Chociaż zmierzyło się z nią wielu artystów, to dla mnie tylko dwa wykonania zasługują na uwagę, The Righteous Brothers, które niejako wylansowało ją do tak znanej, jaką jest obecnie i Elvisa. Inni się nie liczą.
To jedyna piosenka z wszystkich, kiedy nie potrafię się zdecydować, czy wolę wersję Elvisa, czy innego wykonawcy, w tym przypadku The Righteous Brothers. Jeśli chodzi o inne piosenki, które śpiewał Elvis oraz inni wykonawcy, nie mam tego typu rozterek, wykonania Elvisa interpretacyjnie i wokalnie zawsze wyprzedzają lata świetlne wersje "tych innych".
Tę piosenkę Elvis włączył dość późno do swojego repertuaru, chociaż znał ją i lubił od momentu jej powstania. Pierwszy raz zaśpiewał ją 27 grudnia 1976 roku, podczas koncertu o godzinie 20:30, w Wichita State University, Wichita (KS), a ostatni raz podczas koncertu o godzinie 20:30, 25 czerwca 1976 roku, w Riverfront Coliseum, Cincinnati (OH). Na scenie w jego wykonaniu mogliśmy ją usłyszeć 16 razy.
Pierwszy raz została wydana na płycie "Moody Blue", która ukazała się 19 lipca 1977 roku.
Elvis nigdy nie nagrał piosenki "Unchained Melody" w studiu. Dwa jego wykonania, jakie wydano na płytach RCA, to nagrania koncertowe:
z 24 kwietnia 1977 roku (20:30, Crisler Arena, Ann Arbor, MI) - LP "Moody Blue", RCA (19 lipca 1977; pierwsza na stronie A),
z 21 czerwca 1977 roku (20:30, Rushmore Plaza Civic Center, Rapid City, SD) - SP "Unchained Melody", RCA (27 lutego 1978 roku; z "Softly, As I Leave You" na stronie B).
Oczywiście to nie jedyne płyty RCA, na których się ukazała, później wydano ją jeszcze na kilku innych, ale zawsze z nagraniami tylko z tych dwóch koncertów. Natomiast w latach dwutysięcznych, w ramach FTD, pojawiło się kilka wydań tej piosenki także z innych koncertów. Na YouTube można odsłuchać, a czasem i zobaczyć, jeszcze kilka wykonań z innych dni, których nie zamieściłam w tym poście.
Melodia do tej piosenki powstała już w 1930 roku, pięć lat przed narodzinami Elvisa. Napisał ją Alex North. W 1954 roku przyjął zlecenie na napisanie tematu przewodniego i tytułowej piosenki do filmu więziennego "Unchained" (1955). Muzykę już praktycznie miał, a o napisanie słów poprosił Hy Zareta, który początkowo mu odmówił. Później panowie doszli do porozumienia i wspólnie napisali "Unchained Melody". Aczkolwiek Hy Zaret odrzucił prośbę producenta o umieszczenie słowa "unchained" w swoich tekstach (dlaczego, nie wyjaśniono). Piosenka ostatecznie stała się znana jako "Unchained Melody", mimo że w rzeczywistości nie zawiera słowa "unchained" w swojej treści. Todd Duncan zaśpiewał wokal do ścieżki dźwiękowej tego filmu. W 1990 roku, pojawiła się również w filmie "Ghost", z wokalem The Righteous Brothers.
Stała się jedną z najczęściej nagrywanych piosenek XX wieku. Jest najczęściej coverowaną i nagrywaną piosenką na świecie - od 1955 roku do 2015 roku, powstało ponad 1500 nagrań "Unchained Melody", nagranych przez ponad 670 artystów w wielu językach.
W 2004 roku magazyn Rolling Stone umieścił wersję piosenki The Righteous Brothers na 365 miejscu listy 500 najlepszych piosenek wszech czasów.
The Righteous Brothers w piosence "Unchained Melody" - nagranie koncertowe z 1965 roku
Link: https://www.youtube.com/watch?v=Z0uUtdzy32s
Spośród kilkuset wykonawców, którzy wzięli na warsztat tę piosenkę, to ich wykonania (było kilka) są uznawane za najlepsze. Na Wikipedii napisano:
"Cover „Unchained Melody” zespołu The Righteous Brothers jest powszechnie uważany za ostateczną wersję utworu".
To ich wykonania tej piosenki odnotowały najwięcej najwyższych i najczęstszych pobytów na listach. Od momentu jej nagrania stała się najczęściej odtwarzaną piosenką w grających szafach.
Jak czytamy:
"Spośród setek dokonanych nagrań, wersja Righteous Brothers, z solówką Bobby'ego Hatfielda, stała się standardem szafy grającej po jej wydaniu. Bobby Hatfield zmienił melodię w ostatniej zwrotce i wiele kolejnych coverów piosenki jest opartych na jego wersji. Nagranie Righteous Brothers zyskało drugą rundę wielkiej popularności, gdy pojawiło się w filmie „Ghost” w 1990 roku.
Główny wokal solowy został wykonany przez Bobby'ego Hatfielda, który później nagrał także inne wersje piosenki. Według jego partnera Billa Medleya, zgodzili się nagrać po jednym solowym utworze na albumie. Obaj chcieli zaśpiewać "Unchained Melody" na swoim czwartym albumie, ale Hatfield wygrał rzut monetą".
Elvis w piosence "Unchained melody" - 15 z 16 wykonań! Od 27 grudnia 1976 roku do 25 czerwca 1977 roku. Niektóre złej jakości, bo nagrywane na magnetofon z widowni
Link: https://www.youtube.com/watch?v=BBwt7m1i3L4
Elvis w piosence "Unchained melody" - podczas koncertu o godzinie 20:30, 24 kwietnia 1977 roku, w Crisler Arena, w Ann Arbor (MI)
Link: https://www.youtube.com/watch?v=VEyW_95FXpE
Elvis w piosence "Unchained melody" - z koncertu o godzinie 20:30, 21 czerwca 1977 roku, w Rushmore Plaza Civic Center, w Rapid City (SD)
Link: https://www.youtube.com/watch?v=QWp1jArhO9w
Elvis w piosence "Unchained melody" (20:30, 21 czerwca 1977 roku, Rushmore Plaza Civic Center, Rapid City, SD) + zdjęcia z lotniska w Indianapolis, z 26 czerwca 1977 roku - to najlepsza jakościowo wersja jeśli chodzi o obraz, ale już z podkładem Royal Philharmonic Orchestra, po zdjęciu oryginalnej ścieżki muzycznej
Link: https://www.youtube.com/watch?v=ANcq2A-WezI
Na końcu dograna jest scena jak Elvis wysiada na lotnisku w Indianapolis (IN), 26 czerwca 1977 roku. Otrzymuje płytę "Moody Blue" od RCA i jakąś statuetkę od Todda Slaughtera, Prezydenta Elvis Presley Fan Club of Great Britain. Właściwie ląduje, wysiada i z powrotem do niego wsiada (zwykle to nagranie jest przycinane i pokazywane bez lądowania i bez wsiadania na pokład samolotu z powrotem).
Od RCA dostał tablicę upamiętniającą wyciśnięcie dwumiliardowej płyty w tłoczni RCA w Indianapolis, co miało miejsce podczas produkcji jego nowego albumu, "Moody Blue", właśnie przed jego ostatnim koncertem w Indianapolis, 26 czerwca 1977 roku.
Zdjęcia z lotniska wykonała ta sama ekipa telewizji CBS, która nagrywała materiały do filmu "Elvis in concert", jaki miał się ukazać na antenie CBS-TV w grudniu 1977 roku, zmontowany według nieco innej koncepcji, niż finalnie zobaczyliśmy go 3 października 1977 roku, kiedy to w związku ze śmiercią Elvisa przyśpieszono montaż i zmieniono formę ukazania jego osoby w stosunku do początkowych założeń.
Elvis w piosence "Unchained melody" - ostatnie wykonanie, podczas koncertu o godzinie 20:30, 25 czerwca 1976 roku, w Riverfront Coliseum, Cincinnati (OH)
Link: https://www.youtube.com/watch?v=A7EVL3nJVW4
Klip zatytułowany "The origin and history of Unchained Melody" przedstawia fragmenty ponad 20 wykonań innych artystów, w tym Elvisa, a na końcu pełną wersję "Unchained Melody" w wykonaniu The Righteous Brother (początek na minucie 5:18)
Link: https://www.youtube.com/watch?v=LrquswYcwV0
Chociaż autor klipu podaje, że to wersja wykorzystana w filmie "Ghost" (1990), chcąc ją tu zamieścić w samodzielnym klipie, znalazłam kilka wykonań opisanych nazwą filmu, ale każde z nich jest inne. W związku z tym nie wiem, która z tych wersji rzeczywiście pojawiła się w tymże filmie. Tej, która została umieszczona na końcu tego klipu, nie znalazłam na żadnym samodzielnym klipie. To najpiękniejsza wersja "Unchained Melody" The Righteous Brothers - jedyna, którą stawiam wyżej od wykonania Elvisa.
ZAGADKA! Od razu podkreślę - nie potrafię tego wyjaśnić.
Elvis w piosence "Unchained melody" - gdzie i kiedy, czyli podczas jakiego koncertu to było, nie podano. Niemniej to zagadkowy klip, o czym w opisie poniżej
Link: https://www.youtube.com/watch?v=pciMvPoeu0w
Ten klip zaskakuje dlatego, że widzimy na nim Elvisa w jumpsuicie "White Aloha Suit", w którym ponoć ostatni raz wystąpił 16 marca 1974 roku, śpiewającego piosenkę "Unchained melody", jaką włączył do swojego repertuaru dopiero 27 grudnia 1976 roku, czyli dwa i pół roku później!
Jak to zatem wytłumaczyć? Nie wiem. Możemy jedynie czysto hipotetycznie rozważyć kilka opcji:
1. Elvis już wcześniej zaśpiewał na scenie tę piosenkę;
2. Elvis wystąpił w jumpsuicie "White Aloha Suit" w 1976 lub 1977 roku;
3. Podmieniono kostium Elvisa na klipie;
4. Użyto technologii "deepfake".
Ad. 1. Czyżby informacja, że włączył ją do swojego repertuaru dopiero 27 grudnia 1976 roku była błędna? Może zaśpiewał ją podczas jakiegoś koncertu w 1973 lub 1974 roku, kiedy występował w "White Aloha Suit"?
Strona elvisconcerts.com, niby podaje piosenki do każdego koncertu Elvisa, lecz nie wiem na jakiej podstawie i na ile te wykazy są poprawne, a nie mam jak tego zweryfikować. Są piosenki, których nie wykazuje do żadnego koncertu, choć wiadomo, że Elvis je śpiewał, co wiemy z notatek uczestników tych koncertów. Pokazuje też piosenki do koncertu, który nigdy się nie odbył, a jaki ma od lat zdublowany w swojej bazie (pod dwoma* różnymi datami). W kostiumach także ma totalny kipisz. Niemniej jest to jedyna taka strona, jaka się jeszcze ostała i pod wieloma względami jest to naprawdę dobra strona.
* Chodzi o koncert dodany o 3:00 w nocy, z końcówki Sezonu 3 (od 10 sierpnia do 08 września 1970 roku), w International Hotel w Las Vegas. Z przyczyn, które wyjaśniałam w poście "Ile koncertów dał Elvis w Las Vegas w latach 1969 - 1977?", w źródłach pojawiał się pod datą 6 lub 8 września, a na stronie elvisconcerts.com, pod tymi dwoma datami jednocześnie. Dziś sprawdziłam ich listę, zredukowali jeden z nich, niestety błędnie - zostawili wskazanie na 6 września, a usunęli prawidłowe na 8 września 1970 roku (w nocy z 7 na 8 września 1970 roku). W listopadzie 2023 roku, wykazywali ten koncert jeszcze pod dwoma datami.
Wśród komentarzy pod klipem pojawiły się uwagi, że to nie Elvis śpiewa, lecz jakiś jego impersonator (naśladowca). Powiedzmy, że to wyjaśnia dźwięk, ale co z obrazem? Jest na nim na pewno Elvis, to nie podlega żadnej wątpliwości. Jeśli przeanalizujemy obraz, on rzeczywiście śpiewa "Unchained melody", odpowiednio ją akcentując swoimi ruchami i mimiką twarzy! Wszystko pasuje.
Nie zamy jego kostiumów z wszystkich koncertów 1974 i 1975 roku oraz z 4 maja 1976 roku. Być może to, na którymś z nich wystąpił w jumpsuicie "White Aloha Suit", śpiewając tę piosenkę? Jego wygląd na klipie odpowiada temu, jaki znamy z 1974, 1975 i pierwszej połowy 1976 roku.
Ad. 2. Wszystkie jumpsuity w jakich wystąpił od 27 grudnia 1976 roku do 26 czerwca 1977 roku, czyli w okresie, w którym miał w repertuarze "Unchained melody", są znane. Jeśli założymy, że mimo wszystko zaśpiewał ją w tym czasie występując w "Whita Aloha Suit", to mamy dwie możliwości, albo do któregoś z tych koncertów wykazuje się niewłaściwy jumpsuit (bo nawet jeśli uczestnicy podawali "White Aloha Suit", to wydawało się to tak niewiarygodne, iż zmieniano go na inny), albo Elvis przebrał się w niego w trakcie koncertu, po uszkodzeniu kostiumu w jakim wyszedł na scenę. Acz do tej teorii nie pasuje mi wygląd Elvisa z klipu, jak dla mnie to 1974 ewentualnie 1975 rok.
Ad. 3. Nie jest to niemożliwe, o czym przekonaliśmy się w przypadku rzekomego jumpsuitu "Red Powder Suit", gdzie na oryginalnym materiale zmieniono kolor niebieski na malinowy. Jeśli chodzi o obrazy ruchome (filmy) jest tego mało, ale w przypadku zdjęć mamy bardzo dużo takich przeróbek. No nie wydaje mi się, żeby ktoś siedział godzinami nad filmem tylko po to, by podmienić jumpsuit na inny, ale w końcu desperatów z różnymi ide'e fixe nie brakuje.
Ad. 4. Z pomocą technologii obrazu "deepfake" zmieniono układ ust i ruchy Elvisa, dopasowując je do wykonania "Unchained melody"? Jeśli przyjrzymy się ustom Elvisa, on rzeczywiście śpiewa "Unchained melody", gestykulacja też pasuje, więc jedynym sensowym wyjaśnieniem wydaje się być zastosowanie technologii "deepfake". Aczkolwiek klip umieszczono na YouTube 12 lata temu, a wtedy technologia obrazu "deepfake" jeszcze nie była znana (patrz post "Elvis w technologii deepfake"), pierwsze obrazy z jej użyciem powstały dopiero w 2017 roku (odsyłam do materiału "Deepfake" na Wikipedii).
Widziałam już wcześniej ten klip kilka razy. Nawet pomyślałam sobie, że jeśli chodzi o "Unchained melody", to zdecydowanie wolę jego wykonanie z czerwca 1977 roku. Natomiast nigdy wcześniej mi nie podpadł, ponieważ nie mam zakodowane w pamięci od kiedy i do kiedy i czy w ogóle, Elvis śpiewał jakąś piosenkę na scenie. Przy dwóch tysiącach koncertów i ponad ośmiuset piosenkach, jakie miał w swoim repertuarze, chyba nikt z nas tego nie potrafi spamiętać.
Longplay "Moody Blue", wydany 19 lipca 1977 roku przez RCA, z piosenką "Unchained melody" jako pierwszym utworem na stronie A
Singiel "Unchained Melody", wydany 27 lutego 1978 roku (z "Softly, As I Leave You" na stronie B) przez RCA
Elvis nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać. Co jakiś czas trafiam na jakąś perełkę w jego wykonaniu.
Tym razem na kolana powaliło mnie jego wykonanie fragmentu (nad czym ubolewam) piosenki "What now my love". Dotąd za najlepsze uważałam to z koncertu satelitarnego "Aloha from Hawaii", to się właśnie zmieniło. Nigdy wcześniej nie trafiłam na to rewelacyjne wykonanie, z 4 grudnia 1976 roku (pierwszy klip).
To pokazuje, że gdyby Elvis zajął się poezją śpiewaną, nie miałby sobie równych.
Bajeczna, ściskająca za serce wersja. W opisie klipu napisano między innymi:
"Wyjątkowość polega na tym, że Elvis mniej więcej recytuje piosenkę, a nie ją śpiewa, co nadaje jej nieoczekiwany zwrot akcji".
Pierwszy raz zaśpiewał ją prawie 5 lat wcześniej, 4 sierpnia 1972 roku, podczas koncertu Opening Show, w Hilton Hotel, w Las Vegas, a to boskie wykonanie, z koncertu Dinner Show, 4 grudnia 1976 roku, w Hilton Hotel w Las Vegas, jest ostatnim.
Zastanawiam się, czy był jeszcze jakiś koncert, na którym przedstawił ją w podobny sposób, jak na tym ostatnim wykonaniu.
Zaśpiewał ją na koncertach minimum 136 razy. Pierwszy raz 4 sierpnia 1972 roku, podczas Opening Show, w Hilton Hotel w Las Vegas, a ostatni raz 4 grudnia 1976 roku, podczas koncertu o godzinie 22:00, również w Hilton Hotel w Las Vegas. Do tego czasu nie śpiewał jej przez ponad trzy lata, to jest w okresie od 3 września 1973 do 4 grudnia 1976 roku.
Elvis Presley we fragmencie piosenki "What now my love", podczas występu o godzinie 22:00, w Hilton Hotel w Las Vegas, 4 grudnia 1976 roku
Link: https://www.youtube.com/watch?v=o20UUmGJ6TM
Elvis Presley w piosence "What now my love", podczas występu Closing Show, w Hilton Hotel w Las Vegas, 23 lutego 1973 roku. Cudowna wersja, na którą zwrócił mi uwagę ktoś w komentarzu, częściowo mówiona, do tego bardzo udane solówki zaplecza wokalnego. Po owacji na stojąco, powtórzył jeszcze refren, co bardzo rzadko robił
Link górny: https://www.youtube.com/watch?v=bJODclpXNAc
Link dolny: https://www.youtube.com/watch?v=EbZP9dkQMhg
Praktycznie z bisami Elvis skończył już prawie na początku swojej kariery. Kiedy publiczność biła brawa w nadziei na bis, on biegł już z ekipą do samochodów i w pośpiechu opuszczał budynek, w obawie, że zostanie dopadnięty przez fanów, którzy zedrą z niego ubranie, jak to nie raz bywało.
Elvis Presley w piosence "What now my love", podczas Opening Show, w Hilton Hotel w Las Vegas, 4 sierpnia 1972 roku, kiedy to miała swoją premierę (górny klip). Na dolnym klipie z próby w tym samym dniu
Link górny: https://www.youtube.com/watch?v=vBwmPUHON64
Link dolny: https://www.youtube.com/watch?v=kRX4JPTfNzI
Elvis Presley w piosence "What now my love". Górny klip, to 14 stycznia 1973 roku, a dolny, to 12 stycznia 1973 roku
Link górny: https://www.youtube.com/watch?v=UpjKlOM7KQ4
Link dolny: https://www.youtube.com/watch?v=f_rFS_ZDA5g
Elvis Presley w piosence "What now my love" acapella
Link: https://www.youtube.com/watch?v=bfi6njQ3CBU
Chyba taka "sztuczna" acapella - myślę, że po prostu została zdjęta dźwiękowa ścieżka instrumentalna, tak jak robiono to z nagraniami do koncertów "Elvis in concert", zostawiano głos Elvisa, a na żywo grała orkiestra i śpiewały chórki (męski i żeński), które były na tyle wyraziste, że pokrywały te oryginalne, słyszane w tle z głosem Elvisa. Tutaj, w tym "niby" acapella, też je słyszymy.
Początkowo planowałam omówić wszystkie piosenki z oficjanego katalogu Elvisa Presleya. Z podaniem autorów słów i muzyki, historią ich powstania, jaka w przypadku niektórych z nich jest niesamowicie ciekawa, słowami w oryginale i przetłumaczonymi na polski, a także z przykładami wykonań Elvisa live (z koncertów) i nagrań studyjnych, w tym "take-ów" (podejść nagrywania), które według mnie czasami są znacznie lepsze i ciekawsze interpretacyjnie niż te, jakie na płytę wytypował Elvis.
Niestety, jestem zmuszona wycofać się z tego pomysłu. W oficjalnym katalogu piosenek Elvisa jest ich minimum 836 (nie wiem w czym rzecz, ale liczba ta w zależności od źródła oscyluje od 836 do ponad 880).
I tak sobie policzyłam ... Rok ma 52 tygodnie i gdybym co tydzień omawiała tylko jedną piosenkę (a tyle trzeba liczyć minimum z pisaniem, wyszukiwaniem informacji i materiałów, ich selekcji, osadzaniu klipów i obrazów w poście), nie pisząc przy tym o niczym innym, zajęłoby mi to ... ponad 16 lat!
Jednak nie sposób przejść obok niektórych i nie wspomnieć o nich w kontekście wykonań Elvisa.
Dzięki awersji i pogardy Elvisa do plabacku oraz ponad dwóch tysięcy koncertów jakie dał od początku swojej kariery, mamy coś, czego nie ma żaden fan innego wykonawcy - od jednej do kilkudziesięciu wersji wykonań danej piosenki! W niektórych przypadkach może i kilkaset. Od nagrań profesionalnych, po amatorskie, poczynione przez fanów.
W związku z tym zaczynam nową serię postów - "♫ Utwór - [tytuł]", w której przedstawię tylko część piosenek z jego katalogu, jakie urzekły mnie iterpretacją, różnorodnością wokalu, czy zwróciły moją szczególną uwagę z jeszcze innego powodu.
Oczywiście nie zamieszczę wszystkich wykonań jakie mamy (choć to byłoby ideałem), tylko wybrane. NIE zachowam też układu, o jakim pisałam w pierwszym akapicie, to zbyt czasochłonne. Część tych informacji macie już na liście "Utwory" (dostępnej bezpośrednio - bez szukania - w poziomym panelu umieszczonym zaraz pod tytułem bloga), wystarczy kliknąć w daną piosenkę. Są tam dwie listy (jedna pod drugą), które prowadzą do www.elvispresley.com.au (pierwsza) i www.sergent.com.au (druga).
Zwrócono uwagę, iż wielu aktorów grających w filmach Elvisa, dostało też role w serialu telewizyjnym "Star Trek" (1966-1969).
W bazie filmowej IMBD, powstał specjalny artykuł na ten temat "The Elvis Presley - Star Trek The Original Series Connection" ("Połączenie Elvis Presley-Star Trek z oryginalnej serii").
To świadczy o tym, iż było takie zapotrzebowanie, gdyż wielu fanów Elvisa jest jednocześnie fanami produkcji Star Trek i odwrotnie.
Ba! Nawet sam Elvis był fanem serialu "Star Trek", a na jego cześć jednego ze swoich koni nazwał "Star Trek".
Tak, jak mówi tytuł artykułu, są tu wymienieni aktorzy, którzy grali w filmach Elvisa i jednocześnie w serialu "Star Trek", ale tylko tym pierwszym (będącym przyczynkiem do powstania marki Star Trek), chodzi tu wyłącznie o trzy sezony serialu telewizyjnego "Star Trek", emitowanego w latach 1966-1969, bez uwzględniania kolejnych produkcji. Poniżej link do tego artykułu.
Link: https://www.imdb.com/list/ls063967727/
"Star Trek" został pierwotnie stworzony jako serial telewizyjny. Pierwszy odcinek wyemitowano w telewizji amerykańskiej 8 września 1966 roku (a w Kanadzie 6 września 1966 roku).
Popularność serialu spowodowała, iż jego tytuł wkrótce przekształcił się w markę, która następnie stała się przedmiotem franczyzy*. W ramach tejże franczyzy powstało kilka fantastycznonaukowych seriali telewizyjnych, kilkanaście filmów pełnometrażowych, a także dziesiątki książek, opowiadań, komiksów oraz gier komputerowych. Tworzenie produktów marki Star Trek, trwa do dziś, w tym filmów, które powstają nieprzerwanie od wyemitowania pierwszego odcinka serialu w 1966 roku.
* Franczyza to działalność gospodarcza prowadzona pod szyldem franczyzodawcy. Oznacza to, że przedsiębiorca, który jest franczyzobiorcą działa we własnym imieniu i na własny rachunek, ale zgodnie z koncepcją określoną przez franczyzodawcę. To model biznesowy, w którym franczyzodawca (inaczej właściciel marki) udziela franczyzobiorcy (innemu przedsiębiorcy) praw do korzystania ze swojej marki i systemu biznesowego, w zamian za opłaty franczyzowe. Franczyzobiorca jest zobowiązany do przestrzegania określonych standardów i procedur marki.
Prawnym właścicielem nazwy Star Trek, znaków graficznych oraz postaci, jest wytwórnia filmowa Paramount Pictures.
We wspomnianym artykule po kolei wymieniono wszystkich aktorów i aktorki, wraz z podaniem kilku informacji o przebiegu ich karier zawodowych. Ja to zrobiłam nieco inaczej, w postaci poniższej tabeli. Ograniczyłam się tylko do ich nazwisk oraz tytułów odcinków "Star Treka" i tytułów filmów Elvisa, w jakich zagrali. Zaznaczyłam także płeć, żeby nie było wątpliwości - nazwiska mężczyzn na czarno (9), kobiet na fioletowo (2), a kobiet, które miały romans z Elvisem, na czerwono (5).
Lista jest uszeregowana alfabetycznie według imion.
Tabela z nazwiskami aktorek i aktorów, którzy wystąpili w pierwszym serialu "Star Trek (jego trzech sezonach), a jednocześnie w filmach Elvisa, wraz z nazwami odcinków "Star Treka" i filmów Elvisa
W serialu "Star Trek" zagrało 16 aktorek i aktorów, z 13 filmów Elvisa:
─ 1 z "Charro!" (1969) — Harry Landers;
─ 2 z "Clambake" (1967) — Angelique Pettyjohn, James Gregory;
─ 1 z "Double Trouble" (1967) — Stanley Adams;
─ 1 z "Follow That Dream (1962) — Barry Russo;
─ 1 z "Girl Happy" (1965) — John Fiedler;
─ 1 z "Girls! Girls! Girls" (1962) — Laurel Goodwin;
─ 2 z "Harum Scarum" (1965) — Michael Ansara, Theodore Marcuse;
─ 2 z "It Happened At The World's Fair" (1963) — Gary Lockwood {2}, Yvonne Craig {1};
─ 1 z "Kissin' Cousins" (1964) — Yvonne Craig {2};
─ 2 z "Live a Little, Love a Little (1968) — Celeste Yarnall, Emily Banks;
─ 1 z "Love Me Tender" (1956) — William Campbell;
─ 2 z "Paradise, Hawaiian Style" (1966) — Julie Parrish, Marianna Hill;
─ 1 z "Wild In The Country" (1961) — Gary Lockwood {1};
W zestawieniu nie uwzględniono aktorów i aktorek, którzy w filmach Elvisa mieli role jako statyści, ani nie wymieniono filmów w jakich je grali. Takim przykładem na to ostatnie jest Angelique Pettyjohn, będąca statystką w "Blue Hawaii", którego tu nie wykazano.
Większość aktorów z filmów Elvisa, która później zagrała w "Star Treku", zagrała tylko w jednym filmie Elvisa, a w przypadku Yvonne Craig i Gary'ego Lockwooda, były to dwa filmy.
Odkąd serial "Star Trek" został przekształcony w markę i stał się franczyzą, zrobił się z tego jakiś straszny konglomerat najróżniejszych produktów (seriale, filmy, książki, opowiadania, komiksy, gry komputerowe), tworzonych przez różne podmioty franczyzowe, zrozumiały chyba tylko dla właściciela marki (Paramount Pictures) i zagorzałych fanów. Poniżej kilka linków systematyzujących informacje o Star Treku, które pozwolą na nieco lepsze zrozumienie, co dziś stoi za nazwą Star Trek oraz jakie filmy powstały w ramach tej marki i kiedy (inne produkty, pomijam):
─ Star Trek - serial telewizyjny, od którego wszystko się zaczęło (1966-1969)
Powyższe strony są w języku angielskim. Proponuję nawet nie zaglądać na polską wersję artykułu w Wikipedii, ponieważ "wylano tam dziecko z kąpielą". Zapewne autor chciał napisać w większym skrócie, niż jest to na stronach w innych językach, lecz nie wyszło, w zamian stworzył chaos informacyjny, o błędach nie wspominając (dla autora nawet 6+1=8).
Angelique Pettyjohn, to podobny przypadek jak Barbara Jean Lewis, tylko nieco późniejszy, z początku lat 60.
Prawie wszystkie źródła podają, że poznali się na planie filmu "Blue Hawaii" w 1961 roku, w którym Angelique Pettyjohn była statystką (dlatego nie znajdziemy jej w obsadzie na IMBD).
Rzeczywistość była nieco inna. Poznali się na krótko przed początkiem zdjęć do tego filmu, w Las Vegas, gdzie Angelique Pettyjohn występowała jako showgirls. Wiemy to z jej biografii "The Sci-Fi Siren Who Dared Love Elvis and Other Stars: The Untold, True Story of Elvis Presley and Angelique Pettyjohn" (2020), autor John L. Flynn*. Po jej wydaniu autor brał udział w różnych programach telewizyjnych a przede wszystkim konwentach dla fanów serii "Star Trek"**, ponieważ Angelique Pettyjohn wystąpiła w jednym z jej odcinków (jako Shahna w "The Gamesters of Triskelion"), czym zyskała sobie rzesze fanów. Właśnie na jednym z takich konwentów ją poznał.
* Dr John L. Flynn jest emerytowanym nauczycielem akademickim, który spędził ostatnie trzydzieści dwa lata swojego życia jako dziekan i profesor college'u w szkolnictwie wyższym. Jest także autorem, scenarzystą i trzykrotnie nominowanym do nagrody Hugo. Jest członkiem Science Fiction Writers of America i Mystery Writers of America. Napisał 19 książek. Jego opublikowana rozprawa doktorska "Etiologia uzależnienia seksualnego: trauma z dzieciństwa jako podstawowy determinant", otworzyła nowe możliwości w diagnozowaniu i leczeniu uzależnienia seksualnego.
** Star Trek został pierwotnie stworzony jako serial telewizyjny. Pierwszy raz wyemitowany w telewizji amerykańskiej 8 września 1966 roku. Ogółem do dziś stworzono kilka seriali, w tym jeden animowany.
Obecnie marka "Star Trek", to franczyza obejmująca kilka fantastycznonaukowych seriali telewizyjnych, kilkanaście filmów pełnometrażowych, a także dziesiątki książek, opowiadań, komiksów i gier komputerowych. Prawnym właścicielem nazwy Star Trek, znaków graficznych oraz postaci, jest wytwórnia filmowa Paramount Pictures.
Notabene Elvis był fanem tej produkcji:
"Chociaż Elvis nigdy nie pojawił się w „Star Trek”, był wielkim fanem serialu. Aktorka Celeste Yarnall, która grała także w „Star Trek”, powiedziała, że Elvis miał konia o imieniu „Star Trek”. Yarnall pamięta podekscytowanie Elvisa, gdy spotkał ją na planie w związku z jej rolą w tym serialu science-fiction".
O początku ich związku, John L. Flynn mówi:
"Angelique poznała Elvisa w Las Vegas, gdzie pracowała jako showgirls i tancerka. Elvis przygotowywał się tam do nakręcenia filmu "Blue Hawaii" w 1961 roku, a jego przyjaciele zaprosili Pettyjohn i kilka innych tancerek na całonocną imprezę".
Z jednego z artykułów możemy poznać inną wypowiedź autora:
»"Elvis spojrzał na nią jednym okiem – i to było to" – powiedział Flynn podczas występu w programie Treksperts. "Spędzili razem całą noc. Elvis nauczył ją, że miłość jest tym, czego brakuje w jej życiu"«.
Drugie zdanie wskazuje, że ich romans zaczął się natychmiast, jak tylko się poznali, czyli jeszcze w Las Vegas, zanim pojechał do Hollywood na zdjęcia do "Blue Hawaii", a "związek został skonsumowany" już pierwszej nocy.
Ponadto konstrukcja tego zdania wskazuje, że autor posłużył się jej własną wypowiedzią na temat seksu z Elvisem, mówiąc: "Elvis nauczył ją, że miłość jest tym, czego brakuje w jej życiu".
W jego ramionach odkryła czym naprawdę jest "miłość" w znaczeniu czułego, subtelnego, jednocześnie wyrafinowanego "kochania się", a nie tylko biologicznej fizyczności - instynktownego spółkowania w celu pozbycia się fizjologicznego napięcia seksualnego.
Musiała mu dużo opowiadać o swoim związku z Elvisem, co więcej, pozytywnie, gdyż był tym wyraźnie zafascynowany, jakby przejął jej euforyczne nastawienie, tak przynajmniej wynika z tego, jak o tym mówi.
Po odpoczynku w Las Vegas i nastrojeniu się do kolejnej produkcji filmowej (18 stycznia 1961 roku zakończyły się zdjęcia do "Wild in the country"), pojechał do Hollywood nakręcić "Blue Hawaii". Zdjęcia trwały od 27 marca do 23 maja 1961 roku, romans z Angelique Pettyjohn, także. Ten rok był dla niego "hollywoodzko" męczący - w styczniu końcówka "Wild in the country", później "Blue Hawaii", od 11 lipca do 28 sierpnia 1961 roku, zdjęcia do "Follow that dream", a od 12 listopada do 21 grudnia 1961 roku, do "Kid Galahad".
Krótko po poznaniu w Las Vegas, spotkali się ponownie w Los Angeles, na planie filmu "Blue Hawaii", w którym Elvis grał główną rolę, a ona miała swój epizod jako statystka.
Tak naprawdę nie udało mi się ustalić jak długo trwał ich romans. Na pewno z Las Vegas przeniósł się na plan "Blue Hawaii". Czy po zakończeniu zdjęć trwał nadal? Żaden artykuł nic o tym nie wspomina. Odpowiedź zapewne jest we wspomnianej wcześniej książce. Zresztą nie tylko na to pytanie, także inne związane z relacją Elvisa i Angelique Pettyjohn.
Romans ten ponoć okazał się brzemienny w skutki. Angelique Pettyjohn zaszła w ciążę. Nie powiedziała o niej Elvisowi, ale dowiedział się o tym Tom Parker, menadżer Elvisa. Źródła milczą jak, czy to ona mu powiedziała, czy posiadł tę wiedzę w inny sposób.
Parker obawiał się, że nieślubne dziecko, a nawet zalegalizowanie związku z jego matką, może zniszczyć karierę Elvisa. Wywierał presję na Angelique, próbując nakłonić ją do aborcji, lecz ona nie chciała się na to zgodzić.
Wtedy próbował załatwić sprawę po swojemu, czyli tak, jak to ponoć zwykle* robił.
* Niezmiernie rzadko można trafić na taką informację. Nawet jeśli fizycznie Parker nie widział się z Elvisem miesiącami, to miał pod stałą obserwacją wszystkie jego związki z kobietami. Chodziło o trzy rzeczy, zwłaszcza w latach 50. i 60. - czy nie wdał się w romans z mężatką lub czy się nie zakochał i nie myśli poważnie o ślubie. Lecz najważniejszą rzeczą była ciąża. Jeśli coś na to wskazywało, spotykał się w konspiracji z daną kobietą i załatwiał sprawę po swojemu - wymuszał aborcję perswazją, a gdy to nie zadziałało, to zastraszał. Oferował też swoją pomoc kompleksowo, załatwiał hotel, lekarza, opiekę, transport i alibi, które pozwalało utrzymać wszystko w tajemnicy, także wtedy, gdyby coś poszło nie tak. Niekiedy szły za tym także pieniądze, nieduże dla niego, ale zwykle znaczne dla dziewczyny. Ile jest w tym prawdy, nie wiem. Ten przykład z Angelique Pettyjohn, to jeden z dwóch mi znanych - z prawdziwymi personaliami kobiety, do tego opisany w źródłach. Jest jeszcze dziewczyna z Houston, ta sama sytuacja, ale jej imię i nazwisko zna tylko garstka osób, które brały udział w zatuszowaniu sprawy. A takich nam nieznanych, zwłaszcza z lat 50., które nigdy nie wyszły na światło dzienne, mogą być dziesiątki, o ile nie setki.
Jednak dziewczyna okazała się harda i oporna na perswazje menadżera Elvisa. Jedyne co miała mu do powiedzenia, to: "urodzę to dziecko!", gdyż była przeciwniczką aborcji z racji swojego światopoglądu. Parker nie miał wyboru, musiał zrewidować swoje plany.
Po długich i burzliwych negocjacjach, doszli do porozumienia. Zgodziła się utrzymać ciążę w tajemnicy, a po porodzie oddać dziecko do adopcji. Tak doszło do pewnej umowy - on zajmie się nią do czasu rozwiązania i wyszuka dla dziecka rodzinę adopcyjną, na której rzecz ona się go zrzeknie zaraz po porodzie.
Tak, jak czytamy prawie we wszystkich materiałach i jak stoi napisane w notce biograficznej Phillipa Stanica, adaptowanego syna małżeństwa Stanic, skąd zapewne czerpały wszystkie osoby piszące o nim i jego matce:
Menedżer Elvisa Presleya, pułkownik Tom Parker, obawiał się, że małżeństwo z Angelique, a także jego zbliżające się ojcostwo, poważnie zaszkodzi reputacji króla, niszcząc tym samym jego bogactwo i sławę. Wywierał na aktorkę wielką presję, aby poddała się aborcji. Chociaż Angelique nie chciała usunąć dziecka, zgodziła się urodzić je w tajemnicy, oszczędzając w ten sposób Elvisowi wstydu i rozgłosu związanego z hollywoodzkim skandalem. Zgodziła się również na adopcję dziecka zaraz po porodzie.
Pułkownik Parker, którym swego czasu zajęła się para cyrkowa, gdy przybył do Stanów Zjednoczonych jako nieletni emigrant z Holandii, skorzystał z własnego doświadczenia i zaczął przeczesywać cyrkowe trupy w poszukiwaniu odpowiednich rodziców.
Znalazł ich w młodej jugosłowiańskiej parze [Stanic], znanej jako "The Vargas"*, która podróżowała z cyrkiem Ringling Brothers po Ameryce Północnej. Młoda para bardzo chciała mieć własne dziecko, ale ich starania nie przynosiły rezultatów. Poczyniono przygotowania i zaraz po porodzie, kiedy Pettyjohn oddawała syna, powiedziała do pary:
"Zaopiekujcie się tym chłopcem w sposób szczególny; należy do Elvisa".
Powodem, dla którego tak stwierdziła, było to, iż młoda para chciała mieć mentalny pogląd, jakie będzie dziecko, gdy dorośnie. Czy będzie podobne do swojego ojca?
* Z dzisiejszych zapisów na internecie wynika, że „Circus Vargas” (od 1969 roku) i „Ringling Brothers” (od 1871 roku), to dwa niezależne cyrki, działające do dziś. Żadna z biografii obu cyrków, nie wykazuje związku między nimi. Dlatego mam wątpliwości, co do nazwy "The Vargas" trupy Stanic. Fakt, faktem, te informacje są bardzo skąpe, więc być może w „Ringling Brothers” występowała formacja "The Vargas", tylko zastanawia mnie ta zbieżność nazw, tym bardziej, że „Circus Vargas” zawdzięcza ją nazwisku swojego założyciela, którym był Clifford E. Vargas (1924–1989).
Warunki adopcji były proste i młoda para się ich trzymała. Po pierwsze, pod żadnym pozorem nie ujawniać danych jego biologicznych rodziców, aż do ukończenia przez nie 21. roku życia [osiągnięcia pełnoletności]. Po drugie, nigdy nie dochodzić roszczeń finansowych od rodziny Presleyów w imieniu dziecka.
Tak sobie myślę, o ile historia ta jest prawdziwa, że pewnie otrzymywali jakieś środki do ukończenia 21 roku życia chłopca, albo jednorazowo jakąś większą kwotę, lecz nie tyle na dziecko, a za zobowiązanie do milczenia. To tylko moje przypuszczenia.
Jak czytamy:
"Elvis Aaron Presley Junior urodził się 24 grudnia 1961 roku w Gary, w stanie Indiana, bez wiedzy Elvisa, lecz za wiedzą Toma Parkera".
Dokładnie dziewięć miesięcy później, licząc od początku romansu. Elvis nigdy nie dowiedział się o jego istnieniu, tak przynajmniej twierdzi jego matka.
Skoro wszystko miało się odbyć w tajemnicy, myślę że Angelique Pettyjohn zniknęła z życia Elvisa zaraz po ukończeniu zdjęć do filmu "Blue Hawaii". Musiała, niezależnie od tego czy chcieli oboje zakończenia romansu, czy tylko jedno z nich, później ciąża byłaby już widoczna.
Romans prawdopodobnie się zakończył, lecz los znowu zetknął ich ze sobą, dokładnie sześć lat później, ponownie na planie filmowym, tym razem do "Clambake", w którym nie była statystką, lecz aktorką obsadzoną w roli Glorii. Zdjęcia trwały od 13 marca do 27 kwietnia 1967 roku.
Zastanawiam się, czy znowu między nimi do czegoś doszło. Nikt o tym nie wspomniał, a do książki nie mam dostępu, więc tego nie ustalę. Kolejne pytanie bez odpowiedzi, czy po "Clambake" ich znajomość skończyła się definitywnie, czy może przeniosła na przyjacielskie relacje, tak jak to było z wieloma jego innymi kobietami, z którymi wcześniej miał intymne związki?
Niezależnie od powyższego, zapewne widzieli się jeszcze wiele razy przy okazji jej występów w Las Vegas, jako tancerki w różnych odsłonach i striptizerki. Kiedy Elvis był w Las Vegas, prawie każdej nocy wpadał na takie pokazy.
Jej pełne (znane) personalia to ---> Dorothy Lee Dolores/Delores(?) "Angelique" "Angelique Pettyjohn" "Angelique Pettijohn" "Angelic Pettijohn" "Heaven St. John" "Angel St. John" "Ms. Pettyjohn" (Perrins) [???] [???] [???] [???]:
— Dorothy ― imię pierwsze;
— Lee ― imię drugie;
— Dolores/Delores ― kolejne imię(?), zdrobnienie(?);
— "Angelique" ― pierwszy pseudonim sceniczny;
— "Angelique Pettyjohn" ― drugi pseudonim sceniczny;
— "Angelique Pettijohn" ― trzeci pseudonim sceniczny;
— "Angelic Pettijohn" ― czwarty pseudonim sceniczny;
— "Heaven St. John" ― piąty pseudonim sceniczny;
— "Angel St. John" ― szósty pseudonim sceniczny;
— "Ms. Pettyjohn" ― siódmy pseudonim sceniczny;
— Perrins ― nazwisko panieńskie;
— [???] ― nazwisko po pierwszym mężu;
— [???] ― nazwisko po drugim mężu;
— [???] ― nazwisko po trzecim mężu;
— [???] ― nazwisko po czwartym mężu;
Jeszcze takiej zagadki biograficznej nie miałam! Kobieta popularna, z bogatym i różnorodnym życiem zawodowym, a nie sposób ustalić jej personaliów! Noty biograficzne są tak zdawkowe w tej materii, że poza imionami i nazwiskiem, pod którymi przyszła na świat, nic więcej nie podają. No ja się nie dziwię, że autor pisał jej biografię 28 lat, skoro ja przez 72 godziny nie ustaliłam ani jednego nazwiska z jej czterech mężów! Ba! Nawet imienia!
Od jej partnera (Johna L. Flynna), z którym spędziła ostatnie dziesięć lat swojego życia, jej późniejszego biografa, wiemy iż miała aż czterech mężów, ale nie znamy nazwiska ani imienia żadnego* z nich.
* Być może jedno to "Cooper". Biograf wspomina o jej wielkiej fance Sarze Cooper, której mąż był także mężem Angelique Pettyjohn (nie w tym samym czasie). Lecz z tekstu nie wynika, czy podane nazwisko Sary jest właśnie po tym mężu.
Siedem pseudonimów! Tych znanych, a ile w rzeczywistości? Pod pseudonimami "Angelique", "Heaven St. John" i "Angel St. John", występowała w produkcjach dla dorosłych. Ewidentnie miała jakąś obsesję na punkcie członu "john", który występuje w aż sześciu, z siedmiu znanych jej pseudonimów! Nawet jej ostatni partner życiowy, miał na imię John.
Dolores/Delores - kolejne imię, pseudonim, czy zdrobnienie od Dorothy? Podejrzewam, że zdrobnienie od "Dorothy". Dolores, czy Delores? Przypuszczalnie Dolores. Skąd zatem "Delores"? Prawdopdoobnie z błędu-literówki w biografii na stronie Phillipa Stanica. Tam napisano "Angelique Delores Pettyjohn", skąd inni piszący pobierali personalia jego matki. Lecz niekoniecznie! Sprawdziłam w wykazie imion używanych w Stanach, jest "Delores", a przy nim wyjaśnienie "wariant od Dolores". Sprawdziłam też w wykazie nazwisk amerykańskich, tak na wszelki wypadek, gdyby to było inne jej nazwisko, a nie imię - nie ma. Niemniej chciałabym mieć pewność, czy to literówka w "Dolores", czy wybrany wariant tego imienia, a także czy "Dolores/Delores" użyto w znaczeniu zdrobnienia od imienia Dorothy, czy w innym - nie do ustalenia.
Urodziła się 11 marca 1943 roku w Los Angeles w Kalifornii, jako Dorothy Lee Perrins, a wychowała w Salt Lake City w stanie Utah. Tam też ukończyła West High School. W dwóch miejscach podano, że będąc już w Hollywood podjęła studia aktorskie, aczkolwiek nie mam pewności czy zwrot "studiowała aktorstwo", właśnie to oznaczał, gdyż nie podano nazwy uczelni. Być może został użyty w znaczeniu "poznawała w praktyce aktorstwo".
O jej wczesnym życiu, nie pisze nikt. Brak tych informacji także w jej BIO w bazie IMDB i na Wikipedii. Podobnie jak o jej życiu prywatnym.
Jako młoda dziewczyna zaczynała od modelingu. Później szukała swojej szansy w Hollywood. Według portalu AllMovie, była aktywna zawodowo w latach 1959-1988, czyli od szesnastego roku życia (1959 "Put Out or Shut Up", jako "blondynka w amerykańskiej wkładce seksualnej", cokolwiek to znaczy; 1988 "The Wizard of Speed and Time", jako Dora Belair, zaprojektowała też swoje kostiumy do tej roli). Portal AllMovie wymienia "Clambake", ale nie "Blue Hawaii", gdzie była statystką. Nie była aktorką "zaszufladkowaną", grała w najróżniejszych gatunkach. Jak podaje AlMovie, były to: komedia, dramat, horror, romans, science fiction, przygodowe akcji, biograficzne, triller, kryminał, fantasy, muzyczne, western, familijne, komediodramat, komedia romantyczna, młodzieżowe.
Jednak lata 60. były zdominowane rolami w serialach telewizyjnych, a także występami w Las Vegas, jako: showgirl, tancerka, tancerka go-go, tancerka burleski, tancerka egzotyczna, striptizerka. Dalej pracowała w modelingu, gdy tylko pojawiała się taka okazja. Była też pin-upem Playboya.
Na srebrnym ekranie (w TV), niewątpliwie jej największą rolą była Shahna w odcinku "The Gamesters of Triskelion" (1967) Star Treka, niemniej:
"Odcinek ten jest ulubieńcem fanów Star Treka i chociaż Pettyjohn później czerpała korzyści z tej roli, pojawiając się na niezliczonych konwentach fanów Star Treka w odległej przyszłości, w tamtym czasie prowadziło to donikąd w jej karierze".
Jeśli chodzi o film, uważa się, że "przełom w jej karierze nastąpił w tym samym roku [1967] w filmie Elvisa Presleya "Clambake", odtąd zaczęła dostawać lepsze role, czyli w klasie filmów A.
"Przełom w karierze Pettyjohn nastąpił sześć lat po jej niewymienionej w czołówce roli w „Blue Hawaii”, kiedy zagrała w innym filmie Elvisa zatytułowanym „Clambake”".
W latach 70. pracowała jako tancerka burleski w Las Vegas. W 1970 roku występowała w "Barry Ashton's Burlesque Show" w Silver Slipper Gambling Hall and Saloon. Później w pokazie "Vive Paris Vive" w hotelu Aladdin (tym samym, w którym Elvis brał ślub). Występowała także w pokazach burleski w Maxim Hotel & Casino. W 1978 roku razem z Bobem Mitchellem i Miss Nude Universe w "True Olde Tyme Burlesque" w Joker Club.
Została sfotografowana przez Roberta Scotta Hoopera w lutym 1979 roku na potrzeby "Dziewczyn z Las Vegas" dla Playboya, w związku ze swoją wciąż rosnąca popularnością u fanów Star Treka:
"Sfotografował ją w kostiumie z odcinka „The Gamesters of Triskelion”. Wyprodukowali dwa plakaty, które sprzedawała na konwentach - jeden w kompletnym kostiumie, a drugi częściowo nagi z kostiumem".
Właściwie w Las Vegas występowała w latach 60., 70. i 80., choć jej najlepsze występy, w rozumieniu całych przedstawień, nie tylko pojedynczych, kilkuminutowych pokazów tańca lub striptizu, przypadły na lata 70.
Nagość nie stanowiła dla niej problemu, więc przyjmowała także role rozbierane, a później softcore w filmach dla dorosłych. Niemniej, wkrótce przyszedł również czas na klasyczne hardcore, a nawet jego najostrzejsze formy, czyli różne perwersje. Jak oględnie ujęto to na Wikipedii:
"Na początku lat 80. wykorzystała swoją dorodną figurę w takich hardcorowych filmach dla dorosłych, jak "Titillation", "Stalag 69" i "Body Talk" (wszystkie z 1982 roku) pod pseudonimami: Angelique, Heaven St. John i Angel St. John".
Zauważyłam, że w jej przypadku, jeśli już w ogóle jakaś nota biograficzna wspomina o jej udziale w pornografii, to w bardzo zawoalowany sposób, z pominięciem określeń jednoznacznych, typu "porno", czy "film pornograficzny". Przypuszczalnie dzieje się tak z uwagi na jej kult, jako postaci ze Star Treka.
To właśnie ten kult pozwolił jej zerwać z branżą porno i nałogami na zawsze, o czym czytamy w jej BIO w bazie filmowej IMDB:
"Rosnący w siłę kult Star Treka, wzmocniony serią filmów wydanych przez Paramount począwszy od 1979 roku, pozwolił Pettyjohn szybko porzucić karierę hardcore'ową. Zaczęła pracować na konwentach Star Treka, aby zarobić na swoje utrzymanie, sprzedając plakaty ze swoim seksownym strojem z "The Gamesters of Triskelion". Jej pojawienie się na torze podniosło jej rangę w przemyśle filmowym. Niezależni reżyserzy filmowi, zaczęli zatrudniać ją do małych ról w swoich filmach".
"W końcu sława Angelique Pettyjohn wzrosła i zaczęła występować na konwentach science fiction jako główny gość honorowy. Pokonała alkoholizm i narkomanię, aby ustabilizować swoje życie, przezwyciężając niską samoocenę, która doprowadziła ją do występów pornograficznych".
"Miasto Las Vegas zaoferowało jej szansę zarobienia na jej kultowej sławie jako egzotycznej tancerki, a ona z niej skorzystała. Miała 46 lat, ale wciąż była piękna i pełna życia, robiła to, co sprawiało jej radość, występując przed publicznością na żywo".
Również w prywatnym życiu Angelique Pettyjohn miała mnóstwo partnerów seksualnych, w tej materii mogłaby się wymieniać z Elvisem doświadczeniami, choć z pewnością w ilości mu nie dorównywała. John L. Flynn, pisze:
"Spotykała się z większością czołowych mężczyzn Hollywood, a gdyby jej pamiętnik seksualny kiedykolwiek ujrzał światło dzienne, w Tinsel Town* byłoby całe mnóstwo czerwonych twarzy [ze wstydu]".
* Tinsel Town (także Tinseltown i Tinsel-Town), co dosłownie oznacza Miasteczko Blichtru - to slangowe określenie Hollywood, dzielnicy Los Angeles, która zasłynęła jako kolebka amerykańskiego przemysłu filmowego, a pisane z małymi literami, to także slangowe określenie amerykańskiego przemysłu filmowego.
John L. Flynn, mówi także, że w swoich relacjach, z niektórymi mężczyznami, była femme fatale, acz w stosunku do wielu, oddaną przyjaciółką.
Angelique Pettyjohn zmarła 14 lutego 1992 roku, w Las Vegas, w stanie Nevada, na raka szyjki macicy, w wieku 48 lat.
Jeśli chodzi o rodziców, spotykamy się z takim zapisem "Rodzice: Maia Irene Enke Herbert" i zupełnie nie wiem jak to zinterpretować. Maia i Irene, to imiona żeńskie. Enke nie występuje w bazie imion amerykańskich, ale jest w bazie nazwisk. Natomiast Herbert, to zarówno imię męskie jak i nazwisko. Dlatego podejrzewam, że wszystkie cztery człony stanowią personalia matki, a ojca nie podano. Być może "Enke", to nazwisko panieńskie matki, albo po jednym z mężów, a Herbert po ostatnim mężu. Aczkolwiek nazwisko panieńskie Angelique Pettyjohn, to Perrins! Informacje o rodzeństwie też nie pozwalają rozwiązać tej zagadki. Nic nie pasuje.
Czy miała rodzeństwo z tych samych rodziców, nie wiemy, lecz przyrodnie na pewno tak. Z nazwiska znamy tylko brata - Jerald C. Herbert i siostrę - Janice Marie Salazar, choć w rzeczywistości miała więcej rodzeństwa. O jakichś jej dwóch przybranych siostrach, niezbyt pochlebnie pisze John L. Flynn:
"Spotkałem i przeprowadziłem wywiady z dwiema przyrodnimi siostrami Angelique i zacząłem układać jej życie jako dziecka, a potem nastolatki mieszkającej w Salt Lake City. Były wówczas w stanie wojny ze sobą, walcząc o skromny majątek Angelique Pettyjohn. Obie już nie żyją, a wszystkie przedmioty, które pozostawiła po sobie Angelique, również zniknęły".
Oficjalne biografie podają, że nie miała żadnych dzieci, a Phillipa Stanica przemilczają, co akurat mnie nie dziwi, skoro nie ma potwierdzających badań DNA. Na ile można w to wierzyć, trudno powiedzieć, gdyż podają również, że nigdy nie była zamężna, co jak wiemy nie jest prawdą.
Angelique Pettyjohn. Niestety nie mogę znaleźć jej wcześniejszych zdjęć. Te tu, to już pod koniec lat 60., czyli kilka lat po romansie z Elvisem. Na ostatnim, chyba w końcowych latach swojego życia
Angelique Pettyjohn w swoich kreacjach jako tancerka i modelka to także późniejsze zdjęcia, kilka lat po romansie z Elvisem
Angelique Pettyjohn pozowała też kilka razy dla "Playboya". Jej zdjęcia pojawiały się też w różnych gazetach (głównie filmowych i dla mężczyzn)
Angelique Pettyjohn podczas sesji zdjęciowej, jako modelka malarza
Elvis Presley i Angelique Pettyjohn na planie filmu "Clambake" (1967) - zdjęcia z bloga Just Screenshots, na których autor oznaczył Angelique Pettyjohn napisami
Angelique Pettyjohn miała zagrać rolę Novy w kultowym później filmie "Planet of Apes" ("Planeta małp"). Została nawet zaproszona na zdjęcia próbne i wykonano jej powyższe zdjęcia do archiwum garderoby tegoż filmu. Jednak nie dostała tej roli, otrzymała ją Linda Harrison
Zwróćcie uwagę na jej imię i nazwisko napisane na klapsach - jest "Angelic Pettijohn", a nie Angelique Pettyjohn. To jej kolejny pseudonim, inny zapis tego, pod którym jest najbardziej znana, opisywana, podawana w obsadach itd. - Angelique Pettyjohn.
Jak pisałam w treści, w którymś momencie swojego życia Angelique Pettyjohn poszła w stronę hardcore. Tutaj pozuje w skórzanej uprzęży, stroju charakterystycznym dla BDSM
Gazeta "Vegas Visitors", 20 września 1974 - artykuł nie jest o niej, ale w środku opublikowano jej zdjęcie, którego fragment widzimy na pierwszej stronie
TŁUMACZENIE OPISU:
Dziewczyna z okładki:
ALLURING [ponętna, uwodzicielska, powabna] - Angelique Pettyjohn, ulubienica naszych czytelników sprzed kilku lat, wraca do Las Vegas po dłuższej rezerwacji w Paryżu. Utalentowana aktorka telewizyjna i filmowa, fotomodelka i tancerka. Angelique uczyniła Las Vegas swoim domem i kocha je. Witaj w domu, Aniele!
Jakiś artykuł o Star Treku, w którym znalazło się jej zdjęcie. Być może coś o niej napisano, czego nie wiemy, bo oczywiście widzimy tylko jego początek
Tu niby Angelique Pettyjohn na okładce "Puritan" - acz mam wątpliwości, czy to rzeczywiście ona, chociaż na trzech stronach tak podano
Grafika upamiętniająca Angelique Pettyjohn, jako Shahnę ze Star Treka, którą opublikowano na stronie fanów tego serialu na FB, w kolejną (81) rocznicę jej urodzin. Acz z błędną datą urodzenia, powinno być 11 marca, a jest 10 marca 1943 roku
Plakaty, które sprzedawała na konwencjach Star Treka - niestety przycięte i nie najlepszej jakości. Bardzo podobne do tego po lewej wykorzystano na okładce książki "The Sci-Fi Siren Who Dared Love Elvis and Other Stars: The Untold, True Story of Elvis Presley and Angelique Pettyjohn", John L. Flynn
Okładka książki "The Sci-Fi Siren Who Dared Love Elvis and Other Stars: The Untold, True Story of Elvis Presley and Angelique Pettyjohn", John L. Flynn, która ukazała się 5 lipca 2020 roku. Poniżej kilka zdjęć z tych, które się w niej znalazły
To biografia Angelique Pettyjohn. John L. Flynn poznał Angelique Pettyjohn na konwencji Star Trek w 1982 roku. Nawiązała się między nimi szczególna przyjaźń, która trwała do jej śmierci w 1992 roku:
"Poznałem Angelique na konwencie Star Treka w 1982 roku i w ciągu ostatnich dziesięciu lat jej życia nawiązała się między nami naprawdę jedyna w swoim rodzaju przyjaźń. Staliśmy się nierozłączni i nie było rzeczy, której bym dla niej nie zrobił".
"Na łożu śmierci kazała mi obiecać, że opiszę jej niesamowitą historię. Pierwsze wywiady przeprowadziłem około roku po jej śmierci".
"Ta książka, która zajęła dwadzieścia osiem lat wyczerpujących badań, jest moim listem miłosnym do Angelique Pettyjohn, jej historii tragedii i triumfu w show-biznesie".
Książka pierwotnie nosiła tytuł "The Girl in the Silver Bikini: The Life and Times of Angelique Pettyjohn - Showgirl, Actress, Star Trek Siren", ale ze względów komercyjnych zmieniono jej tytuł na "Star Trek Siren: The Life and Loves of Angelique Pettyjohn". Jednak stacja CBS, która jest właścicielem praw autorskich i znaku towarowego "Star Trek", nie pozwoliła użyć autorowi w tytule słów „star” i „trek”, więc ponownie został zmieniony na ten, pod którym książka ostatecznie się ukazała.
Autor pisał ją 28 lat, co było spowodowane bardzo intensywnym i wielowątkowym życiem Angelique Pettyjohn oraz setkami wywiadów jakie musiał przeprowadzić (a wcześniej odnaleźć tych ludzi), żeby je udokumentować:
"Kiedy po raz pierwszy ogłosiłem, że napiszę książkę o Angelique Pettyjohn w 1992 roku, kilka miesięcy po jej tragicznej śmierci, nie sądziłem, że zbieranie informacji i pisanie jej historii zajmie 28 lat".
"Gdy zacząłem szukać informacji, zdałem sobie sprawę, jak naprawdę skomplikowane było jej życie, składające się z tak wielu ruchomych części: rodziny, przyjaciół, rywali, kariery w show-biznesie w Las Vegas, kariery gwiazdki w Hollywood, występów w telewizji, czterech byłych mężów, wielu kochanków, menedżerów biznesowych, osób publicznych, życia prywatnego, które starała się chronić i pielęgnować, fanów i konwencji Star Trek, Elvisa Presleya i Elvisa Juniora, a na koniec seksu, narkotyków i rock-n-rolla".
Autor poznał osobiście także jej syna, Elvisa Aarona Presleya Juniora. Niestety, ani autor, ani Philip Stanic, ani żaden materiał nie podaje, czy doszło do poznania Angelique Pettyjohn z synem, a jeśli tak, to jak ułożyły się po tym ich relacje. Wygląda to na celowy zabieg, być może żeby zachęcić ciekawskich do zakupu książki. Phillip Stanic napisał przedmowę do tej książki, co wskazuje iż panowie musieli się zaprzyjaźnić.
* * * * *
Elvis Aaron Presley Junior, wcześniej Phillip Stanic - klaun, treser zwierząt, a od 21 roku życia naśladowca Elvisa Presleya. Także jego wielki fan i przez wiele lat właściciel Elvis Presley Museum w Niagara Falls w Kanadzie. Po jego zamknięciu w 1995 roku, otworzył "The Dreamland Elvis and Friends Museum", czasem nazywane też "Dreamland Presley Museum" w parku rozrywki Canada's Wonderland, położonym w Vaughan (Ontario), na przedmieście Toronto (około 25 km na północ od centrum). Obecnie ma przewoźne muzeum (The Private Collection of the King on Tour).
W nocie biograficznej zamieszczonej na jego stronie, czytamy:
Elvis Aaron Presley Junior urodził się 24 grudnia 1961 roku w Gary, w stanie Indiana, bez wiedzy Elvisa, lecz za wiedzą Toma Parkera.
Dorastał jako Phillip Stanic w otoczeniu świata cyrkowego. W wieku 5 lat zaczął występować jako klaun cyrkowy, którego mentorami były takie nazwiska cyrku, jak Blinko i Gene Randall. Później trenował egzotyczne koty, a w wieku 15 lat był już znany jako najmłodszy treser dzikich zwierząt na świecie. Jego egzotyczne koty pojawiły się w wielu reklamach, w tym batonów czekoladowych Kit Kat i samochodów Cougar Lincoln Mercury, a także w kilku filmach. W wieku 16 lat odkrył, że umie śpiewać i zaczął występować w klubach na nocnych pokazach, podczas gdy w ciągu dnia pracował ze swoimi zwierzętami.
Kiedy Phillip skończył 21 lat, podjęto trudną decyzję, aby powiedzieć młodemu mężczyźnie, że został adoptowany, a jego ojcem jest Elvis Presley.
Po wielu wewnętrznych zmaganiach Phillip zdał sobie sprawę, że chce, aby jego prawdziwa tożsamość została uznana. Wystąpił o prawo do noszenia nazwiska Elvis Aaron Presley Junior do Stanowego Sądu Federalnego Stanów Zjednoczonych. Po przedstawieniu sądowi różnych dokumentów, a także zeznań złożonych pod przysięgą i dodatkowych dowodów przedstawionych przez niezależne osoby trzecie, Trybunał stwierdził: „zawiadomienie o przesłuchaniu zostało złożone w sposób i w formie wymaganej przez prawo, a żaden sprzeciw nie został wniesiony przez jakąkolwiek osobę” i orzekł, że Phillip Stanic decyzją tegoż sądu, w dniu 21 stycznia 1985 roku, został uznany za Elvisa Aarona Presleya Jr. i otrzymał prawo do noszenia nazwiska Elvis Aaron Presley Junior przez federalny system sądowy Stanów Zjednoczonych.
Tymi świadkami, osobami trzecimi, byli: aktorka i autorka tekstów Dolores Fuller, autor piosenek Jimmie Crane oraz dyrygent i właściciel orkiestry Bobby Morrison (pierwszej, która występowała z Elvisem od 1969 roku do 6 sierpnia 1970 roku). Jak czytamy: "Wszyscy potwierdzili roszczenia Stanica, po czym 21 stycznia 1985 roku uzyskał on prawo do używania nazwiska Elvis Aaron Presley Jr". W innym miejscu, wśród wymienionych nazwisk, spotkałam Billy'ego Smitha i Jimmy'iego Velveta, więc zastanawiam się, co takiego ci ludzie mogli powiedzieć w tej sprawie?
Oczywiście orzeczenie sądu nie było jednoznaczne z uznaniem go za biologicznego syna Elvisa Aarona Presleya, jedynie przyznało mu prawo do posługiwania się nazwiskiem, które taki stan pokrewieństwa sugerowało. W świetle prawa jest on po prostu kolejną osobą o nazwisku Elvis Aaron Presley, a nie synem Elvisa Presleya.
Ma swoją stronę internetową pod adresem http://elvisaaronpresleyjr.com
Przez lata prowadził też radio, na stronie http://www.elvisjrradio.com/, lecz mi się nie udało na nią wejść - nie wiem, czy to kwestia wolnego serwera (wyskakuje mi błąd czasu, zbyt długiego dostępu), na którym ją postawiono, czy po prostu strona już nie działa. Acz link nadal jest na jego stronie.
Jak napisano:
"Od tego czasu Elvis Jr bawi publiczność. Jest także kuratorem muzeum Elvisa, jednej z największych kolekcji poza Graceland",
czyli od momentu, gdy został impersonatorem Elvisa, po tym jak dowiedział się, że jest jego synem. Wcześniej prawdopodobnie występował z innym repertuarem - tego też nigdzie nie wyjaśniono, można się jedynie domyślać, skoro w latach 80. występował w nocnych klubach.
Niedowiarki zarzucały mu, że nie dąży do poddania się testom DNA. W kilku miejscach wyjaśniono to tak:
"Phillip Stanic nigdy nie poddał się testowi DNA na ojcostwo, ponieważ nadal honoruje umowę, że nie będzie nękał majątku Presleyów dla pieniędzy".
On sam uważa, że nie musi robić testów DNA, bo wierzy w to, co przekazali mu adopcyjni rodzice, kiedy skończył 21 lat. Zastanawiam się, czy później nawiązał kontakt ze swoją biologiczną matką, Angelique Pettyjohn. Żaden materiał o tym nie mówi, a do jej biografii (wspomnianej wcześniej książki) nie mam dostępu.
Na koniec jeszcze kilka innych, luźnych fragmentów z jego biografii, jaką umieścił na swojej stronie:
Na przestrzeni lat Junior był reprezentowany przez kilku wybitnych menedżerów. Przez trzynaście lat współpracował z nieżyjącym już Seymourem Hellerem, który był również wieloletnim menedżerem Liberace i bliskim przyjacielem pułkownika Toma Parkera.
Junior pojawił się w 18 krajach i na 6 wyspach. Utalentowany lingwista Jr. zaskoczył wiele tłumów, śpiewając im serenady w ich ojczystym języku. Występując zarówno na imprezach prywatnych, jak i biletowanych, występował w różnych miejscach, od klubów i teatrów po sale koncertowe i areny, rozrywki i kasyna. Towarzyszyli mu jedni z najlepszych amerykańskich dyrygentów muzycznych, w tym Bobby Morris (który był również dyrygentem muzycznym Elvisa Presleya, a także Barbry Streisand i wielu innych) i Larry White (który dyrygował takimi artystami jak Kenny Rogers, Wayne Newton i Robert Goulet).
Wydał 21 płyt DVD ze swoimi występami, a także miał płodną karierę nagraniową, co zaowocowało 34 płytami CD z występów na żywo i w studio.
Phillip Stanic, jako Elvis Aaron Presley Junior, spotkał się z wieloma osobami niegdyś związanymi blisko z Elvisem, a z częścią z nich się sfotografował. Największym zaskoczeniem dla mnie było jego zdjęcie z Tomem Parkerem
Co ciekawe, Phillip Stanic "ma też osobisty list od Parkera, w którym czytamy między innymi: »Twój ojciec byłby dumny«". Szkoda, iż tylko taki fragment listu zacytowano, bo akurat z niego nie wynika, że tym ojcem jest Elvis.
Phillip Stanic (Elvis Aaron Presley Jr) prywatnie oraz na scenie, jako impersonator Elvisa Presleya
Phillip Stanic ze zwierzętami. Od dziecka uczył się treserki różnych zwierząt, lecz szybko jego pasją stały się koty
Jak czytamy w biografii na jego stronie internetowej:
"W wieku 5 lat Elvis Jr. po raz pierwszy znalazł się w centrum uwagi jako klaun cyrkowy, którego mentorami byli tacy ludzie jak Blinko i Gene Randall. Później trenował egzotyczne koty, a w wieku 15 lat był znany jako najmłodszy trener dzikich zwierząt na świecie. Trenował z miłością - bez biczów, bez krzeseł i bez klatki. Najmłodszy i nieustraszony człowiek na świecie stał się tematem rozmów wielu. Jego koty pojawiły się w wielu reklamach, w tym w batonach czekoladowych Kit Kat i samochodów Cougar Lincoln Mercury, a także w kilku filmach, takich jak "Sahara" (1983) i "Cat People" (1982)".
Swoje stacjonarne muzeum Elvisa Presleya, w 2013 roku, przekształcił w muzeum obwoźne - The Private Collection of the King on Tour - na specjalnie zaadaptowanej do tego celu gigantycznej ciężarówce
O tym muzeum napisano w jego biografii tak:
"Jr. jest kuratorem The Private Collection of the King on Tour. Wprowadzone na rynek w 2013 roku, to spektakularne (...), z hydraulicznie wysuwanymi bokami, jest jedynym w swoim rodzaju mobilnym muzeum. Ta kolekcja stanowi część jednej z największych prywatnych kolekcji pamiątek po Elvisie na świecie poza Graceland. Była wystawiana w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie (w tym na Kanadyjskiej Wystawie Narodowej i Paramount's Canada's Wonderland), Europie i Azji. Przez 18 lat istniało jako stacjonarne muzeum w Niagara Falls w Kanadzie. (...) Kolekcja ta obejmuje* motocykle, kostiumy, biżuterię, rekwizyty filmowe, przedmioty osobiste i inne ekscytujące pamiątki.
* Niestety nie ma żadnych porządnych zdjęć eksponatów, więc trudno zweryfikować ich prawdziwość. Jeśli chodzi o kostiumy Elvisa, to przynajmniej jeden z nich (White Flame Suit) jest bardzo nieudaną podróbką. Tak można powiedzieć, o ile wystawia go jako kostium Elvisa, a nie swój. Elvis jest motywem przewodnim, ale mam tam pamiątki również po innych artystach ("...takich gwiazd jak Roy Orbison, Liberace, Marilyn Monroe, Michael Jackson, Farrah Fawcett, Muhammad Ali, Barbara Mandrell, Linda Thompson i Skeeter Davis"), a także po sobie samym (z występów jako imperesonator), więc wszystko zależy co jest w opisie danego eksponatu.
Phillip Stanik (Elvis Aaron Presley Jr) w kilku piosenkach Elvisa Presleya. Te wykonania są akurat dość przeciętne i nie chce tracić wielu godzin na szukanie innych, ale kilka lat temu trafiłam na dużo lepsze. Niektóre były tak dobre, że aż sobie pomyślałam "zupełnie jakby był synem Elvisa, który odziedziczył po ojcu talent wokalny"
Klip ten opowiada o Angelique Pettyjohn i jej synu, Phillipie Stanicu, który w wieku 24 lat został Elvisem Aaronem Presleyem Juniorem
Link: https://www.youtube.com/watch?v=DQjHHpHzweA
P. S.
Większość zdjęć po otwarciu w nowym oknie będzie można zobaczyć w większym rozmiarze.
