Jumpsuit - Stone Nail Mirror

Nazwa najczęściej spotykana:  White Stone Nail Mirror Suit
Nazwa alternatywna:  White Nail Mirror Suit
Inne nazwy:  White Nail Suit, White Nail Mirrored Suit, White Stone Nail Mirrored Suit
Linia / Seria:  Karate Style / Stone Nail 
Kolor wiodący:  biały
Linia kolorystyczna:  złota 
Części kompletu: 1
Ilość elementów: 3

• kombinezon - z poszerzonymi w szpic rękawami u dołu, z rozcięciem, ale bez guzików; rękawy, tors (tył i przód) oraz boki nogawek zdobione trójrzędowymi pasami z lustrzanych krążków oraz złotych i srebrnych ćwieków; nogawki ze złotą fałdą; kołnierz napoleoński, zdobiony; do zdobień użyto około 1500 luster i ćwieków;
• pasek - biały skórzany; zdobiony takimi samymi elementami jak kostium oraz srebrnymi, wypukłymi medalionami; dwa rzędy łańcuchów; krótszy jest złoty i drobniejszy, dłuższy srebrny i bardziej masywny; 
• peleryna - biała ze złotą podbitką, na całej płaszczyźnie jednolicie zdobiona takimi samymi elementami jak kostium;

Ilość egzemplarzy:  jeden;
Chustki dla publiczności:  białe, żółte, granatowe, (być może także inne);
Projekt i wykonanie:  Bill Bellew, IC Costume Co.;
Używany na koncertach:

• 27 stycznia 1974 roku, o godzinie 22:00, w Hilton Hotel, Las Vegas (NV), w ramach Sezonu 10 (od 26 stycznia do 9 lutego 1974 roku);
• 3 marca 1974 roku, o godzinie 14:00, na Houston Astrodome (Livestock Show & Rodeo), Houston (TX), w ramach On Tour 11 (od 1 do 20 marca 1974 roku);
• podczas innych koncertów Sezonu 10 (od 26 stycznia do 9 lutego 1974 roku) w Hilton Hotel, Las Vegas (NV);
• być może podczas Sezonu 3 w Lake Tahoe (od 16 do 27 maja 1974 roku), w Sahara Hotel, Lake Tahoe (NV);
• być może już w 1973 roku (patrz opis);

Opis:

Kostium prawdopodobnie był przygotowany już w 1973 roku, w tej samej partii, co "White Stone Nail Studded Suit" i wysoce prawdopodobne, że Elvis zaczął go nosić właśnie wtedy. Jeśli oba kostiumy powstały w tym samym czasie, to teoretycznie mógł je nosić nawet od początku 1973 roku - w Sezonie 8 (od 26 stycznia do 23 lutego 1973 roku) i 9 (od 6 sierpnia do 3 września 1973 roku) w Hilton Hotel w Las Vegas (NV), a także w Sezonie 2 (od 4 do 20 maja 1973 roku) w Sahara Hotel, Lake Tahoe (NV). Oczywiście to czysto hipotetyczne rozważania, oparte jedynie na zwyczajach Billa Belewa, który zwykł robić bliźniacze pary w tym samym czasie, a także na znanych datach, w jakich Elvis nosił kostiumy z tej samej partii. Jednak trzeba pamiętać, że nie zawsze, czasem drugi kostium powstawał nieco później. Bywało też, że jakiś kostium z partii był odsyłany do IC Costume Co. z prośbą o drobne poprawki i wtedy jego premiera na scenie przesuwała się na kolejną trasę.

W różnych źródłach również można spotkać informacje, iż strój ten był noszony już w 1973 roku, choć my znamy tylko dwie daty z 1974 roku. Inne według mojej wiedzy nie są dotąd powszechnie znane, ale być może wśród jakichś uczestników koncertów, na których Elvis w nim jeszcze wystąpił, tak. Nie wiedzieć dlaczego, ale wielu kolekcjonerów lubuje się w ukrywaniu różnych znanych im faktów (ale nie szerszemu ogółowi), jak daty występów Elvisa w danym stroju, czy choćby sam kostium, o którego istnieniu inni nie mają pojęcia (brak zdjęć, opisów). Niemniej trzeba uważać, bo wielu myli ze sobą oba te kostiumy ("White Nail Mirrored Suit" i "White Nail Studded Suit"). Taki błąd znalazł się między innymi w opisie przedmiotu aukcyjnego "White Stone Nail Mirrored Suit", na aukcji LiveAuctioneers, gdzie został zlicytowany - wszystkie daty i miejsca występów Elvisa w obu kostiumach przypisano do "White Stone Nail Mirrored Suit". Z kolei na jednym z lepszych for o Elvisie, spotkałam dyskusję z 2012 roku (!), gdzie rozważano czy "Studded" i "Mirrored", to jeden i ten sam kostium, tylko jak ze "Studded" zaczęły wypadać duże kamienie, to wydłubano resztę i osadzono w to miejsce lustrzane krążki, gdyż dyskutanci nie mieli świadomości, że to dwa odrębne jumpsuity. Szczerze mówiąc zdziwiła mnie ta hipoteza z uwagi na czas kiedy ją rozważano, 2012 rok. Gdyby to jeszcze była rozmowa z końca lat 90. czy początku dwutysięcznych, to ok, ale w 2012 roku? Chociaż z drugiej strony stale jacyś nowi adepci biorą się za zgłębianie tematu jumpsuitów. Kiedy ja zaczynałam kilka lat temu, to była dla mnie zupełna tabula rasa, oczywiście wszystkie stroje mi się myliły, nie dostrzegałam różnic między nimi, a wielość nazw (nierzadko powtarzających się dla różnych kostiumów) i niespójne, często sprzeczne ze sobą informacje o każdym z nich, wcale nie systematyzowały mojej wiedzy o jumpsuitach, lecz jeszcze bardziej ją gmatwały. Nawet dziś, kiedy wiem już sporo, jeszcze mi się mylą. Żeby to jakoś ogarnąć trzeba lat i przerobienia setek, a może i tysięcy źródeł.

Sezon 2 w Lake Tahoe (od 16 do 27 maja 1974 roku), w Sahara Hotel, Lake Tahoe (NV) jest również możliwy, ponieważ Elvis używał wtedy kostiumów z kilku poprzednich sezonów, w których zakładał też "White Stone Nail Mirrored Suit", aczkolwiek dysponował także nową partią kostiumów, co należy wziąć pod uwagę.

Jeśli chodzi o nazwę, to używanie w niej "Stone" wydaje się bezzasadne, ponieważ "Mirror" nie miał żadnych kamieni. Tam gdzie w "Studded" były duże owale, w "Mirror" były lustrzane krążki, a tam gdzie w "Studded" były małe topazy, w "Mirror" srebrne ćwieki (złote ćwieki były w obydwu). Jednak ponieważ to bliźniacze jumpsuity, dla podkreślenia tego faktu zachowuje się pierwszy człon nazwy taki sam dla obu.

Oba kostiumy - "White Stone Nail Mirror Suit" i "White Stone Nail Studded Suit" - były zdobione w ten sam sposób, trójrzędowymi pasami wykonanymi ze srebrnych (tylko "Mirror", "Studded" w to miejsce miał małe topazy) i złotych ćwieków (oba) oraz lustrzanych krążków w wersji "Mirror", tam gdzie w wersji "Studded" były duże owalne kamienie. Aczkolwiek pasy do nich były zupełnie inne, choć oba zdobione z użyciem tych samych elementów, które wykorzystano na kostiumach.

Pas od "White Stone Nail Mirror Suit", oprócz ćwieków i lustrzanych krążków, miał też duże srebrne medaliony (pięć na pasie i dwa na jego klamrze). Co przedstawiały, trudno powiedzieć. Szkoda, bo one nigdy nie były przypadkowe, tylko odpowiednio dobierane tematycznie. W przypadku medalionów na pasach do kostiumów Elvisa, dziś już nie mamy wiedzy do czego nawiązywały sceny, czy symbole na nich zawarte, wiemy coś zaledwie o kilku z nich. Wtedy nie były to informacje istotne, przekazywane innym, omawiane i szeroko dyskutowane, jak dziś wśród fanów interesujących się garderobą sceniczną Elvisa. Nad czym ubolewam, bo w wielu przypadkach taka wiedza pozwoliłaby nam poznać tematykę danego kostiumu i rzucić światło na to, czym interesował się Elvis właśnie w tym czasie. 

Peleryna od "White Stone Nail Mirror Suit" miała złotą podbitkę, tak przynajmniej wynika ze zdjęcia oryginału. Aczkolwiek swego czasu trafiłam na informację, że w "Mirror" była srebrna, a w "Studded" złota, co mogłoby oznaczać, że wersja "Mirror" była wykonana w dwóch egzemplarzach. Peleryna była zdobiona tym samym wzorem co kostium. Peleryny tych dwóch bliźniaczych jumpsuitów różniły się ilością środkowych pasów wzoru (bez liczenia skrajnych przy szyi i na dolnej krawędzi) - w "Mirror" były dwa (razem cztery ze skrajnymi), a w "Studded" aż pięć (ze skrajnymi siedem).

W 1975 roku Elvis podarował ten jumpsuit Jimiemu Curtinowi, rzekomo w podziękowaniu za gitarę akustyczną Gibson J-200, ze swoim imieniem i nazwiskiem na podstrunnicy (gryfie) oraz zdobionym pudle rezonansowym (koronami inkrustowanymi masą perłową), jaką od niego otrzymał. W związku z tym nie ma żadnych zdjęć tego jumpsuitu z wystaw. Czasami kostiumy, które są w rękach prywatnych trafiają na wystawy na mocy porozumienia z ich właścicielami, ale ten raczej nigdy się nie pojawił.

Mam wątpliwości czy było to faktycznie "w podziękowaniu za gitarę", jak się teraz pisze, ponieważ Jim dostał go od Elvisa 31 marca 1975 roku na backstage w Hilton Hotel w Las Vegas (NV) - dokładną datę podał w swojej książce, dlatego ją znamy. Natomiast gitarę Jim sprezentował Elvisowi we wczesnych godzinach porannych (tuż po 5:00 rano), 1 września 1974 roku w garderobie Hilton Hotel w Las Vegas. Następnego dnia, 2 września 1974 roku, na koncercie o północy, Elvis wziął gitarę na scenę, podszedł do Jima siedzącego na widowni, pokazał ją wszystkim i publicznie mu za nią podziękował. Zatem te dwa zdarzenia dzieli pół roku (dokładnie siedem miesięcy). Aczkolwiek faktem jest, że podczas ich drugiego spotkania face to face rozmawiali o gitarze i Jim żalił się Elvisowi, że zdjęcia, które wtedy zrobiono (w 1974 roku, gdy dawał mu gitarę), nie wyszły. Więcej o tej historii na końcu postu, w materiale o Jimim Curtinie.

Od tego czasu jumpsuit zniknął z przestrzeni publicznej. Ponownie pojawił się dopiero w 2006 roku, po przeszło czterdziestu latach, na aukcji LiveAuctioneers [dane aukcji: 11: 1974 NAIL MIRROR SUIT WORN AT THE ASTRODOME; LOT # 0011; Estimate $250,000 - $300,000; Buyer's Premium: 20%; Jan 7, 2006] i tego dnia, 7 stycznia 2006 roku, został sprzedany, prawdopodobnie za 175.000,- dolarów*. Można sprawdzić na portalu LiveAuctioneers za ile poszedł, ale tylko wtedy, gdy ma się tam konto. Wartość, którą podałam, zaczerpnęłam z innych źródeł, więc nie wiem, czy jest ona zgodna ze stanem faktycznym.

* 172.500,- dolarów, według książki "Elvis Presley. Fashion for a King", Tommy Edvardsen i Atle Simen Larsen (2011).

Niemniej kilka źródeł wspomina, że kostium poszedł za 175.000,- dolarów, również w styczniu 2007 roku, ale na aukcji Regency-Superior. Przyznam szczerze, że miałam problem z rozsupłaniem tego węzła dezinformacyjnego. W końcu jakoś się udało. Aukcja została przeprowadzona za pośrednictwem Regency-Superior, Ltd. Kostium można było oglądać od 3 (wtorek) do 6 (piątek) stycznia 2006 roku, w galerii Beverly Hills Regency-Superior, a jego licytacja odbyła się dokładnie w dniu 7 stycznia 2006 roku, w sali balowej hotelu Crowne Plaza w Beverly Hills oraz internetowo za pośrednictwem stron: www.RegencySuperior.com, "eBay Live" oraz LiveAuctioneers (tu na mocy specjalnej umowy z eBay).

To właśnie oni wydali wtedy katalog (właściwie to dwa) do aukcji LiveAuctioneers, zatytułowanej "Jim ‘E’ Curtin and friends auction". Pierwszy katalog (główny) nosił nazwę "Elvis Empire Collection. The Jim 'E' Curtin. Elvis' 71st Birthday Celebration. January 7 & 8, 2006, Public Auction, Beverly Hills, CA" i prezentował 1.200 pamiątek z kolekcji Jima Curtina, przeznaczonych do sprzedaży, na 280 stronach. Drugi katalog "Friend of Elvis. Public Auction, January 8. 2006, Beverly Hills, CA" liczył tylko 32 strony i prezentował pamiątki kilku innych osób, które podłączyły się do wielkiej aukcji Jimiego Curtina. Rzeczy należące do Jima były licytowane 7 i 8 stycznia, a pozostałych osób tylko 8 stycznia 2006 roku. Kostium "White Stone Nail Mirror Suit" był licytowany w pierwszym dniu aukcji, a zdjęcie Elvisa w nim na scenie miało się znaleźć na okładce katalogu głównego. Lecz znowu pomylono kostiumy i na okładkę trafiło zdjęcie Elvisa w wersji "Studded" zamiast w "Mirror"!

Dwa katalogi do aukcji "Jim ‘E’ Curtain and friends auction", która 7 i 8 stycznia 2006 roku, w Beverly Hills (CA). Pierwszy katalog (główny) nosił nazwę "Elvis Empire Collection. The Jim 'E' Curtin. Elvis' 71st Birthday Celebration. January 7 & 8, 2006, Public Auction, Beverly Hills, CA", drugi "Friend of Elvis. Public Auction, January 8. 2006, Beverly Hills, CA"

Do kogo trafił ten kostium na powyższej aukcji, nie wiem. Podobnie jak tego gdzie jest obecnie. Na żadnej więcej aukcji się nie pokazał, co jednak nie oznacza, że wciąż jest u pierwszego nabywcy.

Los pasa i peleryny nie jest mi znany. Pelerynę przez jakiś czas (w latach 90.) można było oglądać w Hilton Hotel w Las Vegas na ekspozycji poświęconej Elvisowi. Wisiała tam, razem z pasem, na "White Lava Suit", słynnym kostiumie z dodatkami z tygrysiej skóry, który Elvis zaprojektował sobie sam (więcej o tym w poście "Jumpsuit - Lava vel Topaz Stone vel Amber"). Jak wieść niesie, ponieważ oryginalna peleryna była bardzo ciężka, ponoć Elvis przynajmniej raz założył do tego jumpsuitu na scenę tę od "White Stone Nail Mirror Suit", niestety ta informacja nie została do końca potwierdzona. Część osób uważa, że to mit, który swoje źródło ma właśnie w tej ekspozycji z lat 90. w Hilton Hotel w Las Vegas (NV).

Niestety nie wiem czy była kiedyś pokazywana razem z kostiumem w Graceland, nie znam żadnego zdjęcia z tego miejsca, ani z żadnej innej wystawy. Niemniej jednak jej kawałek widać na zdjęciu z wystawy w Hilton Hotel w Las Vegas, gdzie była zawieszona na kostiumie "White Lava Suit". Wystawa ta miała miejsce w latach 90. Od tego czasu nie była publicznie widziana.

Zdaniem autorów książki "Elvis Presley. Fashion for a King", Tommy Edvardsen i Atle Simen Larsen (2011), zarówno pas jak i peleryna są w magazynach Graceland.

Zdjęć peleryny nie widziałam z żadnych innych wystaw, podobnie jak pasa (poza tym z wystawy w Hilton Hotel w Las Vegas z lat 90., gdzie na jumpsuicie "White Lava Suit" założono pas i pelerynę od "White Stone Nail Mirror Suit"), o czym wspominałam już wyżej. Jedyne zdjęcie pasa, które mam pochodzi z jakiejś książki, ale nie wiem jakiej. Opracowanie graficzne sugeruje, że może chodzić o "Elvis Jumpsuits All Access: Special Exhibition at Graceland" (Elvis Presley Enterprises, 2007), która była pokłosiem ciekawej, acz ledwie kilkudniowej* wystawy "Elvis Jumpsuits All Access" w Graceland w 2007 roku (zaprezentowano na niej kilka kostiumów po raz pierwszy, między innymi laserowe i chyba "Black Cisco Kid Blue Shoulders" i/lub "Black Cisco Kid Red Shoulders"). W związku z tym nie mam pojęcia gdzie jest pas i peleryna, być może faktycznie w Graceland.

* W rzeczywistości było to trochę inaczej. Wystawę zaplanowano jako dwuletnią, ale po kilku lub po kilkunastu dniach wycofano z niej kilka kostiumów (tych mniej znanych, czyli najciekawszych). Dlatego część źródeł  uznała ten moment za koniec wystawy i zaczęto mówić, że była to wystawa tylko: kilkudniowa, kilkunastodniowa, dwutygodniowa. Również po dwóch latach nie znikła, większość kostiumów pozostawiono już na stałej ekspozycji w Graceland, praktycznie do czasu otwarcia nowego kompleksu. 

Repliki kostiumu nie można kupić w sklepie firmy B & K Enterprises Costume Co., ale jest tam jego brat bliźniak "White Stone Nail Studded Suit".

*      *      *

*      *

*

Ex Post

Ostatnie ustalenia (14 października 2019 roku):

Kostium został sprzedany faktycznie na aukcji Regency Superior, 7 stycznia 2006 roku, za 175.000,- dolarów. Natomiast wspomniana przeze mnie w treści LiveAuctioneers, to tylko internetowa platforma aukcyjna, która obsługiwała internetowych oferentów tej aukcji.

Ex Post

Ciekawostka (23 stycznia 2022 roku):

Dotarłam do relacji Marthy Collins, z koncertu 27 stycznia 1974 roku (opublikowanej w "Elvis News Service Weekly", numer 137, 12 lutego 1974), w której wspomina wyjście Elvisa na scenę i jedne z pierwszych jego słów:

"Elvis wszedł na cenę narzekając »Lustra na moim garniturze doprowadzają mnie do szaleństwa!«".

Z perspektywy czasu trochę może dziwić to zdanie, zwłaszcza w zestawieniu z jego późniejszym pomysłem na laserowe kostiumy, bo w nich lustra były niezbędne.

*

*      *

*      *      *

Oryginalny jumpsuit "White Stone Nail Mirror Suit", noszony przez Elvisa podczas występów na scenie (w sklepie firmy B & K Enterprises Costume Co. jest dostępny tylko w wersji "Studded")

Oryginalny pas do jumpsuitu "White Stone Nail Mirror Suit", noszony przez Elvisa podczas występów na scenie

Oryginalna peleryna do jumpsuitu "White Stone Nail Mirror Suit", noszona przez Elvisa podczas występów na scenie (w sklepie firmy B & K Enterprises Costume Co. nie jest w ogóle dostępna, a w wersji "Studded" tylko z kostiumem)

Oryginalna peleryna i pas od jumpsuitu "White Stone Nail Mirror Suit" na jumpsuicie "White Lava Suit", zdjęcie zrobione na wystawie w Hilton Hotel w Las Vegas, w latach 90.

Schemat wzorów zdobienia dla jumpsuitów "White Stone Nail Mirrored Suit" i "White Stone Nail Studded Suit"

 Elvis w jumpsuicie "White Stone Nail Mirror Suit" na backstage. Prawdopodobnie wszystkie zdjęcia są zrobione 3 marca 1974 roku

Elvis w jumpsuicie "White Stone Nail Mirrored Suit" objeżdża jeepem (czerwony Ford Bronco) Houston Astrodome, 3 marca 1974 roku, koncert o godzinie 14:00

Elvis w jumpsuicie "White Stone Nail Mirror Suit" podczas występów na scenie. Ponoć ostatnie cztery zdjęcia są z Hilton Hotel w Las Vegas (NV), ale nie wiadomo kiedy je zrobiono

Strona z pasami z książki "Elvis Jumpsuits All Access: Special Exhibition at Graceland" (Elvis Presley Enterprises, 2007), wydanej do wystawy "Elvis Jumpsuits All Access", na której widać również pas "White Stone Nail Mirror Belt"

Strona z książki "Elvis jumpsuits all access", która powstała po wystawie o tym samym tytule ("Elvis jumpsuits all access") w Graceland, jaka odbyła się w 2007 roku

Prestiżowa odznaka* "Houston Livestock Show & Rodeo" z 1974 roku, a obok 18 przykładowych odznak z innych lat. Elvis dostał taką od urzędników Houston Astrodome (Livestock Show & Rodeo) w 1974 roku, w wersji "official" (była jeszcze "guest")

* Co roku Houston Livestock Show & Rodeo wydaje specjalnie zaprojektowane odznaki (o średnicy od 2 do 2 1/2 cala, wykonane z polerowanego mosiądzu lub stali, z malowanymi akcentami) dla wydarzeń odbywających się na terenie Houston Astrodome. Partia odznak jest bardzo mała (limitowana), a każda sztuka ma swój numer. Później są rozdawane dygnitarzom, wybranym urzędnikom, zamożnym darczyńcom, wybranym zaproszonym gościom i celebrytom. Dziś mają dużą wartość kolekcjonerską z uwagi na bardzo niski nakład, niemożność ich wcześniejszego zakupu i unikalne numery przypisane do konkretnego nazwiska.

Odznaka wychodzi w dwóch wersjach "OFFICIAL" i "GUEST". Pierwsza przyznawana jest partnerom imprezy w szerokim znaczeniu tego słowa, czyli osobom, które wpływają znacząco na jej formę, kształt i przebieg (związanym z imprezą lub obiektem czynnie, niejako zawodowo). Druga jest bardziej honorowa i jest przyznawana gościom, którzy uświetniają imprezę swoją osobą (samą bytnością), wybranym darczyńcom i innym osobom, które organizatorzy i włodarze chcą wyróżnić.

Houston Livestock Show & Rodeo to największa na świecie wystawa zwierząt hodowlanych, a także największe na świecie wydarzenie rodeo. W lutym lub marcu organizowana jest dwudziestodniowa impreza, w której uczestniczy ponad milion osób z całego świata. Odbywa się w Reliant Park i oferuje jazdę bykami, sędziowanie bydła, koncert każdej nocy, paradę, spacer i bieg na 5 km, karnawał, przejażdżki szlakiem, wyścigi świń, konkursy wina i grillowania, zakup i sprzedaż bydła (nie tylko, także innych rzeczy) oraz aukcje.

W 1974 roku taką odznakę, w wersji "OFFICIAL" (ponieważ był bezpośrednio związany z imprezą, dając tam koncert), otrzymał też Elvis. Ale nie tylko on. Organizatorzy i włodarze docenili też Sonny'ego Westa i po jednym z koncertów Elvisa przyszli za kulisy mu ją wręczyć. Czym się wyróżnił, nie udało mi się ustalić.

Zdjęcie oryginalnego jumpsuitu "White Stone Nail Mirror Suit" w rękach Jimmiego 'E' Curtina, który dostał go osobiście od Elvisa (ponoć w podziękowaniu za gitarę jaką mu sprezentował)

Fatalnej jakości, ale zawsze coś - Elvis w jumpsuicie "White Stone Nail Mirrored Suit" podczas występu na Houston Astrodome, 3 marca 1974 roku. To w zasadzie te same filmiki, tylko z różnej lokalizacji

P. S.
Większość zdjęć po otwarciu w nowym oknie pokaże się w większym rozmiarze.


Jim Curtin (James Jim Curtin) - fan i kolekcjoner pamiątek po Elvisie, urodził się w 1950 roku, a zmarł 25 czerwca 2011 roku, na atak serca wywołany białaczką. Nazywany też Jim 'E' Curtin.

W późniejszych latach, już po śmierci Elvisa, był też impersonatorem. Będąc jeszcze nastolatkiem, Jim był fanatykiem nagrań Elvisa Presleya. Gromadził wszystkie płyty jakie wychodziły w USA i na całym świecie, chciał mieć każdą pozycję jaka wyszła gdziekolwiek i kiedykolwiek na kuli ziemskiej.

W latach dwudziestych swojego życia zaczął myśleć jak zrealizować swoje największe marzenie związane z Elvisem - spotkać go osobiście i zamienić z nim choćby kilka zdań. Wiedział, że nie będzie to proste i potrzebuje jakiegoś planu, który go do tego przybliży. Obmyślił strategię, długą w czasie, ale jak pokazało życie skuteczną.

Wymyślił, że zaprojektuje (wygląd) specjalną gitarę dla Elvisa, a potem zleci jej wykonanie najlepszej firmie budującej tego typu instrumenty strunowe na świecie, bardzo cenionej, z wielkimi tradycjami, sięgającymi XIX wieku - Gibson.

Jim był bardzo wytrwały w dążeniu do celu. Trzymał się konsekwentnie swojego planu. Zlecił Gibsonowi wykonanie specjalnej gitary dla Elvisa, ozdobionej jego imieniem i nazwiskiem inkrustowanym na podstrunnicy oraz dwiema koronami z masy perłowej na gryfie i jedną na pudle rezonansowym, za którą miał zapłacić dwa tysiące dolarów. W latach siedemdziesiątych XX wieku, była to pokaźna kwota, zwłaszcza dla zwykłego młodego obywatela pracującego w sklepie spożywczym.

"Po zobaczeniu Elvisa: Aloha z Hawajów w 1973 roku, zdecydowałem, że muszę go poznać. Ale jak? Najbliższą rzeczą dla Elvisa była jego muzyka, więc zaprojektowałem niestandardową gitarę i zleciłem jej budowę Gibson Corporation - czarny akustyczny instrument z imieniem i nazwiskiem Elvisa na gryfie i dwiema koronami inkrustowanymi macicą perłową. Kosztowała 2000 $ a jej produkcja trwała prawie rok. Gibson wysłał mi ją w czerwcu 1974 roku".

Jak pisze Scotty Moore na swojej stronie: "Wiedział, że potrzebuje specjalnego planu, więc zaoszczędził każdą możliwą kwotę z pracy w sklepie spożywczym i za 2 000 $ zlecił wykonanie na zamówienie gitary Gibson, która miała "Elvis Presley" i dwie korony wyryte na podstrunnicy".

Pierwotnie Jim spodziewał się, że gitara dotrze kilka dni wcześniej i będzie mógł ją wręczyć Elvisowi, gdy ten będzie koncertować w Filadelfii (23 czerwca 1974 roku). Jednak gitary ciągle nie było, przyszła dopiero pod koniec czerwca. Kiedy po prawie roku oczekiwania na realizację zamówienia, Jim Curtin dostał wreszcie wymarzony prezent dla Elvisa od Gibsona, postanowił wybrać się do Las Vegas, które było kolejnym miejscem koncertowania Elvisa po trasie czerwcowej (On Tour 13, od 15 czerwca do 2 lipca 1974 roku), trzy miesiące później. Jim kupił dwa bilety lotnicze do Las Vegas, jeden dla siebie i jeden ... dla gitary! Pisze o tym w książce "Unseen Elvis: Candids of The King" (1992):

"Więc postanowiłem odwiedzić Las Vegas, za trzy miesiące. W tym czasie pracowałem w supermarkecie w południowej Filadelfii, zarabiając 122 dolary tygodniowo. Oszczędzałem każdą monetę przez rok, żeby zebrać pieniądze na mój program spotkania Elvisa. Kiedy leciałem do Las Vegas, bałem się włożyć gitarę do bagażu, więc kupiłem kolejne miejsce siedzące, na gitarę".

Po spędzeniu ponad tygodnia w Las Vegas i wzięciu udziału we wszystkich koncertach Presleya w Hiltonie, Curtin zdołał wyśledzić Vernona Presley'a, ojca Elvisa, w jednym z kasyn i błagał go o możliwość spotkania z królem.

"Kiedy tam dotarłem, udało mi się spotkać z Vernonem Presleyem w hotelu Hilton, dzięki mojemu uzbrojeniu w dolary [red. łapówce]. Wyjaśniłem, że mam tę gitarę za 2000 $, którą chciałbym dać Elvisowi. Powiedział: "Zobaczę, co mogę zrobić". Widziałem 29 występów w Las Vegas, płacąc 150 $ za seans, żeby usiąść z przodu, więc mogłem uścisnąć mu dłoń. Mimo wszystko było warto. Zaliczyłem 32 uściski ręki".

Jim Curtin oprócz normalnego biletu, który kosztował nieco ponad 20 dolarów za Dinner Show (bo w cenie był posiłek) i tylko kilkanaście dolarów za Midnight Show, dodatkowo płacił łapówki od 150 do 200 dolarów za miejsce w pierwszym rzędzie lub innym blisko sceny.

O piątej rano Curtin został wezwany przez starszego Presleya do pokoju hotelowego Elvisa. Tam Curtin spotkał się z Presleyem, gdzie "z pełnym szacunkiem opowiedział mu, jak bardzo go kocha i zaprezentował mu gitarę", jak napisał Mike Walsh w artykule: "For the Love of Elvis: The Jim "E" Curtin Story", w czerwcu 1991 roku, w Philadelphia City Paper (gazeta, ukazująca się w latach 1981-2015 w Filadelfii). Było to we wczesnych godzinach porannych (tuż po 5:00 rano), 1 września 1974 roku w Las Vegas. Następnego dnia, 2 września 1974 roku, na koncercie o północy, Elvis wziął gitarę na scenę, podszedł do Jima siedzącego na widowni, pokazał ją wszystkim i publicznie mu za nią podziękował.

2 września 1974 roku, na koncercie o północy, Elvis wziął gitarę na scenę, podszedł do Jima siedzącego na widowni, pokazał ją wszystkim i publicznie mu za nią podziękował. Po prawej Jim prezentuje gitarę zanim jeszcze przekazał ją Elvisowi

Na górnym zdjęciu Jim Curtin prezentuje gitarę jaką zaprojektował dla Elvisa, a później mu ją sprezentował (1 września 1974 roku, w Hilton Hotel w Las Vegas, NV). Na dolnym zdjęciu bardzo podobna gitara, też Gibson J-200, jaką Elvis nabył w 1968 roku (kalkomania karate została przyklejona w latach 70., w oryginale jej nie było)

Podczas tego sezonu w Las Vegas, Jim był na wszystkich 29 koncertach jakie Elvis wtedy dał. Jim był wielkim fanem Elvisa i kolekcjonerem. Jednym z tych, którzy starają się nie przepuścić żadnego koncertu. Takim najbardziej znamiennym prezentem jaki dał Elvisowi jest ta gitara, jednak Jim zawsze miał jakiś drobiazg dla niego ilekroć pojawiał się na jego trasach koncertowych. Dostał też dużo pamiątek od Elvisa, co stało się solą w oku wielu fanów i kolekcjonerów, jeszcze więcej też dokupił. Jednak w ostatnich latach sprzedał sporo z nich na aukcji, prawdopodobnie z powodów zdrowotnych (był chory na białaczkę), potrzebował pieniędzy na leczenie. Niemniej "dobrze poinformowane źródła" mówią, że zaczął się wyprzedawać już pod koniec lat dziewięćdziesiątych z powodu dziewczyny (Renata Ginter*), która i tak go w końcu zostawiła, dopiero później (już w latach dwutysięcznych) chodziło rzeczywiście o ratowanie zdrowia.

* Renata Ginter figurowała jako współautorka jego trzech ostatnich książek, napisanych w latach 1998-2000. Mówiono o niej, że była ostatnią wielką miłością Jima Curtina. Jim Curtin napisał osiem książek o Elvisie, w których podzielił się z fanami unikalnymi zdjęciami ze swojej kolekcji oraz wiedzą o różnych faktach z życia swojego idola:

• "Unseen Elvis Easles" (1992),
• "Unseen Elvis: Candids of The King" (1992), 
• "Elvis and The Stars" (1993),
• "The Elvis Scrapbook" (1995),
• "Unknown Stories Behind The Legend" (1998),
• "Christmas With Elvis" (1999),
• "A 2001 Fact Odyssey - The Early Years" (1999),
• "Ultimate Elvis: The Fifties" (2000). 

Jim Curtin posiadał trzy kostiumy sceniczne Elvisa:

• White Stone Nail Mirrored Suit (dostał od Elvisa),
• Beige Leather Plain Suit (dostał od Vernona, więc zapewne na polecenie Elvisa),
• Navy Blue Leaf Suit (kupił na aukcji).

Jim Curtin był w rzeczywistości naprawdę świetnym facetem! - tak mówią ci, którzy go znali. Jak już wspominałam wcześniej, prezenty jakie Jim dostał od Elvisa, a także wszelkie pamiątki, które zgromadził, stały się źródłem zazdrości i zawiści wśród innych. Pojawiły się pomówienia, że wyłudzał od Elvisa różne rzeczy (w tym kostiumy i biżuterię), co na szczęście zostało zdementowane przez otoczenie Elvisa. Mówiono też, że nie płacił za pamiątki, które kupował od innych, uzgodnionej wcześniej kwoty, tylko mniej. Jedna z osób, która miała do czynienie z Curtinem wielokrotnie, powiedziała oburzona na te wszystkie zarzuty:

"Nigdy nie oszukał nikogo. Fani Elvisa myśleli, że jest bogaty, więc specjalnie podnosili ceny pamiątek dla niego, ponieważ to był Jim Curtin, oryginalny maniak Elvisa, więc trzeba było z niego zedrzeć (żądać wygórowanej ceny). Przez wszystkie lata jakie go znałem, zawsze płacił więcej za różne rzeczy niż naprawdę kosztowały".

Tymczasem Jim nie był bogaty, po prostu odkładał każdego centa, tak jak wtedy gdy realizował swój plan "gitara dla Elvisa", potem przeznaczał te pieniądze na podarunki dla Elvisa, przejazdy, noclegi, łapówki i bilety na koncerty, gdy Elvis jeszcze żył, a później na pamiątki po nim. Dalej autor poprzedniego cytatu mówi:

"Jim był także prawdziwym fanem Elvisa i NIGDY nie naciskał Elvisa do dania mu kombinezonu. Słyszałem tę historię tysiące razy na przestrzeni lat. Gdy Jim spotkał się z Elvisem, już po tym jak dał mu gitarę [red. pół roku później], rozmawiali o wszystkim, co związane z piosenkami i ich kolekcjonowaniem [red. na płytach]. Elvis zrobił to co zawsze, kiedy chciał komuś podziękować za życzliwe słowa, czy upominek [red. też dając mu prezent]. Kazał iść Joe [red. Esposito] do jego garderoby i wybrać garnitur dla Jima. Jim NIE PROSIŁ o niego, rozmowa podsunęła Elvisowi myśl jak zaskoczyć Jimmiego i sprawić mu kolekcjonerską niespodziankę - jumpsuit. Jim został powalony kiedy Joe wyszedł z garderoby z kombinezonem na ręce. Zakrył twarz i zaczął kwestionować intencje Elvisa [red. uważał, że to zbyt drogi prezent, a do tego przecież aktualnie używany kostium] i kiedy Elvis wziął garnitur od Joe i podał Jimiemu - Jim popłakał się i przytulił Elvisa w szczerym podziękowaniu".

Po śmierci Jima, ktoś napisał:

"Ten człowiek naprawdę kochał Elvisa i oddałby za niego życie, dosłownie. Gdy Jim odszedł, świat Elvisa stracił prawdziwie szczerego fana, który tylko chciał podzielić się swoją kolekcją ze światem - tak by i oni też mogli zobaczyć wszystkie te rzeczy Elvisa, które jego ekscytowały".

Niewątpliwie był to jeden z najszczerszych i najbardziej kochających fanów Elvisa, niezależnie od tego, co różni nieżyczliwi mu i zawistni ludzie mówią.

Zdjęcia Jimiego Curtina z różnych okresów jego życia. Zwróćcie uwagę na trzy górne po prawej, dwa w środku to uścisk dłoni Jimmiego i Elvisa podczas koncertów, a skrajne, to Jim w kostiumie "Navy Blue Two Piece Multicolored Arrows Suit", który kupił na aukcji

* * *

Jeśli chodzi o tą gitarę, to taka ciekawostka, jaką wyczytałam na stronie Scotty Moore. W 1996 roku Gibson nawiązał współpracę z EPE, w celu wyprodukowania dwóch modeli z limitowanej edycji Elvisa Presleya, w sumie 250 sztuk każdego z modeli w ciągu najbliższych kilku lat. Pierwszy model oparto na Gibson J-200 z 1956 roku, który Elvis posiadał również od 1956 roku, a drugi na Gibson J-200, który Jim Curtin zaprojektował i podarował Elvisowi. Projekt Gibsona został zrealizowany w 1996 roku i zgodnie z planem powstały dwa modele:

• Elvis The King of Rock Model (wzorowana na gitarze Jima Curtina),
• The Elvis Presley Signature Model (wzorowana na gitarze Elvisa z 1956 roku).

Poniżej zdjęcia certyfikatów do limitowanych serii modeli z 1996 roku oraz samych gitar, a także kilka zdjęć dokumentujących oryginalnego Gibsona J-200 Elvisa z 1956 roku (patrz opisy na zdjęciach).

Certyfikat i zdjęcie gitary Elvis The King of Rock Model (wzorowanej na gitarze jaką Jim Curtin dał Elvisowi), wykonanej w ramach projektu Gibsona i EPE w 1996 roku

Certyfikat i zdjęcie gitary The Elvis Presley Signature Model (wzorowanej na gitarze Gibson J-200 Elvisa z 1956 roku), wykonanej w ramach projektu Gibsona i EPE w 1996 roku

Zdjęcia dokumentujące przeobrażenia gitary Gibson J-200 Elvisa z 1956 roku. Na pierwszym zdjęciu jej oryginalny wygląd z 1956 roku. Na drugim zdjęciu ta sama gitara, ale ma na sobie ozdobny pokrowiec (czego akurat na zdjęciach nie widać i można odnieść wrażenie, że to forma zdobienia pudła rezonansowego), wykonany w stylu western przez Charlesa Underwooda, przyjaciela Elvisa. Na trzecim zdjęciu rzekomo również ta sama gitara z 1956 roku (jak twierdzi Scotty Moore), aczkolwiek po renowacji, którą Elvis zlecił po powrocie z wojska (w rzeczywistości to dwie różne gitary)

Na czerwonym tle gitara Gibson J-200 jaką Elvis nabył w 1956 roku. Na niebieskim tle niby ta sama gitara po renowacji z 1960 roku (jak zaświadcza Scotty Moore). Renowację wykonano według wskazówek Scotty Moore, którego Elvis poprosił o oddanie tej gitary do firmy Gibson do odświeżenia. Tak przynajmniej napisał Scotty Moore na swojej stronie, niemniej nie jest to prawdą

Wystawa gitar Elvisa na schodach posiadłości Graceland. Zdjęcie wykonano w latach dwutysięcznych

Gitara Gibson J-200, którą Elvis dostał od Jimiego Curtina nadal jest w Graceland. Można ją zobaczyć na zdjęciu schodów w posiadłości, gdzie kiedyś wyeksponowano kilkanaście gitar Elvisa (na fotografii powyżej). To trzecia po prawej od góry. Zwróćcie też uwagę na dwie gitary na samym dole, obok skrzypiec, a potem spójrzcie jeszcze raz na zdjęcie powyżej (to z gitarami na czerwonym i niebieskim tle). To też dwa Gibsony J-200, które są żywym dowodem na to, że Scotty Moore kłamie. Gdyby to, co napisał było prawdą, gitary po prawej stronie nie powinno już być, bo zgodnie z opowiedzianą przez niego historyjką powinna wyglądać jak ta po lewej. Zdjęcie gitar na schodach jest współczesne, z lat dwutysięcznych, a Scotty twierdzi, że renowacja gitary według jego projektu miała miejsce w 1960 roku!

Kolejny dowód, tym razem wprost ze sceny. Otwórzcie post: "Nieznane, zapomniane, nierozpoznane jumpsuity" i zobaczcie zdjęcia (z 1970 roku, a więc dziesięć lat po rzekomej renowacji gitary) przy opisie "# 2 Jumpsuit". Na pierwszym zdjęciu (tym czarno-białym), Elvis ma gitarę niby odświeżoną według wskazówek i projektu Scotty Moore w 1960 roku. Na trzecim zdjęciu (kolorowym), Elvis ma gitarę, której już nie powinien mieć od dziesięciu lat (zgodnie z oświadczeniem Scotty Moore), tą z 1956 roku, w oryginalnym designie!

Kiedy czytałam o tej renowacji na stronie Moore'a od razu mi coś nie pasowało. Bo niby dlaczego to jego Elvis miałby o to poprosić, skoro miał swoją świtę, a z nim spotykał się już tylko okazjonalnie? Jednak najbardziej absurdalna wydawała mi się zmiana inkrustacji na gryfie, która wiązała się z jego całkowitą wymianą (odklejeniem od pudła rezonansowego). Wymiana podstrunnicy, to już nie tylko renowacja, lecz całkowita przebudowa instrumentu, co jest zupełnie pozbawione sensu. Wątpię by Elvis na coś takiego się zdecydował, ponieważ wraz z renowacją, to droższa impreza niż zakup nowego instrumentu. Na podstrunnicy były perłowe korony, nie szlo ich wydłubać i wsadzić w to miejsce imienia i nazwiska Elvisa, trzeba było zmienić cały gryf.

Scotty Moore to facet z przerośniętym ego, który nigdy nie pogodził się z sukcesem Elvisa. Czytając jego wypowiedzi widać wyraźnie jak próbuje deprecjonować Elvisa na każdym kroku, spłycając jego umiejętności i osiągnięcia, a sobie przypisując różne rzeczy, które albo nie miały miejsca (jak przykład z gitarą), albo nie odegrały znaczenia jakie im nadaje gloryfikując sam siebie. Drugim takim "etatowym kłamcą" jest Gene Doucette (projektant), ale on chociaż nie jeździ po Elvisie jak na dzikiej kobyle.

P. S.
Większość zdjęć po otwarciu w nowym oknie pokaże się w większym rozmiarze.