Nazwa alternatywna: Light Blue Starburst White Suit
Inne nazwy: Blue Target Second White Suit
Linia / Seria: Karate Style / Target
Kolor wiodący: biały
Linia kolorystyczna: (nie ustalono)
Części kompletu: 1
Ilość elementów: 2 lub 3 (patrz opis)
- kombinezon - z poszerzonymi w szpic rękawami u dołu, z rozcięciem, bez guzików; nogawki z rozcięciem i niebieską fałdą; na przodzie i tyle torsu, w ich centralnym punkcie, znajduje się cel (nawiązanie do tarczy strzelniczej), okolony odchodzącymi od niego promieniście punktami (symbolizują nietrafianie do celu, rozrzut strzału lub efekt sztucznych ogni); takie same motywy zastosowano na rękawach i bokach spodni; kołnierz napoleoński;
- pasek - biały, szeroki, skórzany; zachowana ornamentyka z kombinezonu, dodatkowo zdobiony złotymi, metalowymi krążkami, lekko oksydowanymi; z dwoma rzędami złotych łańcuchów (przy założeniu, że pas wyglądał tak samo jak ten przy "Blue target White Suit");
- peleryna - biała, z niebieską, atłasową podbitką; motyw promieni zgodny z ornamentyką na kombinezonie (o ile w ogóle była przy tej wersji);
Chustki dla publiczności: na pewno (jakie, nie wiadomo, o kolorze decydował zawsze Elvis);
Projekt i wykonanie: Bill Belew, Gene Doucette, IC Costume Co.;
Używany na koncertach:
- według EPE podczas tras koncertowych w 1973 roku;
"White Second Blue Target Suit" ("Light Blue Starburst White Suit") to jeden z kostiumów, którego autentyczność jest ciągle szeroko kwestionowana. Wszystko zaczęło się od ekspozycji pamiątek po Elvisie, jakie miały zostać zlicytowane na aukcji przeprowadzonej podczas "Elvis Week 2015". Licytacja miała się odbyć w Graceland Archives Studio, w czwartek, 13 sierpnia 2015 roku, o godzinie 20.00, a równolegle także na platformie aukcji na żywo w serwisie eBay. W 2015 roku impreza "Elvis Week" odbyła się w dniach od 8 do 16 sierpnia 2015 roku.
Graceland przedstawiło go jako jumpsuit "White Blue Target Suit", z odpowiednimi certyfikatami autentyczności LOA (Letter of Authorization). Wtedy wśród fanów i kolekcjonerów zawrzało niczym w gigantycznym ulu, ponieważ kombinezon w niczym nie przypominał niebieskiego "targeta", znanego ze zdjęć Elvisa na scenie. To już nie pierwszy raz, gdy wystawione pamiątki po Elvisie i dołączone do nich listy autentyczności budziły zastrzeżenia i były kwestionowane. Tym razem zuchwałość EPE, zdaniem wielu, przekroczyła wszelkie granice. Jawnie zaczęto mówić o perfidnym oszustwie. W środowisku rozgorzała dyskusja na temat wiarygodności wszystkich wcześniejszych certyfikatów wystawianych przez EPE oraz zadawano sobie pytanie, do jakich jeszcze machlojek artefaktami posunie się Graceland w przyszłości a jakich już się dopuściła.
Jednak Graceland miało świadomość, że między wystawionym jumpsuitem, a tym który znany jest z czasów gdy Elvis nosił go na scenie, są znaczące różnice i nikt nie będzie w stanie uwierzyć w jego autentyczność. Dlatego na potrzeby aukcji wymyślono (jak się powszechnie uważa) pewną historyjkę w nadziei, że przekona kolekcjonerów, potencjalnych nabywców rzeczonego jumpsuitu. W rezultacie nie przekonała, a Graceland nie miało innego wyjścia, jak wycofać jumpsuit z aukcji.
Wróćmy do historyjki. Głosi ona, że kostium został uszkodzony podczas jednej z tras koncertowych w 1973 roku, podczas czyszczenia. W związku z tym zwrócono go do firmy IC Costume Company (firma Billa Belewa, która zajmowała się kostiumami Elvisa) w celu naprawy. Ta jednak uznała, że naprawa jest nieopłacalna i taniej oraz szybciej będzie wykonać kostium od nowa, co ponoć uczyniono.
Jeden z pracowników firmy zapytał czy w takim razie może odkupić ten uszkodzony jumpsuit, na co przystano i tak stał się jego posiadaczem. Gdy przymierzano się do jego naprawy rzekomo wypruto kołnierz i rękawy, a także usunięto etykietę firmową IC Costume Company. Właśnie w takim stanie zakupił go ów pracownik.
Lata później, ten sam pracownik sprzedając kombinezon jakiemuś kolekcjonerowi, zasugerował mu aby miał baczenie na brakujące elementy, bo być może gdzieś się kiedyś pojawią (np. na aukcji). I proszę jakie miał dobre przeczucie. :) W 2000 roku doszło do niewiarygodnego i szczęśliwego zbiegu okoliczności - nagle znalazły się rękawy, kołnierz, wszywka firmowa IC Costume Company, a nawet oryginalne, brakujące kamienie, które odpadły z przetartej nogawki spodni! Gdzie? - źródło nie podaje, więc przypuszczalnie także EPE nie doprecyzowało tej informacji. Brak też wyjaśnienia jak Graceland weszło ponownie w posiadanie tego stroju oraz jego zdekompletowanych wcześniej części. W każdym razie po latach znowu połączono wszystkie cudownie odnalezione elementy stroju i wystawiono go na aukcję.
Można się pokusić i podjąć próbę uwierzytelnienia przedstawionej historyjki. Powiedzmy, że w chwili, kiedy zdecydowano się uszyć nowy jumpsuit, wypruto kołnierz, rękawy i metkę od zniszczonego kostiumu, z zamiarem ich wykorzystania w nowym. Tylko w takim razie, gdzie się podział ten nowy i dlaczego w końcu nie wykorzystano w nim części wyprutych ze starego kombinezonu? To też da się jakoś wytłumaczyć. Powiedzmy, że odstąpiono od jego wykonania, a wyprute elementy od pierwszego kostiumu pozostały w firmie. Lecz dlaczego nie wie o tym nawet Gene Doucette, który twierdzi, że nigdy wcześniej tego jumpsuitu nie widział? No dobrze, wtedy IC Costume Company była firmą Billa Belewa, być może schował je gdzieś głęboko, jako chwilowo nieprzydatne części i dlatego Doucette ich nie widział, podobnie jak samego jumpsuitu. Trudno też dziś powiedzieć jak długo kostium pozostawał w firmie od momentu jego przesłania z trasy koncertowej Elvisa, do wykupienia przez pracownika. Teoretycznie mogły to być długie miesiące lub zaledwie kilka dni, więc Gene wcale nie musiał znać tego kostiumu. Tym bardziej, że w 1973 roku Bill Belew jeszcze dalej robił kostiumy dla Elvisa, zanim rok później sferę garderoby scenicznej prawie całkowicie scedował na Doucetta.
Na temat tego kostiumu z pewnością mógłby coś powiedzieć sam Bill Belew, bo wszystko wskazuje na to, że to jednak on go wykonał, ponieważ nosi wszystkie cechy wcześniejszych jumpsuitów Elvisa, które wyszły spod jego ręki (oczywiście, jeśli oszustwo było zaplanowane, to ktoś mógł zachować jego styl). Jednak w 2015 roku nie było Billa już wśród nas (zmarł 7 stycznia 2008 roku).
Suma summarum Graceland wycofało kostium z aukcji, przewidzianej na 13 sierpnia 2015 roku, a żadne oficjalne wyjaśnienia nie zostały nigdy ogłoszone. Szacowana cena wyjściowa kostiumu ustalona została na poziomie od 100.000 do 150.000 dolarów. Myślę, że przez swą pazerność, niechlujność, zakłamywanie faktów EPE załatwiło sobie utratę wielu milionów dolarów na przyszłość. Ludzie nie będą już płacić takich pieniędzy jak dotąd, bo gdzieś tam w podświadomości na zawsze pozostanie niewiara w autentyczność licytowanych przedmiotów.
Graceland przedstawiło go jako jumpsuit "White Blue Target Suit", z odpowiednimi certyfikatami autentyczności LOA (Letter of Authorization). Wtedy wśród fanów i kolekcjonerów zawrzało niczym w gigantycznym ulu, ponieważ kombinezon w niczym nie przypominał niebieskiego "targeta", znanego ze zdjęć Elvisa na scenie. To już nie pierwszy raz, gdy wystawione pamiątki po Elvisie i dołączone do nich listy autentyczności budziły zastrzeżenia i były kwestionowane. Tym razem zuchwałość EPE, zdaniem wielu, przekroczyła wszelkie granice. Jawnie zaczęto mówić o perfidnym oszustwie. W środowisku rozgorzała dyskusja na temat wiarygodności wszystkich wcześniejszych certyfikatów wystawianych przez EPE oraz zadawano sobie pytanie, do jakich jeszcze machlojek artefaktami posunie się Graceland w przyszłości a jakich już się dopuściła.
Jednak Graceland miało świadomość, że między wystawionym jumpsuitem, a tym który znany jest z czasów gdy Elvis nosił go na scenie, są znaczące różnice i nikt nie będzie w stanie uwierzyć w jego autentyczność. Dlatego na potrzeby aukcji wymyślono (jak się powszechnie uważa) pewną historyjkę w nadziei, że przekona kolekcjonerów, potencjalnych nabywców rzeczonego jumpsuitu. W rezultacie nie przekonała, a Graceland nie miało innego wyjścia, jak wycofać jumpsuit z aukcji.
Wróćmy do historyjki. Głosi ona, że kostium został uszkodzony podczas jednej z tras koncertowych w 1973 roku, podczas czyszczenia. W związku z tym zwrócono go do firmy IC Costume Company (firma Billa Belewa, która zajmowała się kostiumami Elvisa) w celu naprawy. Ta jednak uznała, że naprawa jest nieopłacalna i taniej oraz szybciej będzie wykonać kostium od nowa, co ponoć uczyniono.
Jeden z pracowników firmy zapytał czy w takim razie może odkupić ten uszkodzony jumpsuit, na co przystano i tak stał się jego posiadaczem. Gdy przymierzano się do jego naprawy rzekomo wypruto kołnierz i rękawy, a także usunięto etykietę firmową IC Costume Company. Właśnie w takim stanie zakupił go ów pracownik.
Lata później, ten sam pracownik sprzedając kombinezon jakiemuś kolekcjonerowi, zasugerował mu aby miał baczenie na brakujące elementy, bo być może gdzieś się kiedyś pojawią (np. na aukcji). I proszę jakie miał dobre przeczucie. :) W 2000 roku doszło do niewiarygodnego i szczęśliwego zbiegu okoliczności - nagle znalazły się rękawy, kołnierz, wszywka firmowa IC Costume Company, a nawet oryginalne, brakujące kamienie, które odpadły z przetartej nogawki spodni! Gdzie? - źródło nie podaje, więc przypuszczalnie także EPE nie doprecyzowało tej informacji. Brak też wyjaśnienia jak Graceland weszło ponownie w posiadanie tego stroju oraz jego zdekompletowanych wcześniej części. W każdym razie po latach znowu połączono wszystkie cudownie odnalezione elementy stroju i wystawiono go na aukcję.
Można się pokusić i podjąć próbę uwierzytelnienia przedstawionej historyjki. Powiedzmy, że w chwili, kiedy zdecydowano się uszyć nowy jumpsuit, wypruto kołnierz, rękawy i metkę od zniszczonego kostiumu, z zamiarem ich wykorzystania w nowym. Tylko w takim razie, gdzie się podział ten nowy i dlaczego w końcu nie wykorzystano w nim części wyprutych ze starego kombinezonu? To też da się jakoś wytłumaczyć. Powiedzmy, że odstąpiono od jego wykonania, a wyprute elementy od pierwszego kostiumu pozostały w firmie. Lecz dlaczego nie wie o tym nawet Gene Doucette, który twierdzi, że nigdy wcześniej tego jumpsuitu nie widział? No dobrze, wtedy IC Costume Company była firmą Billa Belewa, być może schował je gdzieś głęboko, jako chwilowo nieprzydatne części i dlatego Doucette ich nie widział, podobnie jak samego jumpsuitu. Trudno też dziś powiedzieć jak długo kostium pozostawał w firmie od momentu jego przesłania z trasy koncertowej Elvisa, do wykupienia przez pracownika. Teoretycznie mogły to być długie miesiące lub zaledwie kilka dni, więc Gene wcale nie musiał znać tego kostiumu. Tym bardziej, że w 1973 roku Bill Belew jeszcze dalej robił kostiumy dla Elvisa, zanim rok później sferę garderoby scenicznej prawie całkowicie scedował na Doucetta.
Na temat tego kostiumu z pewnością mógłby coś powiedzieć sam Bill Belew, bo wszystko wskazuje na to, że to jednak on go wykonał, ponieważ nosi wszystkie cechy wcześniejszych jumpsuitów Elvisa, które wyszły spod jego ręki (oczywiście, jeśli oszustwo było zaplanowane, to ktoś mógł zachować jego styl). Jednak w 2015 roku nie było Billa już wśród nas (zmarł 7 stycznia 2008 roku).
Może historyjka zaprezentowana przez EPE byłaby do przełknięcia, gdyby
nie jeden mały, acz istotny szczegół - Elvis musiałby w nim
wystąpić na scenie, a nawet po wielokroć, skoro podczas koncertu aż tak
bardzo się "zużył", iż rozpadł się podczas czyszczenia. Tymczasem nie tylko nie ma żadnych zdjęć, ale i
żadnej osoby, która widziałaby go w nim na scenie. Niemniej, tradycyjnie
przypomnę, że nieznany jest jego ubiór z połowy koncertów z lat
1968-1977, a czasem najmniej wiarygodne historie okazują się prawdziwe.
Konfrontację
faktów dodatkowo utrudnia czas jaki upłynął od momentu kiedy Elvis rzekomo nosił go na scenie - już ponad czterdzieści
lat. Niewielu uczestników koncertów Elvisa z lat siedemdziesiątych
jeszcze żyje, a nawet jeśli, to są to już ludzie w podeszłym wieku i tylko nieliczni z nich śledzą internet oraz aukcje "elvisowych"
jumpsuitów. Pamięć po tylu latach też bywa zawodna.
Suma summarum Graceland wycofało kostium z aukcji, przewidzianej na 13 sierpnia 2015 roku, a żadne oficjalne wyjaśnienia nie zostały nigdy ogłoszone. Szacowana cena wyjściowa kostiumu ustalona została na poziomie od 100.000 do 150.000 dolarów. Myślę, że przez swą pazerność, niechlujność, zakłamywanie faktów EPE załatwiło sobie utratę wielu milionów dolarów na przyszłość. Ludzie nie będą już płacić takich pieniędzy jak dotąd, bo gdzieś tam w podświadomości na zawsze pozostanie niewiara w autentyczność licytowanych przedmiotów.
W 2014 roku jumpsuit ten był widziany w Hard Rock Cafe Myrtle Beach. To w sumie jedyna znana mi wystawa, na której go zaprezentowano zanim w 2015 roku zdecydowano się wystawić go na aukcję. Być może były jeszcze inne.
Gdy pierwszy raz poznałam tę historię, wydała mi się mocno naciągana. Jednak przejrzałam fotografie i znalazłam dwa zdjęcia kiepskiej jakości - peleryny oraz pasa, opisane jako "White Blue Target Suit". Po bliższym przyjrzeniu się im, zauważyłam pewne różnice w stosunku do wersji kostiumu powszechnie nam znanej, na które wcześniej nie zwróciłam uwagi (patrz zdjęcia). Zatem, może jumpsuit ten jest autentyczny, a opowiedziana na potrzeby aukcji historyjka bliska prawdy?
Teoretycznie jest to nawet możliwe. Powiedzmy, że był to pierwszy "White Blue Target Suit", a Elvis, w wyniku zbiegu różnych niefortunnych okoliczności, zniszczył go już na pierwszym koncercie (lub na jednym z pierwszych). Kostium ów wycofano do IC Costume Company, która miała go naprawić lub wykonać nowy. I powstał nowy, ten jaki znamy ze zdjęć, aczkolwiek bardziej skromny w zdobieniu, bo naglił czas (trwała właśnie trasa koncertowa). Gdy spojrzymy na projekt (o ile faktycznie prawdą jest, że oba "Targety" i "White Sunburst Suit" powstały na bazie tego samego projektu), to zobaczymy, że do szkicu bliżej jest "White Light Blue Target Suit" niż "White Blue Target Suit".
Jest też jeszcze inna możliwość. Kostium rzeczywiście przygotowywano dla Presleya, lecz z jakiegoś powodu nie dokończono go w 1973 roku, tylko później (po odnalezieniu wszystkich elementów). To by jednak znaczyło, że Elvis nie miał go na sobie.
Zastanowiło mnie jeszcze jedno, niewykorzystanie odprutych elementów w drugim kostiumie, jak to planowano. To jednak da się łatwo wytłumaczyć, mogło nie być już takich samych kamieni, a ściąganie ich z Włoch znacznie przedłużyłoby przygotowanie jumpsuitu, o kolejne dni. Wystarczy spojrzeć na oba te kostiumy by przekonać się, że użyto w nich różnych kamieni, przede wszystkim kolorem.
Jeśli chodzi o pelerynę, to informacje są sprzeczne (w sensie czy był jej drugi egzemplarz do tej wersji stroju). W 1973 roku, wszystkie kostiumy Elvisa miały peleryny, więc zapewne ten też, o ile zrobiono go dla Elvisa. Aczkolwiek, na wystawie i aukcji wystawiono jumpsuit bez pasa i bez peleryny (patrz opis pod ostatnią grupą zdjęć).
W tym miejscu muszę zwrócić uwagę na jeszcze jeden fakt. W lecie 1973 roku mamy taką sytuację - z oświadczeń uczestników koncertów wiemy, że Elvis występował wtedy kilka razy w jakimś białym jumpsuicie z czerwoną fałdą i w białym jumpsuicie z niebieską fałdą, jednak żaden z nich nie został zidentyfikowany. Wiemy na pewno, że nie był to żaden jumpsuit znany nam ze zdjęć, więc kto wie? Może jednym z nich był "White Red Target Suit", a drugim "White Light Blue Target Suit"? Czyli dwa kontrowersyjne jumpsuity, co do tego czy istniały. To znaczy "White Light Blue Target Suit" istnieje do dziś i znamy jego wygląd ze zdjęć z wystaw, ale ponieważ nie ma jego zdjęć na Elvisie, podważa się czy to faktycznie jego kostium.
Niestety nie widać kolorów fałd w nogawkach. Prawdopodobnie były błękitne ewentualnie białe.
Ex Post
Ostatnie ustalenia (1 marca 2018 roku):
Pod naciskiem opinii publicznej wycofano kostium z aukcji, co polega na fakcie. Aczkolwiek ponoć doszło do jego sprzedaży poza aukcją. Mimo licznych zastrzeżeń, co do jego autentyczności w sensie przynależności do Elvisa, znalazł się jakiś kupiec. Jednak nie sposób dowiedzieć się ile za niego zapłacił.
Ex Post
Ostatnie ustalenia (21 marca 2019 roku):
Prawie identyczne kostiumy mieli bliźniacy śpiewający country z Australii, znani również w Ameryce (Stanach i Kanadzie), jako Le Garde Twins (więcej o nich w dodatku na końcu postu).
Między rzekomym kombinezonem Presleya, a kostiumami bliźniaków, była tyko jedna mała różnica. Promieniste linie zdobienia torsu, utworzone z kamieni, na ich kostiumach był ciągłe, a w wersji Elvisa przerywane. Czyli u bliźniaków kamienie na promieniach torsu były rozmieszczone w linii prostej, w równych odstępach od siebie, natomiast u Elvisa, również w liniach prostych, ale osadzono je grupami, pomiędzy którymi utworzono duże przerwy. Natomiast wszystkie skupiska promieni na rękawach i nogawkach były identyczne w obu kostiumach i wykonane bez przerw między grupami kamieni (tak u Elvisa, jak i u braci).
Co ciekawe, bracia mieli te kostiumy także w wersji czarnej, w której zdobienie torsu było takie samo jak w rzekomym kostiumie Elvisa, a nie w jak ich białych wersjach (patrz zdjęcie przed klipem video), czyli z przerwami między grupami kamieni.
Raczej na pewno kostiumy bliźniaków Le Garde Twins powstały również w IC Costume Company Billa Belewa. W 1965 roku dostali się pod skrzydła menadżera Elvisa, Toma Parkera (o czym mówi ich biografia). Przypuszczalnie tą właśnie drogą trafili też do firmy IC Costume Company, albo poprzez stację telewizyjną, dla której występowali (Bill Belew tworzył kostiumy do różnych programów telewizyjnych, spektakli teatralnych, musicali - tak właśnie Elvis trafił do niego w 1968 roku).
Ciekawi mnie skąd u nich pomysł na jumpsuity w stylu Presleya. Czy spodobały im się na Elvisie i poprosili Colonela o namiary na IC Costume Company, czy Tom Parker sam im zasugerował takie rozwiązanie? W każdym razie musiał w tym maczać palce, bo w latach 70. Bill był bardzo zajętym człowiekiem (dlatego właśnie w 1973 roku prawie w całości scedował wykańczanie kostiumów Elvisa na Gene Doucette'a) i w zasadzie niezmiernie rzadko decydował się na przyjmowanie zleceń od osób prywatnych, zwykle tylko na czyjąś prośbę (znajomego) lub za namową.
Czy kostium ten Bill zaprojektował dla Elvisa, a później zmienił plany, gdy zgłosili się do niego Le Garde Twins? Czy zaprojektował go specjalnie dla nich, a potem chciał identyczny wykonać dla Elvisa?
Wszystkie zdjęcia Le Garde Twins w białym kostiumie, które udało mi się znaleźć, są czarno-białe, więc nie wiemy, czy kamienie na nich też były niebieskie. Natomiast na okładce płyty "Le Garde Twins 1", możemy zobaczyć kolorowe zdjęcie bliźniaków w wersji czarnej tychże kostiumów i na nich kamienie są niebieskie.
Niemniej powyższe ustalenia, w dalszym ciągu nie dają odpowiedzi, czy kostium ten był własnością Elvisa i czy kiedykolwiek w nim wystąpił.
Kiedy kilka lat po śmierci Elvisa założono firmę B & K Enterprises Costume Co., parającą się replikami kostiumów Presleya, Bill Belew przekazał im swoje szkice, uwagi, wyjaśnienia, mustra (wykroje), projekty, prawa autorskie i w zasadzie wszystko, co miał w swojej pracowni, a dotyczyło garderoby Elvisa (scenicznej, filmowej i prywatnej). Zatem należałoby przypuszczać, że kostium ten należał do Elvisa. Lecz nie można też wykluczyć pomyłki ze strony Billa.
Zdjęcie strony z katalogu aukcyjnego Graceland do aukcji, na której wystawiono ten kostium oraz zdjęcia Le Garde Twins w białych i czarnych wersjach tego kostiumu znajdują się pod koniec postu, przed klipem video.
Teoretycznie jest to nawet możliwe. Powiedzmy, że był to pierwszy "White Blue Target Suit", a Elvis, w wyniku zbiegu różnych niefortunnych okoliczności, zniszczył go już na pierwszym koncercie (lub na jednym z pierwszych). Kostium ów wycofano do IC Costume Company, która miała go naprawić lub wykonać nowy. I powstał nowy, ten jaki znamy ze zdjęć, aczkolwiek bardziej skromny w zdobieniu, bo naglił czas (trwała właśnie trasa koncertowa). Gdy spojrzymy na projekt (o ile faktycznie prawdą jest, że oba "Targety" i "White Sunburst Suit" powstały na bazie tego samego projektu), to zobaczymy, że do szkicu bliżej jest "White Light Blue Target Suit" niż "White Blue Target Suit".
Jest też jeszcze inna możliwość. Kostium rzeczywiście przygotowywano dla Presleya, lecz z jakiegoś powodu nie dokończono go w 1973 roku, tylko później (po odnalezieniu wszystkich elementów). To by jednak znaczyło, że Elvis nie miał go na sobie.
Zastanowiło mnie jeszcze jedno, niewykorzystanie odprutych elementów w drugim kostiumie, jak to planowano. To jednak da się łatwo wytłumaczyć, mogło nie być już takich samych kamieni, a ściąganie ich z Włoch znacznie przedłużyłoby przygotowanie jumpsuitu, o kolejne dni. Wystarczy spojrzeć na oba te kostiumy by przekonać się, że użyto w nich różnych kamieni, przede wszystkim kolorem.
Jeśli chodzi o pelerynę, to informacje są sprzeczne (w sensie czy był jej drugi egzemplarz do tej wersji stroju). W 1973 roku, wszystkie kostiumy Elvisa miały peleryny, więc zapewne ten też, o ile zrobiono go dla Elvisa. Aczkolwiek, na wystawie i aukcji wystawiono jumpsuit bez pasa i bez peleryny (patrz opis pod ostatnią grupą zdjęć).
W tym miejscu muszę zwrócić uwagę na jeszcze jeden fakt. W lecie 1973 roku mamy taką sytuację - z oświadczeń uczestników koncertów wiemy, że Elvis występował wtedy kilka razy w jakimś białym jumpsuicie z czerwoną fałdą i w białym jumpsuicie z niebieską fałdą, jednak żaden z nich nie został zidentyfikowany. Wiemy na pewno, że nie był to żaden jumpsuit znany nam ze zdjęć, więc kto wie? Może jednym z nich był "White Red Target Suit", a drugim "White Light Blue Target Suit"? Czyli dwa kontrowersyjne jumpsuity, co do tego czy istniały. To znaczy "White Light Blue Target Suit" istnieje do dziś i znamy jego wygląd ze zdjęć z wystaw, ale ponieważ nie ma jego zdjęć na Elvisie, podważa się czy to faktycznie jego kostium.
Niestety nie widać kolorów fałd w nogawkach. Prawdopodobnie były błękitne ewentualnie białe.
* * *
* *
*
Ex Post
Ostatnie ustalenia (1 marca 2018 roku):
Pod naciskiem opinii publicznej wycofano kostium z aukcji, co polega na fakcie. Aczkolwiek ponoć doszło do jego sprzedaży poza aukcją. Mimo licznych zastrzeżeń, co do jego autentyczności w sensie przynależności do Elvisa, znalazł się jakiś kupiec. Jednak nie sposób dowiedzieć się ile za niego zapłacił.
Ex Post
Ostatnie ustalenia (21 marca 2019 roku):
Prawie identyczne kostiumy mieli bliźniacy śpiewający country z Australii, znani również w Ameryce (Stanach i Kanadzie), jako Le Garde Twins (więcej o nich w dodatku na końcu postu).
Między rzekomym kombinezonem Presleya, a kostiumami bliźniaków, była tyko jedna mała różnica. Promieniste linie zdobienia torsu, utworzone z kamieni, na ich kostiumach był ciągłe, a w wersji Elvisa przerywane. Czyli u bliźniaków kamienie na promieniach torsu były rozmieszczone w linii prostej, w równych odstępach od siebie, natomiast u Elvisa, również w liniach prostych, ale osadzono je grupami, pomiędzy którymi utworzono duże przerwy. Natomiast wszystkie skupiska promieni na rękawach i nogawkach były identyczne w obu kostiumach i wykonane bez przerw między grupami kamieni (tak u Elvisa, jak i u braci).
Co ciekawe, bracia mieli te kostiumy także w wersji czarnej, w której zdobienie torsu było takie samo jak w rzekomym kostiumie Elvisa, a nie w jak ich białych wersjach (patrz zdjęcie przed klipem video), czyli z przerwami między grupami kamieni.
Raczej na pewno kostiumy bliźniaków Le Garde Twins powstały również w IC Costume Company Billa Belewa. W 1965 roku dostali się pod skrzydła menadżera Elvisa, Toma Parkera (o czym mówi ich biografia). Przypuszczalnie tą właśnie drogą trafili też do firmy IC Costume Company, albo poprzez stację telewizyjną, dla której występowali (Bill Belew tworzył kostiumy do różnych programów telewizyjnych, spektakli teatralnych, musicali - tak właśnie Elvis trafił do niego w 1968 roku).
Ciekawi mnie skąd u nich pomysł na jumpsuity w stylu Presleya. Czy spodobały im się na Elvisie i poprosili Colonela o namiary na IC Costume Company, czy Tom Parker sam im zasugerował takie rozwiązanie? W każdym razie musiał w tym maczać palce, bo w latach 70. Bill był bardzo zajętym człowiekiem (dlatego właśnie w 1973 roku prawie w całości scedował wykańczanie kostiumów Elvisa na Gene Doucette'a) i w zasadzie niezmiernie rzadko decydował się na przyjmowanie zleceń od osób prywatnych, zwykle tylko na czyjąś prośbę (znajomego) lub za namową.
Czy kostium ten Bill zaprojektował dla Elvisa, a później zmienił plany, gdy zgłosili się do niego Le Garde Twins? Czy zaprojektował go specjalnie dla nich, a potem chciał identyczny wykonać dla Elvisa?
Wszystkie zdjęcia Le Garde Twins w białym kostiumie, które udało mi się znaleźć, są czarno-białe, więc nie wiemy, czy kamienie na nich też były niebieskie. Natomiast na okładce płyty "Le Garde Twins 1", możemy zobaczyć kolorowe zdjęcie bliźniaków w wersji czarnej tychże kostiumów i na nich kamienie są niebieskie.
Niemniej powyższe ustalenia, w dalszym ciągu nie dają odpowiedzi, czy kostium ten był własnością Elvisa i czy kiedykolwiek w nim wystąpił.
Kiedy kilka lat po śmierci Elvisa założono firmę B & K Enterprises Costume Co., parającą się replikami kostiumów Presleya, Bill Belew przekazał im swoje szkice, uwagi, wyjaśnienia, mustra (wykroje), projekty, prawa autorskie i w zasadzie wszystko, co miał w swojej pracowni, a dotyczyło garderoby Elvisa (scenicznej, filmowej i prywatnej). Zatem należałoby przypuszczać, że kostium ten należał do Elvisa. Lecz nie można też wykluczyć pomyłki ze strony Billa.
Zdjęcie strony z katalogu aukcyjnego Graceland do aukcji, na której wystawiono ten kostium oraz zdjęcia Le Garde Twins w białych i czarnych wersjach tego kostiumu znajdują się pod koniec postu, przed klipem video.
*
* *
* * *
A oto i nasz winowajca - fałszywy (lub może tylko inny) "White Light Blue Target Suit" w całej okazałości, a właściwie "White Second Blue Target Suit". Zdjęcie znalazło się w opisie aukcji, na jakiej go wystawiono
A tutaj "ilustracja" do historyjki opowiedzianej przez EPE, która wystawiła tą enigmatyczną wersję jumpsuitu "White Light Blue Target Suit"
*
Prawdopodobnie, gdyż z tym szkicem jest trochę zamieszania. Kolorystyka
oraz wzór na torsie i spodniach, sugeruje kostium "White Sunburst
Suit". Na stronie sklepu firmy B & K Enterprises Costume Co., szkic
opisany jest jako "Flame", czyli wskazuje na kostium "White Flame Suit",
co z całą pewnością jest błędem, gdyż tamten kostium ma swój własny
szkic projektowy - patrz "White Orange Flame Suit" lub "White Yellow Flame Suit".
Sądzę, że osoba opisująca obrazek na stronie zasugerowała się brakiem
ornamentu na rękawach i stąd wziął się ten błąd nazwy szkicu.
Kolejna sprawa, która dowodzi, że na tym samym szkicu bazowano więcej razy. Pierwsza nazwa jumpsuitu na projekcie (nieczytelna), została zmieniona (przepisana flamastrem) na "Blaet", co znaczy "ostrze", "klinga". To wskazuje, że Gene Doucette zmienił koncepcję dla czerwonego "Targeta" i wzór nie miał symbolizować tarczy strzelniczej, jak w przypadku niebieskiego "Targeta", tylko ranę zadaną ostrzem klingi i rozbryzg krwi. Niebieski kostium miał mieć nazwę "Target", a czerwony "Blaet". Jednak ponieważ kostiumy są identyczne, różnią się tylko kolorami kamieni, postanowiono je nazwać tak samo, dla odróżnienia opatrując je dodatkowo nazwą koloru - "Blue Target" i "Red Target".
Kolejna sprawa, która dowodzi, że na tym samym szkicu bazowano więcej razy. Pierwsza nazwa jumpsuitu na projekcie (nieczytelna), została zmieniona (przepisana flamastrem) na "Blaet", co znaczy "ostrze", "klinga". To wskazuje, że Gene Doucette zmienił koncepcję dla czerwonego "Targeta" i wzór nie miał symbolizować tarczy strzelniczej, jak w przypadku niebieskiego "Targeta", tylko ranę zadaną ostrzem klingi i rozbryzg krwi. Niebieski kostium miał mieć nazwę "Target", a czerwony "Blaet". Jednak ponieważ kostiumy są identyczne, różnią się tylko kolorami kamieni, postanowiono je nazwać tak samo, dla odróżnienia opatrując je dodatkowo nazwą koloru - "Blue Target" i "Red Target".
Zdjęcie Elvisa od tyłu w "White Blue Target Suit", jaki znamy ze sceny. Peleryny oraz pas od jumpsuitu "White Light Blue Target Suit" oraz dla porównania peleryna od "White Sunburst Suit" (oryginalna oraz replika). Zwróćcie uwagę na kołnierze obu "Targetów" i pasy do nich - są różne, a także na peleryny. Ta od "White Light Blue Target Suit" bardziej przypomina tą od "White Sunburst Suit", niż od "White Blue Target Suit", niemniej różni się od nich (obu peleryn, od niebieskiego "Targeta" i bursztynowego "Sunbursta"), to trzy różne peleryny. Aczkolwiek kołnierz, widoczny na obrazku "przed i po" wydaje się być jeszcze inny
Zdjęcie strony katalogu aukcyjnego Graceland, na którym zaprezentowano "White Light Blue Target Suit" (dotyczy aukcji z 13 sierpnia 2015 roku, podczas "Elvis Week 2015")
Zdjęcia Le Garde Twins (bliźniaków z Australii, śpiewających muzykę country, także aktorów) w białej i czarnej wersji kostiumu "Light Blue Target Suit"
Filmik z aukcji Graceland "Elvis Week 2015" (13 sierpnia 2015 roku), na którym wystawiono ten kostium. Niestety nie zatrzymano się przy nim i nic na jego temat nie powiedziano, ale chociaż za plecami kurator Graceland, Angie Marchese i redaktora, który z nią rozmawiał, może zobaczyć go w gablocie. Najdłuższy fragment mamy od tam od 4:10 do 4:20 minuty. Później mamy jeszcze migawki od 4:33 do 4:37, od 4:48 do 4:50, od 8:40 do 8:48
* * *
Gdy weszli w wiek nastoletni, ich starszy brat, George, przywiózł do domu nakręcany gramofon i puścił piosenkę "Waitin ’For a Train", Jimmiego Rodgersa. Kiedy George później kupił gitarę, Ted i Tom zaczęli śpiewać muzykę country. Wkrótce potem matka zabrała ich pierwszy film (jaki widzieli). W roli głównej wystąpił w nim William Boyd jako Hopalong Cassidy. Chłopcy byli pod takim wrażeniem, że powiedzieli matce, iż chcą zostać kowbojami.
Jako trzynastolatkowie zostali karnie wyrzuceni ze szkoły, gdy Ted podczas żartów uderzył nauczyciela (nie podano czy celowo, czy przypadkowo). Wtedy ojciec zaprowadził ich do pracy.
W późniejszych latach otworzyli LeGarde Twins Country Music Theatre w Twitty City, w Hendersonville, Tennessee. Po śmierci Conwaya Twitty'ego przenieśli teatr do hotelu Quality Inn Hall of Fame w Nashville (w latach 90., w pobliżu Music Row w Nashville).
Nadal występują i są ponownie odkrywani przez nowe pokolenia fanów muzyki country. Teraz, w wieku 80 lat, opowiadają historie o swojej popularności w opublikowanej przez siebie książce "Showbiz Hustlers", jak to dwóch szorstkich chłopców z farmy trzciny cukrowej w Queensland stało się gwiazdami muzyki country.
Okładka płyty "Le Garde Twins 1" braci Le Garde Twins, na której są ubrani w "Black Light Blue Target Suit"
Lewe zdjęcie: DeForest Kelley i William Shatner (z przodu) oraz Tom i Ted LeGarde (z tyłu) w 1967 roku, w filmie Star Trek. Prawe zdjęcie: Tom i Ted również w Star Trek
Ted i Tom, jako The LeGarde Twins w 1963 roku - podczas własnego programu TV Show Country Style (Australia), który jednak nie został zatwierdzony do emisji
Le Garde Twins w latach pięćdziesiątych, sześćdziesiątych i współcześnie
Zdjęcia Le Garde Twins (bliźniaków z Australii, śpiewających muzykę country, także aktorów) w białej i czarnej wersji kostiumu "Light Blue Target Suit" Filmik z aukcji Graceland "Elvis Week 2015" (13 sierpnia 2015 roku), na którym wystawiono ten kostium. Niestety nie zatrzymano się przy nim i nic na jego temat nie powiedziano, ale chociaż za plecami kurator Graceland, Angie Marchese i redaktora, który z nią rozmawiał, może zobaczyć go w gablocie. Najdłuższy fragment mamy od tam od 4:10 do 4:20 minuty. Później mamy jeszcze migawki od 4:33 do 4:37, od 4:48 do 4:50, od 8:40 do 8:48
* * *
Le Garde Twins - dokładnie Thomas (Tom) i Edward (Ted) LeGarde. Przede wszystkim australijscy piosenkarze country, ale mieli też swoje epizody filmowe.
Ten popularny duet, składa się z identycznych bliźniaków Toma (starszy o 30 minut) i Teda LeGarde, urodzonych 15 marca 1931 roku, na farmie w Habanie koło Mackay, w stanie Queensland, w Australii. Dwóch najmłodszych członków dziewięcioosobowej rodziny. Ich matka była angielską migrantką, a ich ojciec Ernie LeGarde twardym mężczyzną o mrocznej przeszłości, który uciekł z sierocińca w wieku 14 lat, by zostać rolnikiem.
Gdy weszli w wiek nastoletni, ich starszy brat, George, przywiózł do domu nakręcany gramofon i puścił piosenkę "Waitin ’For a Train", Jimmiego Rodgersa. Kiedy George później kupił gitarę, Ted i Tom zaczęli śpiewać muzykę country. Wkrótce potem matka zabrała ich pierwszy film (jaki widzieli). W roli głównej wystąpił w nim William Boyd jako Hopalong Cassidy. Chłopcy byli pod takim wrażeniem, że powiedzieli matce, iż chcą zostać kowbojami.
Jako trzynastolatkowie zostali karnie wyrzuceni ze szkoły, gdy Ted podczas żartów uderzył nauczyciela (nie podano czy celowo, czy przypadkowo). Wtedy ojciec zaprowadził ich do pracy.
Wychowywano ich na rodzinnej farmie. Obaj stali się też ekspertami jeździeckimi. W wieku 15 lat, ściskając starą gitarę, pod wpływem filmów kowbojskich i nagrań Wilfa Cartera, opuścili dom. Pracowali na największym ranczu bydła w Queensland, brali udział w spędach bydła i jeździli na rodeo.
Zaczęli śpiewać na rodeo Victoria, lecz nie udało im się wygrać żadnej nagrody pieniężnej, więc musieli poszukać jakiegoś zatrudnienia by mieć za co żyć. W 1947 roku dołączyli do rodeo i cyrku Buddy Williamsa, a w wieku 17 lat zostali najmłodszymi zawodowymi rodeo w Australii. Wkrótce doszli do wniosku, że praca w roli rodeo jest zbyt ciężka i bolesna, więc skupili się na śpiewie. We wczesnych latach występowali jako "Australia's Yodeling Stockmen".
W 1950 roku dokonali swoich pierwszych nagrań dla wytwórni Rodeo. W 1952 roku poznali Edwarda Samuelsa, który został ich menedżerem. Pod jego wpływem bliźniacy czytali także książki motywacyjne, dopracowywali swoje show i brali lekcje aktorstwa.
W 1950 roku dokonali swoich pierwszych nagrań dla wytwórni Rodeo. W 1952 roku poznali Edwarda Samuelsa, który został ich menedżerem. Pod jego wpływem bliźniacy czytali także książki motywacyjne, dopracowywali swoje show i brali lekcje aktorstwa.
Między 1952 a 1957 rokiem wydali kilka singli w Regal Zonophone Records. W 1954 roku odbyli tournée po Australii ze swoim idolem Hopalong Cassidy (William Boyd), jako jego support. Po powrocie do Ameryki, Boyd pozostawał z nimi w kontakcie, poddając im pomysł wyjazdu do USA. Pewnej nocy w 1956 roku Ted miał wizję, że jadą do Ameryki. Powiedział Tomowi: „Będziemy w telewizji i poznamy Roya Rogersa”. W lutym 1957 roku LeGardes weszli na statek, płynąc do Nowej Zelandii, na Fidżi i na Hawaje przed lądowaniem w San Francisco*. Kiedy przybyli, Boyd skontaktował ich z Royem Rogersem i Gene Autry. Rogers przedstawił ich także lokalnej społeczności chrześcijańskiej.
W 1957 roku postanowili odnieść sukces w Ameryce. Wyjechali do Kanady*, ponieważ byli pod wpływem Wilfa Cartera, kanadyjskiego piosenkarza. Najpierw grali koncerty w Kanadzie, później prowadzili tam własny show telewizyjny na kanale CTV. Wkrótce jednak wyjechali do Hollywood, występowali w programach telewizyjnych Doye O'Dell's Western Varieties i byli gospodarzami programu telewizyjnego na KTLA w Los Angeles. Między 1958 a 1963 rokiem przenieśli się do Nashville, gdzie nagrywali single dla Dot Records i Liberty Records oraz występowali w Grand Ole Opry, debiutując własną piosenką "Cooee Call". Zarówno Ted, jak i Tom byli stałymi bywalcami serialu telewizyjnego z 1963 roku - "Network". Obaj pojawili się także w odcinku Star Trek: The Original Series „I, Mudd” (1967).
*Tutaj mamy pewną niezgodność. W zależności od źródła raz podaje się, że najpierw trafili do Kanady, innym razem, że do USA.
W 1963 roku wrócili do Australii, gdzie przez krótki czas prowadzili występy w teatrze Paddington w Sydney, nagrywali albumy w Columbia Records i występowali w dwóch lokalnych programach. Ponadto w 1963 roku pracowali nad własnym programem Country Style, ale został on odrzucony przez stację telewizyjną. Sfilmowali tylko jeden odcinek, który nie był emitowany do 2010 roku.
W 1957 roku postanowili odnieść sukces w Ameryce. Wyjechali do Kanady*, ponieważ byli pod wpływem Wilfa Cartera, kanadyjskiego piosenkarza. Najpierw grali koncerty w Kanadzie, później prowadzili tam własny show telewizyjny na kanale CTV. Wkrótce jednak wyjechali do Hollywood, występowali w programach telewizyjnych Doye O'Dell's Western Varieties i byli gospodarzami programu telewizyjnego na KTLA w Los Angeles. Między 1958 a 1963 rokiem przenieśli się do Nashville, gdzie nagrywali single dla Dot Records i Liberty Records oraz występowali w Grand Ole Opry, debiutując własną piosenką "Cooee Call". Zarówno Ted, jak i Tom byli stałymi bywalcami serialu telewizyjnego z 1963 roku - "Network". Obaj pojawili się także w odcinku Star Trek: The Original Series „I, Mudd” (1967).
*Tutaj mamy pewną niezgodność. W zależności od źródła raz podaje się, że najpierw trafili do Kanady, innym razem, że do USA.
W 1963 roku wrócili do Australii, gdzie przez krótki czas prowadzili występy w teatrze Paddington w Sydney, nagrywali albumy w Columbia Records i występowali w dwóch lokalnych programach. Ponadto w 1963 roku pracowali nad własnym programem Country Style, ale został on odrzucony przez stację telewizyjną. Sfilmowali tylko jeden odcinek, który nie był emitowany do 2010 roku.
W 1965 roku wrócili do USA, gdzie pod kierownictwem „Colonela” Toma Parkera pracowali w Las Vegas, a nawet pojawili się w filmie Star Trek oraz Daniel Boone w 1966 roku. Nagrywali dla wielu wytwórni. Na portalu www.dailytelegraph.com.au, w artykule "From Queensland to Nashville: How tearaway twin brothers Tom and Ted LeGarde were pioneers of country music Down Under", Troya Lennona, z 15 stycznia 2017 roku, czytamy:
"Pracowali konsekwentnie w latach 60. i wczesnych 70. w Stanach Zjednoczonych, ale nie mogli się włamać do Las Vegas. W 1973 roku menedżer Elvisa, pułkownik Tom Parker, którego poznali w latach 50., kiedy po raz pierwszy przyjechali do Hollywood, pomógł im w trzyletnim stażu w hotelu Hilton w Las Vegas".
W latach siedemdziesiątych koncertowali po Stanach Zjednoczonych w ramach ożywienia zainteresowania muzyką starych zachodnich filmów. W 1972 roku podpisali kontrakt z American Heritage Records, a w 1980 roku z australijską wytwórnią Festival Records.
W
1978 roku, jako Le Gardes, osiągnęli niewielki hit z "True Love" na
Raindrop. Kolejny drobny hit przyszedł również w 1978 roku z "I Can
Almost Touch The Feeling". W 1980 roku, jako Legarde Twins, mieli kolejny
niewielki przebój "Daddy's Making Records In Nashville".
W 1987 roku
otrzymali status Hall Of Fame w prestiżowym australijskim Tamworth
Country Festival, a w latach 80. uruchomili własną wytwórnię Boomerang i
wystąpili kilka razy w Wielkiej Brytanii, w tym na Wembley Festival.
Ich ostatni rekord "Crocodile Man From Walk-About-Creek" na amerykańskim rynku dotarł do numeru 92, w 1988 roku.
W późniejszych latach otworzyli LeGarde Twins Country Music Theatre w Twitty City, w Hendersonville, Tennessee. Po śmierci Conwaya Twitty'ego przenieśli teatr do hotelu Quality Inn Hall of Fame w Nashville (w latach 90., w pobliżu Music Row w Nashville).
Wciąż działali w pierwszej dekadzie XXI wieku, grając w Nashville Palace w 2007 roku, na Williamsburg Film Festival w 2008 roku, na festiwalu w Franklin w Północnej Karolinie w 2008 roku, a w 2009 roku grali z Tommy Cashem w Corydon w Indianie. W 2009 roku Ted zagrał postać „Old Man Dalton” w filmie D4, thrillerze akcji w reżyserii Darrina Dickersona.
Nadal występują i są ponownie odkrywani przez nowe pokolenia fanów muzyki country. Teraz, w wieku 80 lat, opowiadają historie o swojej popularności w opublikowanej przez siebie książce "Showbiz Hustlers", jak to dwóch szorstkich chłopców z farmy trzciny cukrowej w Queensland stało się gwiazdami muzyki country.
P. S.
Zdjęcia po otwarciu w nowym oknie ukażą się w większym rozmiarze.
Przyznam, że kostium jest śliczny, ze względu na te niebieskie dekoracje lepszy od tego z czerwonymi, bo nie kojarzy mi się źle.
OdpowiedzUsuńCo do fałszerstwa, to normalne w świecie, dla którego liczą się tylko pieniądze.
Szkoda, że w czasach Presleya nie było komórek, bo wtedy mielibyśmy zalew jego zdjęć.
Mi się też podoba. Aniu, komórek nie było, ale wtedy na koncerty ludzie przychodzili z takimi popularnymi aparatami Kodaka, o których kiedyś wspominałam. Jednak w latach siedemdziesiątych menadżer Elvisa wprowadził zakaz fotografowania. Niemniej, zwłaszcza na dużych obiektach, nierealnym było jego wyegzekwowanie.
OdpowiedzUsuńWielka szkoda, że internet rozpowszechnił się dopiero dwadzieścia lat po śmierci Elvisa, bo pewnie o wiele więcej takich zdjęć wypłynęłoby do sieci.