♥ Kobiety - Diana Goodman

Kiedy Diana Goodman dostała się do finału konkursu Miss Georgia w 1975 roku, podobnie jak inne uczestniczki, musiała odpowiedzieć na kilka pytań zadawanych przez jury. Jedno z nich brzmiało: "Gdybyś mogła teraz wybrać jedną znaną osobę, z którą mogłabyś się zaraz spotkać, to kto by to był?". Pytanie było zaskakujące, a nie było czasu na zastanowienie się, kogo wskazać by usatysfakcjonować (trafić w gusta) jury. Pierwszą osobą, która przyszła wówczas Dianie na myśl, był Elvis Presley, tak też odpowiedziała.

Sama się później zastanawiała, dlaczego to właśnie on przyszedł jej do głowy. Lubiła go słuchać, była na jego trzech filmach, a w domu miała kilka płyt. Jednak wtedy nie była jeszcze jakąś jego zagorzałą fanką.

Wygrała konkurs i została Miss Georgia 1975.

Diana Goodman - Miss Georgia 1975. Zdjęcia z konkursu piękności. Na drugim zdjęciu dziewczyny, które zakwalifikowały się do finału konkursu Miss USA, w tym Diana Goodman - dostała się do finału, ale nie zdobyła żadnego tytułu

Każda miss, przez rok pozostaje do dyspozycji komitetu konkursu i wykonuje różne obowiązki, które jej zaplanują. Są to różne imprezy, głównie charytatywne, kampanie reklamowe, odwiedziny w różnych placówkach i tym podobne. Tuż po wyborach wysłano ją do Memphis. Pierwszego dnia była zajęta, ale drugi miała tylko dla siebie. Postanowiła udać się do domu towarowego, który był blisko Graceland na zakupy. Zamówiła taksówkę. Kiedy zbliżali się do Graceland, taksówkarz poinformował ją, iż właśnie dojeżdżają do domu Elvisa i zapytał, czy może chciałaby się zatrzymać przy bramie. W pierwszej chwili powiedziała nie, ale szybko skonstatowała, że przecież nigdzie się nie śpieszy, a skoro nazwisko Elvisa wypowiedziała przed jury, to chociaż zobaczy jak mieszka i być może będzie miała szczęście zobaczyć go osobiście, na żywo, jeśli tylko wyjdzie do fanów.

Taksówkarz poinstruował ją jak dojść do domu towarowego i odjechał. Stała przed bramą z innymi fanami i rozglądała się. W pewnym momencie ktoś ze stróżówki (był to Vester Presley), odwołał ją na bok. Zdziwiona podeszła. Powiedział jej, że ma stanąć na środku bramy, a on za chwilę tam podejdzie, szybkim ruchem uchyli na moment jedno skrzydło, a ona ma się wtedy sprawnie wśliznąć na teren. I tak się stało, weszła na teren i zaczęła się zastanawiać dlaczego, kiedy Vester w tym samym momencie, jakby słysząc jej myśli, powiedział by poczekała przy nim, aż nie przyjdzie po nią ktoś z posiadłości.

Elvis był wtedy w swoim pokoju i zauważył stojącą przy bramie Dianę na monitorze. Zadzwonił do wuja Vestera, który pilnował wejścia do posiadłości i polecił mu wpuścić ją na teren. Powiedział też, że za chwilę wyśle po nią chłopaków.

Myślę, że to nie pod bramą Graceland zobaczył ją pierwszy raz, lecz podczas telewizyjnej transmisji z wyborów Miss Georgia. I kiedy zaledwie kilka dni po wyborach stanęła pod bramą jego posiadłości, a on zobaczył ją na monitorze, szybko zdecydował o zaproszeniu do Graceland i bliższym jej poznaniu.

Po chwili spod posiadłości ruszył w ich stronę wózek golfowy z dwoma mężczyznami. Elvisa w nim nie było. Dave Habler i Red West.

Najpierw poszli na krótki spacer po posiadłości, a potem weszli do domu i zatrzymali się przy klatce schodowej. Wtedy, wskazując piętro, powiedzieli jej, że tam nie pójdą, bo to prywatna przestrzeń z sypialniami, a poza tym Elvis właśnie odpoczywa i prawdopodobnie się zdrzemnął. Po pokazaniu parteru, zaprosili ją do jungle room, w którym Lisa Marie właśnie jeździła na swoim trójkołowym rowerku. Tam spędziła resztę czasu w Graceland. Przez pokój stale przewijali się jacyś ludzie - ochroniarze, pracownicy i różni goście. Elvis nie przychodził. Diana, podobnie jak każdy z nas w tej sytuacji, nie bardzo rozumiała o co chodzi. Została zaproszona do domu, a gospodarz się nie pojawia.

Siedziała tam bardzo długo, zrobiło się późne popołudnie. W pewnym momencie David Habler, który jako jedyny jej nie odstępował (inni się zmieniali), zapytał czy ma ją odwieźć do hotelu. Zgodziła się, gdyż na zakupy było już i tak zbyt późno. Wsiedli do niebieskiego lincolna Elvisa i Dave odwiózł ją do hotelu. W drodze powiedział, że Elvis pyta czy chciałaby towarzyszyć mu w nocnym seansie filmowym. Diana zgodziła się, a Dave poinformował ją, że w takim razie przyjadą po nią o godzinie 23:00.

Diana nie była pewna, czy spotkanie dojdzie do skutku. Jednak o 23:00 była gotowa:

"Zaczęłam myśleć, że mnie zwodzi, ale wtedy podjechał samochód, w którym był jeden z ochroniarzy".

Przyjechali po nią punktualnie o umówionej godzinie. Lecz nie pojechali od razu do kina, tylko do Graceland. Nie wysiadali. Charlie poinformował ją, że będą czekali na Elvisa w samochodach i potem wszyscy razem pojadą do kina, które Elvis wynajął na całą noc. Na podjeździe stało już kilka aut pełnych ludzi.

Siedzieli tak dłuższą chwilę, gdy nagle drzwi się otworzyły i wyszedł z nich Elvis ubrany w błękitny garnitur z granatowymi wykończeniami i błękitną koszulę. Miał też okulary przeciwsłoneczne i pełno biżuterii. Diana zamarła z wrażenia. W wywiadzie powiedziała, że był niewiarygodnie piękny i wyglądał jak męska lalka Barbie. Siedziała sparaliżowana, kiedy Elvis wyraźnie zmierzał w jej stronę. Przywitał się z nią wsuwając rękę przez otwarte okno i podziękował, że przyjęła jego zaproszenie. Nie wsiadł jednak do samochodu, w którym była, tylko poszedł do innego. Cały czas utrzymywał dystans.

Później, już na innym spotkaniu wytłumaczył jej, że musiał zobaczyć, kim ona jest. Nie wiedział, czy jest niestabilna lub niebezpieczna i po prostu chciał się zabezpieczyć.

W drodze do kina poinformowano ją jak nie ma się zachowywać przy Elvisie, jeśli chce tę znajomość kontynuować. Nie ma się na niego rzucać, tulić i całować, jak to robią inne fanki. Nie ma się do niego zbliżać, robić zdjęć, ani odzywać pierwsza, zanim Elvis do niej nie zagada. Bracia Stanley wytłumaczyli jej, że to środki bezpieczeństwa, ponieważ nie znają jej i nie wiedzą czy czasem nie jest szalona jak niektóre osoby, jakie wcześniej pojawiały się w otoczeniu Elvisa.

W pierwszym rzędzie zasiadł Elvis z Lindą Thomson u jednego boku, a pozostałe miejsca po jego i Lindy stronie, zapełniły inne kobiety. Dianę usadzono w rzędzie za Elvisem, lekko po ukosie, tak by obracając się mógł ją widzieć i zamienić z nią kilka słów, co też później kilka razy uczynił. Raz zwracając się do niej, położył na chwilę rękę na jej kolanie.

Mówił coś o każdym z filmów, które oglądali. Kilka razy skomplementował też jej sukienkę i włosy. Między filmami wstawał i odwracał się w jej stronę. Wtedy Diana też wstawała i rozmawiali.

"Rozmawiał ze mną o byciu w Memphis i pochodzeniu z Georgii i zauważył, że podobała mu się sukienka, którą miałam na sobie i moje włosy. Kilka razy komplementował mnie w sposób, który nie był niewygodny. Zauważał mnie, zwracał na mnie uwagę".

Kiedy oglądali jakiś horror była w nim scena jak dziecko zostaje potrącone przez samochód. Diana mimowolnie się wzdrygnęła. Wtedy Elvis odwrócił się do niej, poklepał ją uspokajająco po kolanie i powiedział: »To tylko film, to tylko film«.

Po maratonie filmowym, który zakończył się o ósmej rano, wszyscy wyszli na zewnątrz. Podszedł do niej, uścisnął jej rękę i powiedział: "Miło było cię poznać. Cieszę się, że przyszłaś i mam nadzieję, że dobrze się bawiłaś", a Diana odpowiedziała: "Tak, dziękuję". Po tym pożegnaniu Elvis wziął jeden z samochodów, wsiadł do niego i odjechał, zostawiając ją pod opieką Dave Hablera.

Spotkanie dobiegło końca i było jej smutno. Acz była pod jego wrażeniem: "Nie próbował się ze mną spoufalać, ani nawet nie pocałował mnie na dobranoc. Był doskonałym dżentelmenem".

Diana była bardzo podekscytowana poznaniem Elvisa i jego przyjaciół. Lecz ciągle czuła się niepewnie. Z jego strony nie padły żadne deklaracje, co do ich dalszej znajomości i jej ewentualnego charakteru. Elvis o nic nie pytał w tej materii, nic też nie zaproponował.

W drodze do hotelu, Dave zapytał Dianę, czy nie ma ochoty na poranną kawę. Zgodziła się. Wiedząc, że jej pobyt w Memphis dobiega końca i wkrótce wróci do miejsca zamieszkania, Dave w imieniu Elvisa poprosił ją o dokładny adres i numer telefonu do jej domu rodzinnego w Forest Park w Georgii, gdzie mieszkała, ponieważ chciałby do niej zadzwonić lub zabrać ją na spotkanie. Diana zapytała go czemu sam tego nie zrobił kiedy z nią rozmawiał. Dave odpowiedział: "Po prostu musi cię trochę lepiej poznać i wiedzieć, o co ci chodzi. Dlatego poprosił mnie, żebym cię zapytał".

"Następnego dnia poleciałam do domu i całą drogę myślałam o Elvisie, o tym jak go poznałam, czy jeszcze go zobaczę, czy naprawdę zadzwoni. Nie mogłam prawie myśleć o niczym innym, taka byłam podekscytowana".

Po powrocie Diana czekała niecierpliwie na telefon od Elvisa. Powiedziała też rodzinie, że poznała go osobiście, spędziła z nim, jego ludźmi i gośćmi, całą noc w kinie i że wkrótce on tu zadzwoni. W co rodzina jej nie uwierzyła. Kiedy minęły dwa tygodnie, a telefon wciąż milczał, Diana była załamana. Zastanawiała się po co chciał jej numer telefonu, skoro nie dzwoni. Martwiła się, że nawet Dave nie* zadzwonił. Doszła do wniosku, że pewnie to koniec i czas skupić się na swoim życiu, a wszystko to, co wydarzyło się z Elvisem, potraktować jak piękny sen.

* Faceci z Memphis Mafii w imieniu Elvisa podtrzymywali różne znajomości. Do ich obowiązków między innymi należało dzwonienie do danej osoby w imieniu Elvisa, jeśli ten sam się nie kontaktował przez dłuższy czas, celem podtrzymania tej znajomości.

Szukając ukojenia rozmawiała o tym ze swoją przyjaciółką z Kalifornii, a ta namówiła ją na przyjazd do Los Angeles. Diana marzyła żeby pracować w telewizji i zostać aktorką. A gdzie, jak nie w Los Angeles można najłatwiej załapać się do jakiejś pracy w przemyśle filmowym? To ostatecznie ją przekonało. Pojechała tam z zamiarem pozostania przez trzy miesiące i w tym czasie rozglądania się za pracą na planie filmowym. Gdyby nic nie znalazła, planowała wrócić do domu.

Była prawie pewna, że Elvis już się do niej nie odezwie, skoro nie uczynił tego wciągu dwóch tygodni od ich spotkania. Niemniej wyjeżdżając do Kalifornii jeszcze przypomniała rodzinie, że Elvis ma do niej zadzwonić i gdyby się odezwał to natychmiast mają dać jej znać, a najlepiej od razu podać mu numer telefonu do jej przyjaciółki, u której aktualnie się zatrzymała.

Kiedy trzeciego dnia pobytu w Los Angeles zadzwoniła do domu, jej mama pożali się, że co chwilę dzwoni jakiś dowcipniś i przedstawia się jako Elvis Presley. Ciągle nie wierzyła córce i myślała, że te telefony zostały ukartowane. Diana jak tylko się o tym dowiedziała zadzwoniła do Graceland. Podała gdzie jest, pod jakim numerem i że prawdopodobnie będzie tu około trzech miesięcy. Obiecano jej, że Elvis zostanie o tym poinformowany.

Ledwo wróciła na leżak przy basenie, zadzwonił telefon. Miała nadzieję, że to z Graceland, ale nie mogła odebrać, gdyż wcześniej poinformowano ją, że telefony odbiera tylko gosposia.

Faktycznie, telefon był do niej. To był Joe Esposito, a kiedy podeszła do telefonu przywitał się z nią po czym przekazał słuchawkę (lub połączenie) Elvisowi. Elvis powiedział, że zaprasza ją na koncert* i zaraz zabukuje dla niej samolot. Zapytał czy da radę być gotowa za dwie godziny, bo wtedy podjedzie szofer i zabierze ją na lotnisko. Przytaknęła, ale pod presją pośpiechu nie omieszkała mu przypomnieć, że czekała dwa tygodnie na jego telefon i była pewna, że już nie zadzwoni. Na co Elvis odpowiedział: »Nigdy nie mówię rzeczy, których nie zamierza dotrzymać«, dając jej tym do zrozumienia, że powinna być przygotowana (w sensie czekać na jego telefon, a nie wątpić).

* Prawdopodobnie chodziło o dwa koncerty 13 lipca 1975 roku, w Convention Center, w Niagara Falls (NY), gdyż miała lecieć do Nowego Jorku. Natomiast na te 19 lipca 1975 roku, w Nassau Veterans Coliseum, w Uniondale (NY) przyleciała już Elvisem.

Później dodał: »Nie martw się pakowaniem, dam ci wszystko czego potrzebujesz. Wiem, że to na ostatnią chwilę, więc nie chcę byś się stresowała czymkolwiek«. Diana była w totalnym szoku, nie mogła tego pojąć. Zastanawiała się jak obcy facet, którego raptem widziała jeden raz, nagle zadba o jej ubiór, bieliznę i inne niezbędne rzeczy? Nie znała jeszcze operatywności i zapobiegawczości Elvisa.

Zanim jeszcze ochłonęła, telefon zadzwonił powtórnie. Pokojówka ponownie przywołała ją do aparatu. To Elvis dzwonił po raz drugi. Okazało się, że nie ma żadnego lotu z Los Angeles do Nowego Yorku, którym zdążyłaby dolecieć na jego koncert. Powiedział, że w takim razie wysyła po nią swojego małego Learjeta i zapytał czy jest w stanie być gotowa za godzinę. Przytaknęła.

Kiedy zadzwonił trzeci raz była w swoim pokoju i w pośpiechu pakowała różne drobiazgi, bez których nie mogła się obyć. Nie słyszała wołania gosposi, więc ta wściekła przyszła do jej pokoju i rzuciła aparat na łóżko, informując że to znów do niej. Tym razem Elvis powiedział: »Mój szofer będzie pod domem za pół godziny, inaczej nie ma szans byś zdążyła na mój koncert. Learjet już leci do LA po ciebie«. Diana wskoczyła tylko pod prysznic żeby zmyć z siebie olejek do opalania, zakręciła włosy na wałki, szybko się ubrała i właśnie wtedy usłyszała dzwonek do drzwi. Gosposia przyszła po nią i zaprowadziła pod drzwi. Limuzyna już czekała, a w drzwiach stał:

"Wysoki, dystyngowany, angielski szofer, z twardym brytyjskim akcentem w głosie i powiedział, że jest tutaj by odebrać Dianę. Na co odpowiedziałam; »To ja jestem Diana«, a on popatrzył na mnie zszokowany, bo miałam lokówki na głowie, dziwaczną bluzkę, jeansy i bagaż. Skomentował tylko, że będę miała dużo czasu w samolocie by się przygotować. Zabrał mój bagaż, wsadził do auta i ruszyliśmy długą, elegancką limuzyną ulicami Beverly Hills".

To było dla Diany bardzo surrealistyczne, jak to sama określiła. Ona w bardzo domowych ciuchach, w lokówkach, bez makijażu jedzie na lotnisko ekskluzywną limuzyną, prowadzoną przez dystyngowanego szofera, ulicami modnego Beverly Hills. Kiedy dojechali, Learjet już czekał z dwoma pilotami.

Kierowca boczną bramką wjechał bezpośrednio na płytę lotniska, tak jak zawsze z Elvisem, który na lotniskach miał specjalne przywileje. Diana weszła na pokład samolotu. W imieniu Elvisa przywitał ją kapitan i poprosił o zajęcie dowolnego miejsca i zapięcie pasów. Wkrótce byli już w powietrzu.

Ponieważ wyczarterowanie samolotu, międzylądowanie, tankowanie, oczekiwanie na start i kolejne lądowanie trwa, a także z uwagi na trzy strefy czasowe do pokonania, wkrótce stało się jasne, że mimo przybranego tempa, Diana nie zdąży na koncert Elvisa. Po jakimś czasie, przyszedł do niej kapitan i poinformował o zmianie lotu. Mieli wylądować na lotnisku, gdzie czekał drugi samolot Elvisa, do którego Diana miała się przesiąść na płycie lotniska. Podczas całego lotu pilot był w stałym kontakcie z Elvisem i jego ludźmi. Dlatego przekazał jej informację, że Elvis właśnie skończył występ i wszyscy jadą już samochodami na lotnisko.

Kiedy wylądowali, przesiedli się do drugiego samolotu Elvisa (Lisa Marie) i czekali. Po upływie pół godziny, Diana usłyszała jakieś zamieszanie. Wyjrzała przez okno.

"Później usłyszałam jakieś zamieszanie na zewnątrz, wyjrzałam przez okno i zobaczyłam limuzyny i wszelkiego rodzaju samochody, eskortę oraz wszystko, co podjeżdża pod samolot. Ludzie zaczęli wysiadać z samochodów i iść w stronę samolotu, wbiegając po schodach, a ja wypatrywałam Elvisa. W końcu widzę tę plamę, jakby pelerynę, tę plamę materiału, która biegnie do garderoby z przodu samolotu, gdzie jest duża zasłona. A kiedy ta plama wbiega, pilot powiedział, że wszyscy zapinają pasy i startujemy, a ja nadal siedzę tam sama. To znaczy wszędzie są ludzie i pytają mnie, czy czegoś nie potrzebuję, witają się. Członkowie zespołu, ochroniarze, obsługa samolotu. Nie jest jak zwykły samolot, w środku jest całkowicie przerobiony, jak dla mnie, to mieszkanie z meblami. Siedzę tam z niepokojem i czekam co będzie dalej. Byłam zdezorientowana, czy tym razem będzie randka z Elvisem, czy tak jak w kinie, czas spędzony z nim i jego otoczeniem, czy tylko pójdę na koncert i będę siedzieć gdzieś z tyłu jak w kinie. Kiedy kończyło się kołowanie i zbliżyliśmy się do pasa startowego, zasłona otworzyła się i wyszedł z niej Elvis".

Podszedł do niej i usiadł obok. Przeprosił za to, że nie zdążyła na jego koncert i kurtuazyjnie wyraził nadzieję, iż było jej wygodnie. Powiedziała, że wszystko w porządku, ale ciągle nie mogła rozgryźć Elvisa, w sensie co dalej między nimi. Rozmawiali przez cały lot, aż samolot wylądował. Limuzyny już czekały. Wszyscy przesiedli się do nich, załadowali bagaże (w tym jej) i pojechali do hotelu Hilton, gdzie zazwyczaj Elvis się zatrzymywał, jeśli był taki (Hilton).

"Kiedy podjechaliśmy do Hiltona, poszliśmy na tyły żeby Elvis nie był bombardowany przez ludzi, a potem weszliśmy na górę, na piętro, gdzie czekali już jego znajomi. Elvis powiedział: »Teraz zaprowadzę cię do twojego pokoju«. A gdy do niego doszliśmy: »Pozwól, że otworzę drzwi«.

Przygotowali dla niego specjalne pokoje, które różniły się od innych w hotelu. Ta piękna, żółta, kobieca sypialnia i łazienka, to nie był ten sam apartament. Powiedział, że to jest mój pokój i nigdy nie zapomnę jego dalszych słów, niezależnie od tego, co ludzie myślą: »Chcę żebyś miała swoją prywatność. Cokolwiek się wydarzy między nami, będzie to twoja decyzja, a nie moja. Nie sprowadziłem cię tu po to, żebyś się martwiła«. Do tego momentu nie myślałam o tych wszystkich aspektach, nie myślałam o tym, co się dzieje, czy spędzę tu noc, co się stanie, myślałam tylko o tym, żeby dotrzeć do miejsca, w którym on był, a nie o szczegółach. Więc od razu mnie uspokoił tymi słowami i wziął na siebie ewentualną presję. Grunt został przygotowany pod to, jak to wszystko będzie wyglądało".

Następnie pokazali jej rozkład pomieszczeń w części należącej do Elvisa - salon, kuchnię i jadalnię połączoną z jego sypialnią, w której była też sofa i rozkładana kanapa. W sekcji Elvisa znajdował się też jej pokój. Ta część od reszty piętra była oddzielona drzwiami. Wszyscy stale się kręcili, wchodząc i wychodząc. Kiedy Elvis już nie życzył sobie żadnych kontaktów, po prostu zamykał drzwi i już nikt nie miał wstępu do jego prywatnej części. Pozostali mieli swoje pokoje na tym samym piętrze, ale już poza strefą prywatną Elvisa. Oprócz tego na piętrze był jeden apartament z przeznaczeniem do spotkań z gośćmi.

Elvis zabrał bagaże swoje i Diany do strefy prywatnej. Potem zwrócił się do Diany: »Pewnie chcesz się odświeżyć, rozpakować i przebrać. Spotkamy się za 30 minut w moim apartamencie i zjemy kolację«, więc Diana wróciła do swojego pokoju.

Na jej łóżku piętrzyły się stosy pudeł z kokardami - prezenty od Elvisa. To w nich znajdowało się też całe wyposażenie kobiecej szafy (ubiór), jakie Elvis zakupił dla Diany. Elvis powiedział jej, że to nie znaczy iż chce jej sugerować jak ma się ubierać. Lecz ponieważ wiedział, że z powodu przybranego tempa nie zdąży się spakować, to kupił jej wiele różnych rzeczy, żeby miała z czego wybierać. W swoich zakupach uwzględnił też rzeczy na różne okazje - odzież dzienną (bardziej swobodną i mniej oficjalną, jak jeansy, proste bluzeczki w stylu chłopskim, jak go określano i noszone do niego, modne wówczas, wysokie buty), wieczorową, wizytową, bieliznę nocną, a także tak zwaną bieliznę dzienną*, taką jak szlafroki, peniuary i to, co się pod nią zakłada. Potem dodał: »Nie znasz mojego życia, nie wiesz, jak żyjemy w drodze lub w domu. Dlatego chciałem byś miała wszystko z możliwością wyboru«.

* Bielizna dzienna dla kobiet, to peniuar, czyli delikatny, zwiewny szlafroczek, zwykle zdobny i ze skróconym rękawem (krótkim, do łokcia lub 3/4). Pod niego nie zakładało się zwykłej bielizny, jak pod ubiór dzienny, tylko specjalną. Były to albo koszule, które stanowiły skrzyżowanie sukienki, halki i koszuli nocnej, albo biustonosz i majtki, wykonane z tych samych materiałów co peniuar, ale stylem nawiązujące bardziej do odzieży zewnętrznej. Na przykład majtki przypominające połączenie minispódniczki z szortami, wykończone koronką. Z kolei w męskim kanonie bielizny dziennej najważniejszy był zwiewny, elegancki szlafroczek, zrobiony z cienkiego, delikatnego materiału z połyskiem (jedwab, atłas), czasem z haftem. Pod spód mężczyźni zakładali albo równie delikatną, lekką piżamę, albo koszulę i spodnie, krojem przypominające te tradycyjne, lecz wykonane z materiału stosowanego do delikatnych piżam lub zwiewnych koszul.

Diana mówi, że w ciągu dnia lubił chodzić w swoich dresach, w których mógł witać się z ludźmi i chciał, żeby i ona miała taki sam rodzaj ubrania, więc w tych pudełkach były nie tylko przepiękne suknie i szlafroki, ale także inne rzeczy. Stwierdziła, że Elvis miał świetny gust, połączony z wyczuciem taktu i smaku. Na przykład szlafroki i peniuary były bardzo kobiece i zwiewne, acz skromne, ale nie w sensie prostoty uszycia, tylko nieprowokujące, nieprześwitujące, nie wywołujące u kobiety zażenowania, skrępowania. Jeden z nich, który wybrała na kolację z Elvisem, tak opisuje:

"Mój Boże to było tak ładne, długie jak suknia. Miało szatę z małą wstążką z przodu, puchate rękawy i koronkę. Taka miękka, lejąca się szata z delikatnego i przyjemnego dla ciała materiału. Kiedy w niej chodziłam, czułam się jak na konkursie, bo to po prostu płynęło z tobą, a mimo to czułam się bardzo swobodnie i skromnie. Nie było w niej nic z tych rzeczy [wulgarnego, prowokującego] i byłam pod wielkim wrażeniem. Fakt, że chciał mnie w tym zobaczyć, był bardzo stosowny, nie było w tym nic babcinego, ale nie było to też coś, co założyłaby jakaś lafirynda".

Z kolei Elvis miał na sobie męski szlafrok, w stylu dziennym, a pod spodem granatowy komplet z lekkiego materiału - spodnie i koszulę, zapinane na guziki. Jak mówiła Diana, było to coś pośredniego między kompletem jeansowym z cienkiego materiału (koszulą i spodniami) a męską piżamą.

Wszystkie rzeczy, które od niego dostała leżały na niej jak ulał, jakby były na nią szyte. Diana nie mogła się nadziwić, jak po jednym spotkaniu tak trafnie potrafił ocenić jej rozmiar:

"Nie wiem, skąd on znał mój rozmiar, jak to w ogóle możliwe. Musiał mieć dobre oko, tak doskonale wszystko dobrał, nawet biżuterię. Nie wiem skąd to wszystko wiedział, ale to jest niesamowite".

Kiedy weszła do jego jadalnio-sypialni, czekał już nią siedząc na kanapie. Wstał i odsunął jej krzesło przy stole, a gdy siadała, przysunął.

"Był dżentelmenem, wielkim dżentelmenem, niezależnie od stylu swojego życia i tego, co mówią ludzie. Ja go pamiętam tylko z takiej strony".

Stół nakryty naczyniami stołowymi i sztućcami był też udekorowany wieloma świeżymi kwiatami i świeczkami. Diana w pierwszej chwili nie zauważyła wózka ze srebrnymi kopułami i myślała, że wkrótce coś zamówią z hotelowej restauracji. Dopiero, gdy Elvis podszedł do niego, pytając co zje i kolejno podnosił pokrywki, mówiąc przy tym jakie dania są pod nimi. Diana była w takim stanie psychicznym, że nie miała na nic ochoty. Jednak wiedziała, że musi coś zjeść, żeby nie popełnić afrontu i nie sprawić mu przykrości. Elvis zamówił po jednej porcji z wszystkich dań jakie były w karcie, ponieważ nie wiedział na co będzie miała ochotę, jak wyjaśnił w trakcie prezentacji dań. Były też desery i owoce, a do picia: herbata, woda i mleko.

Nie chciała wybierać pierwsza, żeby nie wziąć czegoś, na co akurat on miał ochotę. Dlatego poprosiła go żeby sam wybrał. Przyniósł hamburgera z siekanym mięsem, stek z pieczoną cebulą, frytki i chleb. Dalej Diana już nie mówi o jedzeniu, tylko przechodzi do tego, co wydarzyło się po kolacji.

Po kolacji Elvis podszedł do niej, odsunął jej krzesło, a gdy wstała poprowadził w stronę kanapy. Usiedli obok siebie i zaczęli rozmawiać. Między innymi o następnym dniu, w którym Elvis miał koncertować. Zapytał też ją, czy teraz, gdy już wszystko przejrzała, nie potrzebuje jeszcze jakichś rzeczy. Diana odpowiedziała, że nie, nic jej nie potrzeba. Wtedy Elvis wstał z kanapy mówiąc: "Mam dla ciebie prezent" i podszedł do szafki. Diana widziała wcześniej, jeszcze zanim usiedli do kolacji, jak wyciąga coś małego z kieszeni i kładzie na stoliku. To samo pudełeczko widziała w jego odstającej kieszeni jeszcze w samolocie, kiedy siedział obok niej. Czarne, z aksamitu.

Teraz podał je jej. Otworzyła. Był tam piękny pierścionek wysadzany diamentami. Elvis wyjaśnił, że sam go zaprojektował, a Lowell Hayes, go wykonał, a on czekał ze spotkaniem do tego dnia, aż będzie gotowy. Chciał żeby dostała go na pierwszej randce face to face. Wiele biżuterii Elvisa, to jego własne projekty.

Diana nieopatrznie popełniła faux pas. Po prostu w tej ekscytacji i zdenerwowaniu nie wiedziała co powiedzieć oprócz "dziękuję" i dodała "to prawdziwe diamenty", co zabrzmiało jak pytanie. Elvis poczuł się bardzo urażony i zapytał z niedowierzaniem: »Czy ty myślisz, że dałabym ci fałszywy pierścionek?! To prawdziwe diamenty«. Diana zaczęła się tłumaczyć, że nie zna się na diamentach i jego też nie zna, a zaraz potem dodała: "Wszystko, co wiem to to, że nigdy nie widziałam z bliska czegoś tak pięknego i nigdy nie miałam czegoś takiego, zwłaszcza w podarunku od mężczyzny, więc nie wiem, co myśleć, poza tym, że jest takie ładne". Wtedy Elvis wyjął pierścionek z pudełka i włożył go na jej palec. Diana zdjęła go tylko na czas ślubu, nosi go do dziś.

Oczywiście pierścionek idealnie pasował rozmiarem. Zastanawiała się potem, czy nie ustalił go w samolocie, gdy kilka razy trzymał ją za rękę i dotykał jej pierścionków. Nie, bo wtedy miał już go w swojej kieszeni.

Co było dalej? To wie tylko ona i Elvis, my tylko możemy się domyślać. Aczkolwiek wiemy, że zostali kochankami. W swojej książce podkreślała, że "Presley był niezapomnianym kochankiem". Pisała też:

"Nigdy nie czułam się bezpieczniej niż właśnie tam, gdy Elvis trzymał mnie w ramionach, a ja drżałam jak panna młoda podczas miesiąca miodowego.

Całował mnie, jakby chciał mnie pożreć i kochał się ze mną, jakby nigdy nie mógł się nasycić".

Po tej nocy miała okazję zobaczyć Elvisa na żywo, podczas występu na scenie. Usadzono ją przy stoliku Elvisa dla VIP-ów. Ludzie podchodzili do niej i pytali czy jest nową dziewczyną Elvisa. Niektórzy prosili ją o autograf.

"Światła, muzyka, a ja mam dreszcze i myślę sobie: »Wreszcie zobaczę go na żywo«. A potem wychodzi na scenę i zaczyna swoją piosenkę. Idzie w stronę publiczności, patrzy na mnie i śpiewa. Jest po prostu elektryczny, od początku do końca, nie mogę w to uwierzyć, że jest aż taki niesamowity. Wiedziałam, że jest świetnym piosenkarzem i widziałam filmy, ale inni nie zwracali uwagi tak, jak ja tej nocy".

Jeszcze przed końcem koncertu zabrali ją za kulisy, tak jak obiecali, żeby mogła zobaczyć Elvisa od strony, z której scenę obserwowali chłopacy - ochrona. Pewnie chodziło też o to, aby po koncercie sprawnie pobiec do auta i szybko odjechać. Za kulisami rozmawiała z Rickiem Stanleyem, z którym później przyjaźniła się do jego śmierci. Czasem umawiali się też, żeby wspólnie pomodlić się za Elvisa.

Diana pozostała z Elvisem jeszcze kilka dni, prawdopodobnie do końca trasy lipcowej. Potem ją odesłał do domu, mówiąc że przylatuje jego ojciec i jego menadżer, gdyż mają kilka spraw biznesowych do omówienia, więc nie będzie miał dla niej czasu. Powiedział jej, że pozostaną w kontakcie, a wkrótce będzie chciał by przyjechała na dłużej do jego domu w Palm Springs, w Kalifornii, żeby mogli się lepiej poznać, tak poza pracą, bo w trasie jest szalone życie i jest fajnie. Mówił też o wspólnym wyjeździe na Hawaje. No mi to wygląda tak, że po prostu nie chciał aby poznała jego ojca i Parkera. Dlaczego, nie wiem. Być może chodziło o to, że wciąż był niby z Lindą i nie chciał by na razie poznali osobiście Dianę, dopóki sam nie nabierze pewności, co do dalszego charakteru ich związku. Wyraźnie szukał jakiejś kobiety do w miarę stałego związku, ale na tym etapie znajomości nie był pewien, czy będzie nią Diana.

Diana mówiła, iż czuła, że Elvis jest gotowy na związek, wręcz szuka stałej partnerki (związek z Lindą już dawno się wypalił, choć ciągle mieszkała z nim w Graceland):

"Myślę, że bardzo chciał mieć kobietę u swego boku i że lubił towarzystwo kobiet z wielu powodów. Po prostu wszyscy w jego życiu, z wyjątkiem kilku przyjaciółek, zajmowali się interesami, a on lubił towarzystwo. Nie chodziło tylko o aspekt fizyczny, lecz o rozmowę. Lubił bardzo dużo rozmawiać. Już po kilku tygodniach naszej znajomości, czułam się jakby to były lata, jakbyśmy od zawsze byli przyjaciółmi. Nasze serca były połączone i poczułam, że on mnie potrzebuje, że potrzebuje kogoś, kto by się nim opiekował w inny sposób. Osoby, która czasem powie: »wiesz, może to nie jest najlepszy pomysł«, »lepiej nie rób tego dziś wieczorem«, »możemy zrobimy coś, co pomoże ci zasnąć szybciej tej nocy«".

Elvis po prostu potrzebował towarzyszki życia, która nie tylko będzie jego kochanką, lecz przede wszystkim przyjaciółką i rozmówczynią. Jej spostrzeżenie potwierdzają też opisy czasu, jaki ze sobą spędzali (o czym pod koniec, bo nie chce burzyć chronologii).

Diana nie wróciła do domu, tylko z powrotem do przyjaciółki w Kalifornii. Kiedy dowiedziała się, że 8 września 1975 roku ruszyła produkcja filmu "Gator", z Burtem Reynoldsem w roli głównej (był to też jego debiut reżyserski), pojechała do Savannah w Georgii, gdzie go kręcono. I to stało się początkiem końca jej związku z Elvisem, o czym później.

"Babcia przeczytała w gazecie, że Burt Reynolds kręci film "Gator" w pobliżu naszego domu, więc wybrałam się odwiedzić plan zdjęciowy. Znalazłam kogoś odpowiedzialnego i przedstawiłam się jako Diana Goodman "Miss Georgia". Burt kilka razy spojrzał w moją stronę i mrugnął. Kiedy mieli przerwę w kręceniu filmu, zaprowadzono mnie do niego. Pytał o wybory z Miss Georgii, skąd pochodzę i co robię w Savannah.
Zapytał mnie, jakie są moje przyszłe aspiracje, a ja odpowiedziałam mu, że chcę zostać aktorką. Uśmiechnął się i powiedział: »Hej, a czy chciałabyś zagrać w moim filmie?«. Odpowiedziałam: »Pewnie, byłoby fajnie! A co ja będę robić?«. On odpowiedział: »Nie wiem, znajdę ci coś! Ja tu jestem szefem!«.
Zostałam tam kilka dni w domu cioci i wujka i pracowałem jako statysta w filmie. Burt pozwalał mi chodzić z nim na kolacje do domu, w którym mieszkał podczas kręcenia filmu, na przyjęcia dla obsady, spotkania itp. Zawsze wszystkim mnie przedstawiał i chwalił się moim tytułem Miss Georgii. Oczywiście podkochiwałam się w Burcie, tym małym kawałkiem serca, którego nie miał Elvis (bo wciąż czekałam, aż Elvis zadzwoni do mnie, żebym pojechała do jego domu w Los Angeles, jak mi powiedział podczas naszej ostatniej rozmowy telefonicznej).
Kiedy szykowałam się do powrotu do Forest Park, Burt zapytał mnie, czy chcę jeszcze wrócić i popracować, a ja powiedziałam, że tak. Jednak najpierw musiałam się upewnić, czy Elvis nie zadzwoni. Odczekałam kilka dni w domu, a Elvis nie zadzwonił. Zadzwoniłam do Graceland i rozmawiałem z Charliem Hodge'em, a on powiedział: "Nie zniechęcaj się. Elvis był po prostu bardzo zajęty".
Chociaż Burt wyrażał swoje słodkie uczucia do mnie, nigdy nie dał mi do zrozumienia, że mogłabym zostać jego dziewczyną na dłużej. Po prostu dobrze się razem bawiliśmy i lubiliśmy spędzać czas. Burt wspierał moje aspiracje zawodowe i pomagał mi w miarę swoich możliwości, podczas gdy Elvis je odrzucał. Gdy podzieliłam się z Elvisem moimi celami zawodowymi, szybko odradził mi wejście do show-biznesu. Powiedział, że jestem zbyt miła i że ludzie z tego świata przeżują mnie i wyplują. "Wiem. Sam tam byłem" - dodał.
Powiedział też, że jeśli będę zajęta karierą, trudno będzie nam być razem ze względu na jego harmonogram".

Hm, po tej wypowiedzi Diany Goodman, odbieram ją jako osobę, która związałaby się z każdym lepiej usytuowanym facetem z koneksjami w filmie lub telewizji. Miała wielkie parcie na szkło. Niezależnie od tego, co rzeczywiście stanęło na drodze rozwoju relacji Diany i Elvisa, to myślę, że Elvis wyczuwał szóstym zmysłem, iż to raczej nie jest partnerka na stałe dla niego i celowo poluzował ich związek, żeby móc ją dłużej poobserwować i upewnić się na ile jest mu oddana. Kiedy rozmawiali o byciu razem, Elvis powiedział jej wprost, że nie chce aby pracowała (zwłaszcza na planie filmowym), ani spotykała się z innymi mężczyznami. Diana złamała oba te warunki.

Elvis nie czuł się najlepiej. Jego sierpniowy sezon w Hilton Hotel w Las Vegas, trwał zaledwie dwa i pół dnia (pięć koncertów). Sezon przerwano, a Elvis trafił do szpitala. Niemniej pozostawał z Dianą w kontakcie telefonicznym i co jakiś czas wysyłał jej pudła z prezentami, między innymi z pluszakami i innymi rzeczami, które fani rzucali mu na scenę podczas koncertów. Gdy sam nie mógł lub nie chciał do niej dzwonić, robił to ktoś z jego ludzi.

I teraz nie mam pewności, ale chyba jeszcze kilka razy na krótko się spotkali. W każdym razie do jej planowanego długiego pobytu w domu Elvisa w Palm Springs, raczej już nie doszło. W tym filmie Diana o tym nie mówi wprost, lecz pośrednio, niemniej tak czytałam w innych źródłach. Zaczęła wątek, ale prowadzący jej przerwał. Może dlatego, że minęła już godzina wywiadu i wyraźnie zmierzał do końca. Nie dał jej się wypowiadać do końca, jak wcześniej, tylko rzucał kolejne wątki. Szkoda, za dużo na początku rozwodził się na jej temat (ponad pół godziny) i zabrakło swobody wypowiedzi, gdy doszli do Elvisa.

"Spotkaliśmy się, choć nasze spotkania nie były zbyt częste, ale w ciągu roku byliśmy połączeni, pozostawaliśmy w kontakcie ze sobą nawzajem lub z jego ludźmi. Na przykład kontakt z Charlie Hodge nigdy nie został zerwany, dlatego miałam wrażenie, że sprawy nie są zakończone, dopóki nie zobaczyłam, że jest w związku z kimś innym, z Ginger Alden, która była jego ostatnią dziewczyną. Dopiero wtedy do mnie dotarło, że to wszystko, że to już koniec".

Dlaczego Elvis odpuścił sobie Dianę, choć ciągle podtrzymywał ich znajomość? Żeby odpowiedzieć na to pytanie, musimy wrócić do Burta Reynoldsa i filmu "Gator". Produkcja filmu trwała od 8 września 1975 roku (pierwsze zdjęcia) do jego końcowego montażu i wydania 8 maja 1976 roku. Właśnie w tym okresie (podejrzewam koniec 1975 lub początek 1976 roku), jeden z fotografów kręcących się na planie pstryknął zdjęcie Dianie wtulonej w objęcia Burta Reynoldsa, które później trafiło do kilku magazynów filmowych i na okładkę jednego z nich. Widać, że to pozowane zdjęcie, a nie para złapana na gorącym romansie. Niemniej konsekwencje były bardzo smutne dla Diany i nieprzyjemne dla Elvisa.

Diana Goodman i Burt Reynolds - zdjęcie, które doprowadziło do zamrożenia relacji między Dianą Goodman i Elvisem Presleyem. Poniżej zdjęcie Burta Reynoldsa z dedykacją dla Diany

Kiedy Memphis Mafia na nie trafiła, od razu poinformowała Elvisa. Podejrzewam, że z odpowiednimi komentarzami i uśmieszkami. Elvis się wściekł. Poczuł się ośmieszony i zdradzony. Wtedy powiedział do chłopaków: »Dobra, nie chodzimy już na randki, czuję się zawiedziony i dotknięty«.

Mniej więcej od tego momentu Elvis już nie dzwonił do niej osobiście. Chociaż niekoniecznie, bo jest tam taki fragment, w którym Diana Goodman zwraca się do prowadzącego: "bo wiesz jaki on jest, mówi zadzwonię do ciebie i zrobimy to dobrze", tak jakby podczas rozmowy chciała się mu wytłumaczyć, a Elvis jej przerywa i odkłada tę kwestię na kolejną rozmowę. Ona jednak już do tego wątku nie wraca, bo próbuje się wytłumaczyć ze swojej zażyłości z Burtem Reynoldsem, a potem prowadzący zmienia temat.

Lecz ja chyba wiem o co chodziło Elvisowi. Nie chciał z nią o tym rozmawiać dopóki nie przeprowadzi własnego śledztwa i nie ustali na czym rzeczywiście stoi, kiedy będzie konfrontował pozyskaną wiedzę z jej wersją. Nie było to zbyt trudne, ani czasochłonne, gdyż ciągle miał masę kontaktów w środowisku filmowym, wystarczyło wykonać kilka telefonów. I z pewnością szybko się dowiedział, że Burt bardzo polubił Dianę i często zapraszał ją na różne party, a także o tym, że na planie stale mu towarzyszyła i ciągle chodzili uśmiechnięci i pochłonięci rozmową, jak para papużek nierozłączek. Ponoć później Elvis się wyraził: »Nie zamierzam konkurować z innym mężczyzną na oczach opinii publicznej«.

Zapewne nie bez znaczenie miało tu też uparte dążenie Diany do pracy w filmie. Kiedy Elvis poznał jej plany życiowe, wielokrotnie jej to odradzał, mówiąc tak: »Najpierw cię przeżują, zżują, a potem wyplują. Wiem coś o tym środowisku, mam wieloletnie doświadczenie«. Chodziło mu nie tylko o jej wykorzystanie, ale przede wszystkim miał na uwadze, że to nie jest miejsce dla młodej, szanującej się kobiety, a zwłaszcza jego kobiety. Znał środowisko filmowe na wskroś i uważał je za patogenne. Nie chciał się wiązać na stałe z żadną kobietą, która jest z nim związana. Przecież to był jeden z powodów, dla których nie zawalczył o swoją wielką miłość z Ann Margret, tylko uległ szantażowi ojczyma Priscilli i swojego menadżera. Tym bardziej Diana nie miała w takiej sytuacji żadnych szans, do której na tym etapie znajomości czuł tylko sympatię i pożądanie.

Diana mówiła, że żywo pamięta noc, kiedy w końcu powiedziała Elvisowi, co do niego czuje:

"Powiedział mi, że chciałby zabrać mnie do swojego domu w Bel Air (Kalifornia), pokazać mi kilka miejsc i spędzić razem trochę czasu. Był naprawdę słodki i oczywiście moje emocje sięgnęły zenitu. Wtedy powiedziałam mu, że go kocham. Odpowiedział cicho: »Ja też cię kocham«".

Aczkolwiek oceniając ten moment z perspektywy czasu, zwróciła uwagę na swobodny sposób, w jaki Elvis zareagował na jej wyznanie i zaczęła się zastanawiać, czy on naprawdę czuł to samo. Przyznaje też: "Zawsze zastanawiałam się, czy to dlatego, że był zaspany, czy było późno. Ale tak, powiedział to".

Acz nie rozumiem tylko dlaczego dalej kazał utrzymywać chłopakom kontakt z Dianą. Forma zemsty, poprzez utrzymywanie jej w ciągłej niepewności? Wątpię, w przypadku innych kobiet nigdy tak nie postępował. Myślę, że faktycznie planował się z nią rozmówić i zamknąć temat Burta Reynoldsa, a być może także jednoznacznie zakończyć ich związek, tylko stale to odkładał. Pewnie z uwagi na swój stan zdrowia i wielość koncertów w 1976 roku, po prostu był zmęczony i nie chciał prowadzić "trudnych" rozmów. Tym bardziej, że w Graceland ciągle mieszkała Linda Thomson, choć już dawno ustalili między sobą, że nie będą dalej razem. Nie doskwierał mu też brak kobiet, bo jak wiemy zawsze miał kilka takich, z którymi umawiał się na wyjazdach, jak choćby bezproblemową, zawsze uśmiechnięta, kochająca, niewymagająca Sheilę Ryan, jedyną kobietę, przy której naprawdę odżywał w latach 70., czy też Mindi Miller, która porzuciła dla niego karierę modelki we Włoszech. A pod koniec roku poznał bardzo zainteresowaną bliższą relacją Rosemary Alden (kolejną miss Tennessee), która nieopatrznie na jedno z pierwszych spotkań zabrała ze sobą o dwa lata młodszą siostrę Ginger, która Elvisowi bardziej wpadła w oko i szybko przerzucił się z Rosemary na Ginger.

Niemniej, wiele wskazuje, że gdyby nie epizod z Burtem Reynoldsem i jej parcie na szkło, Diana mogła liczyć na bliższą relację z Elvisem. Nie wiadomo czy by do niej doszło, ale z pewnością Elvis dałby jej szansę. Mówił jej różne romantyczne rzeczy, które sprawiły, iż uwierzyła w możliwość ustatkowania się Elvisa z nią u boku.

Diana ciągle się jeszcze łudziła i liczyła na ponowne nawiązanie bezpośredniej relacji, bo zdarzyło się kilka razy wcześniej, że najpierw Elvis się z jakąś rozstał (zwykle to te kobiety zrywały, nie mogąc się pogodzić, że oprócz nich ma też inne), a potem wracali do siebie w takiej czy innej formie.

"Trzymałam się myśli, że w końcu do mnie wróci, bo przecież czasami wracał do dziewczyn, które były w jego życiu. Nie wiem, czy po rozwodzie kiedykolwiek był tylko z jedną kobietą. Wyjeżdżał, a potem wracał".

Jest też jeszcze jedna rzecz, która przyczyniła się do niekontynuowania tej relacji przez Elvisa. Diana była kolejną z kobiet, która chciała być jedyną. Chociaż z moralnego punktu naszej kultury, jest to jak najbardziej uzasadnione oczekiwanie, to zupełnie utopijne, jeśli się pretenduje do kobiety Elvisa. Od 1974 roku w zasadzie w otoczeniu Elvisa nie było żadnych kobiet nastawionych na jego monogamię. Wiedział, że nie podoła temu kryterium, więc szybko eliminował ze swojego życia wszystkie te, które oczekiwały od niego wierności. Dla własnego komfortu psychicznego i w celu unikania kłótni na tym tle. A z tego, co Diana sama mówiła, kilka razy mu to wyrzucała.

"W mojej obecności przyprowadzali inne dziewczyny, żeby się z nim spotkały. Na moich oczach. To było jak piórko w ich kapeluszu, jeśli znaleźli dziewczynę, która mu się spodobała. To było obraźliwe! Byłam taka wściekła".

Raziło ją, gdy w jej obecności przyprowadzano do niego inne, a nawet gdy jej przy tym nie było. Już zapomniała, że wcześniej to ona również była "tą inną kobietą", którą przyprowadzono do Elvisa, gdy siedział w kinie obok Lindy Thomson, wówczas swojej oficjalnej partnerki i że być może wśród tych pozostałych kobiet, jakie tam były, też były takie, z którymi Elvis tkwił w relacji.

Victoria Hallman, jej przyjaciółka i współautorka książki powiedziała Fox News:

"Postrzegała go jako wyjątkowego, kochającego, miłego i bogobojnego człowieka. On zawsze będzie miał bardzo, bardzo specjalne miejsce w jej sercu. Myślę, że ona zawsze czuła, że on naprawdę kochał ją w swoim sercu. To ważne, aby ludzie wiedzieli, że ich miłość była prawdziwa".

Po śmierci Burta Reynoldsa (6 września 2018 roku), Diana napisała:

"Zadzwoniłam do niego do Los Angeles, a on zaprosił mnie do swojego pięknego domu. Wierny swojemu słowu, dał mi dodatkową pracę w filmie "Smokey and the Bandit". Kiedy film wszedł na ekrany, oczywiście byłam tylko mgnieniem oka, ale to podsyciło moją pasję podążania za marzeniami. Dużo przebywałam na planie filmowym. Dowiedziałem się bardzo wiele o tym, co trzeba zrobić, żeby nakręcić film. Zaprzyjaźniłam się z Burtem Reynoldsem i miałam przywilej obserwowania go z bliska, jak reżyseruje i gra w swoich filmach, a do tego jeszcze mi za to płacili! Uznałam to za sukces! Nigdy nie zapomnę, że Burt Reynolds podał mi rękę i dał mi pierwszy raz posmakować "show-biznesu". Dzięki niemu mogłem też poznać, obserwować i uczyć się od Lauren Hutton, Sally Field, Loni Anderson i Jerry'ego Reeda, by wymienić tylko kilka osób, które grały w jego filmach.

Spoczywaj w pokoju Burcie Reynoldsie ... Z pewnością pozostawiłeś swój ślad na świecie, a zwłaszcza na pewnej młodej kobiecie o imieniu Diana Goodman, która w końcu została Hee Haw Honey! Byłeś przyczyną ostatecznego zerwania między Elvisem a mną. Chociaż nigdy więcej nie pracowaliśmy razem i widzieliśmy się tylko kilka razy [od czasu "Gatora"], pozostaliśmy przyjaciółmi na zawsze".

W moim odczuciu, Diana Goodman do dziś nie pogodziła się z faktem iż jej "podążanie za marzeniami" stanęło na drodze rozwoju bliższej relacji z Elvisem, położyło jej kres. Może wysnuwam zbyt daleko idące wnioski, ale obserwując jej ruchy niewerbalne (motorykę, mimikę, gesty, ton głosu, mowę ciała) podczas wywiadu, uważam że pomimo upływu lat, miłość do Elvisa trwa, czego nie widać gdy mówi o mężu, z którym spędziła ponad 30 lat.

Na koniec jeszcze kilka informacji o ich relacji, spostrzeżenia poczynione przez Dianę i o jej losach na niwie aktorskiej.

Diana zwróciła uwagę na pewne zbiegi okoliczności, które doprowadziły ją do Elvisa i w tej kwestii się z nią zgadzam:

• pierwszy - kiedy wypowiada jego imię i nazwisko przed jury konkursu Miss Georgia;
• drugi - gdy po wygraniu konkursu zostaje wysłana na sesję zdjęciową do Memphis;
• trzeci - kiedy wiozący ją taksówkarz sugeruje zatrzymanie się u bram Graceland;
• czwarty - kiedy Elvis zauważa ją na monitorze i jak słusznie Diana argumentuje, przecież mógł spać, być w toalecie, jeść czy robić cokolwiek innego nie spoglądają na monitor.

Jeśli chodzi o jego wygląd zewnętrzny, Diana spostrzegła, że był niesamowicie przystojnym i bardzo zadbanym mężczyzną, który nosił dużo ciężkiej biżuterii, w szczególności tej z turkusami. Druga rzecz jaka rzuciła się jej w oczy, to zmiana ubioru w zależności od pory dnia. Po prostu zawsze był elegancki i z klasą.

Natomiast to, co ją najbardziej zaskoczyło, a jednocześnie najbardziej zachwyciło, to jego osobowość, wiedza, inteligencja i jego wnętrze. Jej odkryciem było, że Elvis uwielbia czytać, wręcz z maniakalnym zaangażowaniem. W szczególności książki religijne i duchowe. A później dyskutować o treściach w nich zawartych. Nie mogła wyjść z podziwu, że uwielbia także czytać je na głos innym. Ta rola, do czasu jego poznania, kojarzyła się jej wyłącznie z matkami czytającymi swoim dzieciom, żonami czytającymi chorym mężom, czy kaznodziejami podczas kazań.

Kolejnym zaskoczeniem była jego wiedza i zaangażowanie w numerologię oraz wykorzystywanie jej w tłumaczeniu zdarzeń biblijnych i innych wydarzeń.

Dowiedziała się o tym wszystkim, kiedy Elvis pierwszy raz zaprosił ją do swojej strefy prywatnej w samolocie:

"Weszliśmy z nim do strefy prywatnej za zasłoną, tam nie było drzwi, tylko ta kotara. Miał tam mnóstwo książek i zapytał mnie, czy znam się na numerologii i czy wierzę w Boga (miał też Biblię), a ja odpowiedziałam, że tak, bo wychowałam się w chrześcijańskim domu i przez całe życie uczęszczałam do kościoła, choć nie zawsze za nim podążałam, a i moje postępowanie nie zawsze było chrześcijańskie. Jednak byłam wierzącą osobą i to był mój fundament.
Więc czytał mi fragmenty różnych książek i szybko zauważył, że w ogóle nie rozumiem numerologii. Zrozumiałam to lepiej dopiero później, gdy byłam starsza. Jednak on był tym zafascynowany, jak to wszystko pasuje do siebie, w Biblii i w liczbach. Miał głód prawdy i poznawania rzeczy o Bogu. Był w nim zdecydowanie duchowy wymiar głodu.
Kiedy byliśmy w samolocie, wchodziliśmy do tego małego pomieszczenia i wtedy czytał mi i próbował wprowadzać mnie w to, co go interesowało. Był bardzo inteligentnym człowiekiem, jeśli chodzi o znajomość rzeczy. Był mądry, bezpretensjonalny i bystry. Miał wrodzone wyczucie tego, co go otacza i ten niepohamowany głód wiedzy. Nie siedział bezczynnie, lecz czytał zdobywając wiedzę. Był bardzo oczytaną osobą i był inteligentny.
Wiedział czego potrzebuje i może nie zawsze dokonywał najlepszych wyborów, ale był bardzo mądry. Myślę, że bez tej mądrości nie wspiąłby się na poziom, jaki osiągnął dzięki swojej muzyce i sile, jaką miał, ani inspiracji, jaką się stał".

Diana wspominała też o jego głębokich dyskusjach duchowych, światopoglądowych i filozoficznych z Larrym Gellerem, tych telefonicznych i tych osobistych.

Według niej był świetnym, operatywnym organizatorem i planistą, potrafiącym sprawnie działać nawet w niesprzyjających warunkach. No co tu dużo mówić, wystarczy przeanalizować pierwszą połowę tego postu. Owszem, miał ludzi do zadań, ale cała logistyka i planowanie leżały po jego stronie. Oni tylko wykonywali jego polecenia. A to też sztuka, przydzielić zadania odpowiednim osobom, które mają najlepsze predyspozycje do prawidłowego ich wykonania.

Z takich wątków bardziej uczuciowych ... Diana uważa piosenkę "Can't help falling in love", za taką jej i Elvisa. Zwykle tak jest, że para ma swoją ulubioną piosenkę. Najczęściej tą, przy której się poznali, lub inną, która wiąże się z jakimś ważnym wydarzeniem w ich związku. Gdy śpiewał, kiedy byli razem (pewnie gospel), to prosiła go, aby zaśpiewał dla niej właśnie tą. Była to piosenka, którą żegnał się z publicznością. I można powiedzieć, że i jej wyśpiewał pożegnanie ...

Poza tymi produkcjami, które zostały wspomniane już wcześniej (w cytatach z jej wypowiedziami), udało jej się jeszcze liznąć trochę tak pożądanego show-biznesu w jakimś musicalu (nazwy nie znam), wystawianym w Atlantic City w New Jersey, z którym później pojechała na dwa miesiące do hotelu Fontainebleau Hilton w Miami, a potem na kilka kolejnych do Meksyku.

Jednak jej niewątpliwie największym sukcesem był udział w serialu telewizyjnym "Hee Haw", w którym występowała w latach 1981-1985, a na planie którego bardzo zżyła się się z Lindą Thompson. Był to program muzyczno-rozrywkowy, okraszony humorem słownym. I co ciekawe, ma pewien związek z Elvisem, a taki cytat sobie wynotowałam:

"Elvis Presley był fanem Hee Haw i chciał wystąpić jako gość w tym programie, ale wiedział, że jego menedżer, pułkownik Tom Parker, nie pozwoli mu na to (po śmierci Presleya Parker został pozwany przez Elvis Presley Enterprises za złe zarządzanie). Dwie z Hee Haw Honeys umawiały się z Presleyem na długo przed dołączeniem do obsady: Linda Thompson w połowie lat 70-tych, z którą Presley był w długotrwałym związku po rozwodzie z Priscillą; oraz Diana Goodman niedługo później.
Charlie McCoy grał na harmonijce ustnej na kilku wybranych nagraniach Presleya pod koniec lat sześćdziesiątych, a Joe Babcock z Nashville Edition śpiewał w tym czasie na kilku jego nagraniach.
Wkrótce po śmierci Presleya, jego ojciec, Vernon Presley, pojawił się w programie obok Thompson i Bucka Owensa i złożył hołd swojemu zmarłemu synowi, zwracając uwagę na to, jak bardzo Elvis lubił oglądać program, a także przedstawił jedną ze swoich ulubionych pieśni gospel w wykonaniu Hee Haw Gospel Quartet".

Po śmierci Elvisa rzekomo powiedziała: "Był tak wielki jak życie, trudno było go poskładać do kupy [zrozumieć]. Nadczłowiek i jego rzeczywistość jako człowieka. Było w nim coś nadprzyrodzonego". Chociaż nie wiem, czy to rzeczywiście jej wypowiedź, bo podobne przypisuje się też innym osobom.

Diana Goodman napisała książkę "Hollywood Lights, Nashville Nights", w której opisuje swoją relację z Elvisem. Została wydana przez Bear Manor Media, 14 czerwca 2018 roku. Jak mówi Diana Goodman w wolnych chwilach pisała jej fragmenty przez dziesięć lat, a do jej napisania namówiła ją przyjaciółka - Victoria Hallman, która jest drugą autorką tej książki. Ta książka nie jest na razie wykazywana w internetowej bazie książek o Elvisie.

Okładka książki "Hollywood Lights, Nashville Nights", wydanej 14 czerwca 2018 roku, autorstwa Diany Goodman i Victorii Hallman

Wywiad z Dianą Goodman, po wydaniu przez nią książki "Hollywood Lights, Nashville Nights", w 2018 roku - w duńskim programie „Welcome to my World” opowiada o swoim życiu i czasie spędzonym z królem Elvisem Presleyem, a prowadzącym jest Stig Ulrichsen

Okładka magazynu "TV & Movie Screen", na której znalazło się zdjęcie Elvisa Presleya i Diany Goodman

Elvis opuszcza hotel i udaje się na popołudniowy koncert, o godzinie 14:30, w Nassau Veterans Coliseum, w Uniondale (NY), 19 lipca 1975 roku. Do Nowego Yorku przyleciała z nim Diana Goodman, z którą w 1975 roku romansował przez krótki czas

19 lipca 1975 roku - Elvis opuszcza hotel, wsiada do limuzyny i udaje się na wieczorny występ, który da o godzinie 20:30, w Nassau Veteran Coliseum, w Uniondale (NY). Towarzyszy mu Diana Goodman

Nieliczne opisy, które można znaleźć podają, że tę partię zdjęć wykonano na lotnisku JFK* w New York (NY), 19 lipca 1975 roku

* Widać wyraźnie, że jest noc, a na szyi Elvis ma ozdobę od kostiumu "Black Totem Pole Suit", w którym wystąpił na drugim koncercie tego dnia, o godzinie 20:30.

I gdyby przyjąć, że po koncercie powrócił do hotelu Hilton Garden Inn na lotnisku JFK (Nowy Jork), przebrał się i jadą na płytę lotniska na lot do następnej miejscowości, to zgoda. Chociaż zwykle tego nie praktykował, tylko od razu jechał na lotnisko i przebierała się już na pokładzie samolotu.

Tymczasem elvispresleymusic.com.au podaje: "Elvis z Diane Goodman odjeżdżają z hotelu Hilton Garden Inn na lotnisku JFK (Nowy Jork) do Nassau Coliseum 19 lipca 1975 roku" - czyli jakby dopiero na koncert. Ale to jest błędny opis, gdyż mamy zdjęcia jak Elvis opuszcza Hilton Garden Inn, ubrany w "Dark Blue Totem Pole Suit", wsiada do limuzyny i jedzie na koncert. Zresztą gdzie niby się przebrał? W garderobie Nassau Veterans Coliseum? Przecież po koncercie Elvis zawsze opuszczał budynek w rekordowym tempie.

Diana Goodman na wieczornym koncercie Elvisa, który dał o godzinie 20:30, w Nassau Veteran Coliseum, w Uniondale (NY), a w ręce trzyma jego okulary

A tu dwa zdjęcia z apartamentu Elvisa w Hilton garden Inn w New York (NY), z 19 lipca 1975 roku. Dokładnie z jego jadanio-sypialni, wykonane albo w trakcie sprzątania, albo tuż po opuszczeniu hotelu przez Elvisa. Nie wiem czy autor dobrze datował te zdjęcia, ale jeśli tak, to układ poduszek i kapy na łóżku wskazuje, że Elvis spał sam, a Diana poszła po wszystkim spać do swojego pokoju

Spójrzcie na łóżko, wszystkie poduszki leżą piętrowo i są ugniecione. Prawdopodobnie po wszytkim, Diana wróciła do swojego pokoju i nie spała z Elvisem. Elvis też chyba nie przespał nocy, lecz czytał.

Diana Goodman na fotografiach z różnych okresów swojego życia

Kino Memphian Theater w Memphis, które Elvis wynajmował na całe noce na seanse filmowe w okresie kiedy był sławny i nie mógł iść do kina jak każdy inny obywatel. Tutaj też na pierwszą randkę zapraszał nowo poznane kobiety, z którymi chciał nawiązać relację

P. S.
Część zdjęć po otwarciu w nowym oknie, będzie mozna zobaczyć w większym rozmiarze.