu do czasu pojawia się w nim Priscilla Presley i opowiada o Elvisie.
Pozycja programu pozostawała niezagrożona przez inne sieci aż do późnych lat 80., kiedy pod względem oglądalności ustąpił miejsca Good Morning America, emitowanemu przez konkurencyjną stację ABC. Udało mu się jednak odzyskać dominującą pozycję (według Nielsen ratings) 11 grudnia 1995, którą utrzymuje do chwili obecnej.
Program jest nadawany ze Studio 1 A, mieszczącego się w wieżowcu GE Building, położonym w kompleksie Rockefeller Center na Manhattanie (Midtown Manhattan).
Od czasu do czasu pojawia się w nim Priscilla Presley i opowiada o Elvisie.
TLC
Skrót od "Tender Loving Care" - motto Elvisa adresowane dla kobiet, do którego zaprojektował logo (dla mężczyzn było inne "TCB"). Znajdowało się również na serii biżuterii i mnóstwie innych gadżetów, którymi wyróżniał zaprzyjaźnione i godne (jego zdaniem) szacunku kobiety (łańcuszki, kolczyki, bransoletki, pierścionki itp.) W dużej mierze wynikało z jego konserwatywnych poglądów na rodzinę, gdzie na barkach mężczyzny miała spoczywać odpowiedzialność za zapewnienie jej bytu, a kobiety za stworzenie ciepła domowego ogniska, czułość i miłość okazywaną jej członkom. Wygląd loga: litery TLC wkomponowane w błyskawicę. Patrz też hasło → "Błyskawica TCB i TLC".
Tony Barrasso Orchestra
W czasach swojej dzialności, była określana mianem najlepszej orkiestry w Memphis. Założona i prowadzona przez Tony'iego Barrasso, fana i kolegę Elvisa. Tony zarządzał nią przez 35 lat.
Town and Country Jubilee
Także "Town and Country Time". Program telewizyjny nadawany w WMAL-TV, Washington, D.C., w którym Elvis wystąpił dwukrotnie, 14 marca 1955 roku i 23 marca 1956 roku. Był to program prowadzony przez Jimmy Deana*, dlatego nazywany był także "Jimmy Dean Show". Więcej patrz "TV" (nie mylić z aktorem Jamesem Deanem).
*
Jimmy Ray Dean był amerykańskim piosenkarzem country, prowadzącym telewizję, aktorem i biznesmenem. Był twórcą marki kiełbasy Jimmy Dean, a także rzecznikiem reklam telewizyjnych. Stał się osobowością telewizji krajowej, zaczynając od stacji CBS w 1957
roku.
TTWII
Skrótowiec od "That's The Way It Is", części tytułu pierwszego dokumentalnego filmu o Elvisie. Tym terminem określa się materiały wydzielone z tego filmu, na przykład pojedyncze zdjęcia lub fragmenty filmu, a jednocześnie materiały uzupełniające, czyli takie, które uzupełniają jakieś zdarzenie (scenę, dokument) przedstawione w filmie "Elvis: That's The Way It Is" (1970).
Od jakiegoś czasu pojawiła się tendencja, że skrótem "TTWII" sygnuje się obrazy, które nie nawiązują bezpośrednio do dokumentów pokazanych w tym filmie, lecz są do nich w jakichś sposób zbliżone, powiązane.
Od jakiegoś czasu pojawiła się tendencja, że skrótem "TTWII" sygnuje się obrazy, które nie nawiązują bezpośrednio do dokumentów pokazanych w tym filmie, lecz są do nich w jakichś sposób zbliżone, powiązane.
Tupelo Consolidated School
Szkoła elementarna (podstawowa). W 1946 roku przemianowana na Lawhon Elementary School. Tu Elvis zrobił prawdopodobnie pięć wymaganych stopni szkoły podstawowej, w naszym rozumieniu pięć klas (1941-1946), w każdym razie na pewno klasy od 3 do 5. Natomiast jeśli chodzi o klasę 1 i 2, są źródła, które podają inne szkoły - więcej w poście: "Edukacja szkolna Elvisa".
Tupelo Hardware
Dom towarowy w Tupelo. Tam Gladys kupiła Elvisowi pierwszą gitarę na jego jedenaste urodziny. Więcej w poście: "Rower czy strzelba?".
Telewizja KSLA-TV
Lokalna stacja telewizyjna w Shreveport, LA., będąca filią telewizji CBS (z główną siedzibą w Nowym Yorku).
Tupelo Public School
→ Patrz hasło "Ledyard Primary School"
U
"UK - Auction of Elvis Presley memorabilia" (aukcja)
Historyczna aukcja, bo pierwsza w Europie, na której licytowano pamiątki po Elvisie. Organizowana i prowadzona przez dom aukcyjny Bonhams w Londynie (Wielka Brytania). Odbyła się 30 sierpnia 1997 roku, w domu aukcyjnym Bonhams w Londynie i Hard Rock Cafe w Berlinie (w tych dwóch miejscach licytowano wtedy pamiątki po Elvisie).
United Bank of American in Memphis Tennessee
Jeden z banków w Memphis, w którym Elvis miał konto.
United Paint Company
Fabryka farb w Memphis, w której pracował Vernon, ojciec Elvisa.
US Air Force
Wojskowy samolot transportowy Douglas C-118 Liftmaster, którym Elvis wyruszy w drogę powrotną z Niemiec do USA po skończeniu służby wojskowej w Niemczech.
Noc z 1 na 2 marca 1960 roku spędzi jeszcze w willi na Goethestrasse 14 w Bad Nauheim, skąd rano uda się pociągiem do Frankfurtu nad Menem. Tam, 2 marca 1960 roku, przesiądzie się na samolot US Air Force (Douglas C-118 Liftmaster), który 3 marca 1960 roku, o godzinie 7:24, wyląduje w bazie McGuire Air Force Base, niedaleko Fort Dix w New Jersey, na terenie Stanów Zjednoczonych (z międzylądowaniem w Perstwick w Szkocji).
Noc z 1 na 2 marca 1960 roku spędzi jeszcze w willi na Goethestrasse 14 w Bad Nauheim, skąd rano uda się pociągiem do Frankfurtu nad Menem. Tam, 2 marca 1960 roku, przesiądzie się na samolot US Air Force (Douglas C-118 Liftmaster), który 3 marca 1960 roku, o godzinie 7:24, wyląduje w bazie McGuire Air Force Base, niedaleko Fort Dix w New Jersey, na terenie Stanów Zjednoczonych (z międzylądowaniem w Perstwick w Szkocji).
USO (klub)
Jeden z klubów w Memphis, na ulicy Third Street, w którym czasami bywał Elvis. Rzadko, bo tam wieczorową porą na tańce przychodzili głównie żołnierze.
USO (organizacja)
United Service Organizations Inc., to amerykańska organizacja, która zapewniała rozrywkę żołnierzom Stanów Zjednoczonych i ich rodzinom. Zadaniem woluntariuszek było umilanie czasu żołnierzom - przygotowywały posiłki, urządzały tańce, rozmawiały itp. W latach 40., 50. i 60., woluntariuszkami USO mogły być tylko wyselekcjonowane ładne, młode kobiety, o nieskalanej reputacji, pochodzace z dobrych domów (specjalna komisja weryfikowała czy spełniają warunki), będące dziewicami (wymóg absolutny), w wieku 18-20 lat.
Kilka dziewczyn Elvisa było woluntariuszkami USO (np. Sue Anderson), a Gloria Pall pracowała w biurze tej organizacji.
USO powstała w 1941 roku i działa do dziś, idea ciągle jest ta sama, ale z każdym rokiem rewiduje się zasady.
Kilka dziewczyn Elvisa było woluntariuszkami USO (np. Sue Anderson), a Gloria Pall pracowała w biurze tej organizacji.
USO powstała w 1941 roku i działa do dziś, idea ciągle jest ta sama, ale z każdym rokiem rewiduje się zasady.
USS General George M. Randall
Okręt wojenny, na którym Elvis, 22 września 1958 roku, wyruszył do Niemiec, dokończyć służbę wojskową. Dotarł tam 1 października 1958 roku i zszedł na ląd o godzinie 8:56 w porcie Bremerhaven. Stamtąd o godzinie 10:30 wsiadł do pociągu, którym dojechał do jednostki w Friedberg (Hessen/Hesja), o godzinie 19:30 tego samego dnia.
USS Hancock
Statek-lotniskowiec. W kwietniu 1956 roku okrętował w San Diego (CA). Elvis wystąpił na jego pokładzie, 3 kwietnia 1956 roku, w ramach pierwszego z dwóch występów jakie miała dać w programie "The Milton Berle Show", dla telewizji NBC.
V
Vancouver Sun
Kanadyjski dziennik (gazeta), wydawany w Vancouver (Kanada). Na jego łamach informowano o koncercie Elvisa, który miał się odbyć w tym mieście, 31 sierpnia 1957 roku. Później pojawiła się też relacja z tego koncertu.
Villa Grunewald Hotel (Niemcy)
Hotel w Bad Nauheim (Terrassenstrasse 10), w którym Elvis spędził kilka miesięcy (prawdopodobnie od 11 października 1958 roku do 3 lutego 1959 roku), zanim jeszcze wynajął willę przy Goethestrasse 14. Mieszkał tam w pokoju numer 10.
Hotel otwarto w 1888 roku. Niedawno przeszedł gruntowny remont (z zachowaniem stylu z epoki) i w sierpniu 2017 roku został ponownie otwarty. Słynny Pokój nr 10, w którym mieszkał Elvis "jest prawie w pierwotnym stanie i oczekuje zainteresowanych osób z całego świata" - jak podaje strona hotelu.
Hotel otwarto w 1888 roku. Niedawno przeszedł gruntowny remont (z zachowaniem stylu z epoki) i w sierpniu 2017 roku został ponownie otwarty. Słynny Pokój nr 10, w którym mieszkał Elvis "jest prawie w pierwotnym stanie i oczekuje zainteresowanych osób z całego świata" - jak podaje strona hotelu.
Voice Trio (także The Voice)
Drugi męski backup wokalny Elvisa. Na scenie stali za The Stamps Quarter.
Rzekomo już w 1972 roku Elvis poprosił Sherrilla, aby sprowadził swoje trio (The Rangers) i śpiewał jako support na jego koncertach, pisał dla niego muzykę i podróżował z nim. Elvis zmienił nazwę grupy Sherrill'a na VOICE.
W 1973 roku, Donnie Sumner (wcześniej The Stamps), założył trio Voice w 1973 roku z byłymi członkami Statesmen, Sherillem Nielsenem i Timem Batym. Elvis zaaranżował im występ z Tomem Jonesem. Kiedy to współpraca nie wyszła, Elvis sam podpisał kontrakt z Voice. Stali się jego dodatkowym zespołem na scenie, a także śpiewali z nim gospel prywatnie.
Towarzyszyli Evisowi na scenie, jako druga męska grupa wokalna od końca 1973 roku do września 1975 roku. W skład grupy, początkowo trio, wchodzili: Donnie Sumner, Jim Baty, Sherrill Nielsen, a później dołączył do nich Per-Erik Hallin (jako czwarty).
Kiedy grupa Voice się rozpadła, Sherrill Nielsen, który również nagrywał z Elvisem jako członek Imperials w 1966, pozostał z Elvisem (na jego prośbę) do samej śmierci artysty w 1977 roku.
Później Nielsen zmienił swoje imię z Sherill na Shaun. Wszyscy trzej członkowie poprzedniej grupy Voice kontynuowali karierę solową.
Sherill/Shaun Nielsen zmarł 10 grudnia 2010 roku, w wieku 68 lat, na raka płuc.
Rzekomo już w 1972 roku Elvis poprosił Sherrilla, aby sprowadził swoje trio (The Rangers) i śpiewał jako support na jego koncertach, pisał dla niego muzykę i podróżował z nim. Elvis zmienił nazwę grupy Sherrill'a na VOICE.
W 1973 roku, Donnie Sumner (wcześniej The Stamps), założył trio Voice w 1973 roku z byłymi członkami Statesmen, Sherillem Nielsenem i Timem Batym. Elvis zaaranżował im występ z Tomem Jonesem. Kiedy to współpraca nie wyszła, Elvis sam podpisał kontrakt z Voice. Stali się jego dodatkowym zespołem na scenie, a także śpiewali z nim gospel prywatnie.
Towarzyszyli Evisowi na scenie, jako druga męska grupa wokalna od końca 1973 roku do września 1975 roku. W skład grupy, początkowo trio, wchodzili: Donnie Sumner, Jim Baty, Sherrill Nielsen, a później dołączył do nich Per-Erik Hallin (jako czwarty).
Kiedy grupa Voice się rozpadła, Sherrill Nielsen, który również nagrywał z Elvisem jako członek Imperials w 1966, pozostał z Elvisem (na jego prośbę) do samej śmierci artysty w 1977 roku.
Później Nielsen zmienił swoje imię z Sherill na Shaun. Wszyscy trzej członkowie poprzedniej grupy Voice kontynuowali karierę solową.
Sherill/Shaun Nielsen zmarł 10 grudnia 2010 roku, w wieku 68 lat, na raka płuc.
W
Walk Of Life
The Walk Of Life w Tupelo, to pamiątkowa alejka okalająca drewniany domek w Tupelo, pierwszy kąt młodych Presleyów i zarazem miejsce narodzin Elvisa. Wmurowano w nią dwa rzędy po 14 tablic z granitu. Każda para odpowiada jednemu rokowi, spędzonemu przez Elvisa w tym miejscu. Na większej płycie, umieszczono krótką informację o ważnym dla rodziny wydarzeniu, jakie zaistniało w danym roku, a na mniejszej poniżej, jego numer. Niewielu fanów wie o tej alejce, gdyż książki i artykuły milczą na ten temat. Większość odkryła ją dopiero zwiedzając Elvis Birthplace w Tupelo. Więcej informacji w poście: "The Walk Of Life w Tupelo".
Washington Avenue (ulica)
Ulica w Memphis, na której pod numerem 370 mieszkali Presleyowie. W części źródeł jest wykazywana jako ta pierwsza, na której zamieszkali po przyjeździe z Tupelo do Memphis (6 listopada 1948 roku). Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
"We Remember, Elvis" (książka)
Książka autorstwa Wandy June Hill, wydana w 1978 roku (140 stron) przez Morgan Press, Palos Verdes (CA). W 2006 roku pojawiła się jej reedycja, wydanie poprawione i uzupełnione, wydana przez BookSurge Publishing. Co ciekawe wyszła pod dwoma różnymi numerami ISBN - wersja 260 stron ISBN-10: 419658093; ISBN-13: 978-1419658099 i wersja 250 stron ISBN10: 0-89430-028-8; ISBN13: 978-0-89430-028-8. Co kryje się za tym nie wiem, ponieważ książka ta jest wyraźnie ukrywana przez Google (wyszukiwarka nie zwraca żadnych wyników, mimo iż wiele stron do niej nawiązuje).
Wanda June Hill należała do grona osób "interlokutorów telefonicznych", z którymi Elvis rozmawiał ze swoich prywatnych telefonów (znajdujących się w sypialniach jego domów), nie przechodzących przez domowe centrale (łącza bezpośrednie), czyli poza wiedzą i możliwością kontroli ze strony Memphis Mafii.
W książce tej znajdziemy między innymi ukrywaną wiedzę o Elvisie, jak na przykład wizje i objawienia, których doświadczał od dziecka. Więcej patrz post "Zjawiska paranormalne w życiu Elvisa".
Na Amazonie napisano:
"Ta książka została ponownie wydana i uzupełniona dodatkowymi sekcjami, ponieważ przez 25 lat godność Elvisa była niszczona przez ludzi, którzy go nie znali, a oceniali. Był jednym z najbardziej niezrozumianych i oczernianych artystów za życia i po swojej śmierci. W tej książce wiele osób, które go znały i miały z nim osobisty kontakt, bardziej jako człowiekiem (mężczyzną) niż artystą, zebrało się, aby opowiedzieć swoje historie i przez to pozwolić Elvisowi ujawnić się w sposób, w jaki nigdy mu nie pozwolono zrobić za życia".
Wanda June Hill należała do grona osób "interlokutorów telefonicznych", z którymi Elvis rozmawiał ze swoich prywatnych telefonów (znajdujących się w sypialniach jego domów), nie przechodzących przez domowe centrale (łącza bezpośrednie), czyli poza wiedzą i możliwością kontroli ze strony Memphis Mafii.
W książce tej znajdziemy między innymi ukrywaną wiedzę o Elvisie, jak na przykład wizje i objawienia, których doświadczał od dziecka. Więcej patrz post "Zjawiska paranormalne w życiu Elvisa".
Na Amazonie napisano:
"Ta książka została ponownie wydana i uzupełniona dodatkowymi sekcjami, ponieważ przez 25 lat godność Elvisa była niszczona przez ludzi, którzy go nie znali, a oceniali. Był jednym z najbardziej niezrozumianych i oczernianych artystów za życia i po swojej śmierci. W tej książce wiele osób, które go znały i miały z nim osobisty kontakt, bardziej jako człowiekiem (mężczyzną) niż artystą, zebrało się, aby opowiedzieć swoje historie i przez to pozwolić Elvisowi ujawnić się w sposób, w jaki nigdy mu nie pozwolono zrobić za życia".
Weekly World News
Kanadyjski magazyn, który czasami pisze o Elvisie. Po jego śmierci lubuje się zwłaszcza w różnych sensacjach z serii "Elvis is a live". Na przykład 16 września 2003 roku opublikował na okładce zdjęcie, które przedstawiało pielęgniarkę pchającą wózek inwalidzki ze starszym mężczyzną na tle domu Graceland, do złudzenia przypominającego Elvisa. Więcej w poście: "Czy Elvis żył jeszcze w 2003 roku?".
West Chino Canyon Road (ulica) (Palm Springs)
Chino Canyon Road 845, to rezydencja Elvisa w Palm Springs. Zakupił ją w 1970 roku. Ponoć Elvis zakupił ją z myślą o Lisie, ale po śmierci Vernona (wykonawcy testamentu Elvisa), Priscilla sprzedała ją. Plotkarskie tabloidy nazywają go "Secret Love Nest", a inni "West Graceland". Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
Western Recorders Studio
Studio nagrań w Hollywood (Los Angeles). W 1960 roku połączono dwa dotychczasowych budynki, między Sunset Boulevard 6050 i Sunset Boulevard 6000, tak powstał jeden duży kompleks. Jedno z miejsc, w którym nagrywał Elvis Presley.
Whitehaven Music, Inc.
Wydawnictwo muzyczne (biblioteczne). Teoretycznie spółka założone przez Elvisa i do niego należąca. Brak informacji, w którym roku je utworzono, ani jakie były jego dalsze losy. Brak informacji o podziale udziałów, aczkolwiek wiemy, że w rzeczywistości tego typu spółki zakładał jego menadżer Parker i to on miał w nich większościowy udział.
Za nazwę posłużyła nazwa dzielnicy w Memphis, w której mieszkał Elvis.
Zazwyczaj w umowach zawieranych z tego typu wydawnictwami kompozytorzy zachowują udział, a wydawcy zarządzają materiałem. Elvis nie sprzedał swoich interesów wydawniczych, w związku z czym EPE nadal je posiada i są one dla nich jednym z głównych aktywów.
Za nazwę posłużyła nazwa dzielnicy w Memphis, w której mieszkał Elvis.
Zazwyczaj w umowach zawieranych z tego typu wydawnictwami kompozytorzy zachowują udział, a wydawcy zarządzają materiałem. Elvis nie sprzedał swoich interesów wydawniczych, w związku z czym EPE nadal je posiada i są one dla nich jednym z głównych aktywów.
Wielka Gra (teleturniej)
Polski teleturniej sprawdzający wiedzę z różnych tematów produkowany przez Telewizję Polską od 25 listopada 1962 do 2 września 2006. Przez kilkanaście lat był emitowany raz w miesiącu, w niedzielę, na antenie TVP1 (jedynego wówczas kanału TVP), a później w sobotę, co dwa tygodnie, w TVP2. Był to pierwszy teleturniej w Polsce na zagranicznej licencji. Na antenie telewizji ogłaszano tematy i miejsce przesłuchań kandydatów (eliminacje). Początkowo wyłoniony z przesłuchań najlepszy gracz odpowiadał na trzy pytania finałowe stojąc w specjalnej dźwiękoszczelnej kabinie z słuchawkami na uszach i mikrofonem (aby nie słyszał podpowiedzi z widowni). W 1975 roku formuła Wielkiej Gry bardzo się zmieniła. W trakcie przesłuchań wyłaniano nie jednego, a dwóch graczy. Wprowadzono też cztery etapy: I - Pojedynek, II - Egzamin (Pytania Ekspertów), III - Zestaw z koła, IV-Finał. Rzadko, ale zdarzało się, że do finału docierało dwóch zawodników. Oprócz uczestników, pasjonatów danego tematu, byli też zawodowcy, którzy przygotowywali się specjanie do tematów eliminacyjnych Wielkiej Gry ogłaszanych na antenie. Prowadzący teleturniej zmieniali się kilkakrotnie w historii programu: Ryszard Serafinowicz (1962–1969), Joanna Rostocka (1969–1973), Janusz
Budzyński (1973–1975), Stanisława Ryster (1975–2006).
Winchester Street (ulica)
Ulica w Memphis, na której pod numerem 185 mieszkali Presleyowie.
Mieszkanie to otrzymali w ramach programu WPA. Więcej w poście "⌂ Miejsca zamieszkania rodziny Presley".
"Worldwide Elvis News Service Weekly" (magazyn dla fanów)
Magazyn dla fanów Elvisa Presleya, wydawany własnym sumptem przez Rexa Martina z Wielkiej Brytanii, w latach 1969-1978 (ostatni numer wyszedł we wrześniu 1978 roku). Początkowo był to dwutygodnik, później tygodnik. Pierwsze numery nie posiadały numeracji (pierwszych 20-30 numerów - Rex nie pamięta już dokładnie).
Polecam bardzo ciekawy wywiad z Rexem, który przeprowadził EIN - poniżej linki do jego czterech części w formie nieaktywnej, z uwagi na politykę Bloggera:
https://www.elvisinfonet.com/rexmartin.html
https://www.elvisinfonet.com/rexmartin_part2.html
https://www.elvisinfonet.com/rexmartin_part3.html
https://www.elvisinfonet.com/rexmartin_part4.html
Polecam bardzo ciekawy wywiad z Rexem, który przeprowadził EIN - poniżej linki do jego czterech części w formie nieaktywnej, z uwagi na politykę Bloggera:
https://www.elvisinfonet.com/rexmartin.html
https://www.elvisinfonet.com/rexmartin_part2.html
https://www.elvisinfonet.com/rexmartin_part3.html
https://www.elvisinfonet.com/rexmartin_part4.html
WPA
Program WPA (Work Projects Administration). Program, w dniu założenia, czyli od 6 maja 1935, nazywał się Works Progress Administration, ale w 1939 roku jego nazwę zmieniona na Work Projects Administration. Był to pierwszy w Stanach program agencji American New Deal (Agencja Nowego Ładu), powołanej przez prezydenta Franklina D. Roosevelta do walki z Wielkim Kryzysem i jego skutkami dla obywateli.
W ramach tego programu zatrudniano bezrobotnych do prac publicznych - np. budowano parki, mosty, szkoły, zapory, drogi, boiska, baseny, place zabaw dla dzieci, obiekty sportowe, dosłownie wszystko co było potrzebne w publicznej infrastrukturze miasta, a także osiedla dla obywateli dotkniętych Wielkim Kryzysem, którzy później sami je zasiedlali według określonych, w ramach tegoż samego programu, kryteriów przydziału. Ponadto bezrobotnych zatrudniano też przy innych potrzebnych pracach, np. w tartakach, przy elektryfikacji miast i wsi, budowie sieci wodnych, do ochrony przeciwpożarowej itp.
Program działał oficjalnie do 30 czerwca 1943. Po tej dacie zasoby mieszkaniowe przejęły miasta i długo jeszcze zarządzały nimi dalej według zasad przyjętych w programie WPA.
W ramach tego programu zatrudniano bezrobotnych do prac publicznych - np. budowano parki, mosty, szkoły, zapory, drogi, boiska, baseny, place zabaw dla dzieci, obiekty sportowe, dosłownie wszystko co było potrzebne w publicznej infrastrukturze miasta, a także osiedla dla obywateli dotkniętych Wielkim Kryzysem, którzy później sami je zasiedlali według określonych, w ramach tegoż samego programu, kryteriów przydziału. Ponadto bezrobotnych zatrudniano też przy innych potrzebnych pracach, np. w tartakach, przy elektryfikacji miast i wsi, budowie sieci wodnych, do ochrony przeciwpożarowej itp.
Program działał oficjalnie do 30 czerwca 1943. Po tej dacie zasoby mieszkaniowe przejęły miasta i długo jeszcze zarządzały nimi dalej według zasad przyjętych w programie WPA.
wydawnictwa muzyczne o charakterze spółek bibliotecznych
Wydawnictwa zajmujące się pozyskiwaniem piosenek od ich autorów, zlecające ich napisanie, a także obsługujące ich przepływ do wykonawców i firm fonograficznych oraz stojące na straży praw autorskich materialnych (tantiemy) i prawnych dla twórców. Parker założył wiele takich spółek, by mógł grabić Elvisa i twórców piosenek.
Poniżej kilka wydawnictw, z których Evis czerpał piosenki:
- Knox Music, Inc.; 639 MADISON AVE, MEMPHIS, TN 38103 [właściciel Sam Phillips];
- Hi-Lo Music, Inc.; (także HiLo lub Hi Lo); 639 Madison Ave., Memphis, TN 38103-3307 [właściciel Sam Phillips];
- Elvis Presley Music; 2 Gansevoort Street, 6th Floor, New York, NY 10014 [właściciele: Julian i Joachim Aberbach; Elvis Presley, Tom Parker];
- Elvis Aaron Publishing (także Elvis Aaron Publishing Scott Jacobs), 107 Windy Meadow Way, Simpsonville, SC 29680-7065 [właściciel: nie ustalono];
- Elvis Music Inc. (c/o Round Hill Carlin LLC), 1802 Grand Ave, Nashville TN 37212 [właściciel: nie ustalono];
- Gladys Music, Inc.*; 1411 Broadway, 4th Floor, New York, NY 10018 [właściciele: Julian i Joachim Aberbach; Elvis Presley, Tom Parker];
- Whitehaven, Inc.*; [adres: nie ustalono], [właściciel: nie ustalono];
To zaledwie kilka z kilkunastu wydawnictw, jakie udało mi się odnaleźć. Aczkolwiek Elvis korzystał również z tych wydawnictw, które działały w sposób prawidłowy i nie były źródłem machlojek Toma Parkera. Niestety nie wiem dlaczego, ale ustalenie drogą internetową wydawnictw z bazą piosenek, z których korzystał Elvis jest po prostu niemożliwe. Podobnie jak dotarcie do jakichkolwiek informacji o tych wydawnictwach, które jakoś udało się już ustalić.
Tutaj strona Easy Songs Licensing, na której można uzyskać prawa do wykonywania piosenki. Nie zawiera jednak żadnych opisów wydawnictw. Jest tworzona w chwili wczytywania, dlatego nie zawsze wylistowuje te same pozycje. Ponadto część wydawnictw stała się zależna od innych i wtedy nie są wyświetlane na głównej liście, tylko dopiero na stronie wydawnictwa, od którego jest zależne. Dlatego tą drogą też trudno coś ustalić.
* Wydawnictwo omówione w odrębnym haśle.
Poniżej kilka wydawnictw, z których Evis czerpał piosenki:
- Knox Music, Inc.; 639 MADISON AVE, MEMPHIS, TN 38103 [właściciel Sam Phillips];
- Hi-Lo Music, Inc.; (także HiLo lub Hi Lo); 639 Madison Ave., Memphis, TN 38103-3307 [właściciel Sam Phillips];
- Elvis Presley Music; 2 Gansevoort Street, 6th Floor, New York, NY 10014 [właściciele: Julian i Joachim Aberbach; Elvis Presley, Tom Parker];
- Elvis Aaron Publishing (także Elvis Aaron Publishing Scott Jacobs), 107 Windy Meadow Way, Simpsonville, SC 29680-7065 [właściciel: nie ustalono];
- Elvis Music Inc. (c/o Round Hill Carlin LLC), 1802 Grand Ave, Nashville TN 37212 [właściciel: nie ustalono];
- Gladys Music, Inc.*; 1411 Broadway, 4th Floor, New York, NY 10018 [właściciele: Julian i Joachim Aberbach; Elvis Presley, Tom Parker];
- Whitehaven, Inc.*; [adres: nie ustalono], [właściciel: nie ustalono];
To zaledwie kilka z kilkunastu wydawnictw, jakie udało mi się odnaleźć. Aczkolwiek Elvis korzystał również z tych wydawnictw, które działały w sposób prawidłowy i nie były źródłem machlojek Toma Parkera. Niestety nie wiem dlaczego, ale ustalenie drogą internetową wydawnictw z bazą piosenek, z których korzystał Elvis jest po prostu niemożliwe. Podobnie jak dotarcie do jakichkolwiek informacji o tych wydawnictwach, które jakoś udało się już ustalić.
Tutaj strona Easy Songs Licensing, na której można uzyskać prawa do wykonywania piosenki. Nie zawiera jednak żadnych opisów wydawnictw. Jest tworzona w chwili wczytywania, dlatego nie zawsze wylistowuje te same pozycje. Ponadto część wydawnictw stała się zależna od innych i wtedy nie są wyświetlane na głównej liście, tylko dopiero na stronie wydawnictwa, od którego jest zależne. Dlatego tą drogą też trudno coś ustalić.
* Wydawnictwo omówione w odrębnym haśle.
X
Y
YMCA Camp
Także Y.M.C.A Camp. Skrót od The Young Men's Christian Association. Organizacja non-profit, której misją było i jest wprowadzanie zasad chrześcijańskich w praktyce, poprzez programy, które budują zdrowego ducha umysłu i ciała. Posiadała swój ośrodek (kompleks) na terenie Shreveport. Jej początki sięgają już 1860 roku. W Shreveport została utworzona w 1922 roku. W 1923 roku uruchomiono kampanię zbierania funduszy a następnie zaczęto budowę ośrodka Downtown Y, który został otwarty w październiku 1925 roku. Zasługą YMCA jest wybudowanie pierwszej szkoły-gimnazjum w Shreveport, gdzie później wystąpi Elvis. Ośrodek cały czas był rozbudowywany, dokupywano ziemię i budowano kolejne obiekty. Nowo powstające miejsca otrzymywały nazwę obozów YMCA. I tak np. w 1945 roku powstał obóz Camp Forbing (9470 Ellerbe Road w Shreveport). To właśnie na jego rozbudowę Elvis przekazał całkowity dochód ze swojego ostatniego koncertu na "Louisiana Hayride", jaki dał 15 grudnia 1956 roku. Za pieniądze pozyskane od Elvisa organizacja wybudowała między innymi basen, gdzie do dnia dzisiejszego (prawie), fale generowane są w rytmie rock 'n' rolla Elvisa. W 2015 roku obiekt zrównano z ziemią - teren przeznaczono na centrum handlowe, a YMCA rozpoczęła budowę w nowej lokalizacji - Clyde Fant Memorial Parkway w Shreveport.
Z
"z tyłu sklepu"
Krótko po śmierci Elvisa do Graceland zaczęli pukać różni kolekcjonerzy i fani z pytaniem czy mogą kupić jakąś pamiątkę po nim. Zanim jeszcze Priscilla zapanowała nad wszystkim kilkoro osób z rodziny (ciotka Delta, przybrani bracia Stanley) i pracowników (Joe Esposito wraz z bratem) zwietrzyło w tym dobry interes. Tak wiele pamiątek po Elvisie w tym odzież prywatna, a nawet sceniczna trafiła w ręce prywatne za grosze w porównaniu do cen jakie później osiągała na aukcjach. Zabrakło wielkiego, dobrotliwego Elvisa, który nie szczędził najbliższym grosza, a potrzeby nie malały. Mówi się, że ciotka Delta potrzebowała pieniędzy na alkohol, bracia Stanley na narkotyki, a Esposito i spółka po prostu zaspakajali swoją chciwość.
"Zabić Elvisa" (film z 2016 roku)
Kontrowersyjny film oparty rzekomo na faktach, w reżyserii Eddie'go O'Keefe'a - patrz post: "Film "Zabić Elvisa"".
Zippin Pippin (roller coaster)
Kolejka górska w parku rozrywki (lunaparku) Amusement Park Libertyland, na terenie Mid-South Fairgrounds w Memphis. Przez niektórych nazywana "Pipen". To między innymi ten lunapark Elvis wynajmował na całe noce i dnie, gdy chcieli zabawić się z przyjaciółmi. Ostatni raz jeździł Zippin Pippin 8 sierpnia 1977 roku (osiem dni przed swoją śmiercią), pomiędzy godziną 1:15 w nocy a 7:00 rano.
W dniach, od 16 listopada 2009 do 28 lutego 2010 trwała rozbiórka kolejki Zippin Pippin w lunaparku Libertyland w Memphis. Odkupił ją Bay Beach Amusement Park w Green Bay, Wisconsin. Następnie wyremontował i udostępnił publiczności. Więcej w poście (patrz podpisy pod obrazkiem): "Elvis, jakiego nie zobaczymy i nie usłyszymy".
W dniach, od 16 listopada 2009 do 28 lutego 2010 trwała rozbiórka kolejki Zippin Pippin w lunaparku Libertyland w Memphis. Odkupił ją Bay Beach Amusement Park w Green Bay, Wisconsin. Następnie wyremontował i udostępnił publiczności. Więcej w poście (patrz podpisy pod obrazkiem): "Elvis, jakiego nie zobaczymy i nie usłyszymy".
"żelazna kurtyna"
To określenie podziału politycznego, jaki nastąpił w Europie po II wojnie światowej na mocy postanowień konferencji w Jałcie w 1945 roku. Wówczas kraje Europy Wschodniej (w tym Polska) utraciły suwerenność i znalazły się pod zwierzchnictwem Związku Radzieckiego. Jednocześnie wschodnia część starego kontynentu została całkowicie odizolowana od reszty świata. Określenia „żelazna kurtyna” po raz pierwszy użył Winston Churchill w przemówieniu w Fulton z 1946 roku, w którym powiedział, że „»żelazna kurtyna« zapadła od Szczecina po Triest”.
Dosłownym znakiem wzajemnej izolacji Wschodu i Zachodu stał się mur berliński wzniesiony w 1961 roku. Państwom znajdującym się w radzieckiej strefie wpływów narzucono ustrój komunistyczny. Obie strony świata znalazły się w stanie „zimnej wojny”, a więc nieustannego wyścigu zbrojeń.
Granice państw bloku wschodniego zamknięto, a obywatelom ograniczono prawo do swobodnego przemieszczania się poza jego obszar.
Żelazna kurtyna istniała do 1989 roku. Ostatecznym aktem potwierdzającym koniec starego porządku był rozpad Związku Radzieckiego w 1991 roku. [na podstawie Wikipedii i portalu eszkola.pl]
Dosłownym znakiem wzajemnej izolacji Wschodu i Zachodu stał się mur berliński wzniesiony w 1961 roku. Państwom znajdującym się w radzieckiej strefie wpływów narzucono ustrój komunistyczny. Obie strony świata znalazły się w stanie „zimnej wojny”, a więc nieustannego wyścigu zbrojeń.
Granice państw bloku wschodniego zamknięto, a obywatelom ograniczono prawo do swobodnego przemieszczania się poza jego obszar.
Żelazna kurtyna istniała do 1989 roku. Ostatecznym aktem potwierdzającym koniec starego porządku był rozpad Związku Radzieckiego w 1991 roku. [na podstawie Wikipedii i portalu eszkola.pl]
* * *
P. S.
Początkowo zamierzałam przygotować tę stronę kompleksowo i wrzucić wszystko od razu. Jednak wtedy, zapewne powstałaby dopiero za kilka lat. Zmieniłam koncepcję, ważniejsze i mniej znane rzeczy będę się starała wpisywać sukcesywnie.
Świetnie napisany wpis. Czekam na wiele więcej
OdpowiedzUsuńDziękuję. :) Tworzę go sukcesywnie, gdy w poście pojawi się jakieś zagadnienie wymagające wyjaśnienia.
OdpowiedzUsuń