Gdy czterech mężczyzn zaatakowało Elvisa na scenie

Pewnie wielu z nas słyszało opowieść o tym, jak to Elvisa na scenie zaatakowało czterech karateków. Też już o tym gdzieś wspominałam na blogu.

Kiedy takie historie trafiają w przestrzeń publiczną, zaczynają żyć własnym życiem i każda prędzej czy później ma kilka wersji. Ta też. Od zaprzeczania i powątpiewania, że coś takiego w ogóle miało miejsce, do twierdzenia, że to Elvis wszystkich czterech położył na łopatki. Acz prawda, jak to zwykle bywa, leży gdzieś pośrodku.

Jednak napaść na Elvisa na scenie pozostaje faktem. Wydarzyło się to 18 lutego 1973 roku, podczas koncertu o północy (Midnight Show) w Hilton Hotel w Las Vegas.

Przy jednym ze stolików niedaleko sceny, siedziała pięcioosobowa grupa osób składająca się z czterech mężczyzn i jednej kobiety. W zasadzie już od samego początku zwracali na siebie uwagę, ponieważ zachowywali się skandalicznie. Kiedy jeszcze trwał support, stale coś wykrzykiwali w kierunku sceny, a gdy pojawił się na niej Jackie Kahane (komik), zaczęli wrzucać na nią butelki po piwie, które toczyły się wprost pod jego nogi. W pewnym momencie, kiedy Jackie Kahane znalazł się blisko tej grupy, wtedy jeden z nich podszedł do sceny i uderzył go butelką w stopę. Ochrona z ramienia hotelu, wciąż nie reagowała. Policja zresztą też nie.

Na scenie pojawia się Elvis i zaczyna śpiewać. Co jakiś czas coś tam do niego wykrzykują* i wymachują - Elvis jeszcze nie reaguje. Później zaczynają się domagać konkretnych piosenek, ale nie tak jak fani na zasadzie grzecznej prośby. Ich życzenia są wyrażane arogancko i nachalnie, swoją formą bardziej przypominają rozkazy. Elvis zauważa ten pogardliwy ton i rzuca w ich stronę: "To ja decyduję, co będę śpiewać".

* Co dokładnie wykrzykują nie da się usłyszeć. Z tego koncertu nie ma profesjonalnych nagrań, są tylko dwa (chyba) bardzo złej jakości, zrobione przez fanów.

Chwilę później dochodzi do kolejnego incydentu, który choć z pozoru nie wgląda zbyt groźnie, jest przynajmniej dziwny i nienaturalny. Dziewczyna z grupy wchodzi na stół i niczym rampą dla artystów wchodzi na scenę. Jest jak w letargu. Podchodzi do Elvisa powoli, bardzo spokojnie, nie przytula się, nie rzuca na szyję (jak fanka), nic nie mówi, łapie tylko dwoma palcami skrawek chusteczki, którą Elvis ma na szyi i ściąga ją. Potem obraca się beznamiętnie i powoli idzie sceną w kierunku swojego stolika patrząc przed siebie tępym wzrokiem. Schodzi ze sceny na stół i dociera do swojego miejsca, potem liderowi grupy przekazuje chusteczkę. Przez ten krótki moment kiedy się to działo, na widowni słychać najpierw ciszę, potem szmer. Ludzie instynktownie czuli, że coś jest nie tak. Byli zdezorientowani, a część będąca najbliżej zdarzenia, zaniepokojona. Od razu zauważono nienaturalne ruchy dziewczyny, pusty wzrok i zupełnie niestandardowe zachowanie pozbawione emocji, jak na fankę, której udało się dotrzeć tak blisko Elvisa. Ludzie obawiali się, że to jakaś psychofanka, która może zrobić Elvisowi krzywdę, inni podejrzewali, że to kobieta chora psychicznie lub pod silnym wpływem substancji odurzających (na przykład narkotyków).

To zachowanie dziewczyny oraz wcześniejsze mężczyzn, tylko potwierdzało, że z tą grupą ludzi nie wszystko jest w porządku i zwiastuje poważniejsze kłopoty niebawem. I nie trzeba było długo czekać. Tak mniej więcej w połowie koncertu (na filmikach około 33 minuty), gdy Elvis kończył piosenkę "Suspicious minds" ruchami karate, dwóch mężczyzn wskakuje na scenę. Na szczęście Sonny West i Jerry Schilling są czujni, neutralizują delikwentów i przekazują policji. Widząc to, pozostałych dwóch z grupy również rusza na scenę i kieruje się w stronę Elvisa, który prawdopodobnie w tym momencie nie był jeszcze świadom zajścia (co się dzieje), ponieważ oświetlenie było mocno przyciemnione, tylko snop światła skierowano na jego osobę, więc nie mógł widzieć tego, co dzieje się w otaczającej go ciemni. Memphis Mafia znów stanęła na wysokości zadania i jednego z napastników przechwycił Red West.

Na widowni zaczęły się krzyki, słychać było przerażenie ludzi, którzy właśnie zdali sobie sprawę z niebezpieczeństwa jakie grozi ich idolowi, kobiety wołały do Elvisa aby uważał, a czwarty napastnik był coraz bliżej. Na rękach miał zarzucony sweter, jakby chciał je ukryć, co już samo w sobie było dziwne. Potem się okazało, że kostki miał oklejone plastrami, tak jak to robią bokserzy i to je zasłaniał, żeby jego złe intencje nie zostały zbyt szybko rozpoznane. Elvis dopiero wtedy się zorientował w zaistniałej sytuacji. Kiedy gość był już w zasięgu jego działania, nie czekając aż ten go zaatakuje, zastosował swoje umiejętności obronne, znane ze sztuk walki i wyekspediował delikwenta daleko od siebie! Jak mu Elvis przyłożył, to facet przeleciał kilka metrów i wylądował na podłodze, ale nie na, tylko pod sceną. Tam już czekali na niego stróże prawa.

James Scott, który był wtedy na tym koncercie, powiedział:

"Pamiętam dobrze, kiedy to się stało. Publiczność nagrodziła Elvisa owacją na stojąco. Wiwatowano go jako bohatera!"

Elvis jednak był tak rozsierdzony zuchwałością oprychów, że chciał zeskoczyć ze sceny i dokończyć dzieła. Na szczęście Sonny i Jerry, którzy interweniowali jako pierwsi, byli już wolni i ruszyli mu na pomoc. Aczkolwiek role się odwróciły, teraz zamiast ratować Elvisa z opresji, musieli chronić bandziora przed pałającym rządzą zemsty szefem - niedoszłą ofiarą. Kiedy wrócili na scenę na jej środku stał Elvis szarpiący się ze swoim ojcem Vernonem i Tomem Diskinem (prawą ręką menadżera Elvisa - Colonela Toma Parkera), którzy próbowali go powstrzymać przed chęcią wyrównania rachunków z bandziorem i nakłonić perswazją do odstąpienia od tych zamiarów. Kiedy Elvis wysłał delikwenta poza scenę, to nie miał jak mu dołożyć, bo ten był już poza jego zasięgiem, więc chciał się osobiście pofatygować do niego.

Sonny West na jednym ze spotkań z fanami tak skomentował ten moment:

"Gdy policja wyprowadzała tych ludzi, Elvis dalej się rozglądał kogo by tu skopać, ale już nikogo nie było. Elvis powiedział, że złamie im kark jeśli kiedykolwiek wrócą. Głupio zrobili, wchodząc w gniazdo szerszenia [red. atakując i drażniąc Elvisa, bo zarówno on jak i prawie cała jego ochrona byli biegli w karate]".

Bardzo głupio. W jednym z komentarzy ktoś zwrócił uwagę na jeszcze jeden aspekt tej sprawy. Nie tylko umiejętności obronne samego Elvisa i jego ochroniarzy, ale także możliwą reakcję wzburzonych i rozdrażnionych fanów:

"Musieli być kompletnymi idiotami, czy nie zdawali sobie sprawy, że Elvis był ekspertem od karate i miał za sobą Memphis Mafię, nie zapominając o tysiącach fanów Elvisa na widowni? Mieli szczęście, że wyszli z tego żywi!".

I ja się z tym w pełni zgadzam. Najpierw publiczność była w szoku, ale myślę, że gdyby polała się choćby jedna kropla krwi Elvisa, czy gdyby otrzymał choćby jeden cios, zadziałałyby emocje i mogłoby dojść do samosądu. Fani Elvisa w większości byli mu wręcz fanatycznie oddani, a niesieni silnym wzburzeniem i emocjami mogli różnie zareagować. Wystarczyło żeby znalazł się ten jeden, który zacznie.

Po całym zajściu pojawiło się dużo słów krytyki pod adresem muzyków na scenie, główne TCB Band i The Stamps Quartet (męskich grup). Ludzie mieli pretensje, że nie rzucili się na pomoc Elvisowi. Jak pokazał rozwój zdarzenia, ich interwencja nie była potrzebna, to po pierwsze. Po drugie zachowali się dokładnie tak jak mieli przykazane - cokolwiek się dzieje po prostu gracie dalej, od bezpieczeństwa jest Memphis Mafia, ochrona z ramienia obiektu i policja. To standardowe podejście, chodzi bowiem właśnie o to aby tonować emocje na widowni i żeby amatorzy nie przeszkadzali profesjonalistom w działaniu.

Całe zdarzenie trwało niespełna kilka minut (licząc od wtargnięcia na scenę dwóch pierwszych). Kiedy już policja wszystkich zabrała z jego oczu, podszedł do mikrofonu i powiedział:

"Przepraszam Panie i Panowie. Przepraszam, że nie skręciłem im karków. ― Po czym dodał ― Jeśli chcesz na moim koncercie uścisnąć mi dłoń, proszę bardzo, ale jeśli przychodzisz żeby się ze mną zmierzyć, to skopię ci tyłek.

Na widowni ponownie podniosła się wrzawa, jak wtedy gdy Elvis wyekspediował intruza na deski. Wszyscy wstali i klaskali, panowie pokrzykiwali z aplauzem, a panie rozpływały się w uwielbieniu, wykrzykując tylko z namiętnością i rozrzewnieniem: "Elvis!", "Och Elvis!", "Elvis I love you".

Z protokołów policyjnych wiemy, że każdy z czwórki mężczyzn miał przy sobie broń i oklejone* plastrami kostki dłoni. Dodatkowo lider grupy miał przy sobie dość grubą, masywną laskę, co budziło o tyle zdziwienie, że na cherlaka nie wyglądał. To nie dawało spokoju policjantom i postanowili się jej lepiej przyjrzeć. Okazało się, że w środku jest ukryty długi miecz. Aż strach pomyśleć, co mogłoby się stać, gdyby nie sprawna i czujna ochrona osobista Elvisa, Memphis Mafia (w czasie tego koncertu w postaci Reda i Sonny'ego Westów oraz Jerrego Schillinga, jako bezpośrednich ochroniarzy sceny) oraz jego (Elvisa) znajomość sztuk walki, a także szybkość i refleks jakie posiadał.

* Oklejanie kostek plastrami w boksie minimalizuje ból odczuwany na kostkach po zadaniu ciosu, chroni przed otarciami naskórka, a także zmniejsza możliwość ewentualnej kontuzji. Bokserzy dodatkowo stosują bandaże na kostki, które stabilizują nadgarstek. Jednak ta banda tak daleko się nie posunęła, bo wtedy od razu by się zdemaskowała, co do swoich zamiarów i przypuszczalnie w ogóle nie zostałaby wpuszczona na koncert.

Co ciekawe, po całym zajściu sprawa wcale nie trafiła na wokandę sądową. Po zrewidowaniu członków grupy, przesłuchaniu ich i sporządzeniu protokołów, zostali odstawieni na lotnisko i odesłani do domu. Mówi się, że to za sprawą Elvisa, który nie chciał się bawić w procesy sądowe i nie wniósł oskarżenia.

Ponoć napastnicy nie byli Amerykaninami, tylko Portorykańczykami. To od razu naprowadziło wszystkich na trop Mike Stone'a, który krótko pracował w ochronie Elvisa - do czasu aż nie uwiódł mu żony (Priscilli) i sprawa się nie wydała. Nie było tajemnicą, że wśród grona swoich znajomych, a także uczniów karate, miał też grupę Portorykańczyków.

Nieoficjalne źródła mówią, że Elvis zadzwonił w tej sprawie do Priscilli, a ona błagała go żeby odpuścił i nie nagłaśniał tematu ani nie wchodził na drogę sądową, bo jeśli na jaw wyjdzie udział Mike Stone'a, to odbije się nie tylko na niej, ale także na Lisie Marii (ich córce). Rzekomo obiecała nawet, że taka sytuacja nigdy się nie powtórzy, w sensie inspirowana przez Mike Stone'a.

No i rzeczywiście, temat jakoś nienaturalnie szybko zniknął z gazecianych szpalt oraz innych mediów. Prawdopodobnie Elvis nie tylko uciął hydrze łeb, ale również jego ludzie włączyli się do zamiatania sprawy pod dywan. W jednym ze źródeł przeczytałam, że oboje z Priscillą bali się o córkę i dlatego postanowili zrobić wszystko, by oficjalnie nazwisko Mike Stone nie było wiązane z tą sprawą.

Mike Stone nie był kryształowym człowiekiem, tak jak Elvis. Był jego przeciwieństwem i miał wiele za uszami. Bezwzględny, brutalny i agresywny. Zapatrzony w siebie egoista, egocentryk z wybujałym ego, do tego hedonista z odpychającą moralnością. Nawet w jego oficjalnej biografii, która jest i tak mocno wygładzona i stonowana z uwagi na jego sukcesy sportowe, czytamy:

"Dobrze znany ze swoich sukcesów w turniejach karate w latach sześćdziesiątych XX wieku, Stone znany był ze swojej agresywności czym zdobył sobie przydomek „The Animal” (Zwierzę)".

W lutym 1972 roku Priscilla odeszła od Elvisa i wprowadziła się do Stone'a, z którym miała długi romans. Stone miał w tym czasie małe dziecko i ciężarną żonę".

Więc było się czego bać, nie wiadomo do czego by się posunął. Dobrze, że Elvis odpuścił i nie dał się ponieść emocjom, to była bardzo roztropna decyzja (o ile rzeczywiście Mike Stone za tym stał).

Po latach pytani o ten aspekt, w różnych wywiadach i podczas spotkań z fanami, członkowie Memphis Mafii, nie potwierdzili tego wprost. Wkrótce przyjęli taktykę mówienia, że takie były podejrzenia Elvisa. Jednak czasem w kameralnym, czy zaufanym gronie, wracali do tej nocy i sami mówili, że to było na zlecenie Mike Stone'a. Z drugiej strony trudno im się dziwić, wciąż żyli głównie z Elvisa i żeby zachować to źródło dochodu, musieli grać do jednej bramki z Priscillą. Wiemy jak traktowała każdego, kto nie chciał brać udziału w różnych manipulacjach i stał na gruncie prawdy, jak chociażby Billy Smith, który był dla Elvisa jak brat - został zupełnie wyalienowany z "życia Elvisa po śmierci", mimo iż fani stale o niego pytają i proszą organizatorów aby pojawił się na "Elvis Week" jako gość, bo mają do niego mnóstwo pytań, jako do osoby, która była najbliżej z Elvisem.

Wróćmy jeszcze do zdarzenia. Prawdopodobnie miało do niego dojść już 15 lutego 1973 roku, gdzie na widowni widziano tą samą grupę osób. Nigdzie nie wyczytałam, czy policja to potwierdziła podczas przesłuchań, ale obsługa hotelu rzekomo twierdziła, że już wtedy ich widziała. Przypomnieli to sobie po incydencie z 18 lutego 1973 roku i skojarzyli fakty. Drugi koncert z 15 lutego 1973 roku został w ogóle odwołany, ale pierwszy się odbył z pewnymi perturbacjami. Elvis po zaśpiewaniu kilku piosenek, zszedł ze sceny mówiąc: "Przepraszam, panie i panowie, ale mam grypę i nagle mój głos zniknął". Koncert dalej prowadził Charlie Hodge śpiewając kilka piosenek. Po dwudziestu minutach Elvis wrócił na scenę i dokończył koncert.

Faktem jest, że pustynny klimat Las Vegas nie służy artystom, niemniej w przypadku tego koncertu mówi się czasem, że ani to grypa, ani klimat nie były powodem zejścia Elvisa ze sceny, tylko ostrzeżenie o zamachu na jego osobę, jakie dotarło do ekipy kiedy był już na scenie. I faktycznie, zwróćcie uwagę na fragment filmu, w którym pokazano jak Elvis żegna się z publicznością w połowie koncertu i schodzi ze sceny (minuta 0:40 na pierwszym filmie). Za jego plecami przebiegają jacyś mężczyźni, dokładnie w chwili kiedy Elvis przekazuje mikrofon Charliemu. Być może to członkowie The Stamps? Bo muzycy dalej grają, więc to nie oni. W każdym razie ewidentnie zrobiło się jakieś zamieszanie, którego z pewnością nie wywołała decyzja Elvisa o zejściu ze sceny, bo nie był to pierwszy raz kiedy do tego doszło.

Z drugiej strony trzeba podkreślić, że w Sezonie 8 (od 26 stycznia do 23 lutego 1973 roku) w Hilton Hotel w Las Vegas, odwołano aż osiem koncertów. Oficjalnie uzasadniano to stanem zdrowia Elvisa, rzekomą grypą. Nieoficjalnie mówiono także o niewłaściwie dobranych lekach, które źle wpływały na jego gardło i samopoczucie. Inni twierdzili, że Elvis posypał się psychicznie po tym jak tuż przed koncertem satelitarnym, Priscilla oznajmiła mu, że odchodzi od niego i zabiera Lisę Marię, a w Sezonie 8 w Las Vegas, Elvis po prostu odreagowywał tę informację, jak to mówią "trawił węża". Lecz pojawiły się też spekulacje, że do odwołań koncertów dochodziło z powodu realnego zagrożenia, jakim miał być zamach na jego osobę, gdy będzie śpiewać na scenie, aby było bardziej spektakularnie. Ponoć takie informacje ekipie Presleya przekazywały służby, lecz nie były w stanie wskazać konkretnej daty, tylko typowały opierając się na zebranym materiale i stąd tyle odwołanych koncertów w różnych dniach. No właśnie, nie był to ciągły zakres czasowy, tylko pojedyncze koncerty rozsiane po całym sezonie, co raczej eliminuje wersję z grypą.

Niemniej w relacjach uczestników koncertów pojawia się zdziwienie, ponieważ w tych występach, które się odbyły nie dało się zauważyć najmniejszych problemów Elvisa z głosem. Na przykład Rex Martin w relacji opublikowanej w "Elvis News Service Weekly" (Issue 95/96/97, March 9 1973), pisze:

"Elvis chory w Las Vegas!!! 15 lutego 1973 Dinner Show (Midnight Show został odwołany). Nie sądzę, by kiedykolwiek choroba dotknęła Elvisa na scenie tak, jak w tym tygodniu. Występy w niedzielę i poniedziałek (11 i 12 lutego) były bardzo dobre".

Tabela Sezonu 8 w Hilton Hotel w Las Vegas z zaznaczeniem odwołanych koncertów. Patrząc na tabelę nie wygląda to na odwołania koncertów z uwagi na chorobę

Dlatego jeśli chodzi o koncert z 15 lutego 1973 roku, nie da się nic powiedzieć na pewno. Być może grupa była wtedy też na widowni, ale czy tego dnia miało dojść do ataku na Elvisa, czy tylko byli na rozpoznaniu, nie wiadomo. Podobnie jak tego, czy to tych samych zamachowców rozpracowywały służby, czy może chodziło o zupełnie innych (lub innego).

Tego wydarzenia nie dało się zatuszować, gdyż świadkiem była cała publiczność, jednak do podobnych zdarzeń, tylko w porę udaremnionych, dochodziło dość często. Jak podaje Wikipedia:

"Profesjonalni opiekunowie i eksperci od bezpieczeństwa celebrytów jeszcze się nie rozwinęli [red. w czasach Elvisa]. Presley spotkał się z wielokrotnymi groźbami przemocy fizycznej ze strony oburzonych moralnych ekstremistów i groźbami śmierci ze strony fanatyków, co miało miejsce później, gdy występował w Las Vegas. Te groźby były trzymane z dala od prasy z obawy, że wzmogą jeszcze większą ich falę".

Elvis o zajściu z 18 lutego 1973 roku, wspomniał przynajmniej raz na scenie w późniejszym czasie. Było to podczas jednego z koncertów w Lake Charles, 4 maja 1975 roku. W jednym z komentarzy do filmu, ktoś napisał:

"Byłem na koncercie w Lake Charles Louisiana. Kiedy występował, jeden z ogromnych wzmacniaczy trzasnął naprawdę głośno i Elvis prawie zeskoczył ze sceny, wykrzykując coś w jakimś naprawdę kolorowym języku. Gdy zauważył, jak wygląda publiczność [red. która była wyraźnie skonsternowana], po usłyszeniu jak przeklinał, przeprosił i wyjaśnił, co się dzieje. Powiedział, że stale grożono mu śmiercią i przypomniał tę sytuację, kiedy zaatakowano go na scenie".

Poniżej dwa filmy, pierwszy "The Night 4 Men jumped onstage to ATTACK Elvis!" i drugi "Shocking audio of Elvis getting ATTACKED on stage!", w których ta historia jest omówiona (no, może w nie aż tak szerokim zakresie jak ja to uczyniłam w tym poście).

Tutaj mały artykulik z gazety (nie opisano z jakiej i kiedy wydanej), w którym o tym zdarzeniu wzmiankowano

Tłumaczenie:

"HOLLYWOOD — Co za zamieszanie w hotelu Hilton w Las Vegas!

Kiedy czterech mężczyzn rzuciło się na Elvisa na scenie w dużym salonie na 2000 miejsc, śpiewająca gwiazda, ekspert od karate, położył jednego, podczas gdy jego ochroniarz i przyjaciel, Red West, wyskoczył zza kulis i chwycił drugiego.
Ochroniarze hotelu zgarnęli pozostałych dwóch, podczas gdy Elvis, powstrzymywany przez swojego tatę, Vernona, który wybiegł zza kulis, wzywa swoich niedoszłych napastników, by do niego podeszli.
Oprócz faceta, którego położył Presley, jedyną ofiarą była kobieta, która dostała w policzek od jednego z napastników.
Kiedy było już po wszystkim, reakcja Elvisa brzmiała: „Jeśli mam zostać zaatakowany, wolałbym, żeby to były kobiety”".

Szkoda, że taki skąpy w treści. Napisano: "[Elvis] wzywa swoich niedoszłych napastników, by do niego podeszli" - chciał się zmierzyć z pozostałymi i załatwić ich jak tego jednego. Mamy tu potwierdzenie tego, co wydarzyło się na scenie. Nowością jest to, co powiedział Elvis, że wolałby żeby atakowały go kobiety. Oczywiście nie chodziło o przemoc fizyczną, raczej o ich desperackie uwielbienie. W każdym razie w innych materiałach nie spotkałam się z tym zdaniem.

Pierwszy film, w którym autor opowiada tę historię, ale wcześniej mówi też o 15 lutego 1973 roku i przerwanym koncercie Elvisa po 20 minutach

Drugi film, w którym autor nawiązuje do pierwszego filmu i historii ataku na Elvisa na scenie oraz załącza nagranie audio tego momentu (od minuty do minut). Na końcu dodaje fragment ze spotkania Sonny'ego Westa z fanami Elvisa, na którym Sonny opowiadał im o tym zdarzeniu

Tutaj cały ten koncert, niestety tylko fonia. Zwróćcie uwagę od momentu zaczynającego się na minucie 33:40 - usłyszycie końcówkę "Suspicious minds", potem tylko grający zespół i jakieś głosy (wtedy to się zaczęło), a następnie reakcję publiki, najpierw przerażonej, później bijącej mu brawo. A tutaj LINK, do tego samego filmu, ale ustawiony już na minutę 33:40

Inne nagranie tego samego koncertu, tylko jakość jeszcze gorsza, ale dodaję go gdyby poprzedni zniknął. Tutaj całe to zajście między minutą 34:10, a 37:15

*      *      *
*      *
*

Ex post

Ostatnie ustalenia (3 sierpnia 2021 roku):

Wreszcie udało mi się znaleźć wywiad z Rexem Martinem z Wielkiej Brytanii, w którym relacjonuje zdarzenia tamtej nocy - był na tym koncercie.

Trzy dni później, 18 lutego, Elvis miał zamieszki na scenie, gdzie Peruwiańczycy* wstali i zaatakowali go w sposób przypominający postawę karate. W rzeczywistości zaczęło się to jeszcze zanim Elvis wszedł na scenę. Podczas segmentu Jackie Kahane'a, przetoczyli pustą butelkę po piwie przez scenę do jego buta. I wtedy trzy piosenki przed występem Elvisa dziewczyna z grupy weszła na stół i zeszła z niego na rampę, która wychodziła ze sceny. Weszła na scenę, podeszła do Elvisa i nie dotykając go, czubkiem palca i kciuka zabrała mu szalik, po czym okręciła go wokół szyi i zeszła z powrotem na dół po rampie i do swojego stolika, gdzie podała go liderowi grupy (na czele stolika). To był facet, który później zaatakował Elvisa. Ale to, co zrobiła było bardzo dziwne, bo każda inna fanka uściskałaby i pocałowała Elvisa, ona nie. Wyglądało na to, że była w jakimś transie!

* On cały czas pisze o Peruwiańczykach, w pozostałych źródłach mówi się o Portorykańczykach.

Elvis następnie wykonał Suspicious Minds, co oczywiście zawsze kończy kopnięciem karate. Na tym etapie jeden facet wstał, a potem drugi, więc było ich dwóch idących przez rampę w kierunku Elvisa. Scena jest tak szeroka, że Elvis prawdopodobnie nie widziałby ich wchodzących na scenę z miejsca, w którym stał. Byliby w cieniu. I wtedy Jerry, Sonny i Red wszyscy pędzili na środek sceny, aby chronić Elvisa. Wtedy trzeci i czwarty facet wstał i doszło do walki wręcz z kopnięciami karate i wszystkim innym.

Do mikrofonu powiedział:

"Jeśli ktoś chce uścisnąć mi rękę, to w porządku, ale jeśli chce się bić, to skopię mu tyłek!" - naprawdę głębokim, południowym, gniewnym głosem.

Podczas gdy trwała walka, TCB Band grali wstęp dla swoich intro oraz dla każdego, kto mógł być gościem na widowni i przez cały czas trwania walki nie przestawali grać tego wstępu. I w końcu Elvis nie zrobił żadnego wprowadzenia, bo był tak wściekły. W rzeczywistości w pewnym momencie jego ojciec i Tom Diskin powstrzymywali go, ponieważ był tak wściekły z powodu tego, co się stało (widzieć Vernona i Toma obok Elvisa w centrum sceny było czymś bardzo niezwykłym - w środku show).

Po występie Elvis pytał, czy ktoś został ranny i powiedziano mu, że nikt nie został ranny. W książce Westa, to właśnie wtedy chodził w górę i w dół [Elvis] i chciał zabić Mike'a Stone'a [red. nawiązanie do fragmentu książki Reda Westa, w którym opisuje to zdarzenie]. Bo to wszystko było powiązane z wydarzeniem na scenie tej nocy.

Był też ciekawy wątek fanki Elvisa, Rosemary Leech:

To nie zostało wcześniej wydrukowane, ale Rosemary Leech została kopnięta w oko. Wielu fanów zna imię Rosemary, ponieważ była bardzo znaną fanką w tamtym czasie. Naprawdę nie mogliśmy wydrukować tej historii w tamtym czasie, ponieważ była ona w sporze sądowym z Hiltonem, a oni byli na górze w jej pokoju każdej nocy od 18 do 23 omawiając tę sprawę. Yanique Diskin była tam i została poinformowana przez pułkownika, aby nie mieszać się w sprawy pomiędzy fanką Elvisa a Hiltonem.

W każdym razie po zakończeniu walki Elvis powiedział off mic [red. poza mikrofonem]:

"Nigdy nie pozwolę żadnej matce zrobić tego f*****s na moim show!"

Następnie Rosemary została wprowadzona na scenę i ustawiono dla niej krzesło po prawej stronie sceny, a jej mąż Len stał za nią, gdy Elvis wykonywał kolejne trzy piosenki kończące show. Elvis nie widziałby jej z miejsca, w którym się znajdował [red. a chciał mieć ją na oku, dlatego zadysponował wprowadzenie jej na scenę żeby stale ją widzieć].

Czterech Peruwiańczyków zostało zakutych w kajdanki i wyprowadzonych przy głośnym aplauzie publiczności. I dziwnym trafem wtedy Rosemary (z Lenem) musiała zostać wysłana do szpitala i zabrali ją tam tym samym vanem co tych czterech facetów!!!

Ponieważ Rosemary doznała uszczerbku na zdrowiu, hotel próbował ją zastraszyć na wszelkie możliwe sposoby aby nie wystąpiła o odszkodowanie, które w Stanach zawsze były horrendalne. Między innymi celowo doprowadził do tego, żeby znalazła się w jednym pojeździe z przestępcami. Jak Rex Martin wcześniej podawał: "oni byli na górze w jej pokoju każdej nocy od 18 do 23 omawiając tę sprawę", dręcząc ją regularnie.

*
*      *
*      *      *